ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟ
Ο χώρος μας ήταν εκτός,
γυμνές καρέκλες, μούρμουρα
μόνο απ΄τον Ακάθιστο και υγρές
παράφωνες ψαλμωδίες. Πώς ήρθαν τότε αυτά
λανθάνοντα τα διθυραμβικά φαντάσματα;
Έκπληξη, παρουσίες πέτρες, άδυτα.
Των υψηλών ανέμων ο θυμός
ο πύργος έκραζεν: εξύφασκα!
Κι από το δάπεδο οι ρωγμές, πηγές ακραίες
που διαπέρασαν τους βράχους, λάλημα
του σφαγμένου πετεινού.
Φρούριο θεοφοβούμενο
με προπατορικές επτάμορφες επάλξεις.
Αριστοτέλης Νικολαΐδης (1922-1997)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου