Τ΄όνομά σου ήτανε λείο σαν το νερό
Διάφανο σαν τη σκιά του ονείρου
Σύντομο σαν ένα μικρό χελιδόνι
Ξυπνώντας την πρωινή πάχνη
Τα παγωμένα χαμόγελα στην άκρη των στεγών
Ανθίζοντας ανάμεσα στις γυμνές πέτρες
(Μια νύμφη ανακάλυψε τ΄όνομά σου
Και με της θλίψης το φωτοστέφανο το περιτύλιξε)
Ποιος τώρα να το προφέρει ποιος να το μοιραστεί
Αφού το χάρισες στα λουλούδια
Στη χλόη στο μάρμαρο που σε σκεπάζει;
Κι εσύ πού άραγε να περιπλανιέσαι τραγική
Με μιαν υπέροχη άγνοια του κενού
Νέφος λαμπρό καθάριο είδωλο
Σ΄έναν αιώνιο καθρέφτη;
Τάκης Βαρβιτσιώτης, "Η μεταμόρφωση", 1965-1971.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου