Σταράτα λόγια

Πραξικοπήματα και «καθαρότητες»

 

 

  H παραίτηση Τσίπρα θα ήταν παραδοχή της θεωρίας για «αριστερή παρένθεση» και θα έφερνε απογοήτευση στις προσδοκίες, στα όνειρα, στην πίστη όσων επένδυσαν στην αριστερή κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό | EUROKINISSI/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

 

Εφημερίδα των Συντακτών, 16.07.2015

 

Συντάκτης: 

Νίκος Κιάος

 

Κι όμως, ο Αλ. Τσίπρας δεν παραιτήθηκε τη Δευτέρα το πρωί στις Βρυξέλλες, ούτε οδήγησε τη χώρα του σε έξοδο από την ευρωζώνη. Αυτές ήταν οι επιδιώξεις -ως εναλλακτικές λύσεις- των ισχυρών εταίρων, με πρώτη βεβαίως τη Γερμανία, να ακολουθείται από τους δορυφόρους της.
Εμεινε στη σύνοδο, επέμεινε, υπέμεινε και στο τέλος έμεινε και η Ελλάδα στην ευρωζώνη. Το πραξικόπημα, όπως έμεινε πλέον στην Ιστορία, δεν έφτασε στο τέλος. Συνεχίζεται. Με επώδυνη συμφωνία, τραυματισμένος, λαβωμένος, υποχώρησε, συνθηκολόγησε, αλλά δεν έγινε το χατίρι αυτών που διαφεντεύουν. Οσο μένεις και συνεχίζεις, κάτι στο τέλος μπορείς, καταφέρνεις και κερδίζεις.
Πήγε ήδη τραυματισμένος στις Βρυξέλλες. Μπορεί να κουβαλούσε στη βαλίτσα του τις 251 ψήφους στους 300 της Βουλής, η στήριξη όμως από το κόμμα του δεν ήταν ολική. Ηταν ήδη λιγότεροι κατά 17 και η κυβερνητική πλειοψηφία κάτω του 151. Τη μειονεκτική θέση αυτή εκμεταλλεύτηκαν και αξιοποίησαν στην πίεση και στα χτυπήματά τους οι «πραξικοπηματίες».
Τρία ήταν τα ενδεχόμενα πηγαίνοντας στις Βρυξέλλες: ρήξη με έξοδο, παραίτηση και συνέχιση με επώδυνη λύση αλλά σαφώς μέσα. Το τρίτο είναι που προσδιορίζει την πορεία μέσα στο πλαίσιο, στην ευρωπαϊκή συλλογικότητα. Οι όροι είναι σαφώς δύσκολοι, πονούν, αλλά οι μάχες, που συνεχίζονται, δίνονται εντός κι αυτός είναι λόγος ισχυρός.
Η ρήξη και η έξοδος (και δεν είχε τέτοια εντολή, ούτε από το «όχι» της 5ης Ιουλίου ούτε από το συμβούλιο των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) θα οδηγούσαν μια παντελώς απαράσκευη χώρα και τον λαό της σε ασύντακτη και καταστροφική χρεοκοπία. Δεν είναι του παρόντος να αποδοθούν ευθύνες γιατί, εάν ή όχι ερευνήθηκε, μελετήθηκε, προετοιμάστηκε παρόμοιο ενδεχόμενο. Το βέβαιο, όπως θεωρείται, είναι το καταστροφικό αύριο. Και με «πολιτική βούληση» και χωρίς συμμάχους-στηρίγματα δεν κάνεις τίποτα. Η «βούληση» αυτή παραμένει πόθος, συναίσθημα, χωρίς να είναι και να δίνει «πολιτική» λύση.
Η παραίτηση θα οδηγούσε σε κανονική παράδοση στους διαφεντεύοντες και σε αποδοχή των ντόπιων συνεργατών τους, οι οποίοι θα έβρισκαν την ευκαιρία να ξαναβγούν στον αφρό. Θα ήταν παραδοχή της θεωρίας για «αριστερή παρένθεση» και θα έφερνε απογοήτευση στις προσδοκίες, στα όνειρα, στην πίστη όσων επένδυσαν στην αριστερή κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό. Κι αυτοί δεν είναι λίγοι, ούτε μόνο αριστεροί.
Το πραξικόπημα δεν έφτασε ακριβώς στον στόχο του. Η επώδυνη συμφωνία, που δεν είναι πάντως επανάληψη ούτε του πρώτου ούτε του δεύτερου Μνημονίου, είναι μεν υποχώρηση έως ήττα, αλλά καμιά ήττα δεν θεωρείται τελειωτική στην Ιστορία όταν συντελείται. Οι παρόμοιοι συμβιβασμοί και επονείδιστες ήττες έχουν εξελιχθεί σε ανατροπή και επιτυχίες στη διαδρομή της Ιστορίας. Αρκεί να βλέπουμε τη διαχείριση της ήττας, να βρισκόμαστε στο περιβάλλον που εξελίσσεται και να προσβλέπουμε και στην εξέλιξη και στην πορεία του διεθνούς περιβάλλοντος.
Οταν δεν κάνεις έστω στοιχειώδη αναφορά στο διεθνές περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι, τότε μάλλον δείχνεις ότι δεν κινείσαι με γνώμονα τη μελέτη και τα συμπεράσματα αλλά μένεις υπό την επήρεια των «θελήσεων». Κι αυτό, πάντως, δεν αποτελεί ίδιον αριστερού που αυτοαποκαλείται μαρξιστής.
Από τη μια μεριά είναι τα παραδείγματα της συνθήκης Μπρεστ-Λιτόφσκ (Μάρτιος του 1918) μεταξύ κεντρικών δυνάμεων (Γερμανίας) και μπολσεβίκικης κυβέρνησης μετά την Επανάσταση του 1917, συνθήκη ταπεινωτική για τους Σοβιετικούς (επιβλήθηκε ο Λένιν τότε στον Τρότσκι), από την οποία όμως τελικώς επωφελήθηκαν οι Μπολσεβίκοι.
Από την άλλη μεριά, είναι η Συμφωνία της Βάρκιζας και ο Δεκέμβρης του 1944, με ήττα του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Αλλά ακολούθησε η αποχή στις εκλογές του 1946, με καταστροφικές συνέπειες για την Αριστερά και τον λαό, δεκαετίες ολόκληρες.
Οι αντιρρήσεις, αντιθέσεις, ακόμη κι η πολεμική εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεμιτές, στον βαθμό όμως που παραμένουν απόψεις, πολυφωνία πολιτική και ιδεολογική στο κόμμα, το οποίο συγκροτήθηκε με τις τάσεις, τα ρεύματα κ.λπ. Αλλά δεν αποτελούν έκφραση της συλλογικής ενότητας του κόμματος. Εάν δεν συστοιχίζονται, τότε δεν μπορούν να έχουν θέση εντός. Και πάντως δεν νοείται να θεωρηθούν εκφραστές της «καθαρότητας» ή εκπρόσωποι της «ιδιοκτησίας».
Πριν από 50 χρόνια ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου παραιτήθηκε προφορικά στον βασιλιά Κωνσταντίνο για το υπουργείο Εθν. Αμύνης. Ο βασιλιάς είχε αποδεχτεί την παραίτηση και συντελέστηκε το βασιλικό πραξικόπημα με συνέπειες ολέθριες και επώδυνες για τον λαό και τη χώρα στα κατοπινά χρόνια ώς το 1974.
Είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση ο τότε πρωθυπουργός. Αλλά είχε παραιτηθεί. Και έκλεισε η «παρένθεση» με κυβέρνηση Κέντρου τότε, με τη συνδρομή των αποστατών. Στη συνωμοσία, μην ξεχνούμε, μετείχαν και στελέχη με αριστερό παρελθόν και δράση...