Yasujirō Ozu - Η παλαιότερη σωζόμενη ταινία του Όζου έχει τον τίτλο «Ημέρες Νιότης». Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1929, όταν αυτός ήταν μόλις είκοσι πέντε ετών. Ανήκει στο είδος shōshimin eiga (ταινίες για τη ζωή της μεσαίας τάξης).
- Ήταν, στην πραγματικότητα, η όγδοη ταινία του ως σκηνοθέτη, αλλά οι προηγούμενες θεωρούνται πλέον χαμένες. Η ταινία ξεκινά με μερικά ασταθή πλάνα πανοραμικής λήψης γύρω από το βορειοδυτικό Τόκιο , που δείχνουν πώς ήταν η πολεοδομική εικόνα της περιοχής πριν από τον πόλεμο.
- Η ταινία εστιάζεται στη φιλία δύο φοιτητών, Γιαμαγκίτα (Watanabe) και Νοζόμο (Saitō), οι οποίοι ζουν σε ένα δωμάτιο μαζί και ερωτεύονται την ίδια κοπέλα, τη Τσίγιο Οκάντα.
- Η ιστορία αναπτύσσεται με χιούμορ και αφελείς καταστάσεις, καθώς οι δύο φίλοι προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή της κοπέλας, ενώ παράλληλα αγωνίζονται με τις εξετάσεις τους.
- Η πλοκή είναι ελαφριά και κωμική, με χαρακτηριστικά στοιχεία του πρώιμου Όζου, όπως η εστίαση στην καθημερινότητα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τη νεανική αφέλεια. Παρά το απλό της θέμα, η ταινία δείχνει ήδη το ταλέντο του Όζου στην ανθρώπινη απεικόνιση και την κινηματογραφική του τεχνική
- Η νεότητα, η διασκέδαση η φιλία , ο ερωτικός ανταγωνισμός , η πίεση των σπουδών , δίνονται μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικό που βρίσκεται στο μεταίχμιο παράδοσης και μοντερνισμού: παρουσιάζει τη φοιτητική ζωή σε μια Ιαπωνία που αλλάζει, φορά δυτικά ρούχα, κάνει σκι και λαχταρά να ζήσει τις χαρές ενός μοντέρνου αστικού τρόπου ζωής.
Στο σπαρακτικό "Τέλος της Άνοιξης" (Late Spring - 1949), στο γνώριμο μοτίβο των οικογενειακών υποθέσεων που κυριαρχούν στις ταινίες του Όζου, ένας πατέρας προσπαθεί να πείσει την κόρη του παντρευτεί. Καθόλου πρωτότυπο θέμα, ωστόσο, ειδωμένο με τέτοιο λεπτό χιούμορ, ευαισθησία και μια περίεργη μελαγχολία να διατρέχει το φιλμ, που το μετατρέπει σε πραγματική σπουδή, πάνω στον χρόνο που κυλά, χωρίς να δίνει εξήγηση σε κανέναν και για τίποτα και τελικώς προκύπτει ένα πραγματικό κινηματογραφικό ποίημα.
Δύο, τρία πράγματα για τον Γιασουτζίρο Όζου
Του Πλάτωνα Ριβέλλη
Το κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Πλάτωνα Ριβέλλη «Η φανερή γοητεία και η κρυφή συγκίνηση τού κινηματογράφου» (εκδ. Φωτοχώρος)
O Yasujiro Ozu γεννήθηκε στο Tokyo στις 12 Δεκεμβρίου του 1903 και πέθανε στην ίδια πόλη στις 12 Δεκεμβρίου του 1963. Έζησε εργένης όλη του τη ζωή μαζί με τη μητέρα του, η οποία πέθανε λίγους μήνες πριν από τον γιο της. Ήδη από μαθητής άφηνε τα μαθήματα και έτρεχε στους κινηματογράφους να παρακολουθήσει αμερικανικές ταινίες. Το 1923 προσλαμβάνεται από τα στούντιο Shockiku στο Tokyo αρχικά σαν βοηθός οπερατέρ και πολύ γρήγορα σαν βοηθός σκηνοθέτη. Την πρώτη του ταινία την κάνει το 1927. Από αυτήν την εποχή ξεκινάει και η συνεργασία του με τον σεναριογράφο που έμελλε να τον ακολουθήσει (με λίγα διαλείμματα) σε όλη του τη ζωή, τον Kogo Noda. Άλλωστε και ο Ozu, όπως και τόσοι άλλοι σημαντικοί σκηνοθέτες, ήθελε να δουλεύει με τους ίδιους συνεργάτες, ηθοποιούς και συνεργείο. Ο οπερατέρ Yushun (ή Yuharu) Atsuta, οι ηθοποιοί Chisu Ryu και Setsuko Hara, ο σκηνοθέτης Senji lto και αργότερα ο Kojun Saito και άλλοι, υπήρξαν σταθεροί συνεργάτες στις περισσότερες ταινίες του Ozu.
Μέχρι το 1930 ο Yasujiro Ozu κάνει διάφορες ταινίες που του παραγγέλνει το στούντιο στο οποίο εργάζεται, αλλά μόνον από το 1931 ασχολείται με μια πιο προσωπική κινηματογραφική γραφή. Οι ταινίες της δεκαετίας 1930-1940 σημαδεύουν το ξεκίνημα της προσωπικής του θεματολογίας και του ιδιαίτερου ύφους του. Ο Yasujiro Ozu μένει για καιρός πιστός στον βωβό κινηματογράφο, αν σκεφτούμε ότι η πρώτη του ομιλούσα ταινία («Ο μοναχογιός») γυρίστηκε το 1936, ενώ η πρώτη γιαπωνέζικη ομιλούσα χρονολογείται από το 1931. Μετά τον πόλεμο ο Ozu απομακρύνεται περισσότερο από τις επιρροές του αμερικανικού κινηματογράφου, αναπτύσσει ένα πιο προσωπικό κινηματογραφικό ύφος, καλλιεργεί τη θεματολογία του και κάνει ακόμα πιο λιτή την γραφή του. Η πρώτη του σημαντική μεταπολεμική ταινία (και από τις καλύτερές του γενικώς) είναι το «Τέλος της άνοιξης», που από τους ίδιους τους Ιάπωνες χαρακτηρίστηκε σαν το πιο γιαπωνέζικο φιλμ που είχε γίνει ποτέ. Με τα χρόνια ο παραγωγικός ρυθμός του Ozu μειώνεται, αλλά η ποιότητα κινείται πια σε εξαιρετικώς υψηλά επίπεδα («Ταξίδι στο Tokyo», «Άνθη της ισημερίας», «Τέλος του φθινοπώρου», «Ένα φθινοπωρινό απόγευμα» κ.ά.).[........................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου