Ο Βρόχος - Βικιπαίδεια
«Η Θηλιά» του Alfred Hitchcock
theartofcrime.gr
Το 1924 οι νεαροί Nathan Leopold και Richard Loeb, φοιτητές που κατάγονταν από την ανώτερη κοινωνική τάξη του Σικάγου, απήγαγαν και φόνευσαν τον δεκατετράχρονο Robert Franks στην προσπάθειά τους να τελέσουν το «τέλειο έγκλημα».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί του συνηγόρου των Leopold και Loeb περί μη επιβολής θανατικής ποινής. Το βασικό επιχείρημα του συνηγόρου υπεράσπισης ήταν ότι οι δράστες δεν αποφάσισαν ελεύθερα την τέλεση του εγκλήματος, αλλά οδηγήθηκαν σε αυτό από παράγοντες που δεν μπορούσαν να ελέγξουν και ιδίως από γεγονότα της παιδικής τους ηλικίας και από την ασταθή ψυχική τους κατάσταση. Πρόκειται για ένα επιχείρημα προερχόμενο από ντετερμινιστικές αντιλήψεις[1], σύμφωνα με το οποίο δεν μπορεί να επιβληθεί θανατική ποινή στον δράστη, διότι αυτός δεν αποφασίζει ελεύθερα να παρανομήσει, αλλά εγκληματεί επειδή άλλοι παράγοντες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις πράξεις του[2].
Σημειωτέον, ότι τόσο η κατηγορούσα αρχή όσο και η υπεράσπιση προσκόμισαν στο δικαστήριο ψυχιατρικές πραγματογνωμοσύνες αναφορικά με την ικανότητα των δραστών προς καταλογισμό[3]. Οι πραγματογνώμονες που κλήθηκαν από την κατηγορούσα αρχή κατέθεσαν ότι οι κατηγορούμενοι είχαν πλήρη πνευματική διαύγεια κατά την τέλεση του εγκλήματος[4]. Ωστόσο, η υπεράσπιση αντέτεινε ότι οι Leopold και Loeb ήσαν συναισθηματικά ασταθείς και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να αποφύγουν την τέλεση του εγκλήματος[5]. Στο πόρισμα των πραγματογνωμόνων που προτάθηκαν από την υπεράσπιση υποστηρίζεται ότι ο Leopold έπασχε από ναρκισσιστικές φαντασιώσεις και θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο των υπολοίπων[6], ενώ ο Loeb ανέπτυσσε αντικοινωνική συμπεριφορά[7] ήδη από μικρή ηλικία και φαντασιωνόταν την τέλεση εγκλημάτων ή τον εγκλεισμό του σε φυλακή[8].
Τελικά, οι Leopold και Loeb απέφυγαν τη θανατική ποινή και καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Το δικαστήριο κατέληξε σε αυτή την κρίση συνεκτιμώντας το νεαρό της ηλικίας των δραστών[9], αφού δεν είχαν συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος κατά τον χρόνο τέλεσης της πράξης.
Στην υπόθεση Leopold-Loeb βασίστηκε το θεατρικό έργο «Rope» του Patrick Hamilton. «Η Θηλιά»[10] του Alfred Hitchcock αποτελεί διασκευή του θεατρικού του Hamilton. Πρόκειται επίσης για την πρώτη έγχρωμη ταινία του Alfred Hitchcock[11]. Η ταινία γυρίστηκε το 1948 και αποτελεί κατά δήλωση του σκηνοθέτη «ένα πείραμα που συγχωρείται»[12].
Το σενάριο της ταινίας του Hitchcock αποτελεί παραλλαγή των περιστατικών της υπόθεσης Leopold-Loeb[13]. Σε ένα διαμέρισμα της Νέας Υόρκης οι δύο νεαροί Μπράντον και Φίλιπ (τους χαρακτήρες υποδύονται οι John Dall και Farley Granger αντίστοιχα) στραγγαλίζουν τον συμμαθητή τους Ντέιβιντ. Το κίνητρο των δραστών για την ανθρωποκτονία είναι η επιθυμία τους να τελέσουν ένα έγκλημα «καλλιτεχνικής φύσεως», να βιώσουν το έγκλημα σαν ένα είδος παιχνιδιού. Εν συνεχεία οι νεαροί διοργανώνουν ένα κοκτέιλ πάρτι στο διαμέρισμά τους και κρύβουν το πτώμα του θύματος σε μία μικρή κάσα.
Οι Μπράντον και Φίλιπ τοποθετούν την κάσα με το πτώμα στο κέντρο του σαλονιού και σερβίρουν τα εδέσματα και τα ποτά πάνω στην κάσα αναγκάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τους καλεσμένους να διασκεδάσουν πάνω από το πτώμα του θύματος. Κάνουν συνεχώς λεκτικά παιχνίδια που υποδεικνύουν την τέλεση του εγκλήματος προκαλώντας την τύχη τους. Ο Μπράντον, μάλιστα, δίνει στον πατέρα του θύματος βιβλία τυλιγμένα με το σχοινί, με το οποίο οι δράστες φόνευσαν τον γιο του. Οι καλεσμένοι, όμως, παρότι αγωνιούν για την καθυστέρηση του Ντέιβιντ, δεν υποψιάζονται ότι αυτός έχει φονευθεί.
Προσκεκλημένος στο πάρτι είναι και ο καθηγητής Ρούπερτ Καντέλ (James Stuart), του οποίου τη μηδενιστική διδασκαλία οι νεαροί πιστεύουν ότι εφάρμοσαν στην πράξη φονεύοντας τον συμμαθητή τους. Ο καθηγητής είναι ο μόνος που κατά τη διάρκεια της βραδιάς αρχίζει να υποπτεύεται τους διοργανωτές του πάρτι. Τελικά, ο ίδιος αποκαλύπτει το έγκλημα, παρατηρώντας το σχοινί με το οποίο δέθηκαν τα βιβλία, και ειδοποιεί την αστυνομία πυροβολώντας στο μπαλκόνι.
Ένα έγκλημα «καλλιτεχνικής φύσεως»
Στη «Θηλιά» η ανθρωποκτονία φαίνεται να τελέσθηκε χωρίς κανένα λογικό κίνητρο. Οι Μπράντον και Φίλιπ δεν θα απεκόμιζαν κανένα υλικό όφελος από τη δολοφονία του συμμαθητή τους. Δεν φαίνεται, εξάλλου, να τρέφουν αρνητικά συναισθήματα γι’ αυτόν.
Το κίνητρο για το έγκλημα φαίνεται να είναι διπλό: Αφενός μεν η ναρκισσιστική επιβεβαίωση της ανωτερότητας των νεαρών απέναντι στους ανήμπορους να διαλευκάνουν το έγκλημα καλεσμένους, αφετέρου δε η πρακτική εφαρμογή της μηδενιστικής διδασκαλίας του καθηγητή τους.
«Η Θηλιά» του Alfred Hitchcock – The Art of Crime
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου