Είδηση της δεκαετίας η Ελληνική χρεοκοπία...
Δημήτρης Χατζηνικόλας
Οι πολιτικές που οδήγησαν σε αυτήν και η αδυναμία – αδιαφορία των αρμόδιων οργάνων της Ε.Ε. να τις περιορίσουν,
η επιλογή να «σωθούν» οι κεντρικές τράπεζες, κυρίως της Γαλλίας και της
Γερμανίας και όχι οι Έλληνες και δευτερευόντως οι Ευρωπαίοι πολίτες,
οι δημοσιονομικά ακραίες πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα και τους
πολίτες της στην καταστροφή, στην απώλεια του 25% του ΑΕΠ της και σε
ανεργία στο 28%, σε σημείο δηλαδή που είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψει
σε μια κανονικότητα, συνιστούν από μόνες τους ειδήσεις πρώτου μεγέθους.
Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που μία χώρα φτάνει στη χρεοκοπία, ούτε φυσικά θα είναι η τελευταία, ωστόσο ήταν η πρώτη φορά που χρεοκόπησε μια χώρα εντός του συστημικού μπλοκ. Μια χώρα ενταγμένη σε όλες τις δυτικές δομές, εντός της Ευρωζώνης και της ΟΝΕ, εντός του ΝΑΤΟ, μια χώρα όπου η έκθεση των κεντρικών τραπεζών μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών στο χρέος της ήταν αρκετά μεγάλη.
Από εκείνη την Παρασκευή στις 23 Απριλίου του 2010 όπου ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι, κυρίως στην ημεδαπή. Η πιο σημαντική παρενέργεια ήταν η ανάδειξη ενός μικρού κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, στην εξουσία. Το κόμμα αυτό είχε ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Διέθετε έναν νεαρό ηγέτη που όπως έδειξε η συνέχεια διέθετε το χάρισμα να συνομιλεί με τους πολίτες. Είχε επίσης ενσωματώσει στη ρητορική του ένα λόγο κάθετα απέναντι στις περιοριστικές πολιτικές και στην πολιτική και οικονομική ελίτ που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία.
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα μπορούσε να αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στο παγκόσμιο καλεντάρι της δεκαετίας. Κυρίως για τον τρόπο που το κόμμα αυτό οδηγήθηκε στη συνθηκολόγηση – ήττα. Σε ότι αφορά στις οικονομικές πολιτικές ο ΣΥΡΙΖΑ όντας στην εξουσία υποχρεώθηκε (από την τότε τρόικα και μετέπειτα θεσμούς) στην υπογραφή ενός ακόμη μνημονίου με το πιστόλι του Grexit στον κρόταφο και παρά τη σαφέστατη ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015.
Ωστόσο, και παρά την ολική διάψευση του προεκλογικού του αφηγήματος το λάδι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σωθεί. Προφανώς, λόγω του λίπους που συσσώρευσε η αναξιοκρατία και η γενικευμένη διαφθορά στη χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες και κυρίως εκείνη της προηγούμενης δεκαετίας.
Σε ότι αφορά στη διαφθορά και στη διαλεύκανση των μεγάλων σκανδάλων του παρελθόντος ούτε εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να φτάσει στην άκρη του νήματος. Η πολιτική ισχύ των αντιπάλων του, η μιντιακή τους υπεροπλία, ο ρόλος των ελίτ του χρήματος και το βαθύ κράτος (δικαστική εξουσία, συνδικαλιστικές ηγεσίες κ.α.), αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια για ένα κόμμα που ούτε στο εσωτερικό του είχε ομονοήσει κυρίως για το μέχρι που έπρεπε και ήθελε να φτάσει. Σωρευτικά όλα τα παραπάνω οδήγησαν στην επιστροφή της συντηρητικής παράταξης στην εξουσία με ένα αφήγημα περί «επιστροφής στην κανονικότητα»! Σε ποια όμως κανονικότητα; Σε αυτήν των μνημονίων! Σε εκείνη προ των μνημονίων που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία της; Είναι προφανές ότι μια κανονικότητα υπάρχει μόνο, αυτή της επιστροφής μιας οικονομικής και πολιτικής, ελέω Θεού και DNA, ελίτ στην εξουσία. Μόνο που αυτή ακριβώς η ελίτ είναι ταυτισμένη με τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία – οικογενειοκρατία και τη χρεοκοπία της χώρας.
Για όλα τα παραπάνω επιβάλλεται να υπογραφεί ένα συμβόλαιο με τους πολίτες η στήριξη των οποίων είναι η μοναδική συνιστώσα που μπορεί να τα κάνει πράξη. Ας είμαστε ειλικρινείς: η αστική και μεγαλοαστική τάξη στην Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη στη Δύση. Εκεί το κράτος δεν ταυτίστηκε ποτέ μαζί της διατηρώντας τουλάχιστον τη σοβαρότητα των συμφερόντων που εξυπηρετεί και εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτόν μια ισορροπία στο σύστημα. (Και στην ημεδαπή Δεξιά υπάρχουν αντίστοιχες δυνάμεις).
Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που μία χώρα φτάνει στη χρεοκοπία, ούτε φυσικά θα είναι η τελευταία, ωστόσο ήταν η πρώτη φορά που χρεοκόπησε μια χώρα εντός του συστημικού μπλοκ. Μια χώρα ενταγμένη σε όλες τις δυτικές δομές, εντός της Ευρωζώνης και της ΟΝΕ, εντός του ΝΑΤΟ, μια χώρα όπου η έκθεση των κεντρικών τραπεζών μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών στο χρέος της ήταν αρκετά μεγάλη.
Από εκείνη την Παρασκευή στις 23 Απριλίου του 2010 όπου ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι, κυρίως στην ημεδαπή. Η πιο σημαντική παρενέργεια ήταν η ανάδειξη ενός μικρού κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, στην εξουσία. Το κόμμα αυτό είχε ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Διέθετε έναν νεαρό ηγέτη που όπως έδειξε η συνέχεια διέθετε το χάρισμα να συνομιλεί με τους πολίτες. Είχε επίσης ενσωματώσει στη ρητορική του ένα λόγο κάθετα απέναντι στις περιοριστικές πολιτικές και στην πολιτική και οικονομική ελίτ που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεοκοπία.
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα μπορούσε να αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο στο παγκόσμιο καλεντάρι της δεκαετίας. Κυρίως για τον τρόπο που το κόμμα αυτό οδηγήθηκε στη συνθηκολόγηση – ήττα. Σε ότι αφορά στις οικονομικές πολιτικές ο ΣΥΡΙΖΑ όντας στην εξουσία υποχρεώθηκε (από την τότε τρόικα και μετέπειτα θεσμούς) στην υπογραφή ενός ακόμη μνημονίου με το πιστόλι του Grexit στον κρόταφο και παρά τη σαφέστατη ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015.
Ωστόσο, και παρά την ολική διάψευση του προεκλογικού του αφηγήματος το λάδι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σωθεί. Προφανώς, λόγω του λίπους που συσσώρευσε η αναξιοκρατία και η γενικευμένη διαφθορά στη χώρα τις προηγούμενες δεκαετίες και κυρίως εκείνη της προηγούμενης δεκαετίας.
Σε ότι αφορά στη διαφθορά και στη διαλεύκανση των μεγάλων σκανδάλων του παρελθόντος ούτε εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να φτάσει στην άκρη του νήματος. Η πολιτική ισχύ των αντιπάλων του, η μιντιακή τους υπεροπλία, ο ρόλος των ελίτ του χρήματος και το βαθύ κράτος (δικαστική εξουσία, συνδικαλιστικές ηγεσίες κ.α.), αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια για ένα κόμμα που ούτε στο εσωτερικό του είχε ομονοήσει κυρίως για το μέχρι που έπρεπε και ήθελε να φτάσει. Σωρευτικά όλα τα παραπάνω οδήγησαν στην επιστροφή της συντηρητικής παράταξης στην εξουσία με ένα αφήγημα περί «επιστροφής στην κανονικότητα»! Σε ποια όμως κανονικότητα; Σε αυτήν των μνημονίων! Σε εκείνη προ των μνημονίων που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία της; Είναι προφανές ότι μια κανονικότητα υπάρχει μόνο, αυτή της επιστροφής μιας οικονομικής και πολιτικής, ελέω Θεού και DNA, ελίτ στην εξουσία. Μόνο που αυτή ακριβώς η ελίτ είναι ταυτισμένη με τα σκάνδαλα, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία – οικογενειοκρατία και τη χρεοκοπία της χώρας.
Κάπου εδώ βρισκόμαστε σήμερα στο κατώφλι της επόμενης
δεκαετίας. Η χρονιά που έρχεται , όπως όλα δείχνουν, θα είναι εκλογική. Το
«άνοιγμα» του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο και την κεντροαριστερά δε φτάνει. Απαιτείται
ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένους, ριζοσπαστικούς και υλοποιήσιμους
στόχους , που για πρώτη φορά θα έχει στόχο να μπει η χώρα στις ράγες μιας
σύγχρονης, δυτικού τύπου, Δημοκρατίας.
Είναι επιτακτική ανάγκη το κράτος να καταστεί επιτέλους
λειτουργικό και φιλικό προς τον πολίτη (τι θα γίνει με τις ουρές της
ντροπής σε νοσοκομεία, εφορίες κ.α.;), η Παιδεία να πλησιάσει τα στάνταρ
των δυτικών χωρών (σε καμία χώρα δεν υπάρχουν φροντιστήρια για
παράδειγμα), η Εκκλησία να περιοριστεί στα του οίκου της, οι πόλεις μας
να καθαρίσουν και οι δρόμοι τους να φτιαχτούν και τόσα ακόμη που
ταλαιπωρούν καθημερινά τους πολίτες. Είναι τέλος επιτακτική ανάγκη οι
μισθοί να αυξηθούν, να παταχθεί η ανομία κυρίως των λευκών κολάρων, να
επικρατήσει η αξιοκρατία, οι νόμοι να ισχύσουν για όλους και όλες, να
αναπτυχθεί η επαρχία, να ξαναμπεί για παράδειγμα η μουσική του Μάνου
Χατζιδάκι στις ψυχές των απλών ανθρώπων, να μπει το θέατρο της Δευτέρας
στην κρατική τηλεόραση, να γίνει επιτέλους η αστική τάξη, από θαμώνας
των πρωινάδικων και των μπουζουκλερί, πραγματικά αστική…
Για όλα τα παραπάνω επιβάλλεται να υπογραφεί ένα συμβόλαιο με τους πολίτες η στήριξη των οποίων είναι η μοναδική συνιστώσα που μπορεί να τα κάνει πράξη. Ας είμαστε ειλικρινείς: η αστική και μεγαλοαστική τάξη στην Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την αντίστοιχη στη Δύση. Εκεί το κράτος δεν ταυτίστηκε ποτέ μαζί της διατηρώντας τουλάχιστον τη σοβαρότητα των συμφερόντων που εξυπηρετεί και εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτόν μια ισορροπία στο σύστημα. (Και στην ημεδαπή Δεξιά υπάρχουν αντίστοιχες δυνάμεις).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου