Κάμερες και «γδαρμένοι ζωντανοί» στα σχολεία 

 

Δημήτρης Οικονομίδης

3-4 λεπτά

toperiodiko.gr

---

Στα γαλλικά υπάρχει μια σκληρή αλλά πολύ περιγραφική έκφραση « écorché vif » (γδαρμένος ζωντανός) για τον υπερευαίσθητο, το μυγιάγγιχτο.
Την κρατώ ως εικόνα, όσο ωμή και εάν είναι, διότι περιγράφει πλήρως την κατάσταση του ανθρώπου ο οποίος δεν έχει επαρκές «ψυχικό δέρμα» ( ο γάλλος ψυχαναλυτής Didier Anzieu έχει μιλήσει για το «Εγώ-δέρμα») .
Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έτυχαν καλής υποδοχής όταν ήρθαν στον κόσμο. Δε βίωσαν επαρκή αποδοχή, φροντίδα, ζεστασιά, ενθάρρυνση. Όμως το ψυχικό μας δέρμα μπορεί να γδαρθεί και από άλλου παράγοντες, εξω-οικογενειακούς, ακόμη και εάν στην «πρώτο » μας κόσμο, την οικογένεια, υπήρξαν με επάρκεια τα στοιχεία που δομούν έναν θετικό ναρκισσισμό δηλαδή εμπιστοσύνη στη ζωή, τους άλλους ανθρώπους και τον εαυτό ( τον καλώς εννοούμενο εγωισμό, όπως λέμε στην καθομιλουμένη ).
Η συνεχής ή/και έντονη ή/και επαναλαμβανόμενη έκθεση σε ερεθίσματα που βάζουν σε δοκιμασία, πλήττουν, γδέρνουν το «ψυχικό μας δέρμα», μπορεί να δημιουργήσουν τραύματα ναρκισσιστικού τύπου. Να γίνουμε πιο κλειστοί, πιο καχύποπτοι, πιο ευερέθιστοι, τελικά πιο εγωιστές.
Οι κάμερες στις τάξεις είναι ένα «κατάλληλο» εργαλείο για να συμβούν τα παραπάνω.
Πολύ σωστά οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι συλλογικότητες αντιτίθενται σε αυτό το μέτρο από την άποψη τόσο της αντιπαιδαγωγικής του φύσης όσο και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Οι σκέψεις που παραθέτω έρχονται συμπληρωματικά σε αυτά.
Η παρουσία κάμερας συνεχώς στη ζωή ενός ανθρώπου, ακόμη και ενήλικα, ακόμη και εάν είναι επαρκώς ώριμος, έχει ασυνείδητα και, με βεβαιότητα σε βάθος χρόνου και συνειδητά, τεράστιες παρενέργειες. Κανείς σχεδόν, δεν μπορεί να είναι αυθεντικός, ανοιχτός σε κοινή θέα. Εάν, πάλι, καταφέρει να είναι αυθεντικός, σημαίνει ότι έχει κάνει το βήμα προς τη διαστροφή, την επιδειξιομανία. Χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για το πόσο βλαπτική είναι αυτή η διαστροφή για τους άλλους;…
Ιδιαίτερα σε μια μια ηλικία όπου ο ψυχισμός είναι σε διαμόρφωση, άρα πιο ανοιχτός τόσο με τη θετική έννοια ( δεκτικότητα, «σφουγγάρι» που ρουφά ερεθίσματα και πληροφορίες )  αλλά και με την αρνητική ( ευαλωτότητα ), οι κάμερες στις τάξεις θα είναι ένα γδάρσιμο των παιδικών ψυχών. Κάποια παιδιά θα κλειστούν στον εαυτό τους με φοβικά στοιχεία και έλλειψη εμπιστοσύνης στον κόσμο ως άμυνες, ( μιας και η εμπειρία της κάμερας θα προβληθεί ψυχικά στον υπόλοιπο έξω κόσμο, ο οποίος θα βιώνεται ως Μεγάλος Αδερφός ), κάποια άλλα θα γίνουν χοντρόπετσα -τα  σκληρά αντανακλαστικά και συμπεριφορές και  η επίδειξη θα γίνουν οι άμυνές τους.
Εάν η Υπουργός Καμερέως, η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια τους θέλουν να φτιάξουν γενιές φοβισμένων νάρκισσων ή/και σκληρόπετσων επιδειξιομανών, είναι δική τους υπόθεση.
Ας αναλογιστούμε την ψυχική ζημιά που έκανε σε γενιές επί γενεών η ιδέα του Θεού που βλέπει ακόμα και τις σκέψεις μας… Πόσες γενιές νευρωτικών δε δυστύχησαν καταπίνοντας τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τη σεξουαλικότητά τους;