Νικολάι Γκόγκολ – "Το Παλτό"
"Το Παλτό" (ρωσ. "Шинель", 1842) είναι ένα από τα πιο γνωστά διηγήματα του Ρώσου συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ και θεωρείται ένα σημαντικό έργο της ρωσικής λογοτεχνίας. Ανήκει στη συλλογή "Διηγήματα από την Αγία Πετρούπολη" και συνδυάζει ρεαλιστικές και γκροτέσκο λεπτομέρειες δοσμένες με υπερφυσικό τρόπο .
Στο Παλτό στηλιτεύεται η απανθρωπιά της κοινωνίας , κυρίως η αδιαφορία και την κυνικότητα της αστικής τάξης, που αδιαφορεί για τους αδυνάμους , τους εκμεταλλεύεται και τους εγκαταλείπει στη μοίρα τους.
Το ένδυμα αυτό δεν παρέχει μόνο ζεστασιά , αλλά έχει συμβολικό χαρακτήρα για τον ήρωα του έργου, αφού του δίνει την ψευδαίσθηση ότι μετέχει σε έναν κόσμο στον οποίο δεν ανήκει (αίσθημα υπεραναπλήρωσης). Γι΄αυτό η απώλειά του τον επαναφέρει στη ζοφερή πραγματικότητα και τον οδηγεί στη συντριβή του.
Το υπερφυσικό στοιχείο με τον ήρωα ως φάντασμα που καταδιώκει και αφαιρεί το παλτό από τους περαστικούς τονίζει την αδικία που δεν διορθώθηκε εν ζωή. Ο συγγραφέας με τον έξοχο αυτό τρόπο μας οδηγεί στην κορυφαία σκηνή του έργου , όπου τελικά εκδικείται τον αξιωματούχο που τον αγνόησε.
Νικολάι Γκόγκολ, Το παλτό (βιβλίο)/Βικιπαίδεια
Ακούστε το διήγημα σε ηχητικό βιβλίο
Il Cappotto (Το παλτό 1952) Alberto Lattuada
7.5
Renato Rascel, Yvonne Sanson, Giulio Stival .
Πρόκειται για μια ταινία που βασίζεται στην ιστορία του Νικολάι Γκόγκολ, που μεταφέρει τη δράση από τη Ρωσία του παρελθόντος στην Ιταλία του 1952. Il Cappotto (The Overcoat) (1952)
Σενάριο: Alberto Lattuada, Giorgio Proseri, Giordano Corsi
Παίζουν οι ηθοποιοί: Renato Rascel, Yvonne Sanson, Biulio Stival, Ettore Mattia, Giulio Cali
Κριτική της ταινίας από τον Αλέξη Δερμεντζόγλου
«Ένας φουκαριάρης υπάλληλος του δήμου έχει ως μεγάλο όνειρο να
αγοράσει ένα ωραίο παλτό, το οποίο και τελικά αποκτά. Έτσι κερδίζει νέες
γνωριμίες, αποκτά κομψότητα, αλλά του κλέβουν το ένδυμα. 
Παράλληλα,
βιώνει και διάφορες περιπέτειες με τη δουλειά του: Απολύεται,
επαναπροσλαμβάνεται, ο Δήμαρχος είναι πολύ αυταρχικός. Ακολουθούν
εξελίξεις…
Πρόκειται για μια εξαιρετικά διεισδυτική ματιά του έμπειρου Λατουάντα, που ξεπερνάει τα όρια της σάτιρας και φτάνει σε μια κατάμαυρη καφκική σουρεαλιστική αλληγορία. Είναι ένα στιλ που μας θυμίζει Φερέρι, Μπουνιουέλ, Ριπστάιν (και στο βάθος... Λάνθιμο).
Η ατμόσφαιρα είναι
υποδειγματική, με την ασπρόμαυρη και μουντή φωτογραφία, που έρχεται
από τα βάθη του γερμανικού εξπρεσιονισμού και επιβάλλει όλο αυτό το
ζοφερό παράλογο κλίμα. 
"Το παλτό" στέκεται επάξια δίπλα στη "Δίκη} και η μεταφυσική τελική του απόκλιση, ουσιαστικά απομονώνοντας ένα ενοχικό σύμπαν, σε επιστρέφει στο παρόν.
Ο Αλμπέρτο Λατουάντα δεν το έκρυψε ποτέ πως είναι ένας κοινωνιστής σκηνοθέτης και μάλιστα κορυφαίος!
Ταινίες που πλησιάζουν την προβληματική αυτού του φιλμ είναι : «Το παλτό» (1926) του Γκριγκόρι Κοζίντσεφ και Λεονίντ Τράουμπεργκ, «Το παλτό»(1959) του Αλεξέι Μπατάλοφ, «The Bespoke Overcoat» (1955) του Τζακ Κλέιτον και «Η δίκη» (1962) του Όρσον Γουέλς.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου