Του έρωτα τα πάθη

 

Νυξ μακρή και χείμα, μέσην δ΄επί Πλειάδα δύνει,
κι εγώ πάρ προθύροις νίσσομαι υόμενος,
τρωθείς της δολίης κείνης πόθω΄ου γαρ έρωτα
Κύπρις, ανιηρόν δ΄εκ πυρός ήκε βέλος.

Ασκληπιάδης (περ. 300 π.Χ.), "Παλατινή Ανθολογία, Ε΄, 189".

Νύχτα μακρά , χειμωνιάτικη,
που σβήνει εν μέσω των Πλειάδων,
κι εγώ στέκομαι μουσκεμένος στην αυλόπορτα ,
πληγωμένος από τον πόθο για τη δόλια αυτή γυναίκα.
Η Αφροδίτη δε μου 'στειλε τον έρωτα ,
αλλά από φωτιά βέλος θλιβερό.