ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ (Α)

Ι

Πέραν του τάφου

πληθαίνουν τα κοράκια

και διαλαλούν

τα άπαντα της στιγμής.

Στάχτη οι μέρες,

ο δρόμος χωρίς

τραγούδι.

Ο διαβατικός ώμος μου

είναι το μέλλον

κι η άνοιξη.

ΙΙ

Η επομένη του θανάτου

ηλικία που δύει

και χαράζει το μαύρο 

βαθύτερα.

ΙΙΙ

Τα βροχερά μου δάχτυλα σαλπίζουν

φθινόπωρα και αρμενίζουν.

Με λάγνους ανέμους

στη μαγεία της νύχτας.

Το πρωινό 

ερπετό και το ιμάτιο

της απάτης.

Στην πράσινη ώρα τους

έρχονται, μεστώνουν

και χάνονται.

Ναυάγιο μακρινό

ταξιδεύοντας τ΄όνειρο.

την καρδιά και το κύμα.

Μοναχός ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ , "Τα άπαντα της στιγμής". Καστανιώτης