Ο πιο αδίστακτος και κυνικός πολιτικός της μεταπολίτευσης
Η «Ιθάκη» έχει προκαλέσει φρενίτιδα συζητήσεων και αντιδράσεων. Έχει όμως επαναφέρει μνήμες και γεγονότα που μέσα στη δίνη της κρίσης υποβαθμίστηκαν, ξεχάστηκαν ή σκοπίμως ξεθώριασαν από την επικοινωνιακή υπεροπλία και την επικράτηση των «νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας».
Ένα από αυτά είναι ο ρόλος του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος θα μπορούσε να λάβει τον τίτλο του πιο αδίστακτου και του πιο τυχοδιώκτη πολιτικού των τελευταίων δεκαετιών. Στην αφήγηση της πρόσφατης ιστορίας, ο Μεσσήνιος πολιτικός έχει εντυπωθεί στη συλλογική μνήμη για τρία πράγματα: Έριξε τον πατέρα Μητσοτάκη και σχεδόν 20 χρόνια μετά έγινε αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός, δεν υποδέχτηκε τον Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου για να παραδώσει την πρωθυπουργία και τώρα απειλεί πολιτικά και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αυτά και μόνο αρκούν για να δικαιωθούν οι χαρακτηρισμοί του αδίστακτου και καιροσκόπου πολιτικού. Όμως ο Σαμαράς θα άξιζε να φέρει και τον τίτλο του πιο ξεδιάντροπου «κωλοτούμπα» πρωθυπουργού. Εναν χαρακτηρισμό που έχει αποφύγει προφανώς εξαιτίας της δεινότητας και της ταχύτητας των γεγονότων της περιόδου.
Κωλοτούμπα με το «καλημέρα»
Ο Τσίπρας, στην εξιστόρησή του, μας θυμίζει ότι ο Σαμαράς που πολιτεύτηκε ως φανατικός αντιμνημονιακός απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου, τα έδωσε όλα τελικά όταν ως πρωθυπουργός, τον Σεπτέμβριο του 2012, επισκέφτηκε το Βερολίνο και τη Μέρκελ.
Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Σαμαράς είχε επικρίνει σφοδρά τις μνημονιακές πολιτικές και τόνιζε ότι τα μνημόνια ήταν αποτυχημένη συνταγή. Ταυτόχρονα, χαρακτήριζε «προπαγανδιστική εκστρατεία φόβου» που «προκαλεί πανικό στην αγορά» τα περί δήθεν χρεοκοπίας της Ελλάδας.
Μετά τις εκλογές του Ιουλίου 2012, ως επικεφαλής της συγκυβέρνησης, επισκέπτεται το Βερολίνο και προβαίνει σε δημόσια αποκήρυξη των θέσεών του, προκειμένου να κερδίσει την εύνοια της Καγκελαρίου και του Σόιμπλε.
«Η Μέρκελ, λοιπόν, παρουσίασε στον Σαμαρά “τον δρόμο της αρετής”, που ήταν όμως στρωμένος με αγκάθια. Του έδωσε κατάλογο με 72 προαπαιτούμενα μέτρα. Ο Σαμαράς ξαφνιάστηκε και της ζήτησε χρόνο. Η Μέρκελ του ξεκαθάρισε ότι χρόνος δεν υπήρχε. Έτσι, με την επιστροφή του στην Αθήνα, άρχισε την υλοποίηση των μέτρων, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, όχι μόνο από όσα έλεγε προεκλογικά, αλλά ακόμα και από τις ίδιες τις προγραμματικές δηλώσεις του στη Βουλή. Μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου είχε ήδη προχωρήσει σε νέες περικοπές ύψους 7% του ΑΕΠ», υπενθυμίζει ο Τσίπρας στην «Ιθάκη».
«Ήμουν ο αρχιτέκτων του αντιμνημονιακού αγώνα», έλεγε ο ίδιος σε συνέντευξή του λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές. «Έλεγα από την πρώτη στιγμή – και ήμουν μόνος μου τότε, αρχιτέκτονας εγώ του αγώνα του αντιμνημονιακού- ότι “προσέξτε, εκεί που την πάτε την Ελλάδα, θα πέσει στον γκρεμό”. Έφτασε η Ελλάδα στον γκρεμό. Εγώ έπρεπε να της τραβήξω μία για να πέσει στον γκρεμό, να τη ρίξω;»
Η μεθόδευση της «καμένης γης»
Ο ίδιος, ως πρωθυπουργός που εφάρμοσε την πιο σκληρή λιτότητα, φεύγοντας εφάρμοσε με τον πιο κυνικό τρόπο τη λογική της καμένης γης. Μεθόδευσε συνειδητά να μην κλείσει το πρόγραμμα, ώστε να φορτώσει την καταστροφή – όχι μόνο στην επόμενη κυβέρνηση- αλλά στην κοινωνία και στη χώρα. Αδιαφόρησε πλήρως για το εάν η χώρα θα οδηγηθεί στον γκρεμό.
«Επιδίωξε να εξασφαλίσει ευνοϊκή μεταχείριση από τους εταίρους και δανειστές, αποφεύγοντας την ολοκλήρωση του προγράμματος και την τήρηση των δεσμεύσεων που ο ίδιος είχε αναλάβει. Ζήτησε την αποχώρηση του ΔΝΤ χωρίς την εισφορά νέων κεφαλαίων και την υπαγωγή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή πιστοληπτική γραμμή στήριξης (ECCL) επ’ αόριστον. Στην ουσία ζητούσε οι Ευρωπαίοι να καλύπτουν τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας επιβάλλοντας επιπλέον μέτρα λιτότητας -όμως όχι άμεσα, αλλά μετά τις εκλογές, όταν ο ίδιος θα είχε περάσει τον πολιτικό κάβο. Αυτή η στρατηγική συνοδευόταν από την προσπάθεια να δημιουργηθεί η παραπλανητική εντύπωση ότι η Ελλάδα είχε δήθεν αφήσει πίσω της τα Μνημόνια. Στο κρίσιμο ερώτημα γιατί οι Ευρωπαίοι να συναινέσουν, το βασικό επιχείρημα του Σαμαρά ήταν απλό και αφοπλιστικό: “Γιατί αλλιώς θα έρθει ο Τσίπρας!”», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο βιβλίο. Η αφήγηση επιβεβαιώνεται τόσο από τα ρεπορτάζ της περιόδου όσο και από την ίδια την Άνγκελα Μέρκελ στο βιβλίο της.
Δεν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο. Καλό είναι όμως -σε μια εποχή λήθης, αναθεώρησης της ιστορίας και θράσους – να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε πώς εκείνοι που κοιτάζονται στον καθρέφτη τους και επαναλαμβάνουν στο είδωλό τους «είμαι πατριώτης», έπαιξαν στα ζάρια την τύχη του ελληνικού λαού και της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου