Απέναντι στον ποινικό λαϊκισμό η πολιτική
Η κατάθεση πρότασης για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής στη βάση ενός «κατηγορητηρίου» που συνέταξαν η πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών κ. Καρυστιανού και όσοι από τους συγγενείς των θυμάτων παραμένουν στο πλευρό της αποτελεί την κατάληξη - αναμενόμενη για όποιον παρατηρούσε ψύχραιμα - μιας πορείας που είχε πάρει εδώ και καιρό το παλλαϊκό ρεύμα που διαμορφώθηκε γύρω από το έγκλημα των Τεμπών.
Η δημιουργία ενός κοινοβουλευτικού μετώπου, που συμπεριλαμβάνει τις δυνάμεις της Ακροδεξιάς και ακραία προσωποπαγή μορφώματα με αυταρχικά πολιτικά χαρακτηριστικά, όπως είναι τα κόμματα της Κωνσταντοπούλου και του Κασσελάκη, έρχεται ως συμπλήρωμα σε έναν λόγο υπερβολικά φασαριόζικο και μειωμένα πολιτικό, που στη θέση της συζήτησης για τον σιδηρόδρομο, την πολιτική για τις μεταφορές και τα δημόσια αγαθά έθετε τη συζήτηση για τα παράνομα φορτία, το ξυλόλιο, τον πόλεμο των πορισμάτων ή ακόμα και σενάρια συνωμοσίας που στήθηκαν γύρω από τον θάνατο του δύστυχου Βασίλη Καλογήρου.
Από ένα σημείο και πέρα κάθε προσπάθεια να επιστρέψει η κουβέντα στις πολιτικές που επέτρεψαν να συμβούν τα Τέμπη ενοχοποιούνταν ως περίπου αθωωτική για την κυβέρνηση!
Καρτούν
Προστίθεται και το εξής φαινόμενο: η υπερβολική, σχεδόν καρτουνίστικη, νομικίστικη αφήγηση περί «εσχάτης προδοσίας». Ένα αρχετυπικό δείγμα ποινικού λαϊκισμού, απολύτως συμβατού με τον α-πολιτικό λόγο κομμάτων όπως η Ελληνική Λύση, το Κίνημα Δημοκρατίας ή η Πλεύση Ελευθερίας και -ας είμαστε ξεκάθαροι σε αυτό- απολύτως ασύμβατου με τον αξιακό κώδικα της Αριστεράς και την ουσιαστική ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης. Όσο και αν υπάρχουν σοβαρές ευθύνες για το έγκλημα, η μετατροπή της υπόθεσης σε ένα υπερθέαμα δικαστικού φαντασιακού -στημένο για τηλεοπτικά πάνελ και διαδικτυακές ψευδοπολιτικές φυσαλίδες- δεν ενισχύει βέβαια τη δικαιοσύνη, απλώς την εκκενώνει από το περιεχόμενό της.
Είναι απολύτως σαφές ότι η Αριστερά δεν βγαίνει κερδισμένη από αυτή την εξέλιξη. Η συγκρότηση ενός ισχυρού και πραγματικού ρεύματος ποινικού λαϊκισμού μέσα στην κοινωνία, ο οποίος ελάχιστα ή καθόλου αμφισβητεί την ουσία της ασκούμενης πολιτικής, αποτελεί πολιτική αποτυχία της και, για να μην κρυβόμαστε, της αποσπά ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο τα τελευταία χρόνια συνδέθηκε μαζί της. Είναι αλήθεια ότι στη φάση αμηχανίας στην οποία βρέθηκε η Αριστερά τα τελευταία δύο χρόνια, με αλλεπάλληλες διασπάσεις και ταυτοτικές κρίσεις, θα ήταν δύσκολο να ορθώσει την κριτική της σε ένα υπαρκτό κοινωνικό ρεύμα - η προσπάθεια να επωφεληθεί από αυτό ήταν σχεδόν ενστικτώδης. Το πρόβλημα είναι ότι η ιστορική εξέλιξη δεν συμπεριλαμβάνει τις δικαιολογίες.
Ακόμα και τώρα υπάρχει η δυνατότητα να μιλήσουμε για την ουσία της πολιτικής. Το έγκλημα των Τεμπών κατέβασε στους δρόμους και στις πλατείες εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν είναι όλοι τους έτοιμοι να ακούσουν αφηγήματα περί «εσχάτης προδοσίας». Η εναλλακτική ενός πολιτικού λόγου που να τονίζει ότι οι φιλελεύθερες πολιτικές μείωσης των κοινωνικών δαπανών καταλήγουν να σκοτώνουν παραμένει ακόμα ανοιχτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου