O ΦINETΣΑΤΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ

Τζιν Γουάιλντερ - Βικιπαίδεια

ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΖΩΑ

Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΑΛΛΟΣ

Ryan McGinley - Wikipedia, the free encyclopedia

Δεν θα πάψει να λειτουργεί το κράτος επειδή κάποιοι τυχοδιωκτούν!

Η διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών «αποκαθιστά τα πράγματα» λέει ο συνταγματολόγος Γιάννης Δρόσος

HuffPost Greece 

Δημοσιεύθηκε: 31/08/2016

Τη θέση ότι η εξελισσόμενη διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών «αποκαθιστά τα πράγματα» διατύπωσε ο συνταγματολόγος Γιάννης Δρόσος, καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM».

«Δεν μπορεί εκείνοι οι οποίοι μη νομίμως κατέχουν μία θέση να αντλούν πλεονεκτήματα απ' αυτήν έναντι άλλων, που θα είχαν ίσως τα χρήματα και τη διάθεση, αλλά σεβάστηκαν τη νομιμότητα» ανέφερε. «Άκουσα να λένε κάποιοι για τα "λύτρα". Ποια "λύτρα", κουμπάρε; Μιλάμε για κανάλια που χρησιμοποιούν το δημόσιο αγαθό που λέγεται δημόσιες συχνότητες. Έπρεπε να δοθεί το αντίτιμο της χρήσης αυτού του πράγματος. Όλη αυτή η ιστορία, ότι κάποιος σας έχει δεσμεύσει σε κάτι το οποίο μη νομίμως κατέχετε, σύμφωνα με το ΣτΕ, και λέτε μετά ότι θέλετε λύτρα γι αυτό το πράγμα, ξέρετε... έφτιαξαν έναν κόσμο και παγιδεύτηκαν σ' αυτόν» σημείωσε ο κ. Δρόσος.
Υπενθύμισε ότι προβλέπεται από το 2001, ως συνταγματική υποχρέωση, τα κανάλια να είναι αδειοδοτημένα και σημείωσε: «Ψηφίστηκαν μία σειρά από νόμοι. Το 2010 θεώρησε το ΣτΕ ότι η παράταση, η νομοθετική ανοχή στη λειτουργία ιδιωτικών καναλιών, συνιστά παράβαση της Αρχής του κράτους δικαίου και της Αρχής της ισότητας. Και ότι πρέπει με διαγωνιστική διαδικασία ή με διαδικασία αδειοδότησης να αδειοδοτηθούν τα κανάλια και να μην κρίνει απλώς ο νομοθέτης ποιοι από εκείνους που πρόλαβαν να καθίσουν σε συχνότητες που αποτελούν δημόσιο αγαθό τις εκμεταλλεύονται εις βάρος και του δημοσίου συμφέροντος, όταν δεν καταβάλλουν το αντίτιμο και των τυχόν ανταγωνιστών τους».
Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία, ο κ. Δρόσος -μεταξύ άλλων- σημείωσε: «Οι πλειοδότες θα είναι προσωρινοί πλειοδότες. Θα ελεγχθούν και οι πηγές των χρημάτων και η μετοχική τους σύνθεση και μία σειρά από άλλα θέματα. Αυτό είναι ένα στοιχείο διαφάνειας. Από εκεί και πέρα είναι και η αρχή ενός καθεστώτος ρύθμισης [...]. Ο διαγωνισμός έχει μία σειρά από προϋποθέσεις, τμήμα των οποίων είναι να ξέρει κανείς από πού προέρχονται τα χρήματα, ποιοι είναι οι μέτοχοι και ότι τα χρήματα δεν είναι χρήματα παράνομα».
Αναφορικά με το ΕΣΡ εξήγησε: «Και ο νόμος που ψηφίστηκε με εισήγηση του κ. Παππά προέβλεπε πως η διαδικασία θα διεξαχθεί από το ΕΣΡ. Αλλά ότι τον αριθμό των αδειών θα τον όριζε ο υπουργός. Το ότι τον αριθμό των αδειών θα τον όριζε ο υπουργός είναι κάτι που προέβλεπαν και οι προηγούμενες διατάξεις -όχι όλες, αλλά ο νόμος του κ. Ρουσόπουλου το προέβλεπε. Εκεί δεν μπόρεσε να συγκροτηθεί το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Προβλήθηκε από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο τέλος, ότι δεν πρόκειται να συμπράξουμε ποτέ σε αυτό. Το είπε ο κ. Τραγάκης στη συνεδρίαση θεσμών της Βουλής. Λέγοντας ότι εμείς θα το κάνουμε αυτό, εάν... Έθεσε ορισμένους όρους. Η υποχρέωση για τη συγκρότηση ανεξαρτήτων Αρχών είναι αυτοτελής υποχρέωση, γι αυτό και τα 4/5. Δεν είναι ψήφος εμπιστοσύνης στο τι θα κάνει η Αρχή. Σκεφτείτε π.χ. να πει ένα κόμμα της αντιπολίτευσης -η σημερινή, η αυριανή...- δεν συμφωνώ να συγκροτηθεί η ρυθμιστική αρχή ενέργειας, παρά μόνο εάν πουλήσετε ή αγοράσετε τη ΔΕΗ. Δεν θα γίνει τίποτε τότε. Δεν θα πάψει να λειτουργεί το κράτος επειδή κάποιοι τυχοδιωκτούν».

ΟΤΑΝ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΖΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Γεια σου συνέλληνα!

Η Καθημερινή, 30.08.2016 

 

​​«Αν με ρωτούσαν τι θα προτιμούσα, τη γελοιοποίηση του Συντάγματος ή την παραβίασή του; Θα απαντούσα χωρίς δισταγμό την παραβίασή του, διότι η παραβίαση είναι στιγμιαία, μπορεί να διορθωθεί και υπάρχουν και κυρώσεις. Η γελοιοποίηση έχει διάρκεια, είναι διάχυτη και αφήνει ίχνη». Η φράση αυτή του συνταγματολόγου Αντώνη Μανιτάκη, από άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην «Κ» (31/07/2016), με θέμα την «πρωτάκουστη διαδικασία» για τη συνταγματική αναθεώρηση που ανήγγειλε η κυβέρνηση, στριφογυρνάει από τότε στο μυαλό μου. Ανεξάρτητα από το ζήτημα στο οποίο αναφερόταν αυτοτελώς. Ειδικά στο σημείο που περιγράφει τη διάρκεια της γελοιοποίησης, τη διάχυση, τα ίχνη τα οποία αφήνει.

Η εμφάνιση στη ζωή της χώρας του Αρτέμη Σώρρα και της κίνησης που προΐσταται, Ελλήνων Συνέλευσις – Ε.ΣΥ., με «γραφεία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό», μετράει πάνω από μία τετραετία. Μέσα στον αχό της κρίσης πρότεινε κι αυτός τη σωτηρία μας με χρεόγραφα που διαθέτει, αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, τα οποία –υποτίθεται– βρίσκονται στην Τράπεζα της Ανατολής. Σύμφωνα με την επίσημη απάντηση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών (Απρίλιος 2013): «Τα εν λόγω έγγραφα αποτελούν προϊόν απάτης και χρησιμοποιούν παρανόμως ονόματα αξιωματούχων του υπουργείου». Ουδείς εκάμφθη από την επίσημη ενημέρωση, ο κ. Σώρρας συνέχισε με δημόσιες εμφανίσεις ανάλογες υποσχέσεις (τελευταία ανακοίνωσε ότι θα αναλάβει την αποπληρωμή οφειλών προς το Δημόσιο όσων προσώπων, φυσικών και νομικών, με ελληνικό ΑΦΜ, υποβάλλουν στα γραφεία του σχετικό αίτημα), υπάρχουν αρκετοί πολίτες αλλά και εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης που τον ακολουθούν. Παρακολουθήσαμε στο Διαδίκτυο συνεντεύξεις του: «Δεν είναι ύβρις να πεις κάποιον ζώο... Είναι γνωστό ότι είμαστε από το γένος του πιθήκου... Εγώ έχω διαχωρίσει τη θέση των Ελλήνων και των ανθρώπων ότι δεν είναι από το γένος των πιθήκων... Αυτό το κάνουν κάποιοι δογματιστές και παγκοσμιοποιητές...». Παρακολουθήσαμε επίσης και εκδηλώσεις, όπως ορκωμοσία μελών και οπαδών του που επαναλάμβαναν εν χορώ: «Ορκίζομαι ως πολεμιστής ταγμένος στον ιερό σκοπό της ελευθερίας της Ελλάδος, του ελληνισμού και της ελληνικότητας, να υπηρετώ πάντα την αλήθεια, το δίκαιο, την αρμονία, την αρετή, την αφθονία, την ανιδιοτέλεια...». Διαβάσαμε για τις απόψεις του που αναμειγνύουν Θερμοπύλες, Μαραθώνα, τον όρκο του Αθηναίου πολίτη, τον Δία, τους ολύμπιους θεούς κ.ο.κ. Αποκαλεί τους οπαδούς του «αδελφούς» και «συνέλληνες».

Τι κακό έχουν όλα αυτά; Κανένα, ασφαλώς. Κάποιοι γελούν, κάποιοι τρολάρουν, κάποιοι αγανακτούν, κάποιοι πιστεύουν. Σε όλο τον κόσμο, εξάλλου, συμβαίνουν παρόμοια μείγματα, γιατί όχι και εδώ; Η Ελλήνων Συνέλευσις μπορεί να φτάσει μέχρι τη Βουλή· δεν είναι λίγοι όσοι την επικαλούνται ήδη, παραπέμποντας σε αυτήν το Δημόσιο για να εισπράξει τα χρέη τους... Ποιος ξέρει μέχρι τις ερχόμενες εκλογές πόσοι πονηροί, παράφρονες, σωτήρες, σαλοί, εμμονικοί του «απεχθούς, επονείδιστου χρέους», διάδοχοι του κινήματος «δεν πληρώνω», μοναδικοί κληρονόμοι του αρχαίου πνεύματος, δαφνοστεφείς ρήτορες, προγλωσσικοί οραματιστές, απατεώνες, απελπισμένοι για δημοσιότητα, δημαγωγοί της δραχμής, γυρολόγοι, θεραπευτές κάθε νόσου, θαυματοποιοί, τιμωροί της λογικής θα χωρέσουν στα κενά εξουσίας, θα αναπληρώσουν την απουσία διακυβέρνησης. Ποιος ξέρει πόσοι ακόμη θα φροντίσουν ώστε η γελοιοποίηση να είναι ανάμεσα στις πρώτες επιλογές.

Τα ντοκουμέντα της απάτης του «ευεργέτη» Αρτέμη | πολιτική | ethnos.gr

Ψυχάριον εί, βαστάζον νεκρόν

 
H "ιστορική"  παράσταση της όπερας "Ορφέας και Ευρυδίκη" του  Gluck που αναρτούμε παρουσιάστηκε από τη Φιλαρμονική του Λονδίνου στο Glyndebourne Opera Festival, το 1982, με το αρχικό λιμπρέτο του  Ranieiri Di Calzabigi,  σε σκηνοθεσία του  Peter Hall (Peter Hall (director) - Wikipedia), χορογραφία του Stauart Hopps και διεύθυνση ορχήστρας  από  τον Raymond Leppard (Raymond Leppard - Wikipedia).
Παράσταση ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, αφού επικρατεί το ημίφως , η θολή ατμόσφαιρα , το ονειρικό και μυστηριώδες και ζοφερό περιβάλλον του κάτω κόσμου. 
_______________________

Ο Γκλουκ αφηγείται τον αρχαιοελληνικό μύθο του Ορφέα του μουσικού, που ερωτεύεται την Ευρυδίκη, και κατεβαίνει έως τον Κάτω Κόσμο για να τη φέρει πίσω, χρησιμοποιώντας εξίσου τη μουσική και τον χορό. 

 Ο προσωπικός πόνος του Ορφέα για τον χαμό της αγαπημένης του και ο θρήνος των φίλων για την Ευρυδίκη συναντιούνται στην παράσταση αυτή που σκηνοθετεί ο Στήβεν Λάνγκριτζ. Η δημοφιλής όπερα του Γκλουκ θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Εθνική Λυρική Σκηνή στην εκδοχή που διαμόρφωσε ο συνθέτης για το Παρίσι, με τενόρο στον κεντρικό ρόλο.
Ο Κρίστοφ Βίλλιμπαλντ (ιππότης του) Γκλουκ [Christoph Willibald (Ritter von) Gluck] γεννήθηκε το 1714. Σπούδασε μουσική και νομικά στην Πράγα και συνέχισε στην Ιταλία πλάι στον Σαμμαρτίνι [Sammartini]. Στην Βιέννη είχε την τύχη φωτισμένων συνεργατών: του διοικητή των αυτοκρατορικών θεάτρων [imperial theatre administrator] Ντουράτσο [Durazzo], του χορογράφου Αντζολίνι [Angiolini], του ποιητή Καλτσαμπίτζι [Calzabigi]. Σε συνεργασία έδωσαν μερικούς από τους σημαντικότερους ανανεωτικούς καρπούς της εποχής: το μπαλέτο Δον Ζουάν (1761) [Don Juan], τις όπερες Ορφέας και Ευρυδίκη (1762) [Orfeo ed Euridice], Άλκηστη (1767) [Alceste], Πάρις και Ελένη (1770) [Paride ed Elena]. Ο Γκλουκ τιμήθηκε εν ζωή όσο λίγοι συνθέτες από συναδέλφους τους και εξακολούθησε να επηρεάζει τις μουσικές εξελίξεις μέχρι και την εποχή του Βάγκνερ. Πέθανε στην Βιέννη το 1787.
Το ποιητικό κείμενο της όπερας στην αρχική (ιταλική) τρίπρακτη μορφή είναι του Ρανιέρι ντε Καλτσαμπίτζι [Ranieri de’ Calzabigi]. Σε αυτό στηρίχτηκε ο Πιέρ Λουί Μολίν [Pierre Louis Moline] για την γαλλική εκδοχή. Η υπόθεση αφορά την γνωστή ιστορία του Ορφέα, που με όπλο την μουσική του κατεβαίνει στον Άδη προκειμένου να φέρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Κατά την επιστροφή παραβαίνει τον όρο του Δία να μην αντικρίσει την αγαπημένη ώσπου να φτάσει στον κόσμο των θνητών: υποκύπτοντας στις αγωνίες της του στρέφεται και την κοιτά. Η Ευρυδίκη πεθαίνει δεύτερη φορά και ο Ορφέας ετοιμάζεται να αφαιρέσει την ζωή του όταν παρεμβαίνει ο Έρωτας που δίνει αίσιο τέλος στην υπόθεση.
Οι δημιουργοί ονόμασαν την όπερα Ορφέας και Ευρυδίκη azione teatrale per musica, δηλαδή «θεατρική δράση για μουσική», προφανώς προκειμένου να υπογραμμιστεί η διάθεση τους για ένα έργο δυναμικό, όχι στατικό, με έμφαση στην ροή της πλοκής και όχι στην ακολουθία συναισθηματικών διατυπώσεων μέσα από άριες. Εξ’ ορισμού η συγκεκριμένη όπερα ανήκε στην κατηγορία των feste teatrali, δηλαδή των επετειακών θεατρικών δρώμενων που είχαν στόχο την εξύμνηση της δύναμης του έρωτα ή της αρετής και γράφονταν προς τιμήν κάποιου ευγενούς, εν προκειμένω του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α’, συζύγου της Μαρίας Θηρεσίας. Η ευτυχής κατάληξη ήταν αυτονόητη, όπως δεδομένα εθεωρούντο τα χορωδιακά και οι χοροί, που προσέδιδαν μεγαλοπρέπεια.

http://www.athens24.gr

.

No Reason No Rhyme

Now when i’ve gone you know my name
Now when i’ve gone you want me back again
I’ve been at my mind? and sit and done
There’s not enough sol you have me back
It’s hard to process I understand
It’s breakin’ your heart but leavin’ my untouched
Now there i’ve gone is love
Now there i’ve gone
Shadows i’ve seen
No need to send me flowers
You’r waistin’ your time
I’ve been drive
It’s just a little too late
Go on with your life
Reasons

Ο Σώρρας και ο στρατός των αυτολοβοτομημένων

Γιώργος Ιεροδιάκονος

Συγγραφέας

Ο Σώρρας και ο στρατός των αυτολοβοτομημένων με συνταγή Χίτλερ

30 Αυγούστου 2016

 

Έχουν αναρτηθεί στο internet φωτογραφίες και βίντεο από την τελετουργία του Σώρρα και των «παιδιών» του στην αρχαία Ολυμπία.
Οι περισσότερες αναφορές βέβαια στο θέμα είναι ξεκαρδιστικές.
Λυπάμαι, αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο αθώα όπως φαίνονται, ούτε τόσο γελοία, όπως νομίζουν οι περισσότεροι.
O τύπος στήνει μεθοδικά έναν φανατισμένο στρατό. Και μη μου πείτε ότι πρόκειται για ηλίθιους.
Διότι ένας στρατός φανατισμένων ηλιθίων είναι ότι πιο επικίνδυνο θα μπορούσε να συμβεί σε τέτοιες ακραίες συνθήκες όπως είναι αυτές που διανύουμε.
Φοβόμασταν την φασιστική έξαρση να έρχεται από την Χρυσή Αυγή. Όμως κάναμε λάθος.
Ο φασισμός που γεννιέται στις τάξεις του Σώρρα είναι απερίγραπτος. Και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να φρεναριστεί.
Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίσεις ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο φανατισμένο πλήθος, που είναι πεπεισμένο ότι έχει τους Θεούς μαζί του, ότι κατάγονται από τον Σείριο, που ορκίζονται σε «Ελλάνια πρωτόκολλα», τα οποία έχουν συντάξει κάποιες θεϊκές οντότητες του γαλαξία και ότι είναι οι κληρονόμοι και ιδιοκτήτες του πλανήτη;
Τις προάλλες μου έλεγε ένας δικός τους ότι διεξάγεται στον γαλαξία μια δεύτερη τιτανομαχία, την οποία κερδίζουμε και σύντομα θα ξαναπάρουμε πίσω τον πλανήτη από τους Κρόνιους. Όλα αυτά τα πιστεύουνε. Και κόβουν φλέβες γι’ αυτή την πίστη.
Μη μου πείτε ότι όλα αυτά είναι αστειότητες. Το ίδιο αστειότητες ήταν και εκείνα που έλεγε ο Χίτλερ για Θούλη, Υπερβόρειους και Άρεια φυλή.
Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά φοβάμαι ότι αυτό που γεννιέται εκεί πέρα, θα μπορούσε να καταστεί πραγματικός εφιάλτης.
Επανέρχομαι όμως στο τελετουργικό δρώμενο της αρχαίας Ολυμπίας. Αυτό που παρακολουθούμε να διαδραματίζεται αποτελεί μια δοκιμασμένη πρακτική, με την οποία ο συμμετέχων στο δρώμενο, φανατίζεται ακόμα περισσότερο δια της ενεργού εμπλοκής του.
Ένα ζήτημα με το οποίο ασχολήθηκε επισταμένως ο Φρόιντ.
Στο σύγγραμμά του «Ψυχολογία των μαζών και ανάλυση του εγώ» καταπιάνεται ακριβώς με την ψυχολογική ανάλυση της μάζας, ως έναν παροδικό σχηματισμό ετερόκλητων ανθρώπων με κάποιο κοινό χαρακτηριστικό και πρόσκαιρα ομοιογενή συμπεριφορά, από ψυχαναλυτική σκοπιά.
Αλλά και πριν από τον Φρόιντ, ο Γκυστάβ Λε Μπον αποκάλυψε πως και υπό ποίες συνθήκες, μία ομάδα ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερους δεσμούς, πέρα από κάποιο κοινό στοιχείο, μπορεί να οργανωθεί σε μάζα και να δράσει από κοινού για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Τα άτομα που συνθέτουν την μάζα, χάνουν μέρος από τα ατομικά τους χαρακτηριστικά, χάνουν επίσης τον ορθολογισμό τους, τις αναστολές τους και τη διακριτή τους βούληση και αρχίζουν να διακατέχονται από μια οξυμένη ενσυναίσθηση και μία ευφορία έντονης ισχύος.
Η μάζα συμπεριφέρεται παρορμητικά, συναισθηματικά, άλογα, είναι δεκτική σε υποβολή, ευμετάβλητη και ευκολοκυβέρνητη.
Παρουσιάζει δηλαδή ιδιότητες ενός νευρωτικού, όπως η ανιμιστική πίστη στην παντοδυναμία της σκέψης ή ψυχαναγκασμούς, κατά τη φροϋδική ανάλυση.
Τα χαρακτηριστικά αυτά, σε ατομικό επίπεδο μεγεθύνονται στο έπακρο, λόγω της μεταδοτικότητας μεταξύ των μελών της μάζας.
Μέσα σ’ αυτά τα δρώμενα λοιπόν, όπως και η τελετή στην αρχαία Ολυμπία, το άτομο χάνει την αυτοτέλειά του και ενεργεί ως μέλος μιας «ισχυρής Δύναμης».
Δεν χρειάζεται να πιστεύει απαραίτητα στους Θεούς που επικαλείται η ομάδα. Του αρκεί που αντλεί δύναμη από το τελετουργικό.
Δείτε στο ακόλουθο βίντεο, πως ο ίδιος ο Σώρρας τους καθορίζει απ’ ακριβώς τις θέσεις που θα λάβουν και πως θα στηθούν οι 36 μυημένοι ιερουργοί.
Δείτε και την κατοπτική φωτογραφία που τραβήχτηκε από ψηλά. (Κι όμως! Διαθέτουν και drones). Κοιτάξτε πως είναι τοποθετημένοι.

Τρεις δωδεκάδες σε ομόκεντρους κύκλους (12Χ3), με την εξωτερική σε διακριτή απόσταση, και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες γύρω-γύρω, επίσης σε σχετική απόσταση.
Όλα χωροταξιμένα στην εντέλεια, ώστε να παραχθεί η αναγκαία μέθεξις. Μη νομίζετε ότι είναι τυχαία αυτή η χωρογραφία.
Ούτε και οι τρεις δωδεκάδες ιερουργών.
Πρόκειται για την συμβολική γεωγραφία, που έχει τις ρίζες της στα αποκρυφιστικά Τάγματα της Θούλης. Πιστέψτε με. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει ο Σώρρας.
Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούν και οι τελετές ορκωμοσίας, στις οποίες υποβάλλονται όλα τα μέλη τους.
Παρά την φαινομενική φαιδρότητα που χαρακτηρίζει τις επινοηθείσες επικλήσεις, όπως οι αναφορές σε «ελλάνια πρωτόκολλα», «συμπαντικές συνειδητότητες», «πολέμαρχους» και όλα αυτά τα ιλαρά και προφανώς ακατανόητα στους «αμύητους» υποψηφίους, είναι όμως διατυπωμένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μετατρέπουν το άτομο σε πειθήνιο όργανο, διατεθειμένο να εκτελέσει οποιανδήποτε εντολή και μάλιστα «κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και κόστος», όπως τονίζει ο όρκος.
Ειδικά όμως με την τελευταία παράγραφο, ο μυημένος «πολεμιστής του φωτός», όπως αποκαλείται, αποποιείται ακόμα και την βασικότερη ιδιότητα που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο. Το αυτεξούσιον!
«Ορκίζομαι υπακοή στα ελλάνια αξιακά πρωτόκολλα και στον πολέμαρχο (προφανώς εννοεί τον Σώρρα) και στον ιερό σκοπό και σχέδιο που εκπροσωπεί. Αν παραβώ τον όρκο μου, όλος ο κυτταρικός ιστός του σώματός μου να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη».
Το θέμα λοιπόν δεν έγκειται στις μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής, ή στα χρεωστικά ομολόγα του αμερικανικού δημοσίου, συνολικού ύψους 1,3 τρισ. δολαρίων, που δήθεν μεταβίβασε ο Ομπάμα στον Σώρρα σε αντάλλαγμα κάποιας αρχαίας αστροναυτικής τεχνολογίας.
Ούτε στα παγκόσμια καταπιστεύματα μερικών τρισεκατομμυρίων ούτε στην πρόθεση του Σώρρα να ξεχρεώσει όλους τους Έλληνες από τράπεζες, δημόσιο κλπ.
Το θέμα εστιάζεται στην αδιαφορία των θεσμικών Αρχών για μια τόσο εξόφθαλμα κακοστημένη κομπίνα.
Να το επαναλάβω λοιπόν. Ο Σώρρας φτιάχνει έναν στρατό αυτολοβοτομημένων ατόμων, στην ίδια συνταγή που ακολούθησε και ο Χίτλερ.
Και όλο αυτό το σκηνικό δείχνει να είναι περίτεχνα στημένο, όχι από τον κοντόχοντρο απατεωνίσκο, αλλά από κάπου πολύ πιο ψηλά.
Μακάρι να βγω ψεύτης, άλλα φοβάμαι πως θα έχουμε πολύ άσχημα ξεμπερδέματα μ’ αυτή την ιστορία.

*Ο Γιώργος Ιεροδιάκονος υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος και μέλος του Π.Σ. του Ελληνικού Ανανεωτικού Ρεύματος (ΕΑΡ), του πρώτου και μοναδικού πολιτικού φορέα της πολιτισμικής Επανελλήνισης.

Γιώργος Ιεροδιάκονος

Ο Γιώργος Ιεροδιάκονος γεννήθηκε στην Κύπρο το 1955. Γιος του ήρωα Κλεάνθη Ιεροδιάκονου (Ιερολοχίτου), ενός από τους Κυπρίους αγωνιστές που κατά τον πόλεμο του '40 κατατάχτηκαν εθελοντικά στον Ελληνικό στρατό και πολέμησαν στις τάξεις του θρυλικού "Ιερού Λόχου" κατά του "άξονος". Τα παιδικά του χρόνια ήταν ένα αδιάκοπο ταξίδι Λευκωσία - Αθήνα και Αθήνα - Λευκωσία. Από το 1977 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Σπούδασε προγραμματιστής Η/Υ και από το 1983 μέχρι το 2003 εργάστηκε στο Τ.Υ.Π.Ε.Τ., όπου και ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση, διατελώντας επί σειρά ετών πρόεδρος του πρωτοβαθμίου σωματείου. Έχει γράψει τέσσερα βιβλία, "Χριστός - Αντίχριστος, Η μεθοδευμένη δολοφονία του πολιτισμού", "Αστρονομία, μία επιστήμη ελληνική", "Ελληνική Φοινίκη" και "Αποκάλυψις, το κωδικοποιημένο πρόγραμμα καθυπόταξης του πλανήτη".

Κεν Λόουτς: Ο Τζέρεμι Κόρμπιν είναι ελπίδα για τη Μεγάλη Βρετανία

by pass world,  August 27, 2016

Το 1921, σε μια Ιρλανδία στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, η αμαρτία του Τζίμι Γκράλτον ήταν να στήσει με δικά του χρήματα, μια αίθουσα χορού σ' ένα αγροτικό σταυροδρόμι. Το Pearse - Connolly Hall ήταν ένα μέρος όπου οι νέοι της κοινότητας θα μπορούσαν να συγκεντρώνονται, να μαθαίνουν, να διαφωνούν, να ονειρεύονται... πάνω απ’ όλα όμως να χορεύουν και να διασκεδάζουν. Με τη δημοτικότητα της αίθουσας να αυξάνεται, ο χαρακτήρας της κοινοκτημοσύνης και της ανθρώπινης αλληλεγγύης, σε συνδυασμό με το ελεύθερο πνεύμα που προήγαγε, δε θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από την Εκκλησία και τους πολιτικούς, οι οποίοι αντιδρούν και απαντούν με βία, αναγκάζοντας τον Τζίμι να φύγει από την περιοχή και την αίθουσα να κλείσει. Μια δεκαετία αργότερα, κατά την κορύφωση της μεγάλης οικονομικής κρίσης, ο Τζίμι επιστρέφει στη γενέτειρά του από τις Ηνωμένες Πολιτείες, με στόχο να φροντίσει τη μητέρα του και να ζήσει μια ήσυχη ζωή καλλιεργώντας το οικογενειακό χωράφι, μακριά από μπλεξίματα με την εξουσία. Υπολόγιζε όμως χωρίς τους κατοίκους που είχαν μείνει πίσω, παλιούς φίλους αλλά και τη νεολαία που έχει μεγαλώσει με τις αναφορές στο όνομά του...

Ο θρυλικός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς (Κεν Λόουτς - Βικιπαίδεια)
πάντοτε υποστήριζε τα αουτσάιντερ. Είναι, όμως, ο Τζέρεμι Κόρμπιν μια πρόκληση; Στη συζήτησή του με τον Γκραντ Γουντγουάρντ εξηγεί για ποιους λόγους υποστηρίζει τον πολιτικό αυτόν ηγέτη που δέχεται τόσο μεγάλη αμφισβήτηση.

---

Του Grant Woodward

---

Παρά τις αντίθετες αναφορές, ο Κεν Λόουτς δεν επέστρεψε από την αυτό-επιβεβλημένη απόσυρσή του για να «περιλάβει» τον Ντέιβιντ Κάμερον. «Δεν σκόπευα στην πραγματικότητα να αποσυρθώ», σχολιάζει ο σκηνοθέτης για το γεγονός ότι ξαναγύρισε πίσω από την κάμερα, όταν οι Συντηρητικοί κέρδισαν την πλειοψηφία στις περσινές εκλογές. «Ήταν λόγια που ειπώθηκαν σε μια στιγμή αδυναμίας, την ώρα που ετοιμάζαμε μια ταινία πολύ απαιτητική. Αλλά μετά, αφού τα καταφέρεις, συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν ακόμα πολλές ιστορίες να πεις».

Για μισό αιώνα, ο Λόουτς άσκησε το βλέμμα του στα κοινωνικά ζητήματα που η Μεγάλη Βρετανία δεν θέλει να συζητάει. Η τελευταία του ταινία, «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ», έχει θέμα τον αγώνα ενός ξυλουργού από το Νιουκάστλ, που αναρρώνει από καρδιακή προσβολή και βρίσκεται στο έλεος ενός άκαμπτου κρατικού μηχανισμού που παραπέμπει κατευθείαν στις σελίδες του 1984.

Ο Λόουτς εξηγεί ότι ο ίδιος και ο σεναριογράφος του Πολ Λάβερτι εμπνεύστηκαν το θέμα της ταινίας από την αφήγηση του Κάμερον για τους «τρακαδόρους» του κράτους πρόνοιας, που καταχρώνται μεγάλες ποσότητες του εθνικού πλούτου, καθώς και από τις ιστορίες κακουχιών που διάβαζαν διαρκώς και αφορούσαν τις αμφιλεγόμενες διαδικασίες της κυβέρνησης για την εκτίμηση της ικανότητας εργασίας, οι οποίες καταργούσαν τα επιδόματα για όσους κρίνονταν πλέον ικανοί προς εργασία.
Η ταινία θα μπορούσε να αποτελεί για τον 21^ο αιώνα το αδελφό συμπλήρωμα μιας προγενέστερης και ιδιαίτερα γνωστής ταινίας του Λόουτς, με τίτλο «Κάθι, γύρνα σπίτι», και δείχνει τι μπορεί να συμβεί σε αξιοπρεπείς ανθρώπους, όταν το κοινωνικό δίχτυ προστασίας σπάει απότομα. Καυστική αλλά και βαθιά συγκινητική, η ταινία κέρδισε τον Μάιο τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Είναι περιττό να πούμε ότι ο βετεράνος σκηνοθέτης, που έκλεισε πρόσφατα τα 80, δεν «τσιμπάει» με την έννοια του «συμπονετικού Συντηρητισμού» που επιστράτευσε πρόσφατα ο Ντέιβιντ Κάμερον και επαναλαμβάνει η διάδοχός του Τερέσα Μέι.
Όπως λέει, ακούγοντας την ομιλία της Μέι για την κοινωνική δικαιοσύνη, έξω από την Ντάουνινγκ Στριτ, θυμήθηκε τη Μάργκαρετ Θάτσερ που παρέπεμπε στον Φραγκίσκο της Ασίζης. «Σου έρχεται να βάλεις τα γέλια, έτσι δεν είναι;», ρωτάει ρητορικά και στη συνεχίζει, καταγγέλλοντας τον ρόλο της Μέι στο σκάνδαλο του Κέντρου Κράτησης Μεταναστών Yarl Wood, όπου υπήρχαν σοβαρές καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση των κρατούμενων γυναικών. «[Η Μέι] συμφώνησε να ανανεωθεί η σύμβαση έργου με μια ιδιωτική εταιρία και αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε έρευνα. Η Τερέσα Μέι είναι μια βέρα Συντηρητική. Το κέρδος είναι πάνω από τους ανθρώπους».
Γιος ηλεκτρολόγου από μια μικρή πόλη των Μίντλαντς, ο Λόουτς πήγε στο τοπικό σχολείο –«μια κλασική συνταγή των Συντηρητικών, η ιδέα ότι η πλειοψηφία μένει καταδικασμένη, αλλά αφήνεις και λίγους να ξεφύγουν»­– και μετά από δύο χρόνια στρατιωτικής θητείας, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Μετά το πανεπιστήμιο, είχε μια σύντομη πορεία ως ηθοποιός και στη συνέχεια στράφηκε στη σκηνοθεσία. Το 1961 μπαίνει στο Northampton Repertory Theatre ως βοηθός σκηνοθέτη και το 1963 μετακινείται στο BBC ως εκπαιδευόμενος τηλεοπτικός σκηνοθέτης. Πέρασε από τη σκηνοθεσία επεισοδίων της σειράς Z Cars στη δημοφιλή παραγωγή τηλεοπτικών ταινιών The Wednesday Play, όπου σκηνοθέτησε τις πρωτοποριακές ταινίες «Up the Junction» και «Cathy Come Home», που πραγματεύονταν το θέμα της έκτρωσης και των αστέγων αντίστοιχα.
Εντάχθηκε στο Εργατικό Κόμμα λίγα χρόνια νωρίτερα και μοίραζε στα γραμματοκιβώτια πολιτικά φυλλάδια υπέρ του Χάρολντ Γουίλσον, όμως στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η υπομονή του με τους Νέους Εργατικούς τελικά εξαντλήθηκε και αποχώρησε από μέλος του κόμματος. «Υπέφερα την προδοσία του Κίνοκ και του Χάτερσλεϊ και όλης αυτής της συμμορίας που μας οδήγησε στην ηγεσία του Μπλερ, ο οποίος ήταν φυσικά η απόλυτη καταστροφή για όλη τη χώρα και ειδικά για τους απλούς ανθρώπους», υποστηρίζει σήμερα.

«Έφτασε μια στιγμή που το μόνο που ήθελαν από εμένα ήταν ο αριθμός του τραπεζικού μου λογαριασμού για να πάρουν χρήματα. Σε εκείνο το σημείο είπα “η πολιτική σας είναι τόσο διεφθαρμένη και η αποφασιστικότητά σας να καταστρέψετε τη δημοκρατία στο κόμμα τόσο μεγάλη που θα φύγω”. Κι έτσι έκανα».

Έχοντας περάσει όλο το καλοκαίρι στην προώθηση του «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ κινηματογράφου, ο Λόουτς είναι καθ’ οδόν για το Γιόρκ όπου θα υποστηρίξει την καμπάνια του Τζέρεμι Κόρμπιν για την επανεκλογή του στην ηγεσία των Εργατικών. Η αίσθηση που δίνει είναι ότι περίμενε αρκετές δεκαετίες για αυτή τη στιγμή και ότι ανυπομονεί να διασφαλίσει ότι η ευκαιρία για αλλαγή και επιστροφή στην «παλιά σχολή των Εργατικών», που αντιπροσωπεύει ο Κόρμπιν, δεν θα χαθεί.
Ο Λόουτς νιώθει ιδιαίτερη περιφρόνηση για τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Εργατικού Κόμματος, η οποία με αλλεπάλληλες παραιτήσεις από τη σκιώδη κυβέρνηση οδήγησε σε νέα διαδικασία εκλογής ηγεσίας στο κόμμα.
«Δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία του κόμματος και αυτό είναι ξεκάθαρο», λέει και συνεχίζει: «Πρόκειται για μια κλίκα ανθρώπων που ήρθαν στα πράγματα επί Μπλερ και Μπράουν και δεν μπορούν να αντέξουν την ιδέα ότι οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, των παράνομων πολέμων, της αυξανόμενης ανισότητας, του προβλήματος στέγασης, είναι μια οικονομική αποτυχία, μια αποτυχία σε όλα τα επίπεδα». «Με όλη αυτή την αρνητική προπαγάνδα ο κόσμος νιώθει ότι υπάρχουν προβλήματα στο εσωτερικό του κόμματος. Είναι αδύνατον ο Κόρμπιν να αποδώσει καλά αν άνθρωποι-κλειδιά μέσα στο κόμμα τον υποσκάπτουν».
«Εννοώ ότι, δεν μπορείς να περιμένεις από μια ποδοσφαιρική ομάδα να σκοράρει πολλά γκολ αν οι μισοί παίκτες αποχωρήσουν πριν την έναρξη του παιχνιδιού και από τους υπόλοιπους οι περισσότεροι φύγουν πριν καν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο».

Αντίθετα με ορισμένους που θεωρούν το πρόγραμμα του Κόρμπιν αδύναμο, ο Λόουτς δείχνει να πιστεύει σ’ αυτό: «αρχίζοντας με το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS), οι ιδιώτες επενδυτές θα φύγουν. Οι συγκοινωνίες θα επιστρέψουν υπό δημόσια ιδιοκτησία, ενώ τα δημόσια αγαθά θα έχουν προτεραιότητα έναντι της ιδιωτικής απληστίας». «Νομίζω ότι αυτή ακριβώς είναι η κοινωνία όπου ο κόσμος ελπίζει να ζει. Όπως, δηλαδή, συνέβαινε και αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν έρθει η Μάργκαρετ Θάτσερ και τα διαλύσει όλα».

Επιστρέφοντας στην ταινία «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» αναφέρεται σε μια «συνειδητή σκληρότητα» που υπήρξε εμφανής στην περικοπή των επιδομάτων, σε συνδυασμό με τον γραφειοκρατικό εφιάλτη που καθιστά τους ανθρώπους αδύναμους να ξεφύγουν «από αυτή τη λεωφόρο, όπου όσο προχωράς μια ακόμα πόρτα κλείνει κατάμουτρα».
«Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα βίωμα για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους», σχολιάζει. «Είναι επίσης γεγονός ότι τα συσσίτια έχουν γίνει κεντρικό μέρος του σκηνικού, χωρίς καν αυτό να σχολιάζεται. Αν το σκεφτείς, το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν θα φάνε εκτός κι αν κάποια φιλανθρωπική οργάνωση τούς δώσει μια κονσέρβα φαγητό, είναι εφιαλτικό για την εποχή μας. Και δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι που βρίσκονται στον δρόμο, είναι ολόκληρες οικογένειες. Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων σε κάθε κωμόπολη και πόλη».
Ένα πρόσφατο ειδησεογραφικό θέμα κέντρισε το ενδιαφέρον του και ενίσχυσε την πεποίθησή του ότι δεν απομένει πολύς χρόνος για την επίτευξη αλλαγών. Σύμφωνα αυτό το θέμα, η Μεγάλη Βρετανία έχει μόνο 100 είδη σπόρων που έχουν απομείνει στο έδαφός της εξαιτίας της εντατικής υπερ-καλλιέργειας. «Είναι κάτι που σε κάνει να σκεφτείς. Χρειαζόμαστε μια πολιτική βασισμένη στα κοινά αγαθά, ώστε να έχουμε πράγματι έναν κόσμο που θα μπορούν να ζήσουν τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη Yorkshire Post, στις 22 Αυγούστου 2016.

Για τον συγγραφέα
Ο Grant Woodward είναι δημοσιογράφος στη Yorkshire Post και στη Johnston Post.

_________________

Jimmy's Hall του Κεν Λόουτς (full movie ελληνικοί υπότιτλοι) - YouTube

Ιρλανδία, 1932: ο Τζέιμς Γκράλτον επιστρέφει στη φάρμα του ύστερα από δέκα χρόνια εξορίας στην Αμερική, για τις κομμουνιστικές ιδέες του από τους φασίστες, την εκλησία, την άρχουσα τάξη και τα τσιράκια τους κι επιχειρεί να επαναλειτουργήσει την εγκαταλελειμμένη αίθουσα χορού - πνευματικό κέντρο που ο ίδιος είχε φτιάξει.
Οι νέοι της περιοχής θα τον υποστηρίξουν και θα ξαναφτιάξουν το κέντρο.
Αυτό θα προκαλέσει την άγρια επίθεση των εχθρών της ελεύθερης σκέψης και θα οδηγήσει τελικά σε συγκρούσεις, καταλήγοντας σε απόλυτα φασιστικές μεθόδους.

Μικρά αστυνομικά κριτικά και μία παλιά καλή ταινία ελληνικού νουάρ

Eκδοχές του ελληνικού αθηναϊκού «μαύρου» μυθιστορήματος (Μικρά αστυνομικά κριτικά -Γ.Ν.Μπασκόζος)

oangnostis.gr, 27/08/2016

Γιάννης Ν. Μπασκόζος


Οι έλληνες συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων – ορισμένοι από αυτούς μπήκαν ηλικιακά αργά στο στίβο της νουάρ μυθολογίας –  εμφανίζονται ώριμοι και ανανεώνουν τον μυθολογικό ιστό του ελληνικού μαύρου μυθιστορήματος. Οι περισσότεροι από αυτούς διαμορφώνουν ένα νέο αθηναϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα, καθώς η Αθήνα αποτελεί τον γεωγραφικό τόπο που εκτυλίσσονται οι ιστορίες και η πρόσφατη πολιτική ιστορία υφέρπει ως φόντο στην εξέλιξη του μύθου. Η ανανέωση έγκειται στα νέα στοιχεία που εισάγουν και οι τρεις τους : τα κοινωνιολογικά στοιχεία, η πολιτική ιστορία, το φόντο της κρίσης, η βαθμιαία με πολλά στοιχεία σασπένς ανέλιξη του μύθου, η σε πολλές περιπτώσεις απουσία του ντετέκτιβ της αστυνομίας, η έμφαση στους χαρακτήρες που ζουν δίπλα στους κεντρικούς ήρωες.
O Μάρκος, ο κατά λάθος ντετέκτιβ, ξαναχτυπά. Στο νέο μυθιστόρημα του Μάρκου Κρητικού («Δεύτερη εκτέλεση», εκδ. Νεφέλη) ξαναβρίσκουμε τον Μάρκο. Είναι ένας νέος ήρωας στο ελληνικό αθηναϊκό νουάρ. Κινείται στις περιοχές Κυψέλης και  Πατησίων, που στη σημερινή υποβαθμισμένη μορφή τους προσφέρουν το υλικό αλλά και την αίσθηση της παρακμής. Ο Μάρκος είναι ένας παραιτημένος, παλιο- ροκάς που αυτοσαρκάζεται και που μπλέκει άθελά του σε φόνους. Μάλλον οι φόνοι έρχονται και τον βρίσκουν, την ώρα που αυτός προσπαθεί να λύσει τα υπαρξιακά του. Στη «Δεύτερη εκτέλεση» απογοητευμένος από το συζυγικό (ανύπαρκτο) σεξ αναζητά στις ελευθέριες υπάρξεις κάτι άλλο. Ταλαντεύεται ανάμεσα στην θλίψη του χωρισμού και την ανεξαρτησία που του προσφέρει η μοναξιά του. Μοναδική συντροφιά του ο Πασχάλης, αγαπημένο και αφοσιωμένο σκυλί. Ο πατέρας του παντρεύεται την ξένη που τον γηροκομεί, οι φίλοι του από παλιά είναι ρεμάλια και ο ίδιος παραπαίει. Ο πρώτος φόνος θα γίνει στο διπλανό διαμέρισμα και θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Η ζωή του παίρνει άλλη τροπή. Μερικές γυναίκες μπαινοβγαίνουν στην καρδιά του αλλά χωρίς να μπορούν να την ιάνουν. Ο Μάρκος ζει το όνειρο κάθε παντρεμένου- να σπάσει επιτέλους τα δεσμά – μόνον που αυτό μετακυλύετε, ανεπαίσθητα στην αρχή, θορυβωδώς στο τέλος, σε εφιάλτη. Στην Τήνο, όπου θα βρεθεί όλη η παρέα, θα δοθεί και το τέλος. Ευτυχές αλλά με ρωγμές. Μέχρι την επόμενη περιπέτεια.
__________________________

Ο Αντώνης Γκόλτσος συντονίζει την Λέσχη Αστυνομικής Λογοτεχνίας των εκδόσεων Μεταίχμιο, έχει εμφανιστεί με λίγα διηγήματα σε συλλογικούς τόμους και η «Αφιέρωση» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Με τα διηγήματά του είχε δείξει μια ωριμότητα που την επιβεβαιώνει στην «Αφιέρωση» (Μεταίχμιο). Η ιστορία κινείται στην Αθήνα του τέλους του προηγούμενου αιώνα αλλά αρχίζει τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Ο χώρος του είναι κυρίως η κεντρική Αθήνα, το υπέροχο Μετς με τους λιγοστούς κατοίκους του. Ο Αλκιβιάδης Πικρός, συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων αναζητεί το νήμα της απώλειας των γονιών του. Η μητέρα του, με αντιστασιακή δράση, βρέθηκε δολοφονημένη ,σύμφωνα με τις τότε αρχές, από έναν σίριαλ κίλερ. Ο πατέρας του, με διασυνδέσεις με την χούντα, σκοτώθηκε αργότερα σε ένα περίεργο νυχτερινό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Αλκιβιάδης ψάχνοντας να βρει στοιχεία για τους φόνους γνωρίζεται με μια πρώην μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας, την Μαίρη Χάλαρη. Από εκεί θα ξετυλιχτεί το κουβάρι των παλιών φόνων ενώ κάποιοι νεότεροι φόνοι θα επιτείνουν το μυστήριο. Ο Αντώνης Γκόλτσος  εισάγει τον αναγνώστη με ένα αργό τέμπο στον μύθο ώστε βαθμιαία να γίνει allegro vivace δυναμώνοντας την ένταση και το σασπένς. Φροντισμένος λόγος, χωρίς κλισέ, με ενδιαφέρουσες λογοτεχνικές και μουσικές αναφορές ο συγγραφέας ξεφεύγει από το κλασικό αστυνομικό δίνοντας έμφαση στα κοινωνιολογικά δεδομένα.

_______________________________________
Ο Ανδρέας Αντωνιάδης, παραγωγός και σκηνοθέτης της τηλεόρασης έχοντας εκδώσει διηγήματα, θεατρικά και ποιήματα εμφανίζεται για πρώτη φορά με ένα νουάρ μυθιστόρημα, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει το μυθιστόρημα του «Εκτός έδρας»(Βιβλιοπωλεόν της Εστίας). Η εποχή είναι η περίοδος πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ο κεντρικός ήρωας είναι ο σκηνοθέτης Τίτος Στυλιανίδης που πλέει στο ρεύμα της εποχής. Αναλαμβάνει θεατρικές σκηνοθεσίες, παραγωγή ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές παραγωγές. Γύρω του κινείται μια παρέα φίλων που συν-διασκεδάζει, πίνει, ερωτεύεται και εργάζεται μαζί του. Η ιστορία χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Στο πρώτο ο Στυλιανίδης σε μια επίσκεψη στη γενέτειρά του γνωρίζει τη Λυδία, μια τριτοκλασάτη τραγουδίστρια και κονσοματρίς, την ερωτεύεται και την παίρνει μαζί του στην Αθήνα. Θα ζήσει για λίγο μαζί της στο Κολωνάκι, όπου εκτυλίσσεται το μέρος αυτό, έως τη στιγμή που η Λυδία θα εξαφανιστεί. Στο δεύτερο μέρος ο Στυλιανίδης βρίσκεται στον Πύργο Ηλείας για να κινηματογραφήσει το Φεστιβάλ Νεανικών Ταινιών. Εκεί γνωρίζεται με τον Ιάσονα και ζει μαζί του μερικές μέρες κραιπάλης στα λαϊκά μαγαζιά της πόλης. Στο τρίτο μέρος ο ήρωας βρίσκεται να σκηνοθετεί Ανουίγ στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου όπου και δοκιμάζεται η φιλία του με τον κολλητό του Σήφη και την κοπέλα του Αντιγόνη. Στο τέταρτο επεισόδιο με τίτλο «Σοφοκλής» όλη η παρέα βρίσκεται στη Ρόδο να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για έναν σταρ του ποδοσφαίρου. Τα τέσσερα μέρη θα συγκλίνουν στο τελευταίο, οι σχέσεις των μελών της παρέας θα επαναδιατυπωθούν  ενώ η εμφάνιση της χαμένης Λυδίας θα πυροδοτήσει το τέλος του μύθου.
___________________
O Γρηγόρης Αζαριάδης εμφανίστηκε το 2012 στον χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας με «Το μοτίβο του δολοφόνου»(Γαβριηλίδης)  να είναι το τρίτο του μυθιστόρημα. Ο Αζαριάδης διαλέγει την Αθήνα του Μνημονίου και έχει ως κεντρικό ήρωα έναν κατά συρροήν δολοφόνο, ο οποίος σκοτώνει με περίστροφο ανύποπτους διαβάτες. Το ότι  τα θύματα δεν συνδέονται μεταξύ τους μπερδεύει τις αστυνομικές έρευνες, τις οποίες καθοδηγεί μαζί με την ομάδα της η αστυνόμος Τρύπη, μια δυναμική και ελκυστική γυναίκα.  Οι φόνοι διαπράττονται σε διάφορες μικροαστικές γειτονιές της Αθήνας, από το Γαλάτσι έως το Παγκράτι, τις οποίες παρουσιάζει με λεπτομερή στοιχεία ο συγγραφέας.  Το χαρακτηριστικό των φόνων αυτών είναι ότι γίνονται πάντα με τον ίδιο πάντα τρόπο. Θυμίζουν, μάλιστα, την υπόθεση Καρλή, ενός  έλληνα κατά συρροήν δολοφόνου στην Ολλανδία, νεκρού πια. Το νέο στοιχείο που φέρνει ο Αζαριάδης με αυτό το βιβλίο είναι το σκοτεινό στόρι που θυμίζει πολύ την σκανδιναβική λογοτεχνία, το επιτεινόμενο σασπένς και τον τρόπο αποκάλυψης του δολοφόνου όπου ορισμένες φορές τα ερευνητικά δεδομένα είναι ισχυρότερα από την ίδια τη δράση.
______________________________________
Ο Πέτρος Μάρκαρης γράφει με το «Offshore»(Γαβριηλίδης) το πιο ώριμο αστυνομικό μυθιστόρημα του.  Στηρίζεται σε ένα ευφυές εύρημα: η κρίση έχει περάσει, ένα νέο κόμμα από νεαρά στελέχη έχει αναλάβει την διακυβέρνηση και έχει προσελκύσει πολλούς επενδυτές. Η χώρα γεμίζει με χρήματα, οι κάτοικοι ζουν και πάλι το όνειρο, έχουν εμφανιστεί ξανά τα Καγέν στους δρόμους, το real estate απογειώνεται. Εν ολίγοις η ελληνική κοινωνία ξαναζεί το όνειρο. Ο αστυνόμος Χαρίτος, συντηρητικός από τη φύση του, αναρωτιέται «Μα, από πού έρχονται τα λεφτά;». Τρείς φόνοι, κυρίως από τον εφοπλιστικό κόσμο, οδηγούν τον Χαρίτο σε αδιέξοδο. Το αδιέξοδο επιτείνεται καθώς οι δολοφόνοι παρουσιάζονται μόνοι τους στα αστυνομικά τμήματα, αλλά δεν πείθουν τον αστυνόμο.  Το μυθιστόρημα κινέιται και αυτό κυρίως στην κεντρική Αθήνα με πολλές αναφορές σε δρόμους και τοποθεσίες. Ο Πέτρος Μάρκαρης σε αυτό το συμβολικό μυθιστόρημα θίγει την δικτατορία του  άυλου χρήματος, τη σχέση του με την πολιτική εξουσία αλλά και τις παρενέργειες του στα μεσαία στρώματα.  Το μέλλον είναι χθες, θα λέγαμε, και ο Μάρκαρης το τσακίζει με μια απλή ιστορία.
*********************
Προσφορά


 Ο άνθρωπος του τραίνου

ΕΝΑ ΚΛΑΣΙΚΟ ΝΟΥΑΡ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗ  ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΚΑΛΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΙΝΟ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟ

Ο άνθρωπος του τραίνου (ταινία, 1958) - Βικιπαίδεια

ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ... ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Τελεβιζιόν (1978)

Στίχοι: Χάρρυ Κλυνν / Μουσική: Γιώργος Κριμιζάκης. 

Το "τελεβιζιόν" ήταν η πρώτη γνωριμία των Ελλήνων με τον Χάρρυ Κλυνν, αφού όχι μόνο βρίσκεται στο παρθενικό LP του, "Για δέσιμο" (1978), αλλά είναι και το πρώτο τραγούδι του δίσκου. Ο Πόντιος σατιρίζει με μοναδικό τρόπο την αποχαύνωση που δέχεται διαχρονικά ο Έλληνας από την τηλεόραση, το δέσιμό του μαζί της, αλλά και τις διαφημίσεις που τον βομβαρδίζουν με άσχετα και άχρηστα προϊόντα.
WWW//.oneman.gr

Ο τραβεστί αυτοκράτορας

Ηλιογάβαλος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος (Marcus Aurelius Antoninus, 20 Μαρτίου 203 – 11 Μαρτίου 222), γνωστός κοινώς ως Ηλιογάβαλος (Heliogabalus ή Elagabalus), ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 218 έως το 222. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βάριος Άβιτος Βασσιανός^[1], ενώ το Ηλιογάβαλος (από ορισμένους Έλληνες συγγραφείς αναφέρεται και ως Ελαγάβαλος) προήλθε από το ιερατικό του λειτούργημα. Η καταγωγή του ήταν από τη Συρία. Έμεινε στην ιστορία για την εκκεντρική και προκλητική συμπεριφορά του^[2] καθώς και για την επιβολή στον ρωμαϊκό κόσμο της λατρείας του Θεού Βαλ.

3. Οι καταβολές και το όνομα του

   Η μητέρα του, Ιουλία Σοαιμιάς, ήταν κόρη της Ιουλίας Μαίσα η οποία ήταν κουνιάδα του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου^[3]. Από την οικογένεια της μητέρας του προέρχονταν κληρονομικά οι ύπατοι-ιερείς του Θεού Ήλιου στην Έμεσα. Το όνομα του Θεού της θρησκείας αυτής ήταν Ελά Γκάμπαλ (Elah-Gabal), εξ ου και το όνομα του αυτοκράτορα (Ηλιογάβαλος).
   

   Η ανάρρηση του στο θρόνο

   Μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Καρακάλλα (ξαδέλφου του Ηλιογάβαλου) τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο εκλεκτός των πραιτωριανών Μακρίνος. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία και ενώ ο Μακρίνος μόλις είχε ενθρονιστεί, η μητέρα και η γιαγιά του Ηλιογάβαλου τον παρουσίασαν ως νόθο παιδί του Καρακάλλα φροντίζοντας ταυτόχρονα να αποσπάσουν την υποστήριξη ικανών στρατευμάτων στη Συρία. Το 218 όλα τα στρατεύματα που βρίσκονταν στην Ανατολή εγκατέλειψαν τον Μακρίνο και αφού τον δολοφόνησαν επέβαλαν εκ των πραγμάτων τον Ηλιογάβαλο ως αυτοκράτορα με την έγκριση της συγκλήτου.
   

   Η σύντομη βασιλεία

   Η πρώτη ενέργεια του Ηλιογάβαλου ήταν να επιβάλλει τη λατρεία του Θεού Βαλ, ενώ δολοφόνησε αρκετούς υψηλόβαθμους αλλά διαφωνούντες στρατηγούς του. Ευνόησε την άνοδο σε καίρια αξιώματα, σε ανθρώπους που ξεχώριζαν για την ομορφιά και την ταπεινή καταγωγή τους. Η εν γένει εκκεντρική συμπεριφορά του και πολύ περισσότερο τα ομοφυλοφιλικά όργια στα οποία συμμετείχε προκάλεσαν τη συντηρητική κοινωνία της Ρώμης. Ως εκ τούτου αλλά και λόγω του νεαρού της ηλικίας του, η γιαγιά του Ιουλία Μαίσα είχε αρκετή εξουσία και δύναμη, ώστε να τον πείσει να ορίσει ως διάδοχό του, τον ξάδελφο του Αλέξανδρο Σεβήρο.
   

   Το τέλος

   Ο Ηλιογάβαλος γρήγορα κατανόησε ότι η απόφαση του να ορίσει διάδοχο, ήταν στην ουσία εις βάρος του, και προσπάθησε να παραμερίσει τον Αλέξανδρο. Η αντίδραση του αυτή είχε ως αποτέλεσμα να δολοφονηθεί αυτός και η μητέρα του από τη φρουρά των πραιτωριανών και να ανακηρυχθεί νέος αυτοκράτορας ο Αλέξανδρος Σεβήρος.
   

   Πηγές

   • Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τόμος 26, σελίδα 357.

   Παραπομπές και σημειώσεις

   1. 
      
4. For a detailed discussion of his nomenclature, see Leonardo de Arrizabalaga y Prado, Elagabalus: Fact or Fiction?, p. 231.
5. 
   
6. Potter, David Stone (2004). The Roman Empire at Bay: Ad 180–395. Routledge. ISBN 0-415-10057-7.
7. 
   
Cassius Dio, Roman History LXXIX.30

*Διαβάστε επίσης : 1, "Μάρκος Αυρήλιος Αύγουστος ή Ηλιογάβαλος"

2. Ιστορικές περιπτώσεις τρανσβεστισμού 

__________________

 

ΕΝΑ ΡΩΜΑΪΚΟ ΟΡΓΙΟ 

ή ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ

Η τολμηρή   βωβή ταινία μικρού μήκους του 1911, που προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο στις συντηρητικές κοινωνίες  του καιρού της, παρουσιάζοντας το Ρωμαίο αυτοκράτορα  να ντύνεται και να συμπεριφέρεται ως γυναίκα.

A Roman Orgy

From Wikipedia, the free encyclopedia

Play media

A Roman Orgy

A Roman Orgy (French: L'orgie romaine), also known as Heliogabalus (French: Héliogabale),^[1] is a 1911 French short historical drama film directed by Louis Feuillade for Société des Etablissements L. Gaumont.
It features Jean Aymé as the lecherous Emperor Elagabalus (Heliogabalus), who pretends to be a lady and sets a pack of lions on his guests. It also stars Louise Lagrange, Luitz-Morat, Renée Carl, Edmond Bréon, and Léonce Perret. The film was released on 24 November 1911. The Dutch Film Museum has a copy of the film

________________________

 Ο ΗΛΙΟΓΑBΑΛΟΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

 

Ο Ηλιογάβαλος

ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
ΙΟΥΛΙΑ ΜΑΙΣΑ
ΙΕΡΟΚΛΗΣ
ΑΝΤΙΟΧΙΑΝΟΣ
ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ:

Το έργο στα ανάκτορα του Ηλιογάβαλου στην Ρώμη διαδραματίζεται κατά την περίοδο της εξουσίας του [219 - 222 μ.Χ.] Η Πρώτη Πράξη θα λάβει χώρα το φθινόπωρο του 219 μ.Χ., η Δεύτερη το φθινόπωρο του 220 μ.Χ., η Τρίτη το θέρος του 221 μ.Χ. και η Τέταρτη στις οπίστατες ημέρες της αυτοκρατορίας του ως και την δολοφονία στις 11- 3- 222 μ.Χ. του ίδιου και της μητρός του. Το έργο πραγματεύεται την φιλοσοφική και θρησκευτική ιδεολογία ενός αυτοκράτορος που κλόνισε με τα σκάνδαλα, τον πρωτοποριακό και ατίθασο χαρακτήρα του τα ήθη της ρωμαϊκής κοινωνίας προκαλώντας τυφώνα αντιδράσεων, για να οδηγηθούν οι θεατές στην ανίχνευση της προσωπικότητός του. Περιλαμβάνει συνομιλίες του Ηλιογάβαλου με την μητέρα του Ιουλία Σοαιμιάδα, την γιαγιά του Ιουλία Μαίσα και τον εραστή του Ιεροκλή .

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
ΣΚΗΝΗ 1η

[Ελάχιστους μήνες μετά την αυτοαναγόρευση του Ηλιογάβαλου ως αυτοκράτορα θα εκτυλιχθεί στο Elegabalium, έναν ναό πολυτελή που στην πλευρά του Παλατινού Λόφου της Ρώμης την ανατολική έχει οικοδομηθεί. Ο Ηλιογάβαλος ενώπιον ενός πλουτώνιου επικού κωνικού μετεωρίτη θα σταθεί προσοχή, ονόματι El Gabal που σε άρμα με προμετωπίδες και χρυσό έχει επενδυθεί, ενώ με την Ιουλία Σοαιμιάδα θα συνδιαλλαγεί ].
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Στον θεό του Ακατάλυτου Ήλιου έχω χαλκευθεί …
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Δεν έχεις στον θεό Κοτάρ σφυρηλατηθεί; [Του Ηλιογάβαλου οι λωβοί με τα χέρια του έχουν φυλακισθεί.]
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Αυτός ο λίθος απ’ την Συρία έχει μετατοπισθεί. [Τα χέρια του με την αίσθηση του γάβρου της αφής έχουν καθηλωθεί.]
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Την Αστάρτη θα υπανδρευθεί; [Με την δική της διαδοχή τον λίθο της Tanit ακουμπεί που απ’ την Αφρική έχει ανασυρθεί.]
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Ο ήλιος της Εμέσης την σελήνη της Καρθαγένης θα συζευχθεί…
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Κάθε όψη το δεξιό οφθαλμό και τον αριστερό θα δεηθεί… Η Αθώρ το μαρτυρεί…
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Περιστέρα με ελαίας κλαδί και η Ίσις στην οικουμένη θα’ λθει, αφού ο Βήλος απ’ τον El Gabal αντικατασταθεί… Και εγώ ο Γεδεών κριτής…
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Και εγώ η Ασεράχ σου! Ως Αβεσαλώμ θα προσευχηθείς ο αυτοκρατορικός σου αδελφός για τον El Gabal να κοιμηθεί;
[Ο Ηλιογάβαλος τον El Gabal θ’ αποχωρισθεί, ώστε με την παλάμη του την λογική ο λίθος της Αστάρτης να ψηλαφηθεί.]
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Ουρανία, Αστάρτη, Μινέρβα… Και με τις Τρεις έχει εξωραϊσθεί… [Η Ιουλία Σοαιμιάς με την σειρά της τον λίθο της Αστάρτης παρατεί και ο σπινέλλιος κωνικός λίθος από εκείνην θα φτερουγισθεί.]
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Απ’ την Ίριδα ή την Εδέμ έχει αποσταλεί! [Με το βύζαγμα των χεριών της θα τον επεξεργασθεί.] Τα ανεξίτηλα και απόκρυφα σημάδια του απεικονίζουν του ήλιου την φαγεντιανή;
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Μην την φοβηθείς! Είναι του ήλιου η φορητή καμπυλωτή που δεν έχει τροχισθεί…
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Αυτή η προεξοχή μοιάζει τόσο πτερωτή! [Έκπληκτη καθώς την πιάνει ως νάνος παιδί.]
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Είμαστε εγώ και εσύ που έχουμε ξεπηδήσει απ’ το εδώ στο εκεί… [Με τον δείκτη στο χέρι του το δεξί η γη στο χάσμα της θα μορφοποιηθεί.]
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Είσαι του Βάκχου των συρματοπλεγμάτων οστών η περιγραφή… [Πιάνει το στέμμα του από σπάνιους λίθους που διαφορετικά χρώματα φεγγοβολεί.]
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Μ’αυτή την ασιατική στολή η σεφιροθική μου εμφάνιση στους στρατιώτες φαντάζει πυξίδα μαγνητική… [Ως ελκεχίτων μέχρι τα πόδια του θα της επιδειχθεί.]
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Ίσως το γεγονός να συνηγορεί ότι οι ηκές των δακτύλων των ποδιών σου σε ενδύματα από πορφύρα και χρυσό είχαν καλυφθεί… Ο Κου στα σύννεφα απ’ εσένα θα ιππευθεί!
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Θα κατισχύσει η Μοτ έναντι του βαλλήνος των θεών ειδεμή ! Ποιος επτά έτη ανομβρίας και λιμού από έναν Εβδομαγέτη ευφορίας προτιμεί;
ΙΟΥΛΙΑ ΣΟΑΙΜΙΑΣ
Η γη της Χαναάν έχει εδώ προσαρτηθεί… [Απ’ τον λίθο θ’ αποκολληθεί.] Την Σύγκλητο με το να χορεύεις υπό τον ήχο των κυμβάλων πέριξ του απέθαντου βωμού προκαλείς…
ΗΛΙΟΓΑΒΑΛΟΣ
Όποιος στον εαυτό του ποιεί περιτομή έχει κρινοποιηθεί… [Απ’ τον λίθο και εκείνος θα αποσπαστεί.] Η ικμάδα τα πάντα γιγαντοποιεί…[......]

Διαβάστε ολόκληρο το θεατρικό έργο:

Ο Ηλιογάβαλος - Θεατρικό έργο - arelis

Θεός και Κεφάλαιο: Μια κριτική παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Λάμπου

Γιώργος Κολέμπας

 

Tvxs.gr| 28 Αυγ. 2016

Ο συγγραφέας από την αρχή δηλώνει ευθέως ότι ο στόχος του βιβλίου του είναι η αποκάλυψη του «σκοταδιστικού και εξουσιαστικού» μύθου του παντοδύναμου θεού και της μεταθανάτιας ζωής, που στηρίζεται στην άγνοια, στο φόβο, στο δόλο και στη βία. Ταυτόχρονα δηλώνει ότι το βιβλίο θέλει να βοηθήσει στη χάραξη του δρόμου της γνώσης, της συνείδησης, της ανθρωπιάς και της πάλης για έναν καλύτερο γήινο κόσμο.
Όπως υποστηρίζει, η κάθε εξουσία, όταν οργανώθηκε σε κράτος και νομοθέτησε για την ατομική ιδιοκτησία γης και μέσων παραγωγής, μετέτρεψε τον σκοταδιστικό αυτό μύθο σε σωτηριολογική θρησκεία, σε εξουσιαστική ιδεολογία, σε εργαλείο εκφοβισμού, αλλοτρίωσης και υποταγής των εξουσιαζόμενων.
Αντίθετα, οι εξουσιαζόμενοι προσπάθησαν πάντα, σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας, συνειδητά ή ασυνείδητα, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις απελευθέρωσης από τους σκοταδιστικούς μύθους, τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και τα ιερατεία, ώστε ταυτόχρονα να γίνει πιο εύκολη και η απελευθέρωσή τους από την καταπίεση και εκμετάλλευση από τις εξουσιαστικές ελίτ, με στόχο την κοινωνική ισότητα.

Μέσα από τους αγώνες τους απεκόμισαν εμπειρία και γνώσεις τέτοιες, ώστε να τους γίνει κατανοητό ότι η απελευθέρωσή τους αν ποτέ επιτευχθεί, δεν μπορεί παρά να είναι δικό τους έργο. Δεν μπορούν να την περιμένουν από κάποιον μεσσία ή σωτήρα. Έτσι αυτή τους η εμπειρία τους οδηγεί και στο να απομυθοποιήσουν τον εξουσιαστικό ρόλο των θρησκειών, οι οποίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ενώ υποκριτικά διατείνονται ότι είναι με το μέρος των φτωχών και περιθωριοποιημένων και ότι αυτοί είναι οι “μακάριοι”, στην πραγματικότητα στηρίζουν τους εξουσιαστές-εκμεταλλευτές τους.
Ο Κώστας υποστηρίζει: μαζί με την αμφισβήτηση της εξουσίας, φτάσαμε σήμερα στο σημείο, πολλοί “υπήκοοι” να αμφισβητούν και να αποστασιοποιούνται ταυτόχρονα από τον μύθο του θεού και όσους άλλους τον συνοδεύουν, δηλαδή τον μύθο της “αθάνατης ψυχής” ή της “μεταθανάτιας ζωής”. Αυτή η απομυθοποίηση-αποκάλυψη κάνει δυνατό σήμερα το σπάσιμο του φαύλου κύκλου “μεταξύ εξουσίας και θρησκείας, και η θρησκεία αποδυναμώνεται σταδιακά ως υποτιθέμενο καταφύγιο  των κυνηγημένων από το κεφάλαιο και την εξουσία”, όπως το διατυπώνει χαρακτηριστικά ο Κώστας στο προλογικό του σημείωμα. Παρόλο, λέω εγώ τώρα, που φαινομενικά υπάρχει η εντύπωση ότι αντίθετα ενδυναμώνεται ο ρόλος της θρησκείας σαν καταφύγιο των κατατρεγμένων. «Ο θεός …δεν πέθανε» ακόμα, παρ’ όλες τις προβλέψεις του διαφωτισμού. Για αυτό και είναι πάλι δραματικά επίκαιρη η κριτική της θρησκείας και προέχει κάθε κριτικής για την κάθε ετερονομία που διαμορφώνει σήμερα την ατομική και κοινωνική συνείδηση.
Το θέμα βέβαια εξακολουθεί να παραμένει ταμπού για πολλούς συνανθρώπους μας, που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η κριτική της θρησκείας αποτελεί “προσβολή της πίστης” τους. Τα δε ιερατεία καταγγέλλουν όσους ασχολούνται για “έγκλημα καθοσιώσεως”. Αυτό κάνει πολλούς αξιόλογους διανοητές να αποφεύγουν να αγγίξουν το ζήτημα, είτε από φόβο, είτε από υστεροβουλία, και η σιωπή τους είναι χρυσός για τα ιερατεία και τη γενικότερη εξουσία, που την εκλαμβάνουν ως συμφωνία και αποδοχή. Η σιωπή τους αυτή είναι προδοσία της ίδιας της κοινωνίας που υποτίθεται ότι υπηρετούν, γιατί συνεισφέρουν στον στραγγαλισμό της κοινωνικής και ατομικής συνείδησης, η οποία καταλήγει έτσι στον “ωχαδερφισμό”, την συνενοχή και την αλλοτρίωση.
Η ιστορία των θρησκειών-πέρα από το αντικειμενικό γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν επέλεξε τη θρησκεία  και την πίστη του, αλλά με το που γεννιέται του τη φυτεύουν στο κεφάλι και στο συναίσθημα μέσα από τη κοινωνικοποίησή του-έχει δείξει ότι όλες “επιβλήθηκαν με τη βία των εξουσιών και λειτούργησαν ως ιδεολογίες υποταγής”. Με εξέχουσα περίπτωση τον χριστιανισμό που ταυτίσθηκε με το κράτος και την κοσμική εξουσία από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και πήρε τα χαρακτηριστικά «σκοταδιστικής απολυταρχικής, εξουσιαστικής και κατακτητικής ιδεολογίας, η οποία πρώτα-πρώτα κατάστρεψε την κοινοκτημοσύνη και την κοινοβιακή ζωή των πρωτοχριστιανών…». Μάλιστα πολλοί κατακτημένοι λαοί αναγκάσθηκαν ως και τη θρησκεία τους να αλλάξουν, για να εξυπηρετεί καλύτερα τους κατακτητές τους.
Πάντα η πραγματική εξουσία εξασφαλίζει την επιβολή της και μέσα από τη θρησκευτική ιδεολογία, αυτή είναι μια βασική θέση του βιβλίου. Μέσω αυτής μετατρέπει τους εξουσιαζόμενους σε μοιρολάτρες και δουλικούς, που αποδέχονται την καταπίεση και εκμετάλλευση σαν “θεία βούληση και δοκιμασία”. Τους κάνει να αποδέχονται τη διαμεσολάβηση της θεοκρατικής ψευδαίσθησης, στις κοινωνικές σχέσεις και στις σχέσεις με τη φύση και τις άλλες μορφές ζωής, πράγμα που υπονομεύει τον αυτοσεβασμό και την αρμονική συμβίωση. Υπονομεύει την αυτοπεποίθηση και τις δυνατότητες που έχει ο καθένας για συμμετοχή στα κοινά, για κοινωνικό έλεγχο και αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας.
Οι ίδιοι οι θρησκευτικοί λειτουργοί γνωρίζουν ότι όλα όσα αναπόδεικτα ισχυρίζονται για τον θεό, την αθάνατη ψυχή, τη μεταθανάτια ζωή και την νεκρανάσταση, είναι συνειδητά ψέματα, αλλά τα αποκρύπτουν χάριν των εξουσιαστικών ιερατείων και της διαπλοκής τους με την οικονομικοπολιτική ελίτ, συντηρώντας δεισιδαιμονίες.
Με το βιβλίο αυτό ο Κώστας προσπαθεί να επαναφέρει στο προσκήνιο του δημόσιου διαλόγου το ζήτημα της φύσης και του ρόλου  των θρησκειών, ώστε “οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού”, όπως χαρακτηρίζει τις κοινωνικές δυνάμεις της οποιασδήποτε αλλαγής, να καταλήξουν σε μια κοινή αντίληψη για τον κόσμο, τη ζωή και την κοινωνία που   θέλουμε να ζήσουμε. Προτείνει να δράσουμε συντονισμένα όλοι ενάντια στη θεοκρατούμενη παρακμιακή καπιταλιστική βαρβαρότητα, αποκαθιστώντας στην ανθρώπινη συνείδηση τη δυνατότητα που έχει η ίδια να δημιουργήσει αυτοδιευθυνόμενες κοινωνίες, στις οποίες η οικονομία να τις υπηρετεί, καταργώντας το κεφάλαιο, τις σχέσεις ανισότητας και εκμετάλλευσης, καθώς και τις εξουσιαστικές πολιτικές σχέσεις.
Σε αυτή τη διαδικασία, ο μεγαλύτερος σύμμαχος είναι το μυαλό του καθένα μας και της συλλογικότητάς μας, ο ατομικός και συλλογικός νους, λέει ο Κώστας. Η δε αχίλλειος πτέρνα είναι το παιδικό μυαλό, που το κάθε φορά κυρίαρχο εκπαιδευτικό σύστημα το θεωρεί “σκουπιδοτενεκέ” και το λοβοτομεί, εμφυσώντας του τον μύθο και την άγνοια. Για αυτό πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον βιασμό των παιδικών εγκεφάλων, καλλιεργώντας την κριτική και ολοκληρωμένη σκέψη, ώστε να μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές ζωής, σε μια ομαλή κοινωνικοποίηση της νέας γενιάς. Το εξουσιαστικό σύστημα χαράζει ανεξίτηλα στον παιδικό εγκέφαλο, αυτά που υποστηρίζουν τα ιερατεία, ότι δηλαδή η ανθρώπινη φύση είναι ατελής και άπληστη και για αυτό και αμαρτωλή σε σχέση με τη “θεία βούληση”. Για αυτό και το πρόβλημα της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, της ανελευθερίας, των πολέμων, και του ανταγωνισμού δεν έχει λύση επί γης, λένε τα ιερατεία.
Ο Κώστας υποστηρίζει όμως ότι στην ουσία της η ανθρώπινη φύση είναι κοινωνική κατασκευή και άρα αν αλλάξουμε τις κοινωνικές συνθήκες, θα αλλάξουμε και τον κυρίαρχο σημερινό ανθρωπολογικό τύπο. Και εμείς με τον Γιάννη Μπίλλα, γράφοντας τον ανθρωπολογικό τύπο της αποανάπτυξης- τοπικοποίησης, θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία, αν δεν αλλάξουμε ταυτόχρονα τον κυρίαρχο ανθρωπολογικό της τύπο. Όμως θεωρούμε ότι η ανθρώπινη φύση δεν είναι μόνο κοινωνική κατασκευή, συμμετέχει στη διαμόρφωσή της και η βιολογία της και η οικογεωγραφία στην οποία αναπτύσσεται. Εδώ διαφαίνεται και μια διαφωνία μας με τον Κώστα, αν και στο κεφάλαιο «Ψυχή σημαίνει Άνθρωπος» υποστηρίζει και αυτός το ίδιο αλλά με άλλα λόγια: «…η ανθρώπινη φύση ή η λεγόμενη ψυχή, δεν είναι παρά συνάρτηση υλικών, φυσικών και κοινωνικών όρων …με αυτήν την έννοια ψυχή σημαίνει άνθρωπος, ως ενιαίο οργανικό σύνολο των υλικών στοιχείων, των βιολογικών συστημάτων, των συναισθηματικών βιωμάτων, των πνευματικών-νοητικών ιδιοτήτων και των δημιουργικών δραστηριοτήτων του, όπως όλα αυτά συνδιαμορφώνονται ως ενιαίο Όλον στο πλαίσιο του ιστορικού, κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος» .
Ο κοινωνικός δαρβινισμός και ο φιλελευθερισμός που τον ενστερνίζεται, υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος έτσι ήταν πάντα, είχε ιδιοτελή και ανταγωνιστική φύση, κληρονομημένη από το ζωικό βασίλειο από το οποίο κατάγεται, και άρα του έχουμε φτιάξει και το πιο κατάλληλο για αυτόν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό, που ταιριάζει ακριβώς σε αυτή την κληρονομημένη ανθρώπινη φύση. Η εξελικτική ανθρωπολογία-βιολογία όμως σήμερα αποδεικνύει με σύγχρονα πειράματα με παιδιά κάτω του ενάμισι έτους, ότι ο άνθρωπος μπορεί να μη γεννιέται εγωιστής αλλά να φτιάχνεται, έχει ταυτόχρονα γενετικά και επιγεννετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Είναι ταυτόχρονα και οικο-βιολογική και κοινωνική κατασκευή. Πέρα από τις κοινωνικές συνθήκες, ζωτικής σημασίας είναι ότι την ατομική συνείδηση του κάθε ανθρώπου, τη διαμορφώνει και η κληρονομικότητά του. Η κοινωνικοποίησή του, όμως είναι αποφασιστική για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Αν η εξουσία τον κοινωνικοποιεί με βάση τις ακραίες ανισότητες και την κατασκευασμένη εικόνα του άπληστου, ιδιοτελή, ανταγωνιστικού, δηλαδή τον μαθαίνει να είναι βασικά εγωιστής, επειδή το λέει η θρησκεία ή το εγωιστικό γονίδιο, άλλο τόσο οι εξουσιαζόμενοι θα πρέπει, δημιουργώντας κατάλληλες κοινωνικές και οικονομικές δομές, να του αναπτύσσουν την άλλη πλευρά του, την ανιδιοτελή, την συνεργατική και την κοινοτίστικη. Γιατί ο άνθρωπος ενηλικιώθηκε ιστορικά και μέσα από την αντίληψή του για τα πλεονεκτήματα της ομάδας, της κοινότητας, της κοινωνίας, με βάση το «συνυπάρχειν», «συμβιώνειν», «συμπράττειν», «συναποφασίζειν».
Θα πρέπει λοιπόν πάλι, μέσα από την σημερινή κρίση του καπιταλισμού και των αξιών του, που είχε ως αιτία το γεγονός ότι το 1% του ανθρώπινου πληθυσμού κατέχει το 50% των πόρων του πλανήτη, τον οποίο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε οικολογική καταστροφή, να εξασκήσουμε την τέχνη, γιατί τέχνη είναι, να μην είμαστε εγωιστές. Όπως δεν είναι κληρονομημένος ο άκρατος εγωισμός, έτσι δεν είναι και η ντετερμινιστική αποδοχή της ισότητας  , από την ανθρώπινη συνείδηση-φύση. Θα χρειασθεί να δημιουργήσουμε άμεσα ελκυστικά παραδείγματα που θα περάσουν σε αυτήν την ανιδιοτέλεια, τη συνεργατικότητα, τη συλλογικότητα, την ισότητα και την ισορροπία με τη μάνα φύση.
Σε επιστημονικό επίπεδο, το πιο δύσκολο είναι να απορρίψει κανείς την έννοια του θεού την ταυτισμένη με το αέναο συνολικό σύμπαν, το «όλον». Η μέχρι τώρα αδυναμία της αστροφυσικής να διατυπώσει μια «ολιστική» θεωρία( ενοποιημένη θεωρία), δίνει τη δυνατότητα να επανέρχεται η έννοια του θεού σαν την ενοποιητική δύναμη που εξασφαλίζει την ενότητα του σύμπαντος μετά την δημιουργία του από τον «δημιουργό» του. …(Σερν, σωματίδιο του θεού κ.λπ). Ο μύθος της δημιουργίας και του δημιουργού θεού πέρασε και περνά ακόμα στο ατομικό και συλλογικό φαντασιακό, γιατί εξασφαλίζει ακριβώς αυτή την ψευδαίσθηση της ενότητας που είναι υπαρξιακή ανάγκη, νομίζω, για την ανθρώπινη συνείδηση-φύση. 
Με την ανάλυση που κάνει ο Κώστας με παράθεση πληθώρας στοιχείων και βιβλιογραφίας, προκύπτει ότι η σημερινή καθολική κρίση δεν είναι φυσικά κρίση της ανθρώπινης φύσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς της, αλλά βασικά κρίση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και του καπιταλισμού, που στηριζόμενος στην οικονομική- κοινωνική ανισότητα και την ιδιοκτησία, τη βία, την καταστροφή τόπων και ταυτοτήτων και στον πόλεμο, στρέφεται ακριβώς ενάντια στην ανθρώπινη φύση. Προκύπτει ο αντικοινωνικός και αντιανθρώπινος ρόλος των θρησκειών( η θρησκευτική πίστη ως όπλο μαζικής καταστροφής), που διέσπασαν τις κοινωνίες, έσπειραν διχόνοιες, αιματοκύλισαν και συνεχίζουν να αιματοκυλούν την ανθρωπότητα υπέρ των οργανωμένων εξουσιαστικών ελίτ που ηγεμονεύουν πάνω στην ανθρωπότητα (Η “αθάνατη ψυχή” ως φετίχ της ατομικής ιδιοκτησίας και ως “φιλοσοφική λίθος” της εξουσιαστικής ιδεολογίας).
Προκύπτει επίσης η αισιόδοξη άποψη πως η ανθρωπότητα-κοινωνία πορεύεται, αργά μεν, αλλά σταθερά προς την πνευματική και κοινωνική απελευθέρωση, προς την αταξικότητα, προς έναν καλύτερο κόσμο με επικράτηση του ανθρωπολογικού τύπου homo humanisticus universalis, δηλαδή του νέου ανθρώπου με χαρακτηριστικά συνειδητότητας, δημιουργικότητας και ευτυχίας. Αναφερόμενος στη διαφορά μεταξύ της μυθολογικής πολυθεϊστικής θρησκείας των αρχαίων Ελλήνων-με πολλούς ανθρωπόμορφους γήινους θεούς και μη μεταφυσικά στοιχεία συμβολισμού και σουρεαλισμού- και των μονοθεϊστικών θρησκειών-ενός μοναδικού παντοκράτορα εξουσιαστή θεού- που κατασκεύασαν οι κοσμικές αντίστοιχες εξουσίες για να δικαιολογήσουν τη θεία προέλευση της εξουσίας τους, την αιτιολογεί με την άμεση δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα, η οποία δεν χρειαζόταν ψευδαισθήσεις, σωτήρες, προφήτες και μεσσίες, σε αντίθεση με την ανάγκη της θεϊκής μάσκας της υπέρτατης εξουσίας του όποιου ηγεμόνα, βασιλιά ή αυτοκράτορα.
Για αυτό και μας καλεί να συμβάλουμε όλοι στον αγώνα του νέου Ανθρώπου για ένα καλύτερο μέλλον, με το να απαλλαγούμε από θρησκευτικές, φυλετικές, εθνικιστικές, ιδεολογικές-κομματικές εντάξεις και δογματισμούς και να επεξεργαστούμε και να υλοποιήσουμε συλλογικά ένα νέο όραμα για την ανθρωπότητα στη βάση της κοινωνικής ισότητας, της ισοκατανομής πόρων και εξουσίας με άμεση δημοκρατία. Ο τελικός στόχος η αταξική κοινωνία σε τοπική, εθνική και οικουμενική κλίμακα και ο σύγχρονος πολιτισμός του οικουμενικού ουμανισμού.  
Ως πότε θα τρώμε στη μάπα τον απροκάλυπτο και ξετσίπωτο κοσμικό χαρακτήρα της εξουσίας των ιερατείων τους, τις φαντασιώσεις τους, τα ψυχολογικά τους σύνδρομα, τις προκαταλήψεις και τους ψυχαναγκασμούς τους δήθεν στο όνομα της "αγάπης", τη δηλητηριώδη χολή τους, την εθελοδουλία ανάμεικτη με μισαλλοδοξία απέναντι στη διαφωνία, το θάνατο και το μίσος που ξερνούν μέσα από τις διώξεις, τις Ιερές Εξετάσεις τους, τις τζιχάντ τους, τα ανιστόρητα και γεμάτα εικόνες φρίκης και φόβου και απειλών "ιερών εγχειριδίων" τους, τη λογοκρισία τους, τη δαιμονοποίηση της φύσης, της γνώσης, της ευφυίας, της γυναίκας;
Ως πότε θα πρέπει να ανεχόμαστε να συνυπάρχουμε με τους μονοθεϊστικούς λέοντες και αμνούς μέσα στο λάκκο που κατάντησαν τον κόσμο;
Ως πότε δεν θα αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι ότι οι θρησκείες βάζουν με μανία στόχο την ανεξαρτησία της αντίληψής τους και την αυτοεπίγνωσή τους, μετατρέποντάς τους σε...ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΣ;

* Ο Γιώργος Κολέμπας είναι πρώην εκπαιδευτικός ΜΕ (Μαθηματικός) και οικο - γεωργός στο Πήλιο
__________________________

	Λάμπος, Κώστας

Ο Κώστας Λάμπος είναι Δρ. της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Freie Universitaet Berlin. Έχει διδάξει στην ΑΒΣΘ (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο ΤΕΙ Αθήνας. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα στα ελληνικά, στα γερμανικά και στα αγγλικά, καθώς και τα βιβλία: - "Abhaengigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung darkestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands", R.G. Fischer Verlag, Frankfurt am Main 1981 - "Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας", Αιχμή,1983 - "Συνεταιρισμοί και ανάπτυξη" (Kοχλίας, 1986, Ηλίανθος, 1996 και Δαρδανός-Τυπωθήτω, 2000 - "Από την κρίση στην υπέρβαση του ελληνικού περιφερειακού καπιταλισμού", Αιχμή, 1988. - "Συντεταγμένες εθνικής αγροτικής αγροτικής ανασυγκρότησης", Ηλίανθος, 1991. - "Εισαγωγή στον οικονομικό προγραμματισμό", Ηλίανθος, 1996. - "Η ζεύξη Ρίου Αντιρρίου και οι εχθροί της ανάπτυξης", Αθήνα 1992 και 1993 - "Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του φόβου και της παρακμής", Παπαζήσης, 2009. - "Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία: Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητα προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό", Νησίδες, 2012. - "Ποιος φοβάται το υδρογόνο: Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα", Νησίδες, 2013.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2015) Θεός και κεφάλαιο, Κουκκίδα (2013) Ποιος φοβάται το υδρογόνο;, Νησίδες (2012) Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία, Νησίδες (2009) Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση, Εκδόσεις Παπαζήση (1999) Συνεταιρισμοί και ανάπτυξη, Τυπωθήτω   Συμμετοχή σε συλλογικά έργα (2013) Η άμεση δημοκρατία στον 21ο αιώνα, Νησίδες   Μεταφράσεις (1972) Neill, A. S., Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, Μπουκουμάνης

Κριτικογραφία

Θεός και κεφάλαιο [Κώστας Λάμπος, Θεός και κεφάλαιο], tvxs.gr, 5.12.2016