ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
1. Το ΚΚΕ και τα «αστικά ατομικά δικαιώματα»
EUROKINISSI/ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Φυσικά όλο αυτό φτιασιδωμένο με την επίκληση της αταξικής κοινωνίας όπου όλοι οι άνθρωποι θα ζουν ευτυχισμένοι. Ως τότε τα δικαιώματα των ανθρώπων να αποφασίζουν ατομικά και συλλογικά ποιες θα είναι οι θρησκευτικές τους δοξασίες, να επιλέγουν τα φυλετικά τους δικαιώματα, να έχουν δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης γνώμης, να εκφράζονται οι καλλιτέχνες ελεύθερα, να γράφουν οι λογοτέχνες με το ύφος και το περιεχόμενο που επιθυμούν, αυτά για το ΚΚΕ είναι δευτερεύοντα ζητήματα, στάχτη στα μάτια του «Λαού» που ρίχνει ο καπιταλισμός για να τον αποπροσανατολίσει από τον υπέρτατο στόχο της απελευθέρωσής του που φυσικά θα κανοναρχήσει το Κόμμα.
Οπως γίνεται αντιληπτό, η προσέγγιση αυτή κουμπώνει άνετα με τη δικαιολόγηση των θηριωδιών του Στάλιν, τα γκούλαγκ, τις εκτοπίσεις ολόκληρων εθνοτήτων, τις εκτελέσεις διαφωνούντων, την καταπίεση της ατομικής καλλιτεχνικής έκφρασης. Ολα αυτά, που η Αλ. Παπαρήγα έχει αποκαλέσει μικρές αστοχίες δεν αλλάζουν, όμως σε τίποτα τον υπέρτατο στόχο που είναι βέβαια ο κομμουνιστικός παράδεισος.
Η ιδεολογική προσέγγιση του ΚΚΕ έχει μια εσχατολογική – θεολογική μορφή που τη χαρακτηρίζει η ακινησία σε όλα, όπως στη Βυζαντινή Θεοκρατία. Ουσιαστικά εναντίον του Διαφωτισμού, ο οποίος διακήρυξε την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης των ατόμων. Αντίθετα, αντικειμενικά ταυτίζεται με τις συντηρητικότερες, αν όχι με τις πιο αντιδραστικές, μερίδες του εκκλησιαστικού κλήρου και της εθνικοφροσύνης.
Αυτό έχει βαθιές ρίζες. Ξεκινά από τη βαθύτατη αντιπάθεια του ΚΚΕ σε ό,τι συνδέεται με τη Δύση και θεωρείται «δυτικό». Ακόμη περισσότερο, συνδέεται με μια στρεβλωμένη αντίληψη της «Ελληνικότητας» ως αναπόσπαστου μέρους της «Ανατολής».
Η ειρωνεία είναι ότι θεωρούν εαυτούς αυθεντικούς μαρξιστές όταν ο Μαρξ, παιδί του Διαφωτισμού, θαύμαζε τη Δύση, την αστική τάξη, φανερό στο Μανιφέστο, και έβλεπε μόνο στη Δύση τη δυνατότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Είναι πράγματι αφόρητη η επαρχιακή προσέγγιση του ΚΚΕ σε κορυφαία θέματα κοινωνικής οργάνωσης, η φτωχή θεωρητική επεξεργασία της εποχής που ζούμε και η άρνησή του να δει κάτι παραπέρα από τον ιδεολογικό τρωγλοδυτισμό του.
Παράλληλα όμως ο κοινωνικός συντηρητισμός του ΚΚΕ δεν οφείλεται μόνο σε ιδεολογικό πρωτογονισμό, υποκρύπτει και πολιτικό οπορτουνισμό. Επισήμως αναγνωρίζουν ότι το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα διέρχεται κρίση, επίσης γνωρίζουν ότι αν συνεργαστούν σε κυβερνήσεις συμμαχικές με άλλες πολιτικές δυνάμεις η εκλογική επιρροή του θα αποψιλωθεί, αφού είναι αδύνατον σε μια τέτοια περίπτωση να αντέξουν το καμίνι της πραγματικότητας οι παλαιοκομμουνιστικές του θέσεις. Εχουν υπόψη τους σχετικά παραδείγματα άλλων Κ.Κ. της Ευρώπης, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι του μένει λοιπόν να κάνει ώστε να επιβιώσει; Από τη μια μεριά να παρουσιάζεται ως θεματοφύλακας των εικονισμάτων της σοσιαλιστικής επανάστασης, του ηρωικού κόμματος με τα χιλιάδες θύματα την περίοδο της Κατοχής και τον πράγματι κεντρικό του ρόλο στην Εθνική Αντίσταση. Η σημερινή του ηγεσία ασκεί μια ιδιότυπη πολιτική τοκογλυφία των τότε αγώνων του ΚΚΕ.
Γι’ αυτό και επιδίδεται σε συνεχείς τελετουργίες επετείων που η ηγεσία του θεωρεί ότι μπορούν, έστω και σε περιορισμένο κοινό, να κρατούν ζωντανή τη μνήμη εκείνων των αγώνων. Αυτό όμως δεν αρκεί. Γι’ αυτό, από την άλλη, πρέπει να παρουσιάζεται ως ένας σοβαρός και συντηρητικός στα κοινωνικά θέματα πολιτικός φορέας.
Δεν μπορείς να απευθύνεσαι σε συντηρητικά κοινωνικά στρώματα και την ίδια στιγμή να ψηφίζεις υπέρ του συμφώνου συμβίωσης, της αλλαγής ταυτότητας φύλου ή των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων. Γι’ αυτό και τηρούν μια πολύ προσεκτική στάση απέναντι στην Εκκλησία ακόμη και απέναντι στη ρητορική ακροδεξιών ιεραρχών.
Ποια π.χ. ήταν η θέση του για τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία που τόσο κουρνιαχτό σήκωσε; Ηξεις αφήξεις στην καλύτερη περίπτωση. Η πολιτική του είναι μελετημένη. Η στρατολόγηση της θρησκευόμενης και προερχόμενης από τον συντηρητικό χώρο Λιάνας Κανέλλη αυτή τη σκοπιμότητα εξυπηρετεί. Είναι καίριας σημασίας για την εκλογική επίδοση του ΚΚΕ να λειτουργεί και ως κυτίον παραπόνων χαμηλού εισοδήματος, και συνάμα συντηρητικών, κοινωνικών στρωμάτων. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η εκλογική επίδοση του ΚΚΕ από ιδρύσεώς του, με εξαίρεση την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, ποτέ δεν υπερέβη το 10%.
Αυτές οι αντιλήψεις του ΚΚΕ δεν είναι καινούργιες. Απλώς δεν έχουν τύχει ευρείας δημοσιότητας και κριτικής επειδή από όλα σχεδόν τα κόμματα και τα ΜΜΕ βρίσκεται στο απυρόβλητο. Η συμβολή του σημερινού ΚΚΕ στην κοινωνική πρόοδο της χώρας, στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί σε εσωτερικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι μηδαμινή. Κατά συνέπεια μόνο με κάτι τέτοιες πολιτικές θέσεις έχει δυνατότητα να κρατηθεί ζωντανό στον αναπνευστικό σωλήνα της εκλογικής επιβίωσης.
* πολιτικός επιστήμονας
2. ΚΚΕ και ανθρώπινα δικαιώματα
Στιγμιότυπο από το ATHENS PRIDE το Σάββατο 13 Ιουνίου 2015 |
EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Γιατί εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με αντιπολιτευτικές απλώς πιρουέτες του ΚΚΕ, όπως λ.χ. με την ιθαγένεια. Ούτε ήταν –ή μάλλον: δεν ήταν μόνο– η πάγια «αδράνεια» ενόψει του σοσιαλιστικού παραδείσου που θα λύσει αυτομάτως όλα τα προβλήματα των κολασμένων της γης.
Αυτήν τη φορά υπήρχαν «θέσεις», υπήρχαν «απόψεις» για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικότερα, για την ομοφυλοφιλία και για την οικογένεια ειδικότερα.
Από μια σκοπιά υπήρξε άθλος μέγας να αρθρωθούν τυπικά σε λόγο και έπειτα να εμφανιστούν σαν επιχειρήματα οι πλέον κοινότοπες και πρωτόγονες ομοφοβικές αντιδράσεις, δεν θα πω καν απόψεις, ντυμένες με επιστημονικά και κοινωνιολογίζοντα ράκη, κοινώς ξέφτια, κουρέλια.
Κατά το ΚΚΕ, μια «ιδιωτική υπόθεση», ένας σεξουαλικός προσανατολισμός που «έχει τις ρίζες του σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, στα βιώματα των παιδιών μέσα στην οικογένεια, στο ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό περιβάλλον, στην ενδοοικογενειακή βία», μια τέτοια λοιπόν «ιδιωτική υπόθεση» με το σύμφωνο «ανάγεται σε οικογένεια»!
Ενώ, κατά το ΚΚΕ, ένας τέτοιος σεξουαλικός προσανατολισμός, προφανώς αρρωστημένος, παθολογικός, αφού είναι προϊόν πολλαπλών παθογενειών, και ιδιαίτερα «η ικανοποίηση της σεξουαλικότητας [sic!] ή η συμβίωση από μόνη της, ακόμα και στο πλαίσιο μιας φοιτητικής συγκατοίκησης» [;] δεν νοείται να «παράγουν κοινωνικά δικαιώματα»:
«Δικαιώματα και υποχρεώσεις γεννιούνται στο πλαίσιο του γάμου, που αποτελεί τη νομική έκφραση της κοινωνικής σχέσης της οικογένειας», ο οποίος γάμος, μόνο αυτός, μπορεί να «παρέχει κοινωνική προστασία των παιδιών, τα οποία βιολογικά είναι αποτέλεσμα της σεξουαλικής σχέσης άντρα και γυναίκας».
Και επειδή μπορεί και το ίδιο το ΚΚΕ να δυσκολεύτηκε να ακολουθήσει τη συλλογιστική του, παρέπεμψε, για ασφάλεια και κατά τα γνωστά, στη «διαμόρφωση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας», τότε που «οπωσδήποτε θα διαμορφωθεί νέος τύπος συμβίωσης, ως σχετικά σταθερής ετεροφυλικής σχέσης και αναπαραγωγής».
Ως τότε το ΚΚΕ καταψηφίζει.
Εμείς;
Εμείς να μνημονεύσουμε άλλη μια φορά τον Αγγελο Ελεφάντη, που δήλωνε κατηγορηματικά, σχηματικά ενδεχομένως, με το αποφθεγματικό και κάποτε απόλυτο ύφος του, πάντως κατηγορηματικά, ότι το ΚΚΕ δεν ανήκει στην αριστερά, ότι ένα κόμμα που δεν έκοψε ποτέ τον ομφάλιο λώρο που το δένει (μάλλον το στραγγαλίζει, όχι το ίδιο, τους μηχανισμούς του, αλλά σίγουρα τους οπαδούς του) με τον σταλινισμό, ένα τέτοιο κόμμα είναι εκτός αριστεράς.
Εμείς να πούμε τώρα πως ένα κόμμα με τέτοια στάση όχι σε επιμέρους διεκδικήσεις, οικονομικές κτλ., αλλά σε ανθρώπινες σχέσεις, σε ανθρώπους, στους ανθρώπους, στάση που κατέστρεψε ψυχές και ζωές αγωνιστών και ιδεολόγων, ανώνυμων και επώνυμων, ένα κόμμα με τέτοια αντίληψη για ανθρώπους και ανθρώπινα δικαιώματα μόνο αριστερό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Γιατί, ως γνωστόν, η στάση μας απέναντι σε ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και ενός και μόνο ατόμου, είναι το μέτρο του πολιτισμού μας, έτσι όπως εύκολα και ανέξοδα θεωρητικολογούμε, είναι το απόλυτο μέτρο, στο προκείμενο, της αριστεροσύνης μας.
«Το εγχειρίδιο του καλού Κνίτη»
Ετος 1977, στον αναβρασμό της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου, κυκλοφορεί από τον «Οδηγητή» ένα βιβλιαράκι Για την αγωνιστική, ταξική, πατριωτική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας, όπως ήταν ο τίτλος του, «Το εγχειρίδιο του καλού Κνίτη», όπως χαρακτηρίστηκε αμέσως.Κεντρικός άξονας, το γνωστό σύνθημα: «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα», με οδηγίες ωστόσο, αν όχι εντολές, για τον γενικότερο τρόπο ζωής, τις σεξουαλικές σχέσεις, ακόμα και την ώρα που θα έπρεπε να γυρίζει σπίτι της το βράδυ η καλή Κνίτισα!
Γενικά, «η ελληνική νεολαία, γαλουχημένη με τις πιο λεβέντικες κι αθάνατες αγωνιστικές παραδόσεις του εργαζόμενου λαού μας», μακριά από τον «λεγόμενο “αμερικάνικο τρόπο ζωής”», μακριά από «τα κάθε λογής ανήθικα περιοδικά», «τον δρόμο της αλητείας, των πορνό» και από την «αγοραία “τέχνη”», οι νέοι λοιπόν πρέπει να μην κάνουν «αδικαιολόγητες απουσίες» στο σχολείο, να «τηρούν τη σωστή στάση απέναντι στους δασκάλους τους», «να τρέφουν πραγματική αγάπη στην οικογένεια», «να έχουν αισθηματικές σχέσεις με το άλλο φύλο που ν’ ανταποκρίνονται στα ιδανικά της προόδου», «να έχουν στέρεους συναισθηματικούς δεσμούς [...], να καταπολεμούν κάθε τάση εκφυλισμού και ηθικής διαφθοράς».
Ούτε μέρα δεν πέρασε από τότε.
Ούτε χρόνος από τον Μεσαίωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου