βουγονία θηλυκό
- (σπάνιο, λόγιο) αρχαία πεποίθηση ή λογοτεχνικό μοτίβο, κατά το οποίο οι μέλισσες «γεννιούνται» αυτόματα από το κουφάρι αγελάδας (επρόκειτο κυρίως για ποιητικό σύμβολο αναγέννησης και ζωής μέσα από τον θάνατο)
=>
βουγονία
1.Γιώργος Λάνθιμος: «Το θέμα είναι πώς ξαναβρίσκεις τη χαρά»(Συνέντευξη)
Λίγο πριν από την αναγγελία του break του από τη σκηνοθεσία, ο Λάνθιμος αναλογίζεται το βάρος της περιπέτειας κάθε ταινίας που γυρίζει και αποτιμά το ψυχικό κόστος που αυτή την περίοδο εξαργυρώνεται σε burnout. Από έναν τόσο οργανωμένο σκηνοθέτη, που αντιμετωπίζει ενδελεχώς κάθε πλευρά της διαδικασίας, από τη σύλληψη μέχρι την εκτέλεση, θα περίμενε κανείς ένα πλάνο μακρύ και καλά σχεδιασμένο.
Κι όμως, δεν προεξοφλεί την καριέρα του, δεν προδικάζει το μέλλον του. Ένα βήμα τη φορά. Δεν είχε στο μυαλό του το εξωτερικό από το get go – το προσωπικό καλλιτεχνικό του όραμα τον οδήγησε στο Λονδίνο. Δεν ξεκίνησε με πολιτικές δηλώσεις μέσα από τον κινηματογράφο που πάντα τον ενδιέφερε να κάνει, αλλά τώρα η πιο ευαισθητοποιημένη ταινία του για το πού βαδίζει ο κόσμος μας, η μαύρη κωμωδία επιστημονικής φαντασίας Βουγονία, συνέπεσε, σίγουρα όχι τυχαία, με την εύγλωττη στάση του για την Παλαιστίνη. Κι εδώ που τα λέμε, δεν γεννήθηκε Ολυμπιακός, πρώτα τον συνάρπασε η ομάδα και έπειτα της αφοσιώθηκε. Ακόμη και για τον τόνο των ταινιών του, τον περίφημο σουρεαλιστικό παραλογισμό που υποβάλλει το ύφος ή επιβάλλεται σε αυτό, δεν παραδέχεται ευθεία πρόθεση, αφήνοντας την τελική κρίση σε εμάς.
Μετά από πολλές, σαφώς μικρότερες σε διάρκεια και πιο επικεντρωμένες σε σινεφίλ θέματα συναντήσεις μας, σε αυτή που φαίνεται να είναι η τελευταία του συνέντευξη μέχρι να αποφασίσει να επανέλθει στην ενεργό δράση, μας μιλά για πρώτη φορά για ώρα, ελεύθερα, εγκάρδια – είναι «ποταμός».
Πώς θα μπορέσω να ξαναβρώ κάπως την αφελή ενέργεια και τη χαρά που είχα όταν κάναμε τις ταινίες στην Ελλάδα; Δεν καταλαβαίνω γιατί ο πόνος και το άγχος παραμένουν και χειροτερεύουν! Κάποιος που το βλέπει απ' έξω θα ρωτούσε πώς δικαιολογείται η κρίση πανικού ή η κατάθλιψη σε κάποιον τόσο πετυχημένο;
Συζητήσαμε για το ένστικτο και τη λογική, για την Έμα Στόουν, τον Πειραιά και τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τυπώνουν μαζί «για το meditation του πράγματος»· για τις λογοτεχνικές του επιρροές και τις mainstream συνήθειές του· για τον Σεϊτζούν Σουζούκι και τον Νοσφεράτου· για τις αρχικές δυσκολίες στη χρηματοδότηση του Αστακού και την επιστροφή του στην Αθήνα· για το μέλλον, του πλανήτη και το δικό του.
Και σαν να γνώριζα, διαισθητικά, πως η καμπή υποδεικνύει ένα πιο βαθύ ερέθισμα που θα τον ξαφνιάσει, ξεκίνησα με μια παιγνιώδη, υπαρξιακή ερώτηση.
― Τελικά, Γιώργο, ποιος είσαι;(γελάει) Το ήξερα βέβαια ότι θα γελάσεις.
Αυτό
είναι ένα πράγμα που το ψάχνεις σε όλη σου τη ζωή, μέχρι να πεθάνεις.
Δεν ξέρω ακριβώς τι με ρωτάς. Εννοείς τι κάνω, γιατί είμαι εδώ;
―
Νιώθω πως είσαι σε μια καμπή, δημιουργικά και ηλικιακά. Διερωτώμαι αν
ξανασκέφτεσαι τη διαδρομή, αν κάνεις έναν απολογισμό, ποιους στόχους
θέτεις.
Αν και δεν απαντά στο ποιος είμαι, ναι, βρίσκομαι σε
μια φάση βαθιάς «αναρώτησης» τώρα που έχω κάνει αυτές τις ταινίες, έχω
βρει τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι σταθερά τόσα χρόνια
–και κάθε φορά βρίσκεται ένας ακόμη– κι έχω απόλυτη δημιουργική
ελευθερία να κάνω τις ταινίες που θέλω. Παρ’ όλα αυτά, η διαδικασία
είναι κυρίως αγχωτική και δύσκολη για μένα, λιγότερο στην τροχιά της
σύλληψης μιας ιδέας και περισσότερο στη διαδικασία της υλοποίησης. Το
βρίσκω σκληρό, επιβαρυντικό για την ψυχική υγεία.
Ενώ υπάρχει μια άνεση αυτήν τη στιγμή –έχω την τύχη να δουλεύω σε συνθήκες διαφορετικές από εκείνες που επικρατούσαν όταν ξεκίνησα, τότε που παρακαλούσαμε για χάρες όλον τον κόσμο, που δυο-τρεις φίλοι και συνεργάτες πλήρωναν μαζί με μένα τις ταινίες μου και δεν είχαμε καμία επιλογή για τίποτε–, προσπαθώ να πάρω μια απόσταση και να καταλάβω: αφού κέρδισα όλα αυτά κι αφού δουλεύω με συνεργάτες που αγαπώ, γιατί είναι τόσο επίπονη η διαδικασία; Πώς θα μπορέσω να ξαναβρώ κάπως την αφελή ενέργεια και τη χαρά που είχα όταν κάναμε τις ταινίες στην Ελλάδα, για παράδειγμα; Δεν καταλαβαίνω γιατί ο πόνος και το άγχος παραμένουν και χειροτερεύουν! Κάποιος που το βλέπει απέξω θα ρωτούσε, πώς δικαιολογείται η κρίση πανικού ή η κατάθλιψη σε κάποιον τόσο πετυχημένο; Αυτό πρέπει να το βρεις με τον εαυτό σου, ή με βοήθεια. Η ηλικία παίζει σαφώς ρόλο. Το θέμα είναι πώς ξαναβρίσκεις τη χαρά.
Για να μη μιλήσω για τη διαδικασία της προώθησης (γελάει), ένα ακόμη πρόβλημα. Ο κινηματογράφος είναι πολύ ακριβό πράγμα και χρειάζεται υποστήριξη, σύμφωνοι. Το να γυρίζω, όμως, όλον τον κόσμο επί έξι μήνες, μετά από έναν χρόνο γυρισμάτων, προσπαθώντας να βρω τα λόγια για να μιλήσω για την ταινία, είναι πολύ επίπονο. Βέβαια, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς, αν θέλεις να δει κόσμος την ταινία σου. Προσωπικά, το θεωρώ μη συμβατό με τις ποιότητες ενός ανθρώπου που θέλει να κάνει σινεμά.
―
Στο εξωτερικό βρίσκω πως κινείσαι πιο εύκολα κατά την προώθηση των
ταινιών σου. Ενδεχομένως να μη σε μπλοκάρει η μητρική γλώσσα…
Το
έχω πει πολλές φορές πως περνάω δυο χρόνια να σκέφτομαι και να μιλάω
αγγλικά και ξαφνικά, όταν χρειαστεί να κάνω τρεις συνεντεύξεις στα
ελληνικά και να προσπαθήσω να μεταφράσω ό,τι έχω στο μυαλό μου στα
αγγλικά, μου προκύπτει το κόμπλεξ ότι δεν μπορώ να μιλήσω ελληνικά
επειδή έζησα και δούλεψα 10 χρόνια στην Αγγλία, και πόσο γελοίο είναι
αυτό (γελάει). Επίσης, στην Ελλάδα υπάρχει μεν κάτι θετικό, δηλαδή
άνθρωποι που γνωρίζω και αγαπάω, που με ενδιαφέρουν και μοιράζομαι αυτό
που κάνω μαζί τους, αλλά υπάρχει και κάτι αρνητικό, μια πιο επιθετική
στάση από ορισμένους, με την έννοια ότι «θέλουμε ένα κομμάτι από σένα,
γιατί είσαι δικός μας». Σε αυτό δεν αντιδρώ καλά.
― Νομίζω
πως με τη συχνή σου παρουσία στα γήπεδα έχεις δημιουργήσει συμπάθεια,
κυρίως σε άνδρες που δεν θα έβλεπαν εύκολα ταινίες σου. Κι αυτό επειδή
σου αρέσει η μπάλα…
Έστω και η πορτοκαλιά… (γελάει)
― Ναι, σαν να έγινες ένας από εμάς!
Αυτό είναι και ένα από τα θέματα της Βουγονίας.
Ανάλογα με τις προκαταλήψεις μας, δημιουργούμε έναν διογκωμένο
«παρωπιδισμό», μια εικόνα για τους ανθρώπους άσχετη με την
πραγματικότητα και μάλιστα πάρα πολύ περιορισμένη, η οποία μεγεθύνεται
με τη σύγχρονη τεχνολογία. Εγώ δεν είμαι μόνο ένας περίεργος σκηνοθέτης
που ενδιαφέρεται μόνο για τις ταινίες του. Έπαιζα μπάσκετ μικρός, με
ενδιαφέρει πάντα, μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο.
― Η Τίλι Νόργουντ, η ηθοποιός που κατασκευάστηκε ψηφιακά, θα πρέπει να μας απασχολεί σοβαρά ή πρόκειται για ψευδοδίλημμα;
Όποιος
παρακολουθεί την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης δεν νομίζω πως
εκπλήσσεται. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί στο μέλλον και πόσο μακρινός
είναι ο ορίζοντας για κάτι τέτοιο. Αυτήν τη στιγμή είναι κάτι
αξιοπερίεργο που δεν έχει ολοκληρωθεί. Προφανώς συμβαίνουν πράγματα που
προκαλούν ενδιαφέρον και θαυμασμό, αλλά ακόμη είναι νωρίς. Όμως, το μετά
μπορεί να είναι του χρόνου.
— Η Έμα Στόουν είναι ακριβώς
το αντίθετο: μια γυναίκα παλλόμενη, ηθοποιός με ενσυναίσθηση και πάθος.
Είναι η μούσα σου και εσύ η δική της, όπως έχει πει πολύ σωστά σε
συνεντεύξεις της, γιατί τα αμοιβαία αισθήματα οφείλουν να λειτουργούν
αμφίδρομα σε ένα τέτοιο σερί συνεργασιών.
Επίσης είναι και μειωτικό για μια γυναίκα να θεωρείται μούσα, και όχι ένας άνδρας. Εκείνη το επέλεξε να είμαι ο «μούσος» της.
—Τι είναι αυτό που σας έχει οδηγήσει να συστήσετε έναν τόσο πιστό θίασο;
Εκτιμάμε
πολύ ο ένας τον άλλον, επαγγελματικά και προσωπικά, έχουμε κοινή
αίσθηση του χιούμορ, δεν ταλαιπωρούμαστε με μάταιες υποθέσεις και
αναλύσεις σε σχέση με τη δουλειά. Έτσι δημιουργείται μια εμπιστοσύνη που
μας πάει παραπέρα. Δεν φοβόμαστε και δεν φυλαγόμαστε. Η Έμα, εκτός από
τρομερή ηθοποιός, διαθέτει ένστικτο και αντίληψη, γι’ αυτό είναι και
παραγωγός της ταινίας. Συζητάμε για όλα τα κομμάτια της. Ψάχνουμε μαζί,
όπως στην περίπτωση του ηθοποιού της ταινίας που βρίσκεται στο φάσμα του
αυτισμού, του Έινταν Ντέλμπις. Και με τα χρόνια έχει αναπτυχθεί μια
πολύ στενή σχέση πια, βαθιά.[..................................]
[............................].ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου