Beirut - Live at Tempodrom, Berlin - ARTE Concert (Φεβρουάριος 2024)

Με επικεφαλής τον Zach Condon, οι  Beirut απελευθερώνουν την πλήρη συναισθηματική δύναμη της μουσικής τους στη σκηνή Tempodrom στο Βερολίνο. Μια ερμηνεία που είναι και ευαίσθητη και δυνατή, κυκλοφορεί  μέσω του  άλμπουμ

Hadsel (album),

που κυκλοφόρησε το 2023.

Ερικ ο Βίκινγκ (1989): Μια εξωφρενική , θεαματική κωμωδία από τον δημιουργό των Μόντι Πάιθονς, Τέρι Τζόουνς

Ο Έρικ ο Βίκινγκ (Tim Robbin), μετά τη δολοφονία μιας αθώας χωριάτισσας, φτάνει στο συμπέρασμα πως υπάρχουν στη ζωή καλύτερα πράγματα από τους βιασμούς και τις λεηλασίες, και απορρίπτει αυτά τα "έθιμα" του λαού του. 

Ύστερα από τις μυστικιστικές συμβουλές της Φρέγια (Eartha Kitt), ο Έρικ φτιάχνει μια ομάδα πολεμιστών και βάζει πλώρη για τα πέρατα της οικουμένης, να βρει την Ασγκαρντ, τη μυθική πόλη των θεών και να σταματήσει το Ράγκναροκ, το τέλος του κόσμου.

 

Αλλά ο Χάλφνταν ο Μαύρος (John Cleese) και οι φίλοι του δεν είναι τόσο πρόθυμοι να απαρνηθούν την επικερδή επιχείρηση του πολέμου, οπότε και αποφασίζουν να ακολουθήσουν τον Έρικ για να βεβαιωθούν πως θα αποτύχει. 

Η ετερόκλητη αυτή ομάδα θα χρειαστεί να περάσει από κινδύνους, θαλάσσια τέρατα, θεούς, ήρωες, κλόουν και Ρωσίδες χορεύτριες για να φτάσουν στον αβέβαιο προορισμό τους...

 Μια εξωφρενική όσο και θεαματική κωμωδία φαντασίας από τον δημιουργό των Μόντι Πάιθονς, Τέρι Τζόουνς ("Το Ιπτάμενο Τσίρκο των Μόντι Πάιθονς", "Οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης"), με τη συμμετοχή ενός ακόμη μέλους της διάσημης βρετανικής τρελοπαρέας (John Cleese).

 Πρωτότυπος Τίτλος: Erik the Viking

 Σκηνοθεσία: Terry Jones
 Πρωταγωνιστούν: Tim Robbin, John Cleese, Eartha Kitt, Mickey Rooney, Terry Jones, Imogen Stubbs, Tsutomu Sekine, Antony Sher, Tim McInnerny, Freddie Jones

Αμερικάνικο «όνειρο» για τις πολεμικές βιομηχανίες - «Εφιάλτης» για τους λαούς #ΟΥΚΡΑΝΙΑ #ΙΣΡΑΗΛ: Ανάλυση από τον Λεωνίδα Βατικιώτη

Καλεσμένος του Δημήτρη Λιάτσου, ο Λεωνίδας Βατικιώτης, δημοσιογράφος με εξειδίκευση σε διεθνή θέματα και παγκόσμιας οικονομίας και διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου. Συζητούν για την πρόσφατη απόφαση του Κογκρέσου, που, μετά από πολύμηνες αναβολές, υπερψήφισε πακέτο 61 δισ. δολαρίων στην Ουκρανία και άλλα δύο πακέτα, για το Ισραήλ και την Ταϊβάν, καθώς και για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.

 

 0:00 Έναρξη εκπομπής. Στο Ιράν «γελάνε» με την «περιορισμένη επίθεση» του Ισραήλ. Παιχνίδι σικέ; 3:35 Παρουσίαση καλεσμένου. Ήττα του Ισραήλ; Αναγνώριση ότι δεν είναι η μοναδικά υπερδύναμη στη Μέση Ανατολή. 7:10 Η Μόσχα δεν καταδίκασε την ιρανική επίθεση, έδειξε κατανόηση με βάση τη διεθνή νομιμότητα. 9:50 Έγκριση πακέτου βοήθειας προς Ουκρανία, Ισραήλ…. Ταιβάν! Συμβιβασμός των δυο πλευρών στο κογκρέσο. 11:50 Το 80% του ποσού δίνεται σε αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες. 13:30 «Ψίχουλα» στην ουκρανική διοίκηση για να μην καταρρεύσει. 15:50 Φτωχοποίηση της αμερικανικής κοινωνίας. Παιδική φτώχεια. 18:00 ΗΠΑ, ο γκάνγκστερ της υφηλίου που κρατούσε μέχρι τώρα όρθιο του «αμερικανικό όνειρο» εντός της χώρας. 20:20 Τα πάντα στο βωμό των εκλογών. Για πρώτη φορά τείνουν να βάλουν νέα φωτιά, στην Ταιβάν κατά τη Κίνας. 22:50 Εξοπλίζουν το Ισραήλ αλλά δίνουν και «ανθρωπιστική» βοήθεια στους Παλαιστίνιους…. 25:00 Αμερικανικός φαρισαϊσμός και στο παράδειγμα της Κίνας. Πιέζουν Ελλάδα και Ισπανία για αποστολή αντιαεροπορικών συστημάτων στην Ουκρανία. 28:10 Επιχειρούν να αφοπλίσουν την Ελλάδα. Στηρίζουν το ουκρανικό καθεστώς όταν τα ομόλογα του είναι χειρότερα από… σκουπίδια! Την Ελλάδα την «έπνιγαν» πριν λίγα χρόνια.. 31:05 Όλα υπέρ των πολεμικών βιομηχανιών με τσάκισμα του κοινωνικού κράτους. 31:43 Τέλος εκπομπής 

 _______________________

 Ορισμένες σημαντικές αναφορές στην εκπομπή είναι οι εξής:

