Τα “ορφανά” του ISIS στο Λευκό Οίκο, και μετά;
Προφανώς, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι στις πολύ σημαντικές ενεργειακές συμφωνίες με τις ΗΠΑ στο P-TEC δεν θα ανέμενε κανείς τον παραμικρό σκεπτικισμό για την γενικότερη στρατηγική της διοίκησης του Ντόναλντ Τραμπ στην ευρύτερη περιοχή μας. Ας προβληματιστούμε, ωστόσο, σιωπηρώς…
Μέχρι πριν μερικούς μήνες το όνομα του Αχμέντ Αλ Σάραα βρισκόταν στις πρώτες θέσεις της λίστας των επικηρυγμένων τρομοκρατών του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, θεωρούνταν (και ήταν) σκληρός τζιχαντιστής και σφαγέας.
Ακολούθησε περίοδος ανοχής, αφού ο βασικός στόχος της αποκαθήλωσης του καθεστώτος Άσαντ (επίσης, σφαγέας) επιτεύχθηκε, ο Ταγίπ Ερντογάν τον σύστησε στον Αμερικανό πρόεδρο ως φύλακα του δυτικού προμαχώνα, και έτσι ο (πρώην) τζιχαντιστής με το Armani πέρασε το κατώφλι του Λευκού Οίκου.
Τα στρατηγικά οφέλη για τις ΗΠΑ από την άρση των κυρώσεων κατά της Συρίας, και το γεγονός, όπως γράφουν αμερικανικά ΜΜΕ, ότι “ο Τραμπ βγάζει τον Αλ Σάραα από το κρύο”,
είναι γνωστά. 
Για τον αμερικανικό παράγοντα εξαλείφεται ο παράγοντας
της συριακής αστάθειας στο μεγάλο γεωπολιτικό κάδρο της Μέσης Ανατολής
(μετά και τη Συμφωνία για τη Γάζα).
Από την άλλη, όμως, αρκετοί είναι αυτοί στο Κογκρέσο που εκφράζουν έντονες επιφυλάξεις, ακόμα και στις τάξεις των Ρεπουμπλικανών. Η σεκταριστική βία κατά των Αλαουιτών στις συριακές ακτές τον Μάρτιο, μια τρομοκρατική επίθεση με στόχο μια εκκλησία στη Δαμασκό τον Ιούνιο και οι επιθέσεις Βεδουίνων κατά των Δρούζων στο νότο τον Ιούλιο τροφοδότησαν αυτή την ανησυχία.
Εκείνο που πρέπει, ωστόσο, να κρατήσουμε είναι ότι ο σύγχρονος αμερικανικός γεωστρατηγικός κυνισμός καθιστά συνομιλητές και επίσημους επισκέπτες του Λευκού Οίκου ακόμα και εκείνους που οργάνωναν τρομοκρατικές επιθέσεις στη Δύση. Οι θαυμαστές του Μπιν Λάντεν, και τα “ορφανά” του ISIS, βγάζουν τις παραστρατιωτικές στολές και αφήνουν τα Καλάσνικοφ για να εξασφαλίσουν προσκλήσεις στα αμερικανικά και ευρωπαίκά σαλόνια.
Δύο συμπεράσματα:
Πρώτον, ο Ερντογάν, απομονωμένος μεν από το νέο ενεργειακό χάρτη, όπου πρωταγωνστεί η Ελλάδα, συνεχίζει να δρά ως διαμεσολαβητής των αμερικανικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή, ίσως αύριο και στο ουκρανικό. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι…
Δεύτερον, και σημαντικότερο, ο Τραμπ (και η Δύση) έχει πάψει πλέον να αντιλαμβάνεται τη διεθνή σκακιέρα ως πεδίο (σχετικής) ισορροπίας συμφερόντων και διεθνούς δικαίου. Υπάρχουν μόνο τα πρώτα, και ο αναθεωρητισμός δεν νοείται πιά ως εμπόδιο.
Σε αυτό το νέο τοπίο, εφόσον ο τζιχαντιστής γίνεται επίσημος συνομιλητής, στον επόμενο τόνο ο πολέμαρχος της Λιβύης μπορεί να βρεθεί στο Blair House και ο ηγέτης του ψευδοκράτους να βγάλει εισιτήριο για κάποια πτήση προς τη Νέα Υόρκη (ΟΗΕ).
Ακούγεται ακραίο, αλλά ας το βάλουμε στο τραπέζι της εθνικής μας στρατηγικής, δίπλα στις βεβαιότητες και τις αυταρέσκειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου