Γαλλία – Τουρκία ολοταχώς προς την παγίδα του Θουκυδίδη
Του Διογένη Λόππα
anoixtoparathyro.gr
Πολύ μελάνι χύθηκε τελευταία, έπειτα από την παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού της »ανδρικής σχολής» σχετικά με τη χρησιμότητα των διερευνητικών. Όπως συνήθως, όπως δηλαδή έχουμε μάθει να λειτουργούμε στην Ελλάδα, χάνουμε τη μεγάλη εικόνα και προσπαθούμε να επιδείξουμε τη μικροπολιτική μας δεινότητα, αν δηλαδή ο πρωθυπουργός είναι ενδοτικός, αν ο ηγέτης της αντιπολίτευσης διαπράττει ολίσθημα βοηθώντας μια ανάλγητη κυβέρνηση και αν τελικά οι μακεδονομάχοι αυτή τη φορά έχουν δίκιο.
Πρώτα από όλα, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με την πραγματικότητα, ο κ. Σαμαράς εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι εκτός τόπου και χρόνου και ο κ. Τσίπρας αναδεικνύεται εξαιρετικά συνεπής και ώριμος, μέσα από την βαρύνουσας σημασίας παρέμβασή του και την ουσιαστική στήριξη που προσέφερε σε μια κυβέρνηση που ξαφνικά βρέθηκε να κλυδωνίζεται και μόνο από την υποψία ότι ο »πολύς» κ. Σαμαράς θα απέσυρε την εμπιστοσύνη του με αφορμή τους χειρισμούς στα ελληνοτουρκικά. Είναι όμως έτσι;
Προφανώς και οι διερευνητικές αυτή τη στιγμή ευνοούν μόνο την Τουρκία και προφανώς η κυβέρνηση σύρθηκε σε αυτές από αγνή ανικανότητα. Ωστόσο, πριν φτάσουμε εδώ προηγήθηκαν τραγικοί χειρισμοί (ανενόχλητος πλους του Oruc Reis) και ασυγχώρητα λάθη (τουκολυβικό σύμφωνο) που κατέστησαν τον διάλογο διπλωματικό μονόδρομο. Εκτός αν αυτή ήταν από την αρχή η πολιτική βούληση του κ. Μητσοτάκη. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα ήταν σε θέση να αποφύγει τον διάλογο με την Τουρκία, ακόμα και αν πρωθυπουργός ήταν ο κ. Σαμαράς (άλλωστε ποια ακριβώς είναι η συνέπεια του ανδρός και ποιος μπορεί να ξεχάσει την κυβίστηση της δεκαετίας ενώπιον της αγαπητής μας Καγκελαρίου).
Η πραγματική διάσταση των διερευνητικών
Αυτό που συζητάμε όμως με τους Τούρκους δεν είναι ακριβώς οι θαλάσσιες ζώνες (περίπου ίσως) και βέβαια δεν είναι η προσφυγή στη Χάγη, κάθε τέτοιο ενδεχόμενο θα πρέπει να αποκλειστεί εξαρχής. Η επίκληση της Χάγης θέλει απλώς να ρίξει στάχτη στα μάτια στο εσωτερικό των δύο χωρών ακριβώς για να καθησυχάσει τους θερμόαιμους με τη λογική ότι στο τέλος, ότι και να συζητήσουμε, θα υπάρξει αμερόληπτος διαιτητής. Έτσι και οι δύο χώρες αποφεύγουν τα αχρείαστα συλλαλητήρια τύπου περικεφαλαίας και το κυριότερο ελαχιστοποιούν τις διαρροές.
Αυτό λοιπόν που βρίσκεται στην ατζέντα, δεν είναι τίποτα άλλο από το γνωστό αμερικανικό σχέδιο που βρίσκεται στο τραπέζι ήδη από την δεκαετία του ’80 και που αναζωπυρώθηκε αμέσως μετά την ήττα των Ιμίων και την επακόλουθη συνθηκολόγηση της Μαδρίτης. Το γνωστό σε όλους (μην στρουθοκαμηλίζουμε, όποιος έχει μιλήσει έστω και με τον τελευταίο υπάλληλο της διεύθυνσης νοτιοανατολικής Ευρώπης το γνωρίζει άριστα, είναι τόσο εκτεθειμένο που σε λίγο θα το βρίσκουμε ακόμα και στη Wikipedia, ούτε ποτέ το χαρακτήρισαν οι ίδιοι απόρρητο ή αρνήθηκαν να το εξηγήσουν σε όποιον τους ρώτησε) αμερικανικό σχέδιο για την οριστική επίλυση της διαφοράς που απειλεί μια από τις πιο ευαίσθητες περιοχές της συμμαχίας (ΝΑΤΟ) προβλέπει αρχικά την επίλυση του Κυπριακού (με τρόπο που να επιτρέπει τουρκική και ελληνική στρατιωτική παρουσία στο νησί) και στη συνέχεια τη συνεκμετάλλευση Αιγαίου και ανατολικής Μεσογείου, με ένα ποσοστό για τους Τούρκους γύρω στο 20% (ουσιαστικά η διαπραγμάτευση γίνεται γύρω από αυτό το ποσοστό).
Αυτό δηλαδή πρακτικά σημαίνει ότι μετά τη συμφωνία τα δύο κράτη θα αποδώσουν από κοινού τα θαλασσοτεμάχια σε μεγάλες εταιρείες και στη συνέχεια θα μοιράσουν μεταξύ τους το ποσοστό της αντιπαροχής, ενώ την ασφάλεια των εγκαταστάσεων θα εγγυάται η συμμαχία από κοινού. Αυτή η συμφωνία θα περιλαμβάνει όλη την ανατολική Μεσόγειο (συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και θα εξηγήσουμε γιατί) και το Αιγαίο μέχρι τον 25ο μεσημβρινό. Στη συμφωνία αυτή τώρα οι Τούρκοι, ως γνήσιοι ανατολίτες, προσπαθούν να επιβάλλουν επιπρόσθετα ζητήματα, όπως η αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής (νησιά ανατολικά του 25ου και παράλια της Μικράς Ασίας), η εκχώρηση δικαιωμάτων έρευνας και διάσωσης καθώς και αεροναυτικών περιπολιών (για την υποτίθεται προστασία των κοινών επενδύσεων) ανατολικά του 25ου, η οριστική αποσαφήνιση του καθεστώτος των βραχονησίδων (όσον αφορά τα έξι ναυτικά μίλια σφικτής κυριαρχίας) και προσφάτως (μάλλον για κάψιμο) η αναγνώριση τουρκικής εθνικής ταυτότητας σε όσους ‘Ελληνες της δυτικής Θράκης επιθυμούν κάτι τέτοιο.
Γιατί τη φορά αυτή η Τουρκία βιάζεται και γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα εύρεσης λύσης ταυτόχρονα σε Κύπρο και Αιγαίο
Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να παίζουμε κατενάτσιο στα ελληνοτουρκικά και κάτι μέσα μας λέει ότι τέτοια θέματα, ιδιαίτερα το Κυπριακό, δεν πρόκειται να επιλυθούν ποτέ. Αυτή τη φορά όμως είναι αλλιώς. Γιατί αυτή τη φορά οι Τούρκοι (και οι Γερμανοί πάτρωνες) έχουν κάθε λόγο να βιάζονται και έχουν κάθε λόγο να προβούν ακόμα και σε αδιανόητες παραχωρήσεις, άσχετα αν προσπάθησαν να προσέλθουν στις διερευνητικές με τον αέρα του νικητή έπειτα από την de facto κατοχύρωση της Ανατολικής Μεσογείου ως τουρκικής λίμνης, με τον επιβολή των ερευνών του Oruc Reis ως »τετελεσμένου».
Ο λόγος έχει να κάνει με τη θέση της Γαλλίας και με αυτό που στη γεωστρατηγική ονομάζουν «παγίδα του Θουκυδίδη». Οι δύο χώρες, Τουρκία και Γαλλία βαδίζουν ολοταχώς προς μία αεροναυτική σύγκρουση στη Μεσόγειο, που μοιάζει αναπόφευκτη. Είναι παραπάνω από προφανές ότι, απουσία των ΗΠΑ, οι Γάλλοι όχι μόνον είναι αποφασισμένοι να επιστρέψουν στην περιοχή ως νόμιμοι τοποτηρητές (με τις ευλογίες των ΗΠΑ και για λογαριασμό της συμμαχίας), αλλά και να κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά επιβάλλοντας μια »Pax Mediterranea», οι αρχές της οποίας θα βασίζονται στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας.
Υπάρχει όμως μια τρίτη χώρα, η οποία γιγαντώνεται με το χρόνο, η οποία κτίζει με συνέπεια ένα αξιοζήλευτο ναυτικό, (συνεχείς εγχώριες ναυπηγήσεις κορβετών, αγορά hi-tech μονάδων από τους Γερμανούς, εγχώρια ανάπτυξη πυραυλικών συστημάτων και ηλεκτρονικών) με σκοπό να κυριαρχήσει αυτή, σε περιοχές που είτε σήμερα θεωρεί αμφισβητούμενης επιρροής, είτε θεωρεί κληρονομιά του αυτοκρατορικού της παρελθόντος. Η χώρα αυτή είναι η Τουρκία. Και βρίσκεται ήδη μέσα σε περιοχές που η Γαλλία θεωρεί δικής της επιρροής (Συρία, Λιβύη). Και ήδη σχεδιάζει να μετατρέψει την ανατολική μεσόγειο σε μια θάλασσα όπου το τουρκικό ναυτικό θα επιβάλλει κυριαρχία και μάλιστα με ναυτικές βάσεις, σήμερα στη Λιβύη και αύριο στην Τυνησία, από όπου θα μπορεί μελλοντικά να απειλεί, όχι μόνο το Magreb, αλλά ακόμα και την ίδια την ηπειρωτική Γαλλία (δυνητικά).[......................................]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου