"Μπορούμε να ζήσουμε αποκλεισμένοι από το σώμα μας; Ναι, αλλά σε μία άλλη συνθήκη ύπαρξης. Η εξαιρετική περίπτωση του διαπρεπούς θεωρητικού φυσικού Στίβεν Χόκιννγκ, ο οποίος πάσχει από τη νόσο του κινητικού νευρώνα, αποδεικνύει ότι αυτή η συνθήκη μπορεί να μην είναι απαγορευτική στης εκδήλωσης σπουδαίων πνευματικών χαρακτηριστικών. Ωστόσο, μία πιο αντιπροσωπευτική περίπτωση της συνθήκης αυτής, το σύνδρομο εγκλεισμού (locked-in syndrome), στο οποίο ο παράλυτος και μη επικοινωνών με το περιβάλλον ασθενής εκδηλώνει τη διατήρηση της συνείδησής του μόνο με κάποιες οφθαλμικές κινήσεις, προβληματίζει μελαγχολικά.
Μια πιο ανάλαφρα (;) τραγική απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού αποτελεί και η πιστοποίηση των επιπτώσεων που έχει η χρήση μπότοξ στις συναισθηματικές δυνατότητες του ανθρώπου. Διαπιστώθηκε ότι οι ενέσεις μπότοξ στο πρόσωπο, οι οποίες ως γνωστόν παραλύουν για 4-5 μήνες τους μυς που 'ευθύνονται' για τη ρυτίδωση, προκαλούν παράλληλα και σιγή της αμυγδαλής, της περιοχής του εγκεφάλου που υπό φυσιολογικές συνθήκες διεκπεραιώνει τα δυσάρεστα συναισθήματα. Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι όσοι δεν αφήνουν ελεύθερη την ανάπτυξη των ρυτίδων τους καταλαβαίνουν δυσκολότερα τα δυσάρεστα, αλλά όχι τα ευχάριστα, μηνύματα του περιβάλλοντος.
Προσοχή λοιπόν. Τα μονιμοποιημένα από τις αισθητικές επεμβάσεις πρόσωπα των συνανθρώπων μας ίσως ανήκουν σε εγκεφάλους ανίκανους να μοιραστούν μαζί μας τη δυσάρεστη πλευρά του κόσμου μας. Η δυνατότητα της λύπης, του θυμού και του πόνου του άλλου είναι μια σπουδαία εξελικτική ατομική και κοινωνική κατάκτηση που προϋποθέτει την ύπαρξη ςνό; σώματος να βιώνει τη δυσάρεστη εμπειρία του άλλου και ενός εγκεφάλου ικανού να κοινωνικοποιεί το όποιο βίωμα."
Γιώργος Χ. Παπαδόπουλος, "Το διανοούμενο σώμα", Athens Review of Books, τχ. 37.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου