ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΑΣ ΩΣ ΕΘΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

 Κιτς παίδων Ελλήνων...

*Το 2021 θα είμαστε 200 ετών και η μισή Ελλάδα μόνο 100. Η ιστορία μας λέει ότι στο μικρό αυτό διάστημα προλάβαμε πολλά:
 -Δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια,
 -παραλίγο να χάσουμε την Επανάσταση το 1826 με τις φαγωμάρες μας,
 -πολεμήσαμε πολλούς, συχνά αποτυχημένους, πολέμους, 
-αφανίσαμε διχασμένοι το καλύτερο κομμάτι του Ελληνισμού της Σμύρνης και τη Γενιά του ’30 σε ένα θηριώδη εμφύλιο. 
-Είχαμε πάρε-δώσε με κινήματα και δικτατορίες και έτσι χάσαμε την Κύπρο. 
-Καταλήξαμε με ένα απαξιωμένο πολιτικό σύστημα που σήμερα όλοι περιφρονούμε με συνεχή δάνεια που πληρώνουμε ακόμη.
 -Το 2009, βρεθήκαμε, χωρίς την τρόικα, μόνο με δικές μας… δυνάμεις, με κατεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα, ένα κοινωνικό κράτος σε παρακμή, χωρίς ελπίδα και υπόληψη στο εξωτερικό.
 Εδώ και τρία χρόνια ζούμε για τη «δόση», αλλά μόνο τώρα μάθαμε ότι είμαστε φοροφυγάδες και ότι στείλαμε τα λεφτά μας «έξω». Ευτυχώς, σταματήσαμε να τα… σπάμε στο Σύνταγμα, από τότε που αποκτήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα σπάμε τα κεφάλια των μεταναστών και, σύντομα, όσων έχουν σχέση μαζί τους.

*Η χώρα φαίνεται ανήμπορη να καταλάβει ότι με την οικονομία του 1980 δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις και συνήθειες του 2010. Μαθημένος στους μύθους και τις εύκολες ερμηνείες, ο λαός μας ψάχνει για φταίχτες στην τρόικα και στους Γερμανούς, αλλά όχι στον εαυτό του και στο κράτος που έφτιαξε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Ακόμη και για «προοδευτικά» κόμματα, είναι «απαράδεκτες» οι απολύσεις των «πελατών» δημοσίων υπαλλήλων, αλλά όχι των ιδιωτικών. Προστατεύουν εισοδήματα στη ΔΕΗ, αλλά κλείνουν το Σικιαρίδειο και κόβουν επιδόματα αναπήρων. Η ανάπτυξη ακόμη θυσιάζεται στο «τέρας» της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, αλλά επίορκοι και ακατάλληλοι υπάλληλοι είναι ακλόνητοι. Οι υπουργοί σκοτώνονται, άλλοι στη δουλειά και άλλοι… μεταξύ τους. Αναθέτουμε «έξω» την είσπραξη των εσόδων του ΙΚΑ, αλλά ούτε σκέψη για μείωση υπαλλήλων, γιατί έχουν… ψυχή. Η χώρα χρεοκόπησε, αλλά οι πρόεδροι, από τη Βουλή μέχρι τον τελευταίο δημόσιο οργανισμό, ακόμη προσλαμβάνουν τις κόρες τους. Λαός με τέτοιο… βιογραφικό, αλλά και με τέτοια άγνοια κινδύνου, δύσκολα θα καταφέρει να πείσει, ακόμη και τον εαυτό του, ότι έχει ελπίδα.

Απόσπασμα από το άρθρο του 

Λυκούργου Λιαρόπουλου 

στην Καθημερινή (18/9/2012)

με τον τίτλο "Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας"