Η Αυγή: 07/10/2010
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ήταν στα μέσα Ιουλίου όταν, συζητώντας με μια παρέα ενεργών πολιτών για τις πιθανές συνεργασίες στις δημοτικές εκλογές του δήμου τους, αναφέρθηκε το επιχείρημα: «θα τον υποστηρίξουμε τον δήμαρχο διότι, παρ' όλο που δεν είναι δικός μας, είναι ενάντια στο Μνημόνιο». Σημειωτέον ότι η ίδια ομάδα πολιτών συμμετείχε δυναμικά στην παράταξη του εν λόγω δημάρχου στις δύο προηγούμενες δημοτικές εκλογές. Τους ρώτησα αν η δημοτική τους παράταξη είχε αλλάξει τις πολιτικές της την τελευταία τετραετία. Μου εξήγησαν ότι δεν είχε υπάρξει καμία μεταβολή ούτε στις πολιτικές του δήμου αλλά ούτε και στις εσωτερικές πολιτικές συμφωνίες της παράταξης. Δεδομένων των συνθηκών, ο δήμος τους έκανε πολλά για τους δημότες. Αυτά όμως, ως κριτήρια επιλογής, φάνηκε να υστερούν σε σχέση με την επίδικη δήλωση ενάντια στο Μνημόνιο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Μνημόνιο αποτελεί την πλέον ταξικά απεχθή και νομοτελειακά αδιέξοδη επιλογή που επιβλήθηκε στην κοινωνία μας. Κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι το Μνημόνιο και αντίστοιχες πολιτικές μάς βγάζουν από την κρίση. Όλοι ξέρουμε ότι ουσιαστικά αποτελεί έναν μηχανισμό μεταφοράς πλούτου από τα χαμηλότερα και μεσαία στρώματα στα χέρια μιας ολιγαρχίας. Υπό αυτήν την έννοια βιώνεται ως μια απτή, καθημερινή, καταστροφική πραγματικότητα και λογικά απαιτούμε με επιτακτικό τρόπο από τα πολιτικά πρόσωπα να εναντιωθούν σε αυτό.
Το Μνημόνιο, βέβαια, ενδείκνυται και για την παραγωγή εύχρηστων πολιτικών συνθημάτων και διαχωριστικών γραμμών. Μπορούμε έτσι να χωριστούμε στους καθαρόαιμα-και-ριζοσπαστικά-ενάντιους στο Μνημόνιο, στους για-λάθος-λόγους-ενάντια στο Μνημόνιο, στους κρυπτο-απολογητές του Μνημονίου, στους συνεπείς εκσυγχρονιστές που δημόσια αντιλαμβάνονται το Μνημόνιο ως Θεία Δίκη (αφού «όλοι μαζί τα φάγαμε») κ.ά.
Είναι προφανές ότι στο πλαίσιο μιας τέτοιας λογικής η θέση έναντι στο Μνημόνιο, το Μνημόνιο αυτό καθαυτό, αποκτά τον χαρακτήρα ενός «γενικού ισοδύναμου» με το οποίο μετρούνται όλοι και όλα στην πολιτική ζωή του τόπου. Μετουσιώνεται σε κάτι σαν το χρήμα στις κλασικές θεωρίες της πολιτικής οικονομίας ή σαν το πέος στα κλασικά φροϋδικά κείμενα. Όπως όμως θα μας εξηγούσε κάθε οικονομολόγος και κάθε ψυχαναλυτής, η εμμονή στο «γενικό ισοδύναμο» αποκρύπτει τις αιτίες των οικονομικών κρίσεων, αλλά και των ψυχώσεων. Όσο και αν το Μνημόνιο καταδυναστεύει τη ζωή μας, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να υπερβούμε τον φετιχισμό του Μνημονίου και να μιλήσουμε για τις αιτίες που μας οδήγησαν ώς εδώ. Να αναζητήσουμε υπερβάσεις χωρίς πρότερες δηλώσεις φρονημάτων επί του Μνημονίου. Δεδομένου ότι πλέον όλοι πανελλαδικά οι υποψήφιοι στις αυτοδιοικητικές εκλογές δηλώνουν ενάντιοι στο Μνημόνιο, οφείλουμε να αναζητήσουμε υπερβάσεις χωρίς δίκες προθέσεων για τις κρυφές τους σκέψεις περί του Μνημονίου. Αλλιώς τα προβλήματα θα παραμένουν και εμείς θα αρμενίζουμε καβάλα στα αντι-Μνημόνιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου