Τα ταξί στην Κωνσταντινούπολη είναι μια κατηγορία μόνα τους
Όταν ταξιδεύεις στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα στις συμβουλές που σου δίνουν υπάρχει και μία ακλόνητη, μια σταθερή αξία και πονεμένη ιστορία. Αν μπορείς να μείνεις μακριά από τους οδηγούς ταξί ή τους «κίτρινους τρομοκράτες» όπως τους χαρακτηρίζουν -πλέον- οι Τούρκοι, ειδικά οι νεότεροι.
Αν δεν μπορείς να αποφύγεις τα ταξί, «να προσέχεις την ώρα της συναλλαγής, ειδικά το βράδυ που δε φαίνονται καλά τα χαρτονομίσματα» με συμβούλεψαν και οι δύο δικοί μου άνθρωποι που ρώτησα πριν ταξιδέψω στην Πόλη. Αμφότεροι έβγαλαν 50 τουρκικές λίρες για να πληρώσουν τον ταχυδακτυλουργό οδηγό, ο οποίος τούς ενημέρωσε ότι τού χρωστάνε ακόμα 45 λίρες, δείχνοντάς τους ένα τάλιρο: «Μου έδωσες πέντε λίρες».
«Ευκολάκι», σκέφτηκα και κλείδωσα τη βαλίτσα. «Θα ανάβω τον φακό του κινητού και θα λέω δυνατά “καρντάσι μου, σού δίνω 50 λίρες”». Στη χειρότερη θα με πιάσουν κορόιδο για 2 ευρώ. Δεν ήταν τόσο piece of cake, όπως αποδείχθηκε τρεις φορές μέσα σε πέντε ημέρες. Αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για να συγκεντρώσεις όσες πληροφορίες και εικόνες θα ήταν αρκετές στον Martin Scorsese, για τη δημιουργία του προφίλ ενός δεύτερου, Travis Bickle. Εντελώς, διαφορετικού Taxi driver και λιγότερο συμπαθή από τον πρώτο.
Τις δύο πρώτες ώρες μου στην Πόλη, τις πέρασα -με τη βαλίτσα μου και το σακίδιο στην πλάτη- στα εκδοτήρια του Sinan Erdem, δίπλα από την Atakoy Arena, όπου διεξήχθη το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Στα εκδοτήρια μοίραζαν τις διαπιστεύσεις μας, μα εκεί δε μιλούσε κανείς αγγλικά και ο χρόνος κυλούσε βασανιστικά.
Εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός ένας Τούρκος συνάδελφος που εξελίχθηκε σε φίλος και σωτήρας, βρήκε σε χρόνο dt τη διαπίστευσή μου και έδωσε την κρίσιμη συμβουλή: «Μην πάρεις ταξί για το ξενοδοχείο».
Και πώς θα πάω; (αναρωτήθηκα)
«Δεν πρέπει να μπεις σε ταξί, σε καμία περίπτωση. Είναι οι χειρότεροι», ξαναείπε , και απάντησα ότι έχω ακουστά.
Έπειτα, από μια ανάσα πρόσθεσε: «Άστο θα σε πάω εγώ». Δεν τον ήξερα παρά 15 λεπτά! Τόσο υπέροχοι είναι οι Τούρκοι, εκτός από τους οδηγούς ταξί που κηλιδώνουν την εικόνα τους στους επισκέπτες της Πόλης. Αυτή, η μικρή συζήτηση με τον συνάδελφο και το απότομο φευγιό από το γήπεδο, άφησε αμανάτι του φωτογράφους του Getty που είχαν αποκτήσει κώμη Fido Dido, στην προσπάθεια τους να εξυπηρετηθούν από κάποιον. Στα εκδοτήρια τους βρήκα, όταν πήγα. Εκεί τους άφησα φεύγοντας.
Φωτογραφίες: iStock
Προφανώς, ο αντικυβερνητικός συνάδελφος -που έχει πέσει θύμα εξαπάτησης από οδηγό ταξί που τον έκανε κύκλους στην Αθήνα- δεν εννοούσε απλά την αλλαγή στα χαρτονομίσματα, αλλά είχε αλλάξει ήδη θέμα και δεν πρόλαβε να μου εξηγήσει. Είχε περάσει στην ερώτηση: «Θα τον ρίξετε τον Μητσοτάκη, επιτέλους; Οι Τούρκοι που θέλουμε κοντά τους δύο λαούς προτιμάμε τον Τσίπρα» (το ίδιο σχόλιο το άκουσα και από τους εργαζόμενους του ξενοδοχείου, όπου έμενα).
Διαπίστωσα, γρήγορα τι εννοούσε ο νέος φίλος μου, για τους οδηγούς ταξί, καθώς λίγες ώρες αργότερα κατέβηκα στο κέντρο για φαγητό. Είχε πια νυχτώσει όταν επέστρεφα στο ξενοδοχείο. Πήρα ταξί και είχα τον νου μου μόνο στον φακό του κινητού μου. Να θυμηθώ να τον ανοίξω την κατάλληλη ώρα, η οποία δεν ήρθε ποτέ.
Στα μισά της διαδρομής, στη μέση του πουθενά -χωρίς ψυχή ζώσα σε άξονα πολλών μέτρων- ο οδηγός ζήτησε τα τριπλάσια χρήματα. Σάστισα και του εξήγησα ότι το ποσό είναι άλλο. Σταμάτησε το αυτοκίνητο και εκβιαστικά είπε: «Ή τα δίνεις ή κατεβαίνεις κάτω». Ερημιά υπενθυμίζω.
[............................................]
Τα ταξί στην Κωνσταντινούπολη είναι μια κατηγορία μόνα τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου