5
Όχι δεν έχουμε αποχωριστεί
Παραδομένος ακόμα στην αίγλη σου
Κάτω απ΄την άλλη άκρη τ΄ουρανού
Μέσα στον κύκλο μιας ανταύγειας
Που ολοένα εξασθενίζει
Κατεβαίνω την τάφρο που ξαναπρασινίζει
Ρωτώ τον άνεμο τα ερείπια τον κεραυνό
Μήπως τουλάχιστο απομείνει μες στα χέρια μου
Ένα κουρέλι από τη λάμψη σου που τρέμει
7
Η νυχτερινή βροχή
Σέρνεται ανάμεσα απ΄τις θλιβερές
Καμπές του φθινοπώρου
Κουβαλώντας πυρόξανθα φύλλα
Κι άστρα νεκρά
Αναταράζει την απέραντη σιωπή σου
Μέσα στην πιο θαυμαστή της άνοιξη
Και ξοδεύει όλη τη θεσπέσια χάρη της
Για να δροσίσει την πληγή μου
Τάκης Βαρβιτσιώτης, "Νovissima Verba", 1971.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου