ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΕ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

LIFO

Λενάκι, δυο φωτιές και δυο κατάρες

Ντοκιμαντέρ 2024 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ινδαρές

Η υπόθεση εμπρησμού ενός πατρογονικού πύργου στο Λειβάρτζι Καλαβρύτων έρχεται στο φως μέσω κάποιων χειρογράφων. Ο έρωτας της Ελένης και του Λιμάζαγα λίγο πριν από την Επανάσταση του 1821 και μια γονική κατάρα στοιχειώνουν την ιστορία της οικογένειας και του χωριού. Το δημοτικό τραγούδι της Ελένης οδηγεί στην αναψηλάφηση ενός παρελθόντος που μοιάζει με παραμύθι. 

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Τραγούδια της Γης

Songs of Earth

Ντοκιμαντέρ 2023 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Μάργκρετ Όλιν

Βαθιά στην καρδιά της νορβηγικής εξοχής, οι κύκλοι χρόνου, ζωής και φύσης μπλέκονται αξεδιάλυτα. Κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους η σκηνοθέτις ακολουθεί τον 85χρονο πατέρα της, καθώς εκείνος διασχίζει τα μονοπάτια που χαράχτηκαν από γενιές και γενιές των προγόνων του.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Γκραν Τουρ

Grand Tour

Σινεφίλ 2024 (ΑΣΠΡ.)

Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Γκόμες

Πρωταγωνιστούν: Γκονσάλο Γούντινκγτον, Κρίστα Αλφαϊάτε, Κλαούντιο ντα Σίλβα

Ο Έντουαρντ, ένας υπάλληλος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας που υπηρετεί στη Βιρμανία το 1918, αποφασίζει να δραπετεύσει από την αρραβωνιαστικιά του, Μόλι, την παραμονή του γάμου τους στο Λονδίνο. Αρνούμενη να εγκαταλείψει την υπόσχεση της αγάπης της, η Μόλι ξεκινά μια επική καταδίωξη, ακολουθώντας τον Έντουαρντ σε όλη την Ασία.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Companion

Θρίλερ 2025 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Ντρου Χάνκοκ

Πρωταγωνιστούν: Σόφι Θάτσερ, Τζακ Κουέιντ, Ρούπερτ Φρεντ

Ο θάνατος ενός δισεκατομμυριούχου φέρνει μια σειρά από απρόσμενες εξελίξεις για την Ίρις και τους φίλους της, κατά τη διαμονή τους στην πολυτελή ιδιοκτησία του.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Πίτερ Παν: Εφιάλτης στη Χώρα του Ποτέ

Peter Pan’s Neverland Nightmare

Τρόμου 2025 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Σκοτ Τσέιμπερς

Πρωταγωνιστούν: Μάρτιν Πόρτλοκ, Μέγκαν Πλάσιτο, Κιτ Γκριν

H Γούντι προσπαθεί να σώσει τον αδελφό της από τα χέρια του μοχθηρού Πίτερ Παν, ο οποίος, ταγμένος στη σωτηρία όσο το δυνατό περισσότερων παιδιών από τον βάναυσο αυτό κόσμο, τα παίρνει μαζί του στη Χώρα του Ποτέ.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Mια Νύχτα με τα Ζωόμπι

Night of the Zoopocalypse

Animation 2024 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Ρικάρντο Κέρτις, Ροντρίγκο Περέζ –Κάστρο

Ένας κομήτης πέφτει σε έναν ζωολογικό κήπο, σκορπίζοντας έναν ιό που μετατρέπει τα ζώα σε ζόμπι! Μοναδική ελπίδα, ένας λύκος, ένα πούμα και η ατρόμητη παρέα τους που αναλαμβάνουν να σώσουν τα υπόλοιπα ζώα και να εμποδίσουν τον παλαβό αρχηγό των ζόμπι να διαδώσει τον ιό.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Απρίλης

April

Σινεφίλ 2024 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι

Πρωταγωνιστούν: Ία Σουκχιτασβίλι, Κάκα Κιντσουρασβίλι, Μέραμπ Νίνιντσε

Η Νίνα είναι εξειδικευμένη μαιευτήρας σε κλινική της ανατολικής Γεωργίας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με την κατηγορία του ιατρικού λάθους μετά από έναν δύσκολο τοκετό και τον θάνατο του βρέφους. Καθώς είναι γνωστό ότι η Νίνα παρέχει αντισυλληπτικά χάπια στα κρυφά, όπως και ότι πραγματοποιεί παράνομες εκτρώσεις σε γυναίκες της τριγύρω επαρχίας, ο συντετριμμένος πατέρας του μωρού απαιτεί τη διεξαγωγή ειδικής έρευνας, υποπτευόμενος ότι ο θάνατος του παιδιού δεν ήταν τυχαίος.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Η Γάτα που δεν Φοβόταν το Νερό

Flow

Animation 2024 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Γκιντς Ζιλμπαλόντις

Μια γάτα προσπαθεί να σωθεί από τον Μεγάλο Κατακλυσμό και βρίσκει καταφύγιο σε μια κιβωτό, παρέα με άλλα ζώα.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Επικίνδυνη Πτήση

Flight Risk

Περιπέτεια 2024 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Μελ Γκίμπσον

Πρωταγωνιστούν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μισέλ Ντόκερι, Τόφερ Γκρέις

Ένας πιλότος μεταφέρει μια στρατάρχη Αεροπορίας που συνοδεύει έναν δραπέτη που πρόκειται να δικαστεί. Καθώς διασχίζουν την έρημο της Αλάσκας, οι εντάσεις κορυφώνονται και η εμπιστοσύνη μεταξύ τους δοκιμάζεται.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

LIFO

Μπλε Βελούδο

Blue Velvet

Μυστηρίου 1986 (ΕΓΧΡ.)

Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς

Πρωταγωνιστούν: Κάιλ ΜακΛάχλαν, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Ντένις Χόπερ, Λόρα Ντερν

Ο νεαρός Τζέφρι μόλις έχει επιστρέψει σε μια συνηθισμένη ήσυχη πόλη της αμερικανικής επαρχίας για να επισκεφτεί τον άρρωστο πατέρα του, όταν ανακαλύπτει ένα κομμένο ανθρώπινο αυτί σε ένα λιβάδι κοντά στο σπίτι του. Αποφασίζει να ερευνήσει το μυστήριο παράλληλα με την αστυνομία και μπλέκεται σε μια σειρά αλλόκοτων και επικίνδυνων καταστάσεων.

ΚΡΙΤΙΚΗ | ΑΙΘΟΥΣΕΣ | ΤΡΕΪΛΕΡ | ΓΡΑΨΤΕ ΚΡΙΤΙΚΗ | ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΤΕ

 

 

Σινεμά στη Θεσσαλονίκη - Πρόγραμμα Προβολών 2025

Hans Zimmer, Richard Harvey: Η μουσική επένδυση της ταινίας του Μαρκ Όσμπορν, "Ο Μικρός Πρίγκιπας" / The Little Prince: Original Motion Picture Soundtrack

The Little Prince: Original Motion Picture Soundtrack

Ορφέας και Ευρυδίκη του Γκλουκ : το συγκλονιστικό χορόδραμα της αλησμόνητης Πίνα Μπάους

Το Ballet de L'Opera National de Paris ανέλαβε την τεράστια  παραγωγή της χορευτικής απόδοσης της όπερας του Γκλουκ Ορφέας και Ευρυδίκη , όπως τη συνέλαβε και τη σχεδίασε η θρυλική χορογράφος Πίνα Μπάους στο χορόδραμά της  Orpheus .

Πίνα Μπάους

 Όπως υποδηλώνει ο τίτλος, παίρνει τη βασική του αφήγηση από τον μύθο του Ορφέα και την θαρραλέα αλλά αποτυχημένη  προσπάθειά του να διασώσει την αγαπημένη του Ευρυδίκη  από τα δεσμά του Κάτω Κόσμου.

Η  συγκεκριμένη παραγωγή βρίσκει τον Yann Bridard να χορεύει  τον Ορφέα και την  Marie-Agnès Gillot  να ερμηνεύει την Ευρυδίκη .

Η Pina Bausch έκανε τη χορογραφία και την διεύθυνση  της σκηνής, ενώ ο Rolf Borzik σχεδίασε τα σύνολα, τα κοστούμια και τον φωτισμό. Το συγκρότημα Balthasar-Neumann και η χορωδία, υπό την καθοδήγηση του Thomas Hengelbrock, αποτελούν τη  μουσική συνοδεία της παράστασης.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΕΡΑ ΤΟΥ ΓΚΛΟΥΚ

Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ

«Ψυχάριον εί, βαστάζον νεκρόν

«Ο Γκλουκ αφηγείται τον αρχαιοελληνικό μύθο του Ορφέα του μουσικού, που ερωτεύεται την Ευρυδίκη, και κατεβαίνει έως τον Κάτω Κόσμο για να τη φέρει πίσω, χρησιμοποιώντας εξίσου τη μουσική και τον χορό. 

 Ο προσωπικός πόνος του Ορφέα για τον χαμό της αγαπημένης του και ο θρήνος των φίλων για την Ευρυδίκη συναντιούνται στην παράσταση αυτή που σκηνοθετεί ο Στήβεν Λάνγκριτζ. Η δημοφιλής όπερα του Γκλουκ θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Εθνική Λυρική Σκηνή στην εκδοχή που διαμόρφωσε ο συνθέτης για το Παρίσι, με τενόρο στον κεντρικό ρόλο.
Ο Κρίστοφ Βίλλιμπαλντ (ιππότης του) Γκλουκ [Christoph Willibald (Ritter von) Gluck] γεννήθηκε το 1714. Σπούδασε μουσική και νομικά στην Πράγα και συνέχισε στην Ιταλία πλάι στον Σαμμαρτίνι [Sammartini]. Στην Βιέννη είχε την τύχη φωτισμένων συνεργατών: του διοικητή των αυτοκρατορικών θεάτρων [imperial theatre administrator] Ντουράτσο [Durazzo], του χορογράφου Αντζολίνι [Angiolini], του ποιητή Καλτσαμπίτζι [Calzabigi]. Σε συνεργασία έδωσαν μερικούς από τους σημαντικότερους ανανεωτικούς καρπούς της εποχής: το μπαλέτο Δον Ζουάν (1761) [Don Juan], τις όπερες Ορφέας και Ευρυδίκη (1762) [Orfeo ed Euridice], Άλκηστη (1767) [Alceste], Πάρις και Ελένη (1770) [Paride ed Elena]. Ο Γκλουκ τιμήθηκε εν ζωή όσο λίγοι συνθέτες από συναδέλφους τους και εξακολούθησε να επηρεάζει τις μουσικές εξελίξεις μέχρι και την εποχή του Βάγκνερ. Πέθανε στην Βιέννη το 1787.
Το ποιητικό κείμενο της όπερας στην αρχική (ιταλική) τρίπρακτη μορφή είναι του Ρανιέρι ντε Καλτσαμπίτζι [Ranieri de’ Calzabigi]. Σε αυτό στηρίχτηκε ο Πιέρ Λουί Μολίν [Pierre Louis Moline] για την γαλλική εκδοχή. Η υπόθεση αφορά την γνωστή ιστορία του Ορφέα, που με όπλο την μουσική του κατεβαίνει στον Άδη προκειμένου να φέρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Κατά την επιστροφή παραβαίνει τον όρο του Δία να μην αντικρίσει την αγαπημένη ώσπου να φτάσει στον κόσμο των θνητών: υποκύπτοντας στις αγωνίες της του στρέφεται και την κοιτά. Η Ευρυδίκη πεθαίνει δεύτερη φορά και ο Ορφέας ετοιμάζεται να αφαιρέσει την ζωή του όταν παρεμβαίνει ο Έρωτας που δίνει αίσιο τέλος στην υπόθεση.
Οι δημιουργοί ονόμασαν την όπερα Ορφέας και Ευρυδίκη azione teatrale per musica, δηλαδή «θεατρική δράση για μουσική», προφανώς προκειμένου να υπογραμμιστεί η διάθεση τους για ένα έργο δυναμικό, όχι στατικό, με έμφαση στην ροή της πλοκής και όχι στην ακολουθία συναισθηματικών διατυπώσεων μέσα από άριες. Εξ’ ορισμού η συγκεκριμένη όπερα ανήκε στην κατηγορία των feste teatrali, δηλαδή των επετειακών θεατρικών δρώμενων που είχαν στόχο την εξύμνηση της δύναμης του έρωτα ή της αρετής και γράφονταν προς τιμήν κάποιου ευγενούς, εν προκειμένω του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α’, συζύγου της Μαρίας Θηρεσίας. Η ευτυχής κατάληξη ήταν αυτονόητη, όπως δεδομένα εθεωρούντο τα χορωδιακά και οι χοροί, που προσέδιδαν μεγαλοπρέπεια.

ΠΗΓΗ: http://www.athens24.gr»

Τι δε λαμβάνει υπόψη της η Αριστερά για τη φτώχεια στην Ελλάδα -Ένας διάλογος

 

Φτώχεια και φτωχή κατανόηση

• ·Δημήτρης Παπανικολόπουλος
• Η ΕΠΟΧΗ
• epohi.gr
•  28 Ιανουαρίου, 2025

Πριν από δύο φύλλα έγραψα ένα κείμενο με τίτλο «“Τα πράγματα (δεν) πάνε καλά”. Σκέψεις πάνω στο δημοφιλές συμπέρασμα».

«Τα πράγματα (δεν) πάνε καλά». Σκέψεις πάνω στο δημοφιλές συμπέρασμα

Οι Μ. Βιόλα-Κώστη και ο Σπ. Νιάκας στο προηγούμενο φύλλο έγραψαν μια απάντηση-κριτική: «Μιζέρια των αριθμών ή αριθμοί της μιζέριας».

Μιζέρια των αριθμών ή αριθμοί της μιζέριας;

Ισχυρίστηκα ότι 1) η εκτεταμένη μαύρη οικονομία και 2) το γεγονός ότι πολλοί μη βολεμένοι από την οικονομική τους κατάσταση μπαίνουν στην προοπτική των πιο ευκατάστατων μελών της οικογένειάς τους είναι παράγοντες που συχνά δεν λαμβάνουμε υπόψη μας και οδηγούμαστε σε λάθος συμπεράσματα. Και ότι η Αριστερά πρέπει να λαμβάνει υπόψη της τη «σχετική αποστέρηση».

 

Για τη μαύρη οικονομία οι δύο συγγραφείς δεν είχαν να πουν τίποτα, σαν να μην υπάρχει. Σαν να είναι αποκύημα της φαντασίας μας τόσα χρόνια ότι δεν μας κόβουν αποδείξεις ή ότι οι δοσοληψίες με τους ελεύθερους επαγγελματίες είναι «με ΦΠΑ» και «χωρίς ΦΠΑ». Λες και τα μαύρα εισοδήματα δεν είναι εισοδήματα. Και επαναλαμβάνουν τις επίσημες στατιστικές που αφορούν όλη την κοινωνία (μια κοινωνία που, σύμφωνα με τον Στουρνάρα, καταναλώνει 140 δισ. από τα οποία δηλώνονται μόνο 80 δισ.), ενώ το θέμα μας δεν είναι οι μισθωτοί που δεν μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματά τους (παρά μόνο στην –υπαρκτή– περίπτωση της πολυσθένειας, με την οποία καθόλου δεν ασχολήθηκαν οι δύο συγγραφείς). Η ρητορική της Αριστεράς στηρίζεται επί χρόνια σε ψευδείς φορολογικές δηλώσεις συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων (δεν αναφέρθηκα σε άλλες παραμέτρους, λ.χ. καταθέσεις, δάνεια, στέγη). Όπως αναφέρουν όλα τα οικονομικά ρεπορτάζ και τα επίσημα στοιχεία, η πλειονότητα των ελευθέρων επαγγελματιών συνεχίζει να δηλώνει ζημιές ή πενιχρά εισοδήματα, δηλαδή είναι σε «απόλυτη ένδεια». Ισχύει; Ουδόλως.

 

Και επειδή εγώ δεν ανήκω στους ανθρώπους που δεν ρωτούν τους άλλους ανθρώπους για τα προσωπικά τους βιώματα και τα φαντάζονται κατά πως θέλουν ή προσπαθούν να τα συναγάγουν κοιτώντας τις επίσημες στατιστικές, θα δώσω μερικά παραδείγματα.

 Πρώτον, οι αγρότες ποτέ δεν δηλώνουν το πραγματικό τους εισόδημα – προέρχομαι από αγροτική οικογένεια και περιοχή και το γνωρίζω στην εντέλεια. Δεν πρόκειται συνολικά για κανένα πλούσιο κοινωνικό στρώμα (αν και οι εσωτερικές ανισότητες είναι πολύ μεγάλες), αλλά τα δηλωθέντα εισοδήματά τους δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά. 

Δεύτερον, δυο παραδείγματα από τις έρευνές μου πάνω στην εργατική τάξη. Ένας ντελιβεράς συχνά παίρνει 30 ευρώ μεροκάματο, αλλά μπορεί να παίρνει άλλα τόσα από τιπς. Αυτός υπολογίζει σε έναν μισθό από 1.200 και πάνω, ενώ κάποιοι μιλούν γι’ αυτόν σαν να ήταν «σύγχρονος σκλάβος» (κάτι που δεν απηχεί το βίωμά του). Ομοίως, ένα σερβιτόρος στη Μύκονο μπορεί να πάει να δουλέψει σε ένα μέρος που συχνάζουν celebrities, εφοπλιστές και σεΐχηδες χωρίς μισθό, αλλά με 2-3 χιλιάδες ευρώ τιπς. Υπάρχει απόκλιση μεταξύ της αριστερής ρητορικής που σχολιάζει το μισθό και του προσωπικού βιώματος του εργαζόμενου ή όχι; Υπάρχει (δείτε σχετικά και Γιάννης Κτενάς: «Το πρωτείο της ανάλυσης», Εποχή, 5.1.2025).

 

Κι ενώ οι δύο συγγραφείς ακολουθούν μια εσφαλμένη προσέγγιση ως προς τα στοιχεία, το ίδιο κάνουν και ως προς την ανάλυση. Διαβάζουμε: «Η αντίληψη ότι η διάψευση των προσδοκιών είναι που προκαλεί τη στέρηση και ένα αίσθημα φανταστικής φτώχειας είναι ξένη προς την Αριστερά, γιατί πίσω από κάθε υποκειμενική σύλληψη της πραγματικότητας βρίσκεται η πράξη και το προσωπικό βίωμα που συνήθως για τα μεγάλα ζητήματα της καθημερινής επιβίωσης είναι και συλλογικό». Όλο λάθος: Πρώτον, δεν κατανοούν καν τον πυρήνα του δεύτερου επιχειρήματος μου για το πώς τα μη ευκατάστατα μέλη μιας οικογένειας μπαίνουν στην προοπτική των ευκατάστατων μελών της. Δεν κατανοούν ότι οι άνθρωποι που παίρνουν το βασικό μισθό δεν μένουν μόνοι τους σε νοίκι 400 ευρώ. Αντιθέτως, εκείνο που συμβαίνει είναι ότι αυτοί που θα «έπρεπε» να ζουν μια ενήλικη ζωή ζουν ακόμα με τους δικούς τους, εκείνοι που θα «έπρεπε» να ζουν μια οικογενειακή ζωή δεν κάνουν παιδιά, και όσοι έχουν παιδιά δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν χωρίς βοήθεια από τους δικούς τους γονείς. Αυτό είναι το συλλογικό βίωμα –οι στρατηγικές των ανθρώπων να αποφύγουν την απόλυτη φτώχεια–και όχι η απόλυτη φτώχεια.

 

Δεύτερον, κακοποιούν μια επιστημονική θεωρία που πρόδηλα δεν γνωρίζουν. Είναι κοινός τόπος στις κοινωνικές επιστήμες (δείτε και Β. Ρόγγας στην Εποχή, 11-12.1.2025) ότι η στέρηση τις περισσότερες φορές δεν είναι απόλυτη, αλλά σχετική, και ότι αυτή προσλαμβάνεται ως τέτοια από τους ανθρώπους, μέσα από γνωστικές διεργασίες που επηρεάζουν την πολιτική συμπεριφορά τους. Η σχετική αποστέρηση βρίσκεται συχνά στη βάση των κοινωνικοπολιτικών αντιδράσεων (ως αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη). Ο δύο συγγραφείς, καθώς αγνοούν την έννοια της σχετικής αποστέρησης, συγχέουν τη διάσταση προσδοκιών και πραγματικότητας με μια «φανταστική φτώχεια», θυμίζοντας την αλήστου μνήμης «ψευδή συνείδηση». Δεν κατανοούν πως οι διαψεύσεις και οι φόβοι της επισφάλειας (δηλαδή αυτά που θα μπορούσαμε να έχουμε και αυτά που κινδυνεύουμε να χάσουμε) συμμετέχουν εξίσου στη γενίκευση του αισθήματος φτώχειας με τις απώλειες αυτές καθεαυτές (που ούτως ή άλλως προσδιορίζουν μια σχετική αποστέρηση, δηλαδή στέρηση σε σύγκριση με εμπεδωμένες στο παρελθόν προσδοκίες).

 

Τέλος, στο άρθρο μου άσκησα κριτική στον Ά. Γεωργιάδη επειδή η ίδια η φράση του «οι Έλληνες αισθάνονται φτωχοί, δεν είναι» είναι ακριβώς αυτό που καταρρίπτει το αφήγημα Μητσοτάκη ότι μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των ανθρώπων. Σε αυτό μου το επιχείρημα οι δύο συγγραφείς είδαν «προκλητική δικαίωση» του Ά. Γεωργιάδη. Μόνο ο Ά. Γεωργιάδης θα μπορούσε να σκεφτεί μία τόσο τερατώδη διαστρέβλωση.

 

Ο Δημήτρης Παπανικολόπουλος είναι διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.

 

Η ΕΠΟΧΗ