Παραβίασαν το Σύνταγμα για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά αυτά σνόμπαραν την Ελλάδα...

 Ιδιωτικά Πανεπιστήμια: «Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν»

Γιάννης Μυλόπουλος

tvxs.gr 

7–8 λεπτά

---

Πέρσι, τέτοια εποχή, τα ελληνικά πανεπιστήμια έδιναν έναν άνισο αγώνα. Προσπαθούσαν να υπερασπιστούν το αυτονόητο, εν μέσω ενορχηστρωμένης κυβερνητικής προπαγάνδας που στόχευε στην τεχνητή ανάδειξη της ανάγκης να αλλάξει το θεσμικό καθεστώς για να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Προσπαθούσαμε να πείσουμε, δηλαδή, ότι ο βασικός κορμός της ανώτατης εκπαίδευσης ήταν, είναι και θα είναι τα δημόσια πανεπιστήμια. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζαμε ως αυτοκαταστροφική την κυβερνητική πολιτική της υποβάθμισης των δημόσιων, για να ανοίξει τεχνητά ο δρόμος των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Κι ακόμη, προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε ότι ο,τιδήποτε λέγεται και γίνεται υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, δεν γίνεται για λόγους κοινωνικού ή ακαδημαϊκού οφέλους, αλλά για καθαρά κερδοσκοπικούς σκοπούς μιας ολιγαρχίας που τελικά θα ωφεληθεί.

Καθώς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όσων υπερασπίζονται την ανάγκη στήριξης των δημόσιων πανεπιστημίων δεν βρίσκεται καμία εχθρότητα ή ανταγωνισμός με τα ιδιωτικά, όπως οι υπέρμαχοι της ιδιωτικής Παιδείας υποστηρίζουν.

Καμία ιδεοληψία και κανένα… κόλλημα δεν καθοδηγεί τους υπέρμαχους της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης στον αγώνα τους να στηριχθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όσων υπερασπίζονται ένα πανεπιστήμιο στο οποίο θα έχουν ισότιμη πρόσβαση όλες και όλοι, ανεξαρτήτως οικονομικής τάξης και  κοινωνικής προέλευσης, βρίσκεται το δημόσιο και το εθνικό συμφέρον.

Σύμφωνα με τη μακρά ευρωπαϊκή εμπειρία, άλλωστε, και παρά το πλήθος των ιδιωτικών πανεπιστημίων, κολεγίων κλπ ιδιωτικών εκπαιδευτικών δομών που λειτουργούν ήδη στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών εξακολουθεί να εμπιστεύεται τα δημόσια πανεπιστήμια.

Κι αυτό για δυο βασικούς λόγους.

Πρώτα, γιατί είναι γενικός κανόνας που ισχύει παντού, ότι τα δημόσια πανεπιστήμια είναι καλύτερα από τα ιδιωτικά. Αφού για να ιδρυθεί ένα υψηλής στάθμης ιδιωτικό πανεπιστήμιο απαιτούνται τεράστιες επενδύσεις σε υποδομές, σε υλικοτεχνική υποδομή, αλλά και σε προσωπικό. Στις οποίες κανένας ιδιώτης που επενδύει με σκοπό το κέρδος δεν έχει συμφέρον να υποβληθεί.

Και δεύτερον γιατί οι σπουδές στα δημόσια πανεπιστήμια εκτός από πολύ καλύτερου επιπέδου, είναι δωρεάν ή έστω πολύ χαμηλότερου κόστους.

Δυο ισχυρά πλεονεκτήματα της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης που κάνουν περισσότερους από το 90% των Γερμανών, των Γάλλων, των Ισπανών ή των Ιταλών φοιτητών να την επιλέγουν, γυρνώντας την πλάτη στις εκεί ιδιωτικές εκπαιδευτικές δομές.

Η πραγματικότητα αυτή, σε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, με μια εξ ίσου μικρή «εκπαιδευτική αγορά», καθιστά την προοπτική της ίδρυσης ανταγωνιστικών με τα δημόσια ιδιωτικών πανεπιστημίων από αδύναμη έως αδύνατη.

Αυτή η πραγματικότητα, την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη αγνόησε προκλητικά, προβάλλοντας ανερμάτιστες λογικές απελευθέρωσης της ανώτατης εκπαίδευσης από τα δεσμά του κράτους, λες και πρόκειται για αγοραίο προϊόν, αποδεικνύεται σήμερα, ένα χρόνο μετά, πέρα για πέρα αληθινή και για τη χώρα μας.

Κανένας μεγάλος διεθνής εκπαιδευτικός οργανισμός δεν έσπευσε να προλάβει να ιδρύσει ιδιωτικό πανεπιστήμιο στη χώρα μας εδώ και ένα χρόνο, όπως οι κυβερνητικοί διέδιδαν ότι θα συμβεί.

Πέρα από μια Κυπριακών συμφερόντων επιχείρηση, η οποία δραστηριοποιείται χρόνια στην Ελλάδα σε άλλους τομείς και η οποία έδειξε ενδιαφέρον, κανένα μεγάλο διεθνές πανεπιστήμιο, με μακρά ακαδημαϊκή εμπειρία και υψηλές επιδόσεις, δεν έτρεξε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, χάριν της οποίας η ελληνική κυβέρνηση παραβίασε το Σύνταγμα.

Τα μόνα ιδιωτικά εκπαιδευτικά σχήματα που φαίνεται να ωφελούνται από τη μεγάλη… μεταρρύθμιση, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, είναι τα ιδιωτικά κολέγια.

Και αυτά, όχι γιατί μέχρι τώρα δεν έβρισκαν ζωτικό χώρο.

Αλλά γιατί αυτά ωφελούνται τελικά από τη συστηματική πολιτική απαξίωσης της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης που ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη, προκειμένου να αναδείξει την ανάγκη ίδρυσης ιδιωτικών δομών.

Από την επίμονη υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση των ελληνικών πανεπιστημίων, που καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις στις σχετικές διεθνείς αξιολογήσεις ως προς τις δημόσιες δαπάνες και ως προς το ακαδημαϊκό προσωπικό ανά φοιτητή, μέχρι την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, που διώχνει φοιτητές από τα δημόσια πανεπιστήμια, αν και υπάρχουν κενές θέσεις σε αυτά και μέχρι την επικείμενη διαγραφή των επί τούτου επονομαζόμενων «αιώνιων φοιτητών», το σύνολο της εκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποσκοπεί στο να μεταφερθεί πανεπιστημιακή «πελατεία» από τα δημόσια πανεπιστήμια σε ιδιωτικές δομές.

Με τους επιχειρηματίες των κολεγίων να τρίβουν τα χέρια τους τα τελευταία πέντε χρόνια από τη σταθερή αύξηση των εγγραφών σε αυτά.

Κανένα όφελος για την Παιδεία δεν υπήρξε, λοιπόν, από τη μεγάλη «μεταρρύθμιση» της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Καθώς κανένα μεγάλο ξένο πανεπιστήμιο δεν άδραξε την ευκαιρία να έρθει στην Ελλάδα για να ανταγωνιστεί τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια και να τα αναγκάσει έτσι να γίνουν καλύτερα, όπως ανιστόρητα υποστήριζαν οι οπαδοί της ιδιωτικής ανώτατης εκπαίδευσης.

Όπως και κανένα όφελος δεν υπήρξε για την Ελληνική κοινωνία, από τη δυνατότητα των πολλαπλών επιλογών, που υπόσχονταν οι κυβερνητικοί ότι θα φέρει η μεγάλη «μεταρρύθμιση».

Όσο για τα ελληνικά πανεπιστήμια, αυτά εξακολουθούν, παρά το γεγονός ότι υποχρηματοδοτούνται και υποστελεχώνονται εκ συστήματος, να ανταγωνίζονται επιστημονικά και ακαδημαϊκά επί ίσοις όροις τα μεγάλα και εμβληματικά διεθνή ιδρύματα. 

Παρά το γεγονός ότι στους Έλληνες φοιτητές αντιστοιχεί το 20% περίπου της δημόσιας χρηματοδότησης που απολαμβάνει ο μέσος Ευρωπαίος συμφοιτητής τους.

Κι ακόμη, τα ελληνικά πανεπιστήμια, σε πείσμα της πολιτικής υποβάθμισής τους, συνεργάζονται με μεγάλα και καταξιωμένα ευρωπαϊκά και διεθνή ιδρύματα, δίνοντας επάξια τον αγώνα της διεθνοποίησής τους σε μια ισχυρά ανταγωνιστική διεθνή πραγματικότητα.

Και ιδρύουν και εδώ, στην έδρα τους, διεθνή μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών.

Επιτρέποντας, έτσι, στους Έλληνες φοιτητές να σπουδάζουν σε διεθνή μεταπτυχιακά προγράμματα μένοντας στη χώρα τους, χωρίς να αναγκάζονται να μετακινηθούν στο εξωτερικό, με ό,τι όφελος αυτό σημαίνει για την ελληνική οικογένεια και για την ελληνική οικονομία.

Ώδινεν όρος, λοιπόν, και έτεκεν μυν η πολυδιαφημισμένη «μεταρρύθμιση» που επιτρέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Ο κορμός της προπτυχιακής, αλλά και της μεταπτυχιακής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης θα εξακολουθήσει να είναι τα υψηλής στάθμης δημόσια πανεπιστήμια.

Όσο για τους οπαδούς της ιδιωτικής Παιδείας, θα μείνουν με την ιδεοληψία της κερδοσκοπικής και αγοραίας αντιμετώπισης του πολύτιμου, για το μέλλον κάθε χώρας, δημόσιου αγαθού της Παιδείας.

• Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ, Επικεφαλής παράταξης «ΑΛΛΑΓΗ στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας»