Τώρα μας παίζουν άλλοι...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ

Γιάννης Κοντός - Βικιπαίδεια

 

Κενή ώρα

Κρύβομαι πίσω από το λοφάκι
του χρόνου και μένω στάσιμος
στις εξελίξεις και στον πολιτισμό.
Μένω πίσω και ησυχάζω
από τις διακυμάνσεις του φωτός
και τις επίμονες ματιές σου.
Έρχεται ένα άσπρο,
ένας ασβέστης, ένα ουδέτερο.
Ήτανε απογευματάκι,
και πώς νύχτωσε απότομα.
Όπως λέμε: "Καλό δρόμο".
Κάτι σύννεφα πήγαν
να βελάξουν, αλλά δεν έβρεξε.
Στο σχολείο, εκείνη την ώρα,
παίζαμε. Τώρα μας παίζουν άλλοι.

"Ο αθλητής του τίποτα". Κέδρος, 1997.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΝΤΟΣ

Παιδαγωγική

Να πλένεις τα χεράκια σου.
Να τρως το φαγητό σου.
Να διαβάζεις τα μαθήματά σου.
Να αγαπάς τα ζώα.
Να σκοτώνεις κάθε μέρα τους ανθρώπους.
Να κοιτάς μπροστά το αύριο και
όχι το χθες, γιατί μπορεί να γίνεις μουσικός.
Να παίρνεις προαγωγή με το σπαθί σου
και την εξυπνάδα σου.
Να μη χάνεις χρόνο.
Να αποταμιεύεις.
Να κρύβεις τις σκέψεις σου.
Να είσαι σοβαρός (τα γέλια βλάπτουν).
Να βαδίζεις με προσοχή στα σταυροδρόμια.

( Και πέρνα καμιά φορά από το σπίτι
για κανένα σκάκι- μου είπε ο κύριος
με τη μαύρη μπέρτα.)