Το φόβητρο
8 Δεκεμβρίου 2016
Και… μεταρρυθμίσεις. Στον νου του Σόιμπλε (και των άλλων εταίρων και δανειστών μας) οι μεταρρυθμίσεις σημαίνουν ξεπούλημα της περιουσίας του ελληνικού κράτους, μείωση των δαπανών για την Υγεία και την Παιδεία, απολύσεις, κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, μείωση των συντάξεων.
Επίσης, αύξηση του ΦΠΑ ακόμα και στα ακριτικά νησιά, μείωση του αφορολόγητου, υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, ΕΝΦΙΑ, κατάργηση δόσεων και διευκολύνσεων για όσους χρωστάνε στο Δημόσιο ή στις τράπεζες και κατασχέσεις.
Σαν οδοστρωτήρας ο Γερμανός σύμμαχός μας θέλει να ισοπεδώσει ό,τι άφησε πίσω της όρθιο η επτάχρονη πολιτική των μνημονίων. Από τι κινείται ο Σόιμπλε δεν είναι σαφές. Ισως θεωρεί πως η Ευρώπη δεν του είναι πια χρήσιμη και επιδιώκει να τη διαλύσει.
Ηδη η οικονομική του πολιτική έχει οδηγήσει τη Γερμανία σε κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ –που απαιτεί από τις χώρες να μην είναι ελλειμματικές αλλά ούτε και πλεονασματικές. Φυσικά, κανείς στο Eurogroup ή σε κάποιον άλλο από τους σκοτεινούς θεσμούς που κυβερνάνε την Ευρώπη δεν έχει κουνήσει το δάχτυλο στον Σόιμπλε.
Εκείνος κουνάει το δάχτυλο. Στους Ελληνες κυρίως που, θύματα των αδιέξοδων πολιτικών που τους επέβαλε (και) ο Σόιμπλε, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη ρουφήχτρα της κρίσης. Κάθε καλή ιδέα που έχουν απορρίπτεται μονολεκτικά.
Οχι. Οχι, για παράδειγμα, στον ακατάσχετο λογαριασμό που θα επέτρεπε στις μικρές επιχειρήσεις να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους, έχοντας διαθέσιμα χρήματα για να πληρώνουν εργαζομένους ή προμηθευτές, να αποπληρώνουν τις τρέχουσες οφειλές τους στο κράτος και τα Ταμεία και να παραμένουν στις επάλξεις του περίφημου αγώνα για την ανάπτυξη. Οχι. Αφού δεν μπορούν να πληρώσουν τα παλιά τους χρέη, να κλείσουν οι επιχειρήσεις.
Τον Σόιμπλε δεν τον νοιάζει αν θα κλείσουν οι επιχειρήσεις. Ισως μάλιστα του είναι απεχθής η ιδέα να ανθούν οι επιχειρήσεις. Δεν τον νοιάζουν η ανεργία, η φτώχεια, η κατάθλιψη, οι αυτοκτονίες.
Μόλις προχθές δήλωνε ότι οι Ελληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Η γνώμη του για τις δυνατότητες των Ελλήνων είναι γνωστή χρόνια τώρα, από δημοσιεύματα στον φιλικό του Τύπο και από δικές του δηλώσεις.
Να όμως που σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο Σόιμπλε. Δεν μας φταίνε πάντα οι ξένοι -ίσως να μη μας φταίνε καθόλου οι ξένοι.
Φταίμε εμείς που δεχτήκαμε να θυσιάσουμε στον βωμό του ευρώ την ντόπια παραγωγή, ρημάξαμε τα ασφαλιστικά ταμεία για να σωθούν οι τράπεζες, δεχτήκαμε την καταστροφική λιτότητα τόσων χρόνων και τη συνέχιση προγραμμάτων που οι ίδιοι οι εμπνευστές τους χαρακτηρίζουν ατελέσφορα.
Εμείς που εισάγουμε αμπελόφυλλα από την Κίνα και ετοιμαζόμαστε να αναθέσουμε τη «διαχείριση» των προσφύγων σε αμερικανική εταιρεία-σύμβουλο επιχειρήσεων. Εμείς που είπαμε ναι σε όλα, υποχωρώντας σε απειλές πίσω από κλειστές πόρτες. Εμείς που φοβηθήκαμε τη λέξη Grexit.
Ομως κάτι σαν γιορτή ζήσαμε την Πέμπτη. Από το πρωί, κάτω από έναν χλομό ήλιο, σε διάφορες γωνιές της πόλης μαζεύονταν άνθρωποι κάθε ηλικίας. Λίγοι στην αρχή, διστακτικοί να ενωθούν με τους άλλους, έσερναν απρόθυμα το βήμα τους, με γερμένους ώμους και σκοτεινό πρόσωπο. Οσο μεγάλωναν οι παρέες, η θλίψη και ο φόβος μίκραιναν.
Κι όταν το πλήθος γέμισε την πόλη, το βήμα ζωήρεψε, τα βλέμματα άστραψαν, οι φωνές δυνάμωσαν. Εκεί, στο ιστορικό κέντρο, με κλειστά τα περισσότερα μαγαζιά, με τις κόκκινες ταινίες «Ενοικιάζεται» ή «Πωλείται» να επιβάλλουν το χρώμα τους, θαμπώνοντας τη λάμψη από τις λιγοστές χριστουγεννιάτικες βιτρίνες, με τον κόσμο να πορεύεται φωνάζοντας συνθήματα, γεννήθηκε ξανά η ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου