Το φιλάνθρωπο κράτος

Θέατρο της επαιτείας ή μήπως εικόνα έσχατης απελπισίας;
Ό,τι κι αν είναι , αποτελεί ντροπή για τον πολιτισμό μας.
Τριάντα έξι επαίτες διαφόρων παραλλαγών συναντήσαμε
σε δύο μόνο κεντρικούς δρόμους από το Βαρδάρη
έως την Έκθεση.
Μακριά από μας η αντίληψη της αστυνομικής "σκούπας"
που καθαρίζει το κέντρο της πόλης από τα ενοχλητικά
ανθρώπινα ερείπια, για να τα πετάξει στις παρυφές της.
Όμως δεν είναι δυνατό η δυστυχία να αντιμετωπίζεται
στη βάση του περισσεύματος οίκτου που διαθέτει
κάθε πολίτης. Χρειάζεται μια δυναμική κοινωνική
πολιτική , που κατ' αρχήν θα ξεχωρίσει την
ήρα από το σιτάρι, τους επαγγελματίες δηλαδή επαίτες
από τους πραγματικούς απόκληρους της κοινωνίας.
Στους τελευταίους πρέπει να ρίξει το βάρος της
η Πολιτεία με τους διάφορους φορείς της.
Επιτέλους , ας τελειώνουμε με αυτήν την ανοιχτή πληγή.
Το να ζουν αξιοπρεπώς οι απελπισμένοι της ζωής
είναι χρέος κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.
Ένα πιάτο φαϊ, μια στέγη, ένα επίδομα, τα φάρμακα
που χρειάζονται είναι στοιχειώδη αγαθά, για
να ξανακερδίσουν τον αυτοσεβασμό τους
και να μην ξανααπλώσουν ικετευτικά το χέρι
προς τους συμπολίτες τους.