- Συνολικά, η - έως τώρα - βοήθεια της Δύσης στην Ουκρανία υπολογίζεται στα 200 δισ. Και αυτό, χωρίς να υπολογίζονται πακέτα που δεν φαίνονται.
Χαρακτηριστικά, ενώ το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί, και τα ουκρανικά ομόλογα είναι χειρότερα κι' από σκουπίδια, για να μην καταρρεύσει οικονομικά, γίνεται συνεχώς αναδιάρθρωση του χρέους της, με το πράσινο φως του ΔΝΤ.
Το κόστος αυτό, όμως, μεταφέρεται σιωπηλά σε όλους εμάς. Αντίθετα, όταν η Ελλάδα ήθελε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους της, την γονάτισαν, κατηγορώντας τους Ελληνες ως «τεμπέληδες».
- Η νέα αμερικανική βοήθεια στην Ουκρανία είναι ένα πολύ μεγάλο πακέτο, ακόμα κι' αν τα χρήματα κατευθύνονται εντός των ΗΠΑ, στην πολεμική βιομηχανία.
Τα 23 από τα 61 δισ. θα μείνουν στις ΗΠΑ, υπό τη μορφή κονδυλίων για να αντικατασταθεί ο αμερικανικός οπλισμός που ήδη έχει δοθεί στην Ουκρανία.
Τα 14 δισ. θα δοθούν στην αμερικανική πολεμική βιομηχανία για να παράξει οπλισμό για την Ουκρανία. Αρα, οπλισμός που δεν πρόκειται πιθανότατα να παραδοθεί ούτε καν εντός του 2024.
Τα 11 δισ. θα δοθούν για να υποστηριχθούν οι επιχειρήσεις που ήδη κάνουν οι Ενοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ στην Ευρώπη.
Μόνο 8 δισ. θα δοθούν στην Ουκρανία για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις στη χώρα, για να κρατήσουν ζωντανό το ουκρανικό κράτος.
- Η κυβέρνηση Μπάιντεν, με τη συναίνεση των Ρεπουμπλικάνων, αντί μέτρων για τους ευάλωτους και τους φτωχούς στις ΗΠΑ, ο αριθμός των οποίων έχει εκτοξευθεί τελευταία, δίνει πακτωλό δισεκατομμυρίων για να συνεχίσουν οι ΗΠΑ να το παίζουν παγκόσμιος χωροφύλακας.
- Φαίνεται ότι υπήρξε μια συμφωνία παρασκηνίου Μπάϊντεν - Ρεπουμπλικάνων. Οι πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων, βέβαια, εξακολουθεί να είναι κατά της οικονομικής στήριξης της Ουκρανίας (112 Ρεπουμπλικάνοι καταψήφισαν, ενώ 101 υπερψήφισαν).
Το πολύ μεγάλο πακέτο για την Ταϊβάν (8,12 δισ. - 3 δισ. για υποβρύχια) δείχνει ότι ενδέχεται η κυβέρνηση Μπάϊντεν να έκανε μια υποχώρηση έναντι των Ρεπουμπλικάνων και να είπε: "Ξέρουμε ότι εσάς σας ενδιαφέρει η Κίνα - στηρίζουμε τον πόλεμο που θα κάνετε εναντίον της - δώστε μας σε αντάλλαγμα την συγκατάθεσή σας για την Ουκρανία".
- Φαρισαϊσμός: Το πακέτο βοήθειας στο Ισραήλ είναι 26 δισ. δολάρια. Από αυτά μέρος  είναι για ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα.
Απέραντη η υποκρισία των ΗΠΑ. Με το ένα χέρι δίνουν δισ. για να βομβαρδίζει το Ισραήλ τους Παλαιστίνιους, και με το άλλο ψίχουλα για να σταλούν κάποια είδη ανάγκης. Εάν πραγματικά το ήθελε η Ουάσιγκτον, θα μπορούσε να σταματήσει η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα αυτή τη στιγμή.

Παρακολούθηση των καρδιακών παλμών της διάσημης πιανίστριας Yuja Wang κατά τη διάρκεια του Μαραθωνίου Rachmaninoff στην Αίθουσα Carnegie Hall

Στις 28 Ιανουαρίου 2023, η διάσημη πιανίστρια  Yuja Wang* έδωσε μαζί με την  της Ορχήστρα της Φιλαδέλφειας και του μαέστρο Yannick Nézet-Séguin στο Carnegie Hall  έναν μαραθώνιο αποκλειστικά με έργα Rachmaninoff, που περιλάμβανε τα τέσσερα κοντσέρτα για πιάνο του συνθέτη και τη «Ραψωδία σε ένα θέμα του Παγκανίνι».  

Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, η Wang —μαζί με τον Nézet-Séguin, μέλη της ορχήστρας και παρευρισκόμενους σε συναυλίες— φορούσαν συσκευές για να παρακολουθούν τους χτύπους της καρδιάς τους (Holter ρυθμού)!

Πρωτοφανής και τρελά απαιτητική, η Wang έγραψε ιστορία. Αυτά τα πέντε κομμάτια περιλαμβάνουν δυόμισι ώρες μουσικής, 621 σελίδες παρτιτούρας και περισσότερες από 97.000 νότες πιάνου!

 

 00:00 - Introduction

 01:07 - History of Sergei Rachmaninoff at Carnegie Hall

 01:28 - Yuja Wang on Rachmaninoff  

02:45 - Analysis of the performance data 

 08:32 - Yuja Wang's heartbeat before and after

 08:55 - Yannick Nézet-Séguin's heartbeat data  

10:03 - Synchronicity in Yuja Wang and Yannick Nézet-Séguin's heartbeat

 11:37 - Case Studies 

 12:54 - Final Conclusions 

 

Σημείωση του συντάκτη: Αυτή η παράσταση σηματοδότησε την πρώτη φορά στην ιστορία του Carnegie Hall που τα τέσσερα κοντσέρτα για πιάνο του Rachmaninoff συν το «Rhapsody on a Theme of Paganini» του συνθέτη  παίχτηκαν σε ένα μόνο πρόγραμμα. Δεν ήταν όμως  η πρώτη φορά στην ιστορία της μουσικής που έγινε ποτέ κάτι τέτοιο. 

Η αποστολή του Carnegie Hall είναι να παρουσιάζει εξαιρετική μουσική και μουσικούς στις τρεις σκηνές αυτής της θρυλικής αίθουσας, να φέρνει τη μεταμορφωτική δύναμη της μουσικής στο ευρύτερο δυνατό κοινό, να παρέχει εκπαιδευτικά προγράμματα οραματισμού και να προωθεί το μέλλον της μουσικής μέσω της καλλιέργειας νέων έργων, καλλιτεχνών και κοινού.

*Yuja Wang Βio (1987)

The Surprising Life of Toulouse-Lautrec: The Painter of Parisian Nightlife

 

Ο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ ήταν Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος και σχεδιαστής, του οποίου η εμβάθυνση στην πολύχρωμη και θεατρική παριζιάνικη ζωή στα τέλη του 19ου αιώνα, έδωσε μία συλλογή από συναρπαστικές, κομψές και προκλητικές εικόνες της σύγχρονης και μερικές φορές παρακμιακής ζωής εκείνης της εποχής.

Πληροφορίες γέννησης: 24 Νοεμβρίου 1864, Αλμπί, Γαλλία

Απεβίωσε: 9 Σεπτεμβρίου 1901, Château Malromé, Saint-André-du-Bois, Γαλλία

Περίοδοι: Μεταϊμπρεσιονισμός, Αρ Νουβό

Αιτία θανάτου: σύφιλη

Γονείς: Adèle Zoë Tapié de Celeyran, Alphonse Charles de Toulouse-Lautrec-Monfa

Είδος τέχνης: Ζωγραφική, Χαρακτική, Σχεδίαση, Εικονογράφηση

 

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ=>  Βικιπαίδεια

Έξι καλά αστυνομικά

 

Από την Αγκάθα Κρίστι στον Τεύκρο Μιχαηλίδη – Έξι καλά αστυνομικά βιβλία από την πρόσφατη παραγωγή

---

Τέσσερα μεταφρασμένα και δύο ελληνικά αστυνομικά βιβλία, οι προτάσεις μας από τις πρόσφατες κυκλοφορίες.

Γράφει η Χίλντα Παπαδημητρίου

bookpress.gr

14–18 λεπτά

Εγκλήματα στην καρδιά της άνοιξης, της Άγκαθα Κρίστι [Agatha Christie]
Μτφρ. Θεοδώρα Δαρβίρη, Αναστασία Δεληγιάννη, Κατερίνα Δουρίδα, Χρήστος Καψάλης, Αύγουστος Κορτώ, Μιχάλης Μακρόπουλος, Χρύσα Θ. Μπανιά, Γιώργος Μπαρουξής, Χρήστος Μπαρουξής, εκδ. Ψυχογιός

«Η άνοιξη είναι η εποχή που οι μέρες γίνονται μεγαλύτερες και οι νύχτες μικρότερες με το καλοκαίρι να καραδοκεί... Σχέδια εκδίκησης ανθίζουν μαζί με τα λουλούδια στα κλαριά των δέντρων κι ένας περίπατος στην εξοχή ίσως να μην είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται».

Μια ακόμα θεματική συλλογή με 12 από τα αμέτρητα διηγήματα που έγραφε η dame Άγκαθα Κρίστι κατόπιν παραγγελίας περιοδικών και εφημερίδων. Αφηγητές των ιστοριών είναι άλλοτε ο Ηρακλής Πουαρό και η μις Μαρπλ, άλλοτε το λιγότερο γνωστό ζεύγος των Τόμι και Τάπενς, κι άλλοτε ερασιτέχνες ήρωες με κοφτερό μυαλό. Τη συλλογή προλογίζει ένα μικρό απόσπασμα από την Αυτοβιογραφία της Κρίστι, με τίτλο «Ο Πιστολάς», στο οποίο η συγγραφέας, με ύφος που θυμίζει τις (μεταγενέστερες, φυσικά) συνεντεύξεις του Χίτσκοκ, εξηγεί με απλά λόγια πώς ο τρόμος μπορεί να εγκατασταθεί στην ψυχή ενός παιδιού και να το βασανίζει ακόμα και μετά την ενηλικίωσή του.

Στη συλλογή διακρίνουμε την αγάπη που έτρεφε η Κρίστι για τα τρένα, καθώς δύο από τα πιο ενδιαφέροντα διηγήματα διαδραματίζονται σε τρένο, το ένα μάλιστα στο διάσημο Οριάν Εξπρές («Έχεις όλα όσα θέλεις»). Η πλοκή των ιστοριών ξετυλίγεται άλλοτε γύρω από φόνους κλειστού δωματίου, κι άλλοτε γύρω από την κλοπή κοσμημάτων και ράβδων χρυσού. Σε όλες πάντως διακρίνουμε την οξυδερκή και διεισδυτική ματιά της Κρίστι στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.

Σαντάιαλ, της Κατριόνα Γουόρντ [Catriona Ward]
Μτφρ. Μαρία Σπαθή, εκδ. Μεταίχμιο

«Δεν μπορείς να ξεφύγεις απ' την έρημο. Δεν μπορείς να ξεφύγεις απ' το Σαντάιαλ.
 Η Ρομπ έχει περάσει όλη της τη ζωή προσπαθώντας να ξεφύγει από το Σαντάιαλ αλλά και από τις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας στο οικογενειακό της σπίτι βαθιά στην έρημο Μοχάβε. Τώρα ανησυχεί για την κόρη της, την Κάλι, που συλλέγει μικρά οστά ζώων και μιλάει ψιθυριστά σε φανταστικούς φίλους. Της θυμίζει το σκοτάδι που σκεπάζει την οικογένειά της. Ξέρει πως τώρα ήρθε η ώρα να επιστρέψει.
 Η Κάλι φοβάται τη μητέρα της, που τη νύχτα σκάβει λάκκους στην πίσω αυλή και διηγείται τρομακτικές ιστορίες από το παρελθόν. Και αρχίζει να πιστεύει πως μόνο μία από τις δυο τους θα φύγει ζωντανή από το Σαντάιαλ».

Μετά το Τελευταίο σπίτι της οδού Νιντλς, η Κατριόνα Γουόρντ ξαναχτυπά με ένα ακόμα ψυχολογικό θρίλερ που διακρίνεται για την πρωτοτυπία του. Για να εισχωρήσει ο αναγνώστης στο σύμπαν της Γουόρντ, καλό θα ήταν να έχει σαν οδηγό τα βιβλία της Σίρλεϊ Τζάκσον και τις ταινίες του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, ώστε να αφεθεί στην ατμόσφαιρα του παράλογου τρόμου που χτίζει σταδιακά η συγγραφέας.

Η Ρομπ, μια γυναίκα με φορτισμένο παρελθόν, ζει μαζί με τη δυσλειτουργική οικογένειά της σε ένα ήσυχο προάστιο των ΗΠΑ. Κανείς στο βιβλίο, ούτε η Ρομπ ούτε ο άπιστος και κακοποιητικός σύζυγός της, ο Ερβ ούτε οι δύο κόρες της, δεν είναι συμπαθής. Η Γουόρντ, σε αντίθεση απ’ αυτό που συνηθίζεται στα ψυχολογικά θρίλερ, ξεσκεπάζει τις παθογένειες όλων των ηρώων και των ηρωίδων της, χωρίς να τους βρίσκει δικαιολογίες.

Όταν η μεγάλη κόρη της Ρομπ, η δωδεκάχρονη Κάλι, αποπειράται να δολοφονήσει τη μικρή αδερφή της, Άννι, με φάρμακα για διαβητικούς, η Ρομπ την παίρνει για ένα ταξίδι στην έρημο Μοχάβε όπου μεγάλωσε η ίδια σε μια κοινότητα χίπηδων. Η Κάλι συνομιλεί με φαντάσματα και νεκρά ζώα, όσο η Ρομπ προσπαθεί να ξεφύγει από τις αλλόκοτες αναμνήσεις του Σαντάιαλ, του Ηλιακού Ρολογιού που έχει δώσει το όνομά του στο αγρόκτημα.

Η αφήγηση της Ρομπ εναλλάσσεται με την αφήγηση της Κάλι, καθώς και αποσπάσματα από ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που γράφει η Ρομπ στον ελεύθερο χρόνο της. Και οι δύο αφηγήτριες είναι αναξιόπιστες, όπως θα αντιληφθούμε σύντομα. Τι έχει βιώσει η Ρομπ και πώς η πρωτότοκη κόρη της το αντιλαμβάνεται διαισθητικά; Γιατί η Κάλι φοβάται τόσο πολύ τη μητέρα της; Με απανωτές αναδρομές στο παρελθόν, το κουβάρι αρχίζει να ξεδιαλύνεται αλλά η πλοκή δεν παύει να εκπλήσσει και τρομάζει τον αναγνώστη με τις διαρκείς ανατροπές και αποκαλύψεις της.

