Δευτέρα, Ιουνίου 16, 2025

Κόμμα του Τσίπρα προ των πυλών;

 

orestis-metaxas-perimenontas-to-komma-toy-alexi-tsipra-620051

Περιμένοντας το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα

Όποιος άκουσε ή διάβασε την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα –  στη 2η Διεθνή Διάσκεψη που πραγματοποίησε το ομώνυμο Ινστιτούτο με τίτλο «Δημοκρατία και Κοινωνική Δικαιοσύνη» – δεν θα είχε λόγους να διαφωνήσει. Θα συμφωνούσε σχεδόν σε όλα.

Δεν χαρίζουμε τις ψήφους μας σε κανέναν… Γράφει ο Ορέστης Μεταξάς |  Lesvosnews.netΟρέστης Μεταξάς 

tvxs.gr

Το θέμα σήμερα δεν είναι οι θεωρητικές προσεγγίσεις του Αλέξη Τσίπρα –  γύρω από την παγκόσμια και εσωτερική πολιτική σκηνή  – αλλά το εάν ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει να ξεφύγει από τις θεωρητικές αναλύσεις του και να επανέλθει στη μαχόμενη πολιτική ζωή. Με άλλα λόγια αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει σκοπό να υπερβεί το σημερινό πολιτικό σκηνικό στον χώρο της κεντροαριστεράς και να δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό φορέα που θα επιχειρήσει να διεμβολίσει  όλα τα μικρά κόμματα που κινούνται στον χώρο αυτό.

Σήμερα που το πολιτικό σκηνικό μοιάζει ποιο ρευστό από ποτέ, σήμερα που οι κυβέρνηση Μητσοτάκη σαπίζει σιγά – σιγά μέσα στη διαφθορά του πελατειακού της συστήματος, σήμερα που η πολυδιάσπαση του χώρου της κεντροαριστεράς οδηγεί σε αδιέξοδα, είναι παραπάνω από φανερό ότι υπάρχει τεράστιο πολιτικό κενό που πρέπει να καλυφτεί.

Ό Αλέξης Τσίπρας – ο πιο χαρισματικός και ταλαντούχος πολιτικός στο σημερινό πολιτικό σκηνικό –  δεν θα βρει εύκολα καλύτερες συγκύριες προκειμένου να ενεργοποιηθεί. Μια κυβέρνηση σε διαδικασία αποσύνθεσης και μια αδύναμη αντιπολίτευση.


Οι καταπληκτικές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα για το έγκλημα των Τεμπών, έδειξαν ότι υπάρχει ένα τεράστιο κύμα αμφισβήτησης για την πολιτική αυτής της κυβέρνησης. Τόσο σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής, όσο και σε επίπεδο πολιτικής ηθικής. Και αυτό το τσουνάμι της αμφισβήτησης είναι ανίκανα τα κόμματα της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης να το κεφαλαιοποιήσουν. Διότι και τα ίδια είναι φθαρμένα και οι ηγεσίες τους είναι μέτριες και ελλειμματικές.

Εάν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να βγει μπροστά και να δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό φορέα είναι σίγουρο ότι θα υποστεί μια ανελέητη κριτική. Ήδη πυκνώνουν οι φωνές που τον εγκαλούν είτε για σφάλματα του παρελθόντος, είτε για τη σημερινή του στάση που χαρακτηρίζεται ως υποτονική και στρογγυλοποιητική ως προς το υπάρχον σύστημα εξουσίας.

Όλα αυτά έχουν ψήγματα αλήθειας. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε και μεγάλα λάθη – με τελευταίο την παραίτηση του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την άνευ όρων παράδοση του κόμματος  στον Στέφανο  Κασσελάκη – ενώ οι σημερινές διαλέξεις του μοιάζουν και σαν ασκήσεις δημοσίων σχέσεων.

Παρόλα αυτά, ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να είναι σημείο αναφοράς και ελπίδα – για κάτι καλύτερο – για ένα σημαντικό μέρος των πολιτών. Τώρα που το πολιτικό έδαφος είναι ξερό και άνυδρο, τώρα που τίποτα δεν μοιάζει να κινείται και η απάθεια και η απόρριψη των πάντων  μοιάζουν να κυριαρχούν, ένα καινούριο ανακάτεμα στο πολιτικό σκηνικό – με την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα – μπορεί να είναι καταλυτικό.

Δεν είναι φυσικά μάγος ο Αλέξης Τσίπρας. Ούτε θαυματοποιός. Ούτε αλάνθαστος φυσικά. Όμως η ανάγκη μεγάλου μέρους της κοινωνίας να απαλλαγεί  από αυτό το καθεστώς που συνεχώς γεννά σκάνδαλα, ανισότητες και δρα με απόλυτη ταξική και πελατειακή μεροληψία, μπορεί να δώσει απρόσμενα αποτελέσματα που σήμερα δεν μπορούν να εκτιμηθούν. Σήμερα στο ερώτημα Μητσοτάκης ή Τσίπρας η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Όπως ήταν μέχρι το 2023. Που ήταν Μητσοτάκης. Σήμερα η απάντηση είναι αμφίβολή. Και αν η κοινωνία αντιληφθεί ότι μπορεί να υπάρξει εναλλακτική πρόταση εξουσίας είναι πιθανό να υπάρξει δυναμική που σήμερα δεν φανταζόμαστε.

Μέσα στην πολιτική φτώχεια της κεντροαριστεράς ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να είναι η όαση και να εκφράσει τη σύνθεση και την προοπτική της. Αρκεί τα υλικά του νέου εγχειρήματος να είναι άφθαρτα και ανέγγιχτα από τη φθορά του παρελθόντος. Πράγμα όχι απλό. Αντίθετα πανδύσκολο. Δεν είναι εύκολο να εμφανιστούν άνθρωποι με τέτοια χαρακτηριστικά – λες και προήλθαν από παρθενογένεση.


Ένα άλλο κομβικό ζήτημα που είναι και γενικότερο πρόβλημα της αριστεράς – κυρίως των χωρών του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου –  είναι η ανικανότητα της να εκφράσει ταξικά τις λαϊκές μάζες. Τους φτωχούς ανθρώπους της βιοπάλης. Επικεντρώνεται στα δικαιώματα – που είναι η  καρδιά της δημοκρατίας – αλλά ξεχνά ή θυμάται λίγο τους νέους της επισφαλούς εργασίας, την εργασιακή εκμετάλλευση, τους ανθρώπους που αγωνιούν κάθε μήνα να πληρώσουν το ενοίκιο και τους λογαριασμούς τους. Και όλους αυτούς ανθρώπους του κοινωνικού περιθωρίου τους προσελκύει η ακροδεξιά με τα απάνθρωπα αλλά κατανοητά κηρύγματα της.

Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμιουελ Μπέκετ. Ακόμα τον περιμένουμε. Δεν πρόκειται ποτέ να εμφανιστεί. Περιμένοντας το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Πιθανότατα θα εμφανιστεί Πιθανώς πιο έμπειρος και πιο έτοιμος. Στο χέρι του είναι να δημιουργήσει ελπίδες και προοπτικές. Να φέρει τα πάνω κάτω. Γιατί η ιστορία γράφεται από τις κοινωνικές συνθήκες και την κίνηση των μαζών, όμως εκφράζεται από χαρισματικούς ανθρώπους που βρίσκονται στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Philip Glass - KEPLER

KEPLER:  όπερα του Φίλιπ Γκλας για τον μεγάλο αστρονόμο Γιαχάνες Κέπλερ, γραμμένη σε λιμπρέτο στα γερμανικά και λατινικά της Μαρτίνα Βίνκελ...