Survivor στην Σωρρακώσταινα

Γκα-γκα-ου-α

Δημήτρης Δανίκας
protothema.gr, 10/04/2017

Η  μόδα λοιπόν. Ο συρμός. Να είμαι όπως οι άλλοι. Να συμπεριφέρομαι όπως οι άλλοι.

Να ντύνομαι όπως οι άλλοι. Να πετάω μερικές αμερικανιές όπως οι άλλοι. Να αναμασάω μπούρδες και αερολογίες όπως οι άλλοι. Να βλέπω αυτά που βλέπουν και απολαμβάνουν όλοι οι άλλοι. Να ψηφίζω το κόμμα που ψηφίζουν οι άλλοι!

Να είμαι «άλλος». Να μην είμαι ο εαυτός μου. Και αφού είμαι κάποιος άλλος, ε, τότε αδύνατον να γνωρίζω ποιος είμαι εγώ και πού πάω!

Κι αν δεν είμαι όπως οι άλλοι; Ε, τότε «γραφικός». Ε, τότε «παλιομοδίτης». Ε, τότε «ξεπερασμένος» και «αναχρονιστικός». Ε, τότε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Κι εγώ μαζί με τις απόψεις μου και όλα τα συμπαρομαρτούντα!

Οι μισοί λοιπόν «ένοικοι» της Σωρρακώσταινας στρογγυλοκάθονται απέναντι από το «Survivor». Ίσως και περισσότεροι. Ταυτόχρονα με αυτό τέσσερις στους δέκα πιστεύουν ότι ψεκάζονται. Από κάποιους σατανικούς συνωμότες με «εργαλεία» τις μυστικές υπηρεσίες!
Προφανώς ο ψεκασμός λειτουργεί κατευναστικά προς το ταραγμένο νευρικό τους σύστημα. Γι’ αυτό, σου λένε, εμείς οι Έλληνες εξαντλούμε το θυμικό μας από τον καναπέ μας. Πράγμα που σημαίνει ότι «ψεκασμός» και «Survivor» λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία!
Αυτή είναι η πρώτη όψη του «νομίσματος». Μια ανοησία που συναντάει το Απειρο. Παρέα με τη «φαλακρή τραγουδίστρια» του Ευγένιου Ιονέσκο! Ομως στη δεύτερη όψη υπάρχει ουσία. Αφθονη ουσία!

Ενα λοιπόν. «Survivor» πά’ να πει «επιβίωση». Ο «μέσος» Έλληνας στο υποσυνείδητό του αισθάνεται ότι τραμπαλίζεται στα όρια φθοράς και αφθαρσίας. Στην κόψη του ξυραφιού!
Δύο λοιπόν. Μεταφορικά αυτό σημαίνει «ζούγκλα». Η «ζούγκλα» παραπέμπει στην «ασυμμετρία». Η ασυμμετρία στο «χάος». Το χάος στο «απρόβλεπτο». Το απρόβλεπτο στη ρήση «σήμερα ζεις, αύριο μπορεί να καταλήξεις τροφή για τα άγρια θηρία»!

Τρία λοιπόν. Επομένως ο θεατής ταυτίζει την κατάστασή του με εκείνη των πρωταγωνιστών σ’ αυτό το reality show. Αισθάνεται δηλαδή ότι με νύχια και δόντια προσπαθεί να επιβιώσει σε συνθήκες ζούγκλας. Σαν να έχει «φυτευτεί» σε κάποια αχαρτογράφητη περιοχή. Όπου κανένας νόμος. Κανένας θεσμός. Καμία σύμβαση. Κανένα οργανωμένο κράτος. Κανείς μα κανείς δεν πρόκειται να σπεύσει να τον προστατεύσει. Μόνος εναντίον όλων. Μόνος ανάμεσα σε άγρια θηρία. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!

Τέσσερα λοιπόν. Απ’ αυτή τη γενικευμένη αίσθηση χάους και ασυμμετρίας προκύπτει και η ασυνείδητη, νοερή επιστροφή στην πρωτόγονη κατάσταση, στους προγόνους των σπηλαίων. Μια επιστροφή που αργά αλλά συστηματικά καταστρέφει κάθε κρίκο της αλυσίδας στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού!

Πέντε λοιπόν. Όπως κάθε πρωτόγονου η κατάσταση, έτσι και η σημερινή. Κάτι να φάω. Κάτι να «πηδήξω». Κάπου να προφυλαχτώ. Και την οικογένειά μου να προστατέψω. Όλοι οι άλλοι εχθροί. Να με κλέψουν, να με «γδάρουν», να με καταστρέψουν, να με εξαφανίσουν. Ο νόμος της ζούγκλας. Σε όλο το μεγαλείο του!

Έξι λοιπόν. Ταυτόχρονα με όλα αυτά, αρχίζουν να χάνονται η αίσθηση της λογικής, ο ορίζοντας μιας κάποιας προοπτικής και η γλώσσα επικοινωνίας και καλλιέργειας. Σήμερα ζωντανός. Αύριο νεκρός. Επομένως, το μέλλον εντελώς θολό. Μαύρο. Θεοσκότεινο. Μόνο το τώρα. Μόνο αυτή η στιγμή!

Το «Survivor» είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που πιστεύει στον Σώρρα, στους ψεκασμούς, σε μια παγκόσμια συνωμοσία. Πιστεύει στο οτιδήποτε. Και επομένως, αντί για γλώσσα, «γκα γκα ου α». Όπως και οι γνωστοί στίχοι άσματος του Γιάννη Μαρκόπουλου: «Ζαβαρακατρανέμια ίλεως ίλεως, λάμα, λάμα νάμα, νάμα νέμια»!