Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ
(1900-1977)

ΒΑΡΒΑΡΑ

Θυμήσου, Βαρβάρα,
Έβρεχε χωρίς σταματημό εκείνη τη μέρα στη Βρέστη
Κι εσύ περπατούσες χαμογελαστή
Λάμποντας από χαρά εκθαμβη μουσκεμένη
Κάτω απ' τη βροχή
Θυμήσου, Βαρβάρα,
Έβρεχε αδιάκοπα στη Βρέστη
Και διασταυρώθηκα μαζί σου στην οδό Σιάμ
Χαμογελούσες
Χαμογελούσα κι εγώ
Θυμήσου, Βαρβάρα,
Εσύ που δε σε γνώριζα
Εσύ που δε με γνώριζες
Θυμήσου
Θυμήσου παρ' όλα αυτά εκείνη τη μέρα
Μην ξεχνάς
Ένας άντρας προστατευόταν κάτω από μία μαρκίζα
Και φώναξε το όνομά σου,
Βαρβάρα,
Κι εσύ έτρεξες προς το μέρος του κάτω από τη βροχή
Λάμποντας από χαρά εκθαμβη μουσκεμένη
Κι έπεσες στην αγκαλιά του
Θυμήσου το Βαρβάρα
Και μη μου θυμώνεις αν σου μιλώ στον ενικό
Λέω εσύ σε όλους όσους αγαπώ
Ακόμα κι αν δεν τους έχω δει παρά μόνο μία φορά
Λέω εσύ σε όλους όσοι αγαπιούνται
Ακόμα κι κι αν δεν τους ξέρω
Θυμήσου, Βαρβάρα,
Μην ξεχνάς
Εκείνη η φρόνιμη και ευτυχισμένη βροχή
Πάνω στο ευτυχισμένο σου πρόσωπο
Πάνω σ' εκείνη την ευτυχισμένη πόλη
Εκείνη η βροχή πάνω στη θάλασσα
Πάνω στο ναύσταθμο
Πάνω στο καράβι του Ουεσάντ
Ω Βαρβάρα
Τι ηλιθιότητα ο πόλεμος
Τι να 'χεις απογίνει τώρα
Κάτω από εκείνη τη βροχή από σίδερο
Από φωτιά από ατσάλι από αίμα
Και εκείνος που σ' έσφιγγε στα μπράτσα του
Ερωτικά
Είναι νεκρός εξαφανισμένος ή ζει ακόμα,
Ω Βαρβάρα,
Βρέχει ασταμάτητα στη Βρέστη
Όπως έβρεχε τότε
Αλλά δεν είναι πια το ίδιο και όλα είναι κατεστραμμένα
Είναι μια βροχή πένθους φοβερή και απελπισμένη
Δεν είναι καν καταιγίδα
Από φωτιά από ατσάλι από αίμα
Πολύ απλά μόνο σύννεφα
Που ψοφούν σαν τα σκυλιά
Σκυλιά που εξαφανίζονται
Στα νερά πάνω στη Βρέστη
Και πάνε να σαπίσουν μακριά
Μακριά, πολύ μακριά, από τη Βρέστη
Στην οποία δεν έμεινε τίποτα .

Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Épanouie, ravie, ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je tai croisé rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle-toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle-toi quand même ce jour-là
Noublie pas
Un homme sous un porche sabritait
Et il a crié ton nom Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante, ravie, épanouie
Et tu tes jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne men veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que jaime
Même si je ne les ai vu quune seule fois
Je dis tu à tous ceux qui saiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
Noublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse
Cette pluie sur la mer
Sur larsenal
Sur le bateau dOuessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Ques-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu dacier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement
Est-il mort disparu ou encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce nest plus pareil et tout est abîmé
Cest une pluie de deuil, terrible et désolée
Ce nest même plus lorage
De fer dacier et de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de leau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin, très loin de Brest
Dont il ne reste rien.