ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΙΚΟ ΘΕΜΕΛΗ

-Γιατί επιλέξατε στη Συμφωνία των ονείρων να προσεγγίσετε τα πράγματα από την πλευρά των εθνικοφρόνων;

-Διότι αυτοί σφράγισαν τη μεταπολεμική ιστορία μας και όχι λ.χ. οι διανοούμενοι, ούτε οι αριστεροί. Κι όταν δόθηκε η άλλη ευκαιρία, με το σύνθημα «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» που πρόβαλε η ΕΔΑ το 1951, έκλεισε το ενδεχόμενο μιας διαφορετικής πορείας.

-Περιγράφετε τον κόσμο της συντηρητικής παράταξης αφασικό,
και τους δεξιούς να αντιλαμβάνονται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μόνο ως ευκαιρία να πολλαπλασιάσουν τα πλούτη τους. Από πότε αρχίζει αυτό;

-Οταν τελειώνει το πακέτο του Σχεδίου Μάρσαλ, η ιδεολογία του κέρδους κυριαρχεί, και σκέφτονται πώς θα εκμεταλλευτούν την Κοινή Αγορά για να κάνουν αρπαχτές. Αντιλαμβάνονται την υπόθεση των κοινοτικών πόρων και των επιδοτήσεων ως ευκαιρία να φάνε ανεξέλεγκτα, χωρίς υποχρέωση να τηρήσουν οποιονδήποτε κανόνα.

Συμφωνείτε με όσους λένε πως έχουμε τη Δεξιά που μας αξίζει;

Η σχέση είναι αμφίδρομη. Εχουμε μια Δεξιά η οποία δεν αντιστοιχεί, δεν συντονίζεται, με τα συντηρητικά ευρωπαϊκά κόμματα που αναδύθηκαν μετά τον πόλεμο. Και από την άλλη, έχουμε μια κοινωνία που, εξασκώντας το δημοκρατικό της δικαίωμα, αβαντάρει με την ψήφο της την πολιτική ταυτότητα μιας ΕΡΕ της εποχής μας. Στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει συντηρητικό κόμμα κοινωνικής ευθύνης όπως του Χέλμουτ Κολ στη Γερμανία, του Γιούνκερ στο Λουξεμβούργο ή του Φερχόφστατ στο Βέλγιο.

-Τελικά, φταίμε ή όχι για όσα μας συμβαίνουν;

-Ολα απομυθοποιούνται, όλα καταγγέλλονται, όλα στέκονται γυμνά την ώρα της αλήθειας, αλλά εμείς πάμε μόνο να ψελλίσουμε κάτι και δεν έχουμε ακόμη το θάρρος να παραδεχτούμε το μέγεθος της συνευθύνης της κοινωνίας. Αυτός ο όρος παραμένει ταμπού. Και εξακολουθούμε να πάσχουμε από το σύνδρομο ότι για όλα φταίνε πάντοτε οι άλλοι.

-Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η ασθένεια της μεταπολεμικής Ελλάδας; Το ανεπούλωτο τραύμα του Εμφυλίου ή άλλη;
-Είναι μια διαχρονική κουλτούρα που δεν επιτρέπει να αφήσουμε πίσω μας αυτά που είναι πια ξεπερασμένα και να κτίσουμε το καινούργιο πάνω σε αυθεντικές και όχι επιπόλαιες αξίες. Ιδού η μεγάλη πρόκληση για την ελληνική κοινωνία προκειμένου να βγει από την καθυστέρηση και τα αδιέξοδά της. Με τα ίδια εργαλεία που μαχόμασταν παλιά, μπορούμε να αγωνιστούμε σήμερα και να σχεδιάσουμε το μέλλον. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της νέας διαδρομής και όσοι τη βλέπουν είναι- και υπήρξαν πάντοτε- μειοψηφία.