ΣΤΑ ΡΕΚΟΡ ΤΟΥ ΓΚΙΝΕΣ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΚΛΕΠΤΩΝ

Τρεις φοροφυγάδες μεγαλογιατροί των ΗΠΑ ,
πίνουν το ποτό τους σε μπαρ του φορολογικού
Παραδείσου της Αστόρια. Δε φοβούνται
τη δημοσιοποίηση των ονομάτων τους,
επειδή δεν είναι τρομοκράτες.
Τους προστατεύει
η
Αρχή Προστασίας Προσώπων Διεφθαρμένων.

*********************************************************************************

Κατά παραγγελίαν η τρομολαγνεία,
προκάτ και βολική...

Του Γιώργου Βότση
(Ελευθεροτυπία, 19/04/2010)

Η Τρίτη και 13 (Απριλίου) δεν ήταν από τις τυχερές ημέρες του Πάνου Σόμπουλου. Θρονιασμένος καταμεσήμερο στον προεδρικό θώκο, από τον οποίο δεν λέει να ξεκολλήσει, απολάμβανε αμέριμνος το μεγαλείο να διευθύνει μια ακόμη από τις ανούσιες συνεδριάσεις του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ όταν, ξαφνικά, ο κόσμος του ήρθε τούμπα:

Η πόρτα άνοιξε με πάταγο και δεκάδες εξαγριωμένοι εισβολείς με κραυγές «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» και άλλα κοσμητικά τον...

...περικύκλωσαν, χωρίς και να τον αγγίξουν. Κάτωχρος και ετοιμόρροπος, αφέθηκε να ακούει αδιαμαρτύρητα (οι δικοί του σύμβουλοι της Δεξιάς έγιναν καπνός και έμειναν δυο-τρεις της Αριστεράς να τον προστατεύσουν) για τα «καθάρματα», τους «τηλεμπάτσους» και τους «μπατσοδημοσιογράφους», που εξαπατούν από τα κανάλια καθημερινά τον κοσμάκη, τον εκφοβίζουν για να μην αντιστέκεται στη ληστρική καπιταλιστική επιδρομή στους εργαζόμενους και τη φτωχολογιά και «βαφτίζουν τους αγωνιστές τρομοκράτες»...

Αποκλειστικός στόχος των νεαρών εισβολέων ο Σόμπολος, ως «πρύτανης των τηλεμπάτσων», «πρώτο παπαγαλάκι του Χρυσοχοΐδη» και, με το προεδριλίκι του, «μόστρα στο χαφιεδομάγαζο».

Το βράδυ στο δελτίο του MEGA εμφανίστηκε, σαν βρεγμένη γάτα, με αλεύρι στη γλώσσα του: Ούτε «τρομοκράτες», ούτε «δολοφόνοι», ούτε «τραμπούκοι των Εξαρχείων». Απλώς, τα... «παιδιά διαμαρτυρήθηκαν για τον τρόπο με τον οποίο οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις (σ.σ.: πονηρά, όλοι στο ίδιο τσουβάλι...) καλύπτουν τις συλλήψεις των κατηγορουμένων για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα...».

Θηρίο η Ολγα Τρέμη, τον διέκοψε απότομα: «Τριάντα κουκουλοφόροι δεν θα μας υποδείξουν πώς θα κάνουμε ρεπορτάζ και πώς θα παρουσιάζουμε τις ειδήσεις...».

Δεν ήταν, βέβαια, 30, αλλά περί τους 150 οι εισβολείς στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ. Και δεν ήταν κουκουλοφόροι. Της καλής χαράς αγόρια και κορίτσια ήταν, με σινιέ τζινάκια και ακριβά ρολόγια τα περισσότερα -και όλα οργισμένα. Λεπτομέρειες...

Επί δύο ώρες μοίραζαν στην Ακαδημίας και προκηρύξεις για «μηδενική ανοχή στην τρομοκρατία κράτους και ΜΜΕ». Μια απ' αυτές καταλήγει: «...Αν κάποιος χρυσοχοΐδης φαντασιώνεται να σκάψει το λάκκο κάθε κοινωνικής αντίστασης, τότε σίγουρα κάποιος πρετεντέρης κρατάει το φτυάρι. Και όπως δεν θα αφήσουμε να παρουσιάζουν τους μπάτσους, φίλους του πολίτη, τους πολιτικούς αθώους, τους εφοπλιστές φιλάνθρωπους, τους μετανάστες εγκληματίες, τους απεργούς παράνομους, έτσι ακριβώς δεν θα αφήσουμε κανέναν αστοιχείωτο τυχάρπαστο να στήνει την καριέρα του προετοιμάζοντας την εξόντωση των συντρόφων μας».

Σιγά, ρε παλληκαρόπουλα. Λίγο κράτει... Ποιοι είσαστε σεις, που «δεν θα αφήσετε» να γίνει το ένα και το άλλο; Αυτόκλητοι δήθεν «αντιεξουσιαστές», που αντιπαραθέτετε στην εξ ορισμού αυταρχική κρατική εξουσία και στην αχαλίνωτη μιντιοκρατία τη δική σας, άλλο τόσο αυθαίρετη, μικροεξουσία του τσαμπουκά και της βίας...

Σιγά το κατόρθωμα, να τρομοκρατείς έναν φουκαρά Σόμπολο, να δέρνεις αντιφρονούντες καθηγητές, να διαλύεις συνελεύσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, να κατεβάζεις βιτρίνες, να λεηλατείς μαγαζιά, να προβοκάρεις με μολότοφ άλλων διαδηλώσεις, να βάζεις εκρηκτικούς μηχανισμούς σε σκουπιδοτενεκέδες, να καταστρέφεις δημόσιο πλούτο στα σχολεία και να στήνεις καρτέρι, με ένα κουμπούρι στο χέρι, σε μπάτσους απαίδευτα παιδαρέλια.

Και φαντασιώνεστε, σοβαρά, ότι όλα αυτά είναι... κοινωνική αντίσταση, της οποίας εσείς αποτελείτε την (ενίοτε και ένοπλη) «πρωτοπορία»; Την οργή σας, εύλογη και δίκαιη σε ένα τέτοιο κράτος, την εκδηλώνετε με τον χείριστο τρόπο: Αντί να ανάβετε στους πολλούς τη φλόγα της αντίστασης, τσοντάρετε και σεις στην τρομοκράτηση των πιο αδύναμων πολιτών, που ζουν ήδη στην ανασφάλεια και τον φόβο, περιμένοντας την επόμενη κατακεφαλιά και δεν ξέρουν πια από πόσους τρομοκράτες και πόσους προστάτες να προφυλαχτούν...

Τι σύμπτωση(!) διαβολική: Την ώρα που ο Γ. Παπανδρέου στη Λευκωσία πανηγύριζε επιδεικτικά για την τάχα ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την αναξιοπαθούσα Ελλάδα (γνώριζε βέβαια, καλά και από καιρό, ότι ήταν θέμα ημερών η επέλαση του ΔΝΤ) στην Αθήνα, τα σαΐνια της ΕΛ.ΑΣ. εξάρθρωναν θεαματικά, μπροστά στις κάμερες, την τρομερή οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας». Βρέθηκε, έτσι, θέμα εντυπωσιακό για τα μονοθεματικά τηλεοπτικά δελτία, μια κι είχαμε μπαϊλντίσει επί μήνες με τα «σπρεντ» και τα επιτόκια κι έπρεπε να δεχτεί με το μαλακό ο πολίτης το χειρότερο από τα τρία κακά της μοίρας μας...

Την πρώτη εβδομάδα, όσο έλειπαν (όχι οι γιάφκες και τα όπλα, αλλά) και τα πιο στοιχειώδη πειστικά στοιχεία, σε διατεταγμένη υπηρεσία οι «μπατσοδημοσιογράφοι» των καναλιών είχαν αναλάβει να καλύψουν τα κενά συναγωνιζόμενοι σε τερατολογίες και σενάρια νοσηρής φαντασίας. Τόσο προκλητικά, ώστε ξύπνησαν από τη χαύνωση, στον καναπέ της τηλεθέασης, οι πολλοί: Για τόσο μαλάκες μάς περνάνε; Είναι δυνατόν να αρχηγεύει σε τρομοκρατική οργάνωση ο Ν. Μαζιώτης, που επί 15 χρόνια μπαινοβγαίνει στις φυλακές και τα κρατητήρια και τον παρακολουθούν άγρυπνα όλες οι φανερές και μυστικές υπηρεσίες;

Αμέ! Πώς δεν είναι! Ο μεν Μαζιώτης, με τη γυναίκα του και τους συντρόφους του, είναι σαν να αναδύθηκαν από τις σκοροφαγωμένες σελίδες των «Δαιμονισμένων» του Ντοστογιέφσκι. Και οι μάγκες των μηχανισμών καταστολής τούς κατοπτεύουν επί χρόνια να παίζουν, με βόμβες και κουμπούρια, τους επαναστάτες και δεν τους ενοχλούν. Για δύο, κυρίως, λόγους:

Διότι η τρομοκρατική δράση τους «νομιμοποιεί» (δικαιολογεί στην κοινωνική συνείδηση) τους ανελεύθερους τρομονόμους, που εκπορεύονται από τον πέραν του Ατλαντικού μέγιστο τρομοκράτη της υφηλίου και εφαρμόζονται πια σ' όλο τον πλανήτη.

Και διότι, κάθε φορά που οι κυβερνήσεις για τις επικοινωνιακές ανάγκες τους το χρειάζονται, κάθε Χρυσοχοΐδης, σαν τον μάγο Χουντίνι, βγάζει τον λαγό από το καπέλο: Εξαρθρώνει τρομοκρατικές οργανώσεις για να σώσει μια κοινωνία περιδεή και καθημαγμένη από τους πιο σοβαρούς και πιο επικίνδυνους γραβατοφορεμένους ληστές και τρομοκράτες.

«Δεν το επιτρέπει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων», απάντησε ο Γ. Παπακωνσταντίνου, όταν ρωτήθηκε, τηλεοπτικά, αν θα δίνει στη δημοσιότητα τα ονόματα των μεγάλων φοροφυγάδων. Οι ασύδοτοι φοροκλέφτες, βλέπεις, ρημάζουν το δημόσιο ταμείο, αλλά δεν είναι... τρομοκράτες για να διαπομπεύονται!

Οσο κι αν επικαλείται το τεκμήριο της αθωότητος η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κι όσο κι αν καταγγέλλει ότι είναι σκαστή η παρανομία (ν. 3090/02) οι φωτογραφίες, τα ονόματα και λεπτομέρειες της ιδιωτικής ζωής των κατηγορουμένων για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα», κοσμούν μικρές οθόνες και πρωτοσέλιδα -και δεν ιδρώνει το αυτί καμιάς εισαγγελικής ή άλλης Αρχής.

Γνώστης, όσο λίγοι, των θεμάτων τρομοκρατίας, σε όλες τους τις πτυχές, ο Τζον Λε Καρέ στο τελευταίο βιβλίο του («Ο υπ' αριθμ. 1 καταζητούμενος) κάνει λιανά ό,τι ζούμε πια παντού στον κόσμο, μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Οπως και επί Χίτλερ, επί Στάλιν και σε άλλα δικτατορικά καθεστώτα, ο νόμος δεν γνωρίζει δικαιώματα και ελευθερίες. Υπέρτατος πλέον νόμος, ο τρομονόμος, που επιτρέπει βασανιστήρια, αυθαίρετες συλλήψεις και κρατικές απαγωγές, για να μας σώσει, τάχα, από την τρομοκρατία, δεν προστατεύει τη ζωή. Την κακοποιεί. Κι αλίμονό μας...