Γιατί το διόμορφο και αξιοπερίεργο μόρφωμα που αποκαλούμε «ελληνική δεξιά» μισεί ανέκαθεν το τρένο;

 

Ο κτητικός ατομικισμός μισεί το τρένο

• του Άκη Γαβριηλίδη

 

 

Πηγή:Nomadic universality

Intellectual Commons

Το ιδιόμορφο και αξιοπερίεργο μόρφωμα που συνήθως αποκαλούμε «ελληνική δεξιά» –ένας περιγραφικός όρος τον οποίο χρησιμοποιώ εδώ για πρακτικούς λόγους συνεννόησης, ελλείψει καλύτερου-, υπό τη σύγχρονη μορφή του που διαμορφώθηκε από τη δεκαετία του 50 και εντεύθεν, διακατέχεται ιδρυτικά από ένα βαθύ μίσος και ξενότητα ενάντια σε όλα τα μέσα σταθερής τροχιάς, και ειδικά απέναντι στο τρένο.

Είναι γνωστό ότι ο γενάρχης αυτού του μορφώματος (Σημ: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής) άρχισε την καριέρα του ως υπουργός δημοσίων έργων ξηλώνοντας το τραμ της Θεσσαλονίκης και βάζοντας στη θέση του –και στο κεφάλι μας- τη σφηκοφωλιά που λέγεται ΟΑΣΘ, ένα πυκνό πελατειακό δίκτυο από μικροκεφαλαιούχους/ οδηγούς/ μετόχους, δηλαδή επιχειρηματίες του εαυτού τους, νεοφιλελεύθερα υποκείμενα πριν υπάρξει ακόμα νεοφιλελευθερισμός, και ταυτόχρονα επιτηρητές του ίδιου του εαυτού τους –και όποιου άλλου μπορούσαν ή τους ζητιόταν κατά καιρούς, του κοινωνικού πεδίου γενικώς. Ένα δίκτυο που υπάρχει ακόμη σήμερα και είναι αμφίβολο αν εξυπηρετεί οποιονδήποτε άλλον από τους οδηγούς του, οι οποίοι εκτός των άλλων συχνά γίνονται πρωταγωνιστές ρατσιστικών επεισοδίων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Θεσσαλονίκη ,1954:  Ο Κωνσταντινος Καραμανλης πρωταγωνιστεί στο ξήλωμα του τραμ , μπροστά στο Λευκό Πύργο (Πηγή Φωτογραφιών:vagk.gr)

Επίσης, στο προκείμενο, το τρένο η ελληνική δεξιά συστηματικά το υπονόμευσε, προς όφελος επίσης ενός αρχιπελάγους λεωφορειούχων και λοιπών μικρο- ή μεγαλο-εργολάβων, κατασκευαστών δρόμων (συχνά ακατάλληλων, που επίσης προκαλούσαν και προκαλούν εκατοντάδες νεκρούς, ακρωτηριασμένους και τραυματίες κάθε χρόνο), κερδοσκόπων, εισπρακτών διοδίων και άλλων παρασίτων –με την κακή έννοια του όρου, διότι υπάρχει και καλή.

Γιατί