Μια προειδοποίηση μόνο: όσοι αγαπούν τα σκυλιά, καλό θα είναι να αποφύγουν το συγκεκριμένο βιβλίο.

Στο χακί, του Φίλιπ Κερ [Philip Kerr]
Μτφρ. Γιώργος Μαραγκός, εκδ. Κέδρος

«Κούβα 1954
 “Δεν δουλεύει κανείς για τους εχθρούς του, εκτός κι αν έχει ελάχιστες εναλλακτικές ή καμία απολύτως”, υποστηρίζει ο Μπέρνι Γκούντερ. Είμαστε στα 1954 και ο Μπέρνι βρίσκεται στην Κούβα. Επειδή θέλει να αποφύγει άλλη μία από τις ριψοκίνδυνες αποστολές που του αναθέτει ο Μάγιερ Λάνσκι, αποφασίζει να φύγει από το νησί με ένα σκάφος και συντροφιά μια γυναίκα. Το Αμερικανικό Ναυτικό όμως, σε μια περιπολία, ανακαλύπτει την ταυτότητά του και ο Μπέρνι καταλήγει σε ένα μέρος που του είναι γνώριμο – ένα κελί φυλακής. Ύστερα από εξαντλητικές ανακρίσεις τον φυλακίζουν στη Νέα Υόρκη και έπειτα τον στέλνουν πίσω στο Βερολίνο, πάλι σε ένα κελί, κάνοντάς του την πρόταση: Δούλεψε για τη γαλλική αντικατασκοπεία ή σε κρεμάμε για φόνο.
 Η νέα αποστολή είναι απλή: θα συναντήσει τους αιχμαλώτους που επιστρέφουν στη Γερμανία προκειμένου να εντοπίσει ανάμεσά τους έναν Γάλλο εγκληματία πολέμου ο οποίος ανήκε στα γαλλικά Ες Ες και παριστάνει πως είναι Γερμανός αξιωματικός της Βέρμαχτ. Οι Γάλλοι θέλουν πάση θυσία να βρουν τα ίχνη του και να τον συλλάβουν. Όμως το παρελθόν του Μπέρνι ως αιχμαλώτου στη Ρωσία θα τον στοιχειώσει – με τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει.
 Το μυθιστόρημα Στο χακί διαδραματίζεται στην Κούβα, σε ένα ρωσικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, στο Παρίσι και στο Βερολίνο και καλύπτει χρονικά την περίοδο από το 1930 έως το 1950».

Το χακί είναι το έβδομο βιβλίο από τα δεκατέσσερα του Κερ με ήρωα τον Μπέρνι Γκούντερ, αλλά αναφέρεται στις εμπειρίες του ήρωα πριν, κατά και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα έλεγε κανείς ότι παίζει ρόλο prequel και συγχρόνως sequel αυτών που θα διάβαζε ο αναγνώστης που αγόραζε τα βιβλία του με τη σειρά κυκλοφορίας τους. Όσο για μας, τους Έλληνες αναγνώστες, θα πάθουμε μια ακόμα τρικυμία εν κρανίω, αφού τα βιβλία του μεταφράστηκαν χωρίς καμία λογική σειρά (αλλά και με τη σωστή σειρά να είχαν μεταφραστεί, πάλι θα μπερδευόμασταν. Αχ κύριε Κερ, πόσο μας βασανίσατε άθελά σας).

Η ιστορία ξεκινάει στην Κούβα, όπου ο Μπέρνι δουλεύει για τον Μάγιερ Λάνσκι, τον γνωστό ως «Λογιστή της Μαφίας» και θεμελιωτή του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ μαζί με τον Λάκι Λουτσιάνο. Όταν το αμερικανικό λιμενικό τον συλλαμβάνει καθώς προσπαθεί να φτάσει στην Αϊτή, θα τον στείλει από την Κούβα στο Κάστρο Ουίλιαμς, τις φυλακές του στρατού ξηράς στη Νέα Υόρκη. Μετά από την κακοποίησή του από τους Αμερικανούς ανακριτές του που στο πρόσωπό του βλέπουν έναν ναζί, ο ήρωάς μας θα απελαθεί στη Γερμανία όπου καταζητείται για φόνο, και θα ανακριθεί από πράκτορες του FBI, με απώτερο σκοπό να τους βοηθήσει να συλλάβουν τον διαβόητο Έριχ Μίλκε.

Η πλοκή κάθε άλλο παρά γραμμική είναι, αφού από την Κούβα του 1954, η ιστορία γυρίζει στο Μινσκ του 1941, και με ένα ακόμα άλμα προς τα πίσω φτάνει ως τη Γερμανία του 1931. Και κατόπιν, στη Γαλλία του 1940, στη Γερμανία και τη Ρωσία του 1945-1946, και ξανά πάλι στη Γερμανία του 1954. Αν όλα αυτά σας μοιάζουν μπερδεμένα, δεν θα διαφωνήσω ότι είναι πράγματι, αλλά ο Κερ χειρίζεται τις αναδρομές με μαεστρία για να πετύχει το στόχο του, που εικάζω ότι ήταν να αποδείξει ότι η φρίκη του πολέμου είναι ίδια όσον κι αν ο σκοπός είναι «ιερός», και σ’ αυτό ποσώς διαφέρουν τα καθεστώτα της ανατολής και δύσης. Παντού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αφού όλοι αδιαφορούν για τον Άνθρωπο παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις.

Εμφανώς επηρεασμένος από τον Τζον ΛεΚαρέ και τον Γκράχαμ Γκριν, ο Κερ καταθέτει ένα magnum opus που δένει άψογα το κατασκοπικό είδος με το αστυνομικό ύφος. Ο Μπέρνι Γκούντερ θυμίζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά τον Φίλιπ Μάρλοου του Ρέιμοντ Τσάντλερ, με το βιτριολικό κι αυτοσαρκαστικό χιούμορ του και την πίστη του στις δικές του, αυστηρά προσωπικές ηθικές αξίες.

Το μυστικό λιμάνι, της Μαρία Ορούνα [María Oruña]
Μτφρ. Ειρήνη Γεούργα, εκδ. Διόπτρα

«Ο νεαρός Όλιβερ αφήνει πίσω του το Λονδίνο και μια οδυνηρή απώλεια, κι έρχεται στη μικρή παραθαλάσσια πόλη Σουάνθες της Καντάμπρια, όπου έχει κληρονομήσει ένα παλιό αρχοντικό, τη Βίλα Μαρίνα. Σκοπεύει να το μετατρέψει σε μικρό ξενοδοχείο και να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του.
 Τα σχέδιά του ανατρέπονται, όμως, όταν οι εργασίες της ανακαίνισης φέρνουν στο φως το μουμιοποιημένο πτώμα ενός μωρού. Έπειτα από αυτή τη μακάβρια ανακάλυψη, αρχίζουν να σημειώνονται φόνοι στην περιοχή, και τα ευρήματα της ιατροδικαστικής έρευνας δείχνουν πως δεν πρόκειται για σύμπτωση.
 Η έπαυλη κρύβει εδώ και χρόνια ένα μυστικό, και τώρα κάποιος θα κάνει τα πάντα για να μην αποκαλυφθεί. [......................................................................................................]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Από την Αγκάθα Κρίστι στον Τεύκρο Μιχαηλίδη – Έξι καλά αστυνομικά.

Ακόμα και καθηγητές πανεπιστημίων συλλαμβάνονται στις ΗΠΑ όταν καταγγέλλουν τη σφαγή των Παλαιστινίων στη Γάζα

 

Η Μαργαρίτα Συγγενιώτη έγραψε στο προφίλ της στο Facebook το παρακάτω σχόλιο , το οποίο ευχαρίστως προσυπογράφουμε και αναρτούμε:

 

«Η Νόελ Μακάφι, κοσμήτορας του τμήματος Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου του Εμορι στην Ατλάντα, συλλαμβάνεται από την αστυνομία κατά τη διάρκεια κινητοποιησεων ενάντια στην γενοκτονία στη Γάζα.

Η αστυνομία των ΗΠΑ σπάει τις καταλήψεις που ξεκίνησαν από τα Ivy κολέγια, με μια αγριότητα που όλοι λένε ότι είχαν να δουν από τις μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις της δεκαετίας του '60. Οι φοιτητές ζητούν από τις διοικήσεις των κολεγίων να διακόψουν την συνεργασία τους με τις επιχειρήσεις που επωφελούνται οικονομικά από τον πόλεμο στην Παλαιστίνη.

Ας το σκεφτούμε λιγάκι αυτό. Φοιτητές που σπουδάζουν σε πανάκριβα ιδιωτικά κολέγια, επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή, που θα ξεκινήσουν τη ζωή τους καταχρεωμένοι από φοιτητικά δάνεια, συλλαμβάνονται μαζί με τους καθηγητές τους, επειδή ζητούν από τα κολέγιά τους να μην συνεργάζονται με εταιρείες που πλουτίζουν από έναν πόλεμο, που έχει στοιχίσει τη ζωή 35.000 Παλαιστινίων, το 70% των οποίων είναι γυναικόπαιδα. 

Αστυνομικοί με καλυμμένα πρόσωπα, αποπροσωποποιημένοι σε όλα τα επίπεδα, συλλαμβάνουν καθηγητές φιλοσοφίας, ενός μαθήματος που θεωρείται άχρηστο στην αγορά εργασίας, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να διδάσκεται σε σχολεία και πανεπιστήμια, επειδή ζητούν να μην χτίζονται οικονομικοί κολοσσοί πάνω σε παιδιά που πεθαίνουν από πείνα και δίψα, γιατί η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει ισοπεδώσει όλες τις κρίσιμες υποδομές στη Γάζα. 

Κι εμείς που γράφουμε αυτά τα ποστ και δείχνουμε τι συμβαίνει, θα λάβουμε μια ειδοποίηση από την πλατφόρμα που αποφέρει στους ιδιοκτήτες της εκατομμύρια δολάρια κάθε μήνα, ότι το ποστ μας μετακινήθηκε χαμηλά στη ροή γιατί προάγει τον αντισημιτικό λόγο και ο λογαριασμός μας βρίσκεται σε καθεστώς χαμηλής ορατότητας.

Αυτός είναι περίπου ο σύγχρονος καπιταλισμός in a nutshell.»

https://www.facebook.com/margarita.syngeniotou

 

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΕΠΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΣΣΥΜΕΤΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΚΑΙ Η ΒΙΑΙΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ

Paul Henry R.H.A. (1876-1958) - An Irish artist noted for depicting the West of Ireland landscape/Ένας Ιρλανδός καλλιτέχνης που διακρίθηκε για την απεικόνιση του τοπίου της Δυτικής Ιρλανδίας

«Ο Paul Henry:  Ιρλανδός καλλιτέχνης που διακρίθηκε για την απεικόνιση του τοπίου της Δυτικής Ιρλανδίας σε ένα λιτό μετα-ιμπρεσιονιστικό στιλ.

Σήμερα θυμόμαστε τον Paul Henry περισσότερο για τις εφευρετικές τοπογραφικές του ζωγραφιές: καταπράσινες όψεις της Δυτικής Ιρλανδίας, γεμάτες με πανύψηλα σύννεφα και ήρεμες λίμνες και κανάλια που περιβάλλονται από αγροτικά χωριά, τοπία και γεωγραφία ενδημικά του ιρλανδικού νησιού.  

Απολαμβάνοντας σημαντική δημοτικότητα στη ζωή του, συχνά διαφημιζόταν ως ο πιο γνωστός καλλιτέχνης της Ιρλανδίας για ένα μέρος των αρχών του 20ου αιώνα.  Ο Henry ξεκίνησε την καριέρα του σπουδάζοντας τέχνη στο Μπέλφαστ πριν σπουδάσει στην Académie Julian και στο στούντιο του Αμερικανού ζωγράφου James Abbott McNeil Whistler στο Παρίσι το 1898. 

Όσο ζούσε στη γαλλική πρωτεύουσα, επηρεάστηκε σημαντικά από διάσημους καλλιτέχνες, όπως ο Jean François Millet, ο Paul Cézanne και ο Πωλ Γκωγκέν.  

Γεννημένος στις 11 Απριλίου 1877 στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, ο Χένρι πέθανε στις 24 Αυγούστου 1958 στο Μπρέι της Ιρλανδίας και είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του Αγίου Πατρικίου στο Γουίκλοου.»

 Πηγή πληροφοριών: artnet.com

 https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_He...)

 https://www.wikiart.org/en/paul-henry https://artuk.org/discover/artworks/s...

 https://www.adams.ie/irish-artist-dir...

  https://www.invaluable.com/artist/hen...

 https://www.mutualart.com/Artist/Paul...

 https://www.bonhams.com/search/?chron...

Richard G. Wilkinson – Kate E. Pickett: Γιατί ο κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να συντηρεί τους πλούσιους

Richard G. Wilkinson – Kate E. Pickett: Γιατί ο κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να συντηρεί τους πλούσιους

Πηγή

: Nature.com=>

Why the world cannot afford the rich

 

Η ισότητα είναι απαραίτητη για τη βιωσιμότητα. Η επιστήμη είναι σαφής – οι άνθρωποι σε κοινωνίες με μεγαλύτερη ισότητα έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και είναι πιο πιθανό να προστατεύσουν το περιβάλλον από ό,τι σε κοινωνίες με άνιση, καταναλωτική συμπεριφορά.

Καθώς οι περιβαλλοντικές, κοινωνικές και ανθρωπιστικές κρίσεις κλιμακώνονται, ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να αντέξει δύο πράγματα: πρώτον, το κόστος της οικονομικής ανισότητας και δεύτερον, τους πλούσιους. Μεταξύ του 2020 και του 2022, το 1% των πιο εύπορων ανθρώπων στον κόσμο απέσπασε σχεδόν το διπλάσιο ποσοστό του νέου παγκόσμιου πλούτου που δημιουργήθηκε από ό,τι το υπόλοιπο 99% των ατόμων μαζί1, και το 2019 εξέπεμψε τόσο διοξείδιο του άνθρακα όσο και τα φτωχότερα δύο τρίτα της ανθρωπότητας2. Μέσα στη δεκαετία έως το 2022, οι δισεκατομμυριούχοι του κόσμου υπερδιπλασίασαν τον πλούτο τους, σε σχεδόν 12 τρισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ.

Τα στοιχεία που έχουν συγκεντρώσει οι κοινωνικοί επιδημιολόγοι, μεταξύ των οποίων και εμείς, δείχνουν ότι οι μεγάλες διαφορές στο εισόδημα αποτελούν ισχυρό κοινωνικό στρεσογόνο παράγοντα που καθιστά όλο και περισσότερο τις κοινωνίες δυσλειτουργικές. Για παράδειγμα, οι μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνοδεύονται από υψηλότερα ποσοστά ανθρωποκτονιών και φυλακίσεων. Αντιστοιχούν επίσης σε μεγαλύτερη βρεφική θνησιμότητα, παχυσαρκία, κατάχρηση ναρκωτικών και θανάτους από COVID-19, καθώς και σε υψηλότερα ποσοστά εφηβικής εγκυμοσύνης και χαμηλότερα επίπεδα παιδικής ευημερίας, κοινωνικής κινητικότητας και δημόσιας εμπιστοσύνης3,4. Το ποσοστό ανθρωποκτονιών στις Ηνωμένες Πολιτείες -την πιο άνιση δυτική δημοκρατία- είναι περισσότερο από 11 φορές μεγαλύτερο από εκείνο της Νορβηγίας (βλ. go.nature.com/49fuujr). Τα ποσοστά φυλάκισης είναι δεκαπλάσια και τα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας και παχυσαρκίας διπλάσια.

Τα προβλήματα αυτά δεν πλήττουν μόνο τα φτωχότερα άτομα, αν και οι φτωχότεροι πλήττονται περισσότερο. Ακόμη και οι εύποροι άνθρωποι θα απολάμβαναν καλύτερη ποιότητα ζωής αν ζούσαν σε μια χώρα με πιο ισότιμη κατανομή του πλούτου, παρόμοια με ένα σκανδιναβικό κράτος. Θα μπορούσαν να δουν βελτίωση της ψυχικής τους υγείας και να έχουν λιγότερες πιθανότητες να πέσουν θύματα βίας- τα παιδιά τους θα είχαν καλύτερες σχολικές επιδόσεις και λιγότερες πιθανότητες να πάρουν επικίνδυνα ναρκωτικά.

Το κόστος της ανισότητας είναι επίσης δυσβάσταχτα υψηλό για τις κυβερνήσεις. Για παράδειγµα, το Equality Trust, µια φιλανθρωπική οργάνωση µε έδρα το Λονδίνο (της οποίας είµαστε προστάτες και συνιδρυτές), υπολόγισε ότι µόνο το Ηνωµένο Βασίλειο θα µπορούσε να εξοικονοµήσει περισσότερα από 100 δισεκατοµµύρια λίρες (126 δισεκατοµµύρια δολάρια) ετησίως εάν µείωνε τις ανισότητες στο µέσο όρο εκείνων των πέντε χωρών του Οργανισµού Οικονοµικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) που έχουν τις µικρότερες εισοδηµατικές διαφορές – ∆ανία, Φινλανδία, Βέλγιο, Νορβηγία και Κάτω Χώρες5. Και αυτό λαμβάνοντας υπόψη μόνο τέσσερις τομείς: μεγαλύτερος αριθμός ετών ζωής με πλήρη υγεία, καλύτερη ψυχική υγεία, μειωμένα ποσοστά ανθρωποκτονιών και χαμηλότερα ποσοστά φυλάκισης.

Πολλοί σχολιαστές έχουν επιστήσει την προσοχή στην περιβαλλοντική ανάγκη να περιοριστεί η οικονομική ανάπτυξη και αντ’ αυτού να δοθεί προτεραιότητα στη βιωσιμότητα και την ευημερία6,7. Εδώ υποστηρίζουμε ότι η αντιμετώπιση των ανισοτήτων είναι το πρωταρχικό καθήκον αυτού του μετασχηματισμού. Η μεγαλύτερη ισότητα θα μειώσει την ανθυγιεινή και υπερβολική κατανάλωση και θα αυξήσει την αλληλεγγύη και τη συνοχή που απαιτούνται για να γίνουν οι κοινωνίες πιο προσαρμοστικές απέναντι στις κλιματικές και άλλες επείγουσες ανάγκες.

Οι κοινωνικές αγωνίες οδηγούν στο στρες

Οι βαθύτεροι λόγοι για τους οποίους η ανισότητα έχει τόσο βαθιές και εκτεταμένες επιπτώσεις είναι ψυχοκοινωνικοί. Επισημαίνοντας τις διαφορές στο κύρος και την κοινωνική τάξη – για παράδειγμα, μέσω του τύπου του αυτοκινήτου που οδηγεί κάποιος, του ρουχισμού του ή του τόπου κατοικίας του – η ανισότητα αυξάνει τα αισθήματα ανωτερότητας και κατωτερότητας. Η άποψη ότι ορισμένοι άνθρωποι αξίζουν περισσότερο από άλλους μπορεί να υπονομεύσει την αυτοπεποίθηση και το αίσθημα αυτοεκτίμησης των ανθρώπων8. Και, όπως δείχνουν οι μελέτες των διακυμάνσεων της κορτιζόλης, η ανησυχία για το πώς μας βλέπουν οι άλλοι είναι ένας ισχυρός στρεσογόνος παράγοντας9.

Έχει βρεθεί ότι τα ποσοστά του “άγχους για την κοινωνική θέση” είναι αυξημένα σε όλες τις εισοδηματικές ομάδες σε κοινωνίες με μεγαλύτερη ανισότητα10. Το χρόνιο άγχος έχει καλά τεκμηριωμένες επιπτώσεις στη θνησιμότητα – μπορεί να διπλασιάσει τα ποσοστά θνησιμότητας11. Οι συμπεριφορές που σχετίζονται με την υγεία επηρεάζονται επίσης από το άγχος. Η διατροφή, η άσκηση και το κάπνισμα παρουσιάζουν κοινωνικές διαβαθμίσεις, αλλά οι άνθρωποι είναι λιγότερο πιθανό να υιοθετήσουν υγιεινό τρόπο ζωής όταν αισθάνονται αγχωμένοι.

Η βία και ο εκφοβισμός συνδέονται επίσης με τον ανταγωνισμό για την κοινωνική θέση.

Η επιθετικότητα πυροδοτείται συχνά από την έλλειψη σεβασμού, τον εξευτελισμό και την απώλεια του κύρους. Ο εκφοβισμός μεταξύ των μαθητών είναι περίπου εξαπλάσιος σε χώρες με μεγαλύτερη ανισότητα12. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα ποσοστά ανθρωποκτονιών ήταν πενταπλάσια σε πολιτείες με υψηλότερα επίπεδα ανισότητας σε σχέση με εκείνες με πιο ομοιόμορφη κατανομή του πλούτου13.

Η κοινωνική θέση επιβάλλει την κατανάλωση

Η ανισότητα αυξάνει επίσης τον καταναλωτισμό. Η αντιληπτή σύνδεση μεταξύ πλούτου και αυτοεκτίμησης οδηγεί τους ανθρώπους να αγοράζουν αγαθά που συνδέονται με υψηλό κοινωνικό κύρος και έτσι να βελτιώνουν την εικόνα τους στους άλλους – όπως έθεσε ο Αμερικανός οικονομολόγος Thorstein Veblen πριν από περισσότερο από έναν αιώνα στο βιβλίο του The Theory of the Leisure Class (1899). Μελέτες δείχνουν ότι οι άνθρωποι που ζουν σε πιο άνισες κοινωνίες ξοδεύουν περισσότερα για αγαθά κύρους14.

Η μελέτη μας έχει δείξει ότι το ποσό που δαπανάται για διαφήμιση ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος είναι υψηλότερο σε χώρες με μεγαλύτερη ανισότητα. Ο προβεβλημένος τρόπος ζωής των πλουσίων προωθεί πρότυπα και τρόπους ζωής που οι άλλοι προσπαθούν να μιμηθούν, προκαλώντας αλυσιδωτές δαπάνες για εξοχικά σπίτια, πισίνες, ταξίδια, ρούχα και ακριβά αυτοκίνητα.

Η Oxfam αναφέρει ότι, κατά μέσο όρο, κάθε ένας από το πλουσιότερο 1% των ανθρώπων στον κόσμο παράγει 100 φορές τις εκπομπές ρύπων του μέσου ανθρώπου του φτωχότερου μισού του παγκόσμιου πληθυσμού15. Αυτή είναι η κλίμακα της αδικίας. Καθώς οι φτωχότερες χώρες ανεβάζουν τα υλικά τους πρότυπα, οι πλούσιοι θα πρέπει να μειώσουν τα δικά τους.

Η ανισότητα δυσχεραίνει επίσης την εφαρμογή περιβαλλοντικών πολιτικών. Οι αλλαγές βρίσκουν αντίσταση αν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι το βάρος δεν κατανέμεται δίκαια. Για παράδειγμα, το 2018, οι διαδηλώσεις των gilets jaunes (κίτρινα γιλέκα) ξέσπασαν σε όλη τη Γαλλία ως απάντηση στην προσπάθεια του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να εφαρμόσει έναν “οικολογικό φόρο” στα καύσιμα, προσθέτοντας μερικές ποσοστιαίες μονάδες στις τιμές των αντλιών. Ο προτεινόμενος φόρος θεωρήθηκε ευρέως άδικος – ιδίως για τους φτωχούς της υπαίθρου, για τους οποίους το ντίζελ και η βενζίνη είναι είδη πρώτης ανάγκης. Μέχρι το 2019, η κυβέρνηση είχε εγκαταλείψει την ιδέα. Ομοίως, οι Βραζιλιάνοι οδηγοί φορτηγών διαμαρτυρήθηκαν κατά των αυξήσεων του φόρου στα καύσιμα το 2018, δημιουργώντας προβλήματα στους δρόμους και στις αλυσίδες εφοδιασμού.

Μήπως λοιπόν οι άνισες κοινωνίες έχουν χειρότερες επιδόσεις όσον αφορά το περιβάλλον; Ναι. Για τις πλούσιες, ανεπτυγμένες χώρες για τις οποίες υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεία, διαπιστώσαμε ισχυρή συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων ισότητας και της βαθμολογίας σε έναν δείκτη που δημιουργήσαμε για τις επιδόσεις σε πέντε περιβαλλοντικούς τομείς: ατμοσφαιρική ρύπανση, ανακύκλωση απορριμμάτων, εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τους πλούσιους, πρόοδος προς τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών και διεθνής συνεργασία (επικυρωμένες συνθήκες του ΟΗΕ και αποφυγή μονομερών καταναγκαστικών μέτρων).

Η συσχέτιση αυτή ισχύει σαφώς όταν συνυπολογίζονται επίσης τα κοινωνικά προβλήματα και τα προβλήματα υγείας (βλ. “Άνιση αποτελέσματα”). Για να το δείξουμε αυτό, συνδυάσαμε τον δείκτη περιβαλλοντικών επιδόσεων με έναν άλλο που αναπτύξαμε προηγουμένως και ο οποίος λαμβάνει υπόψη δέκα προβλήματα υγείας και κοινωνικά προβλήματα: βρεφική θνησιμότητα, προσδόκιμο ζωής, ψυχικές ασθένειες, παχυσαρκία, εκπαιδευτικό επίπεδο, εφηβικές γεννήσεις, ανθρωποκτονίες, φυλάκιση, κοινωνική κινητικότητα και εμπιστοσύνη. Υπάρχει μια σαφής τάση, με τις πιο άνισες κοινωνίες να έχουν χειρότερες βαθμολογίες.

Άλλες μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι οι πιο ίσες κοινωνίες είναι πιο συνεκτικές, με υψηλότερα επίπεδα εμπιστοσύνης και συμμετοχής στις τοπικές ομάδες16. Και, σε σύγκριση με τις λιγότερο ίσες πλούσιες χώρες, άλλο ένα 10-20% των πληθυσμών των πιο ίσων χωρών πιστεύει ότι η προστασία του περιβάλλοντος πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι της οικονομικής ανάπτυξης17. Οι πιο ισότιμες κοινωνίες έχουν επίσης καλύτερες επιδόσεις στον Παγκόσμιο Δείκτη Ειρήνης (ο οποίος κατατάσσει τα κράτη με βάση τα επίπεδα ειρηνικότητάς τους) και παρέχουν περισσότερη εξωτερική βοήθεια. Ο στόχος του ΟΗΕ είναι οι χώρες να δαπανούν το 0,7% του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματός τους (ΑΕΕ) για εξωτερική βοήθεια- η Σουηδία και η Νορβηγία δίνουν περίπου 1% του ΑΕΕ τους, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο δίνει 0,5% και οι Ηνωμένες Πολιτείες μόνο 0,2%.

Τα επιστημονικά στοιχεία είναι τρανταχτά ότι η μείωση της ανισότητας αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών, υγειονομικών και κοινωνικών κρίσεων που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Είναι απαραίτητο οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής να δράσουν γρήγορα για να αντιστρέψουν δεκαετίες αυξανόμενης ανισότητας και να περιορίσουν τα υψηλότερα εισοδήματα.

Πρώτον, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να επιλέξουν προοδευτικές μορφές φορολόγησης, οι οποίες μετατοπίζουν τα οικονομικά βάρη από τα άτομα με χαμηλά εισοδήματα στα άτομα με υψηλά εισοδήματα, ώστε να μειωθεί η ανισότητα και να πληρωθούν οι υποδομές που χρειάζεται ο κόσμος για τη μετάβαση στο ουδέτερο αποτύπωμα διοξειδίου του άνθρακα και τη βιωσιμότητα. Αν και οι κυβερνήσεις μπορεί να μην αποδέχονται αυτή την πρόταση, υπάρχουν πολλά περιθώρια. Για παράδειγμα, οι φορολογικοί συντελεστές για τα υψηλότερα εισοδήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεπερνούσαν κατά πολύ το 70% για περίπου το μισό του εικοστού αιώνα – πολύ υψηλότεροι από τον σημερινό ανώτατο συντελεστή του 37%. Για να ενισχύσουν την υποστήριξη του κοινού, οι κυβερνήσεις πρέπει να προβάλουν ισχυρά επιχειρήματα ότι ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να συμβάλει στη χρηματοδότηση της μετάβασης στην καθαρή ενέργεια και στην καλή υγεία.

Πρέπει να συναφθούν διεθνείς συμφωνίες για το κλείσιμο των φορολογικών καταφυγίων και των παραθύρων. Η εταιρική φοροαποφυγή εκτιμάται ότι κοστίζει στις φτωχές χώρες 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως – αρκετά για να εκπαιδεύσουν επιπλέον 124 εκατομμύρια παιδιά και να αποτρέψουν ίσως 8 εκατομμύρια θανάτους μητέρων και βρεφών ετησίως. Οι χώρες μέλη του ΟΟΣΑ είναι υπεύθυνες για περισσότερα από τα δύο τρίτα αυτών των φορολογικών απωλειών, σύμφωνα με το Tax Justice Network, μια ομάδα πίεσης στο Μπρίστολ του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι οι χώρες με χαμηλό ή μεσαίο εισόδημα χάνουν τρεις φορές περισσότερα χρήματα στα φορολογικά καταφύγια από όσα λαμβάνουν σε εξωτερική βοήθεια.

Αν και δεν έχει ακόμη δοκιμαστεί, θα πρέπει επίσης να εξεταστούν τα πλεονεκτήματα ενός φόρου κατανάλωσης – που υπολογίζεται με βάση το ατομικό εισόδημα μείον τις αποταμιεύσεις – για τον περιορισμό της κατανάλωσης. Σε αντίθεση με τους φόρους προστιθέμενης αξίας και πωλήσεων, ένας τέτοιος φόρος θα μπορούσε να γίνει πολύ προοδευτικός. Οι απαγορεύσεις της διαφήμισης του καπνού, του αλκοόλ, των τυχερών παιχνιδιών και των συνταγογραφούμενων φαρμάκων είναι κοινές διεθνώς, αλλά οι φόροι για τον περιορισμό της διαφήμισης γενικότερα θα βοηθούσαν στη μείωση της κατανάλωσης. Το ενεργειακό κόστος θα μπορούσε επίσης να γίνει προοδευτικό με την επιβολή υψηλότερης χρέωσης ανά μονάδα σε υψηλότερα επίπεδα κατανάλωσης.

Θα χρειαστούν επίσης νομοθεσία και κίνητρα για να διασφαλιστεί ότι οι μεγάλες εταιρείες – οι οποίες κυριαρχούν στην παγκόσμια οικονομία – διοικούνται πιο δίκαια. Για παράδειγμα, επιχειρηματικές πρακτικές όπως η ιδιοκτησία των εργαζομένων, η εκπροσώπηση στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών και η μετοχική ιδιοκτησία, καθώς και οι αλληλασφαλιστικές εταιρείες και οι συνεταιρισμοί, τείνουν να μειώνουν την κλίμακα της ανισότητας εισοδήματος και πλούτου. Σε αντίθεση με την αναλογία 200:1 που ανέφερε ένας αναλυτής για τα ποσοστά αμοιβών μεταξύ των 100 εταιρειών με τη μεγαλύτερη αξία που είναι εισηγμένες στον χρηματιστηριακό δείκτη FTSE 100 (βλ. go.nature.com/3p9cdbv), ο όμιλος ισπανικών συνεταιρισμών Mondragon έχει συμφωνήσει μια μέγιστη αναλογία 9:1. Και τέτοιες εταιρείες έχουν καλές επιδόσεις από πλευράς ηθικής και βιωσιμότητας. Ο όμιλος Mondragon κατέλαβε την 11η θέση στη λίστα “Change the World” του περιοδικού Fortune για το 2020, η οποία αναγνωρίζει εταιρείες για την εφαρμογή καινοτόμων επιχειρηματικών στρατηγικών με θετικό παγκόσμιο αντίκτυπο.

Η μείωση των οικονομικών ανισοτήτων δεν αποτελεί πανάκεια για τα προβλήματα υγείας, τα κοινωνικά και τα περιβαλλοντικά προβλήματα, αλλά έχει κεντρική σημασία για την επίλυση όλων αυτών. Η μεγαλύτερη ισότητα προσδίδει τα ίδια οφέλη σε μια κοινωνία, όπως και αν επιτευχθεί. Οι χώρες που υιοθετούν πολύπλευρες προσεγγίσεις θα προχωρήσουν περισσότερο και ταχύτερα.

 

 

Βιβλιογραφία

 

Christensen, M.-B., Hallum, C., Maitland, A., Parrinello, Q. & Putaturo, C. Survival of the Richest: How We Must Tax the Super-rich Now to Fight Inequality (Oxfam, 2023).

 

 

Khalfan, A. et al. Climate Equality: A Planet for the 99% (Oxfam, 2023).

 

 

Wilkinson, R. & Pickett, K. The Spirit Level: Why Equality is Better for Everyone (Penguin, 2010).

 

 

Ioannidis, J. P. A., Zonta, F. & Levitt, M. Proc. Natl Acad. Sci. USA 120, e2309557120 (2023).

 

 

The Equality Trust. Cost of Inequality 2023 (Equality Trust, 2023).

 

 

Costanza, R. Nature 624, 519–521 (2023).

 

 

Hickel, J. et al. Nature 612, 400–403 (2022).

 

 

Wilkinson, R. & Pickett, K. The Inner Level: How More Equal Societies Reduce Stress, Restore Sanity and Improve Everybody’s Wellbeing (Allen Lane, 2018).

 

 

Dickerson, S. S. & Kemeny, M. E. Psychol. Bull. 130, 355–391 (2004).

 

 

Layte, R. & Whelan, C. T. Eur. Sociol. Rev. 30, 525–535 (2014).

 

 

Russ, T. C. et al. BMJ 345, e4933 (2012).

 

 

Elgar, F. J., Craig, W., Boyce, W., Morgan, A. & Vella-Zarb, R. J. Adolesc. Health 45, 351–359 (2009).

 

 

Daly, M., Wilson, M. & Vasdev, S. Can. J. Criminol. 43, 219–236 (2001).

 

 

Pybus, K., Power, M., Pickett, K. E. & Wilkinson, R. Soc. Sci. Humanit. Open 6, 100353 (2022).

 

 

Gore, T. Confronting Carbon Inequality (Oxfam, 2020).

 

 

Lancee, B. & Van de Werfhorst, H. G. Soc. Sci. Res. 41, 1166–1178 (2012).