Η Αριστερά στην πορεία για τις εκλογές. Περιμένοντας τον Τσίπρα;
Α. Η προεκλογική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει, αφού ο πρωθυπουργός «όρισε» ως εξάντληση της κυβερνητικής θητείας τον Μάρτιο του 2027. Στο πολιτικό τοπίο της χώρας αποτυπώνονται δύο βασικά χαρακτηριστικά. Αποδοκιμασία και ηθική απαξίωση της κυβέρνησης (κατάρρευση δημοσκοπικά), κατακερματισμός της προοδευτικής αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα της Αριστεράς, που τη διατηρεί άνετα στην πρώτη θέση.
Αυτό της δίνει μια ψευδαίσθηση πολιτικής κυριαρχίας συνδυαστικά με την καθεστωτική υποταγή των θεσμών. Το τρίπτυχο των πρόσφατων σκανδάλων -υποκλοπές, ΟΠΕΚΕΠΕ, Τέμπη- σε συνδυασμό με παλαιότερα και υπό διερεύνηση (Πύλος, κατασπατάληση πόρων Ταμείου Ανάκαμψης) και τη δυσβάστακτη ακρίβεια από την επιλογή ασυδοσίας των καρτέλ διαμορφώνουν μια δυστοπική πραγματικότητα.
Περιβάλλον που τροφοδοτεί, πέραν του brain drain, μια κοινωνική απαξίωση των θεσμών από τις συνεχώς διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες (αποκαλυπτικά τα στοιχεία της Eurostat). Το «όλοι ίδιοι είναι», που καλλιεργούν τα συστημικά μέσα, ενισχύει την ακροδεξιά και την αποχή.
Απαιτείται χθες μια συγκροτημένη εναλλακτική προοδευτική κυβερνητική πρόταση διασφάλισης του κράτους δικαίου και της κοινωνικής συνοχής μέσα από την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με κοινωνικό και οικολογικό πρόσημο, αποκέντρωση και ενεργή συμμετοχή των πολιτών.
Β. Μπορεί αυτό να πραγματοποιηθεί με τη σημερινή κατάσταση της προοδευτικής αντιπολίτευσης; Ο κατακερματισμός και η ισοπεδωτική αντιπαράθεση, η εχθροπάθεια που καλλιεργείται από πολλές πλευρές απλώς συντελούν στην «αιτιολόγηση» απαξίωσης των θεσμών και της πολιτικής συμμετοχής στο μεγάλο χειμαζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, που προσπαθεί να ζήσει ανάμεσα στην εξυπηρέτηση λογαριασμών και στο κλέψιμο στιγμών ευχαρίστησης στα σπορ και στα παραδοσιακά λαϊκά γλέντια συλλογικοτήτων. Η οργή του εκφράζεται σε κινήματα αλληλεγγύης (Τέμπη, Παλαιστίνη).
Εχουν όλες οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης την ίδια ευθύνη; Προφανώς όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε από την πρώτη στιγμή με τον πρόεδρο και τις συνεδριακές αποφάσεις του την ανάγκη κοινού ψηφοδελτίου, παρά τις μικροαστοχίες χειρισμών, υποστήριξε τις κινητοποιήσεις, πήρε και στήριξε πρωτοβουλίες για την Προεδρία της Δημοκρατίας, την πρόταση μομφής, απέναντι στη συγκάλυψη στα Τέμπη, στην Παλαιστίνη, στο μεσαιωνικό 13ωρο. Κατέθεσε σχέδιο νόμου για τον 13ο και 14ο μισθό και τη 13η σύνταξη, τη φορολόγηση των καρτέλ ενέργειας και των τραπεζών κ.λπ. Το ΠΑΣΟΚ, αντίθετα, άτολμο, αφού «κέρδισε» με πολλαπλές καραμπόλες διασπάσεων τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προτιμάει μικρομέγαλα να περιχαρακωθεί απέναντι στην Αριστερά και τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις ακόμα και σε ζητήματα που συμφωνεί.
Η Νέα Αριστερά μετά την επιλογή της αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο Κασσελάκη απέτυχε να εκπροσωπηθεί στο Ευρωκοινοβούλιο και παρά το αξιόμαχο των παρεμβάσεών της η επιλογή της συνέχειας διαφοροποίησης από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ δεν κατανοείται και δεν επιβραβεύεται από την κοινωνία.
Το ΜέΡΑ 25 πολιτεύεται με μόνη πολιτική φιλοδοξία το 3% plus ως η συνεπής αντιπολιτευτική δύναμη που δεν πειθάρχησε στον συμβιβασμό του 2015, ενώ το ΚΚΕ, με ελαφρές αποκλίσεις, συντηρεί την πάγια μετά το 1992 διαιρετική πολιτική «Χ κόμματα - δύο πολιτικές».
Σ’ αυτή την κατάσταση προκύπτει η αποχώρηση - παρέμβαση Τσίπρα, συνδυασμένη με δύο λυρικά πολιτικά μηνύματα, θα ξαναβρεθούμε σε πιο όμορφες θάλασσες, δεν είμαστε αντίπαλοι... και δεν υπάρχουν Μεσσίες και μαθητές, υπερβατικές κινήσεις από τα κάτω, θέλω να είμαι ένας από αυτούς... και ένα σαφές σήμα, ενότητα για την ανατροπή της πιο διεφθαρμένης και επικίνδυνης κυβέρνησης. Τα μηνύματα και τα σήματα σαφή, ασαφής έως τώρα ο χρόνος εκδήλωσης πρωτοβουλίας και ο στρατηγικός ορίζοντάς της.
Γ. Τούτων ούτως εχόντων και απέναντι σε μια κυβέρνηση που εφαρμόζει δογματικά το ξεπερασμένο νεοφιλελεύθερο σχέδιο Πισσαρίδη ομνύοντας παράλληλα στην πολεμική οικονομία και τη θέση του δεδομένου συμμάχου, η πέραν του ΚΚΕ Αριστερά δεν μπορεί να περιμένει.
Οφείλει από χθες να ενοποιήσει τις κοινοβουλευτικές ομάδες ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. - ΝΕΑΡ βάσει των κοινών προγραμματικών θέσεων, που ξεπερνούν το 80%, για να αποκαταστήσει την ψήφο του 2023 και να ασκήσει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφαιρώντας τον από ένα ΠΑΣΟΚ που αντιγράφει εν πολλοίς το ΚΚΕ στη λογική τού «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».
Να προωθήσει με ένταση την ενοποιητική διαδικασία σε έναν πόλο της Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης συμβάλλοντας σε προσπάθειες ανασύνθεσης αλλά και τακτικών συνεργασιών.
Διαγκωνισμοί, μικροεγωισμοί και προσωπικές φιλοδοξίες, κάτοχοι αριστερόμετρων και ιδιοκτήτες αληθειών δεν αφορούν την κοινωνία.
Η υπέρβαση της σημερινής κατάστασης από τη μεριά των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στη διαφαινόμενη κυριαρχία Δεξιάς και Ακροδεξιάς, με «αλατοπίπερο» ανερμάτιστους ακροκεντρώους, προϋποθέτει την εγκόλπωση της αντίληψης της αριστερής δημοκρατικής παράταξης.
Αντίληψη που ενσωματώνει σε ομόκεντρους κύκλους με βάση ξεκάθαρες προγραμματικές συμφωνίες αλλά και πολιτικό ήθος διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις.
Η εμπειρία του ΕΑΜ και της ΕΔΑ το καταδεικνύουν. Το δίλημμα μόνο τότε μεταφέρεται στο Κέντρο. Με τη δημοκρατία και την πρόοδο ή με την καθεστωτική Δεξιά.
ΥΓ. Προς «ανησυχούντες». Το αρχικό ΠΑΣΟΚ το κατάλαβε, γι' αυτό κυριάρχησε. Ηγέτης πάντα αναδεικνύεται εκείνος που καλύτερα αντικατοπτρίζει στην κοινωνία αυτή την αντίθεση· ο σοσιαλισμός μπορεί για λίγο να περιμένει.
* Πρώην δήμαρχος Αιγάλεω, μέλος Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου