Η ΓΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ*
"Πώπω! πώπω!" ξεφωνούσε ένας έγγονος μια μέρα,
κ΄έτρεχε απάνω-κάτω κ΄έτρεχε εδώθε-πέρα,
για να τον πιάση η μάμη,
η γριά με το καλάμι...
Μα της γραίας τα ποδάρια εβαστούσανε ακόμα
και τον έπιασε το φίλο, που ΄χε στριμωχτεί στο δώμα
Ωχ!ωχ!ωχ! Τι θα του κάμει
η γριά με το καλάμι...
Εις το μαγερειό τον πάει, παίρνει με τη φούχτα αλάτι,
κ΄ετοιμάζεται στο στόμα να του βάλει ένα κομμάτι
κι είχε κι άλλα να του κάμει
η γριά με το καλάμι!
Θα του έβαζε πιπέρι, στη γωνιά γονατισμένο
θα τον άφην΄όλη μέρα νηστικό και διψασμένο,
και με το γερό καλάμι
θα τον έδερνε η μάμη.
Μα μετάνοιωσε τ΄αγγόνι, κ΄είπε "δεν τον ξανακάνω,
στο σχολείο θα πηγαίνω, αταξίες δε θα κάνω"΄
και τον άφησε η μάμη,
η γριά με το καλάμι...
Και στ΄αλήθεια: από τότε είχε φρόνηση και τάξη,
διάβαζε, έγραφε όλη μέρα... Κόντευε πια να πετάξει
από τη χαρά η μάμη
και τσακίζει το καλάμι...
Του αγόραζε στραγάλια, του αγόραζε κουφέτα,
μάνες, μύγδαλα, φουντούκια, μέλι του άλειβε τη φέτα...
και τον λάτρευε η μάμη
η γριά με το καλάμι...
Μια μονάχα λύπη είχε κ΄έκλαιγε και μια σταλίτσα,
γιατί πρώτα ο έγγονός της να συγχίζει τη μαμίτσα,
γιατί πρώτα να την κάμει
να κρατεί χοντρό καλάμι;
μάνες, μύγδαλα, φουντούκια, μέλι του άλειβε τη φέτα...
και τον λάτρευε η μάμη
η γριά με το καλάμι...
Μια μονάχα λύπη είχε κ΄έκλαιγε και μια σταλίτσα,
γιατί πρώτα ο έγγονός της να συγχίζει τη μαμίτσα,
γιατί πρώτα να την κάμει
να κρατεί χοντρό καλάμι;
μα ο έγγονός της τότε έπεφτε στην αγκαλιά της,
την φιλούσε εις το στόμα, έπαιρνε και τα φιλιά της,
κ΄έλεγε, "καλή μου μάμη
να ξεχάσεις το καλάμι..."
......................................
Εμεγάλωσε τ΄αγγόνι... όλοι του γλυκομιλούσαν,
του ΄διναν χρυσά βιβλία, και παντού το επαινούσαν,
και καμάρωνε η μάμη,
την φιλούσε εις το στόμα, έπαιρνε και τα φιλιά της,
κ΄έλεγε, "καλή μου μάμη
να ξεχάσεις το καλάμι..."
......................................
Εμεγάλωσε τ΄αγγόνι... όλοι του γλυκομιλούσαν,
του ΄διναν χρυσά βιβλία, και παντού το επαινούσαν,
και καμάρωνε η μάμη,
η γριά με το καλάμι...
Γρηγόριος Καμπούρογλου (1852-1942),
"Μύθοι και Διάλογοι προς χρήσιν των ανήβων**", 1981.
* Το ποίημα αφιερώνεται στον Κώστα και στην Αργυρώ,
με τα γλυκύτατα εγγόνια τους.
**άνηβος= αυτός που δεν έχει φτάσει στην εφηβική
ηλικία, το παιδί.
με τα γλυκύτατα εγγόνια τους.
**άνηβος= αυτός που δεν έχει φτάσει στην εφηβική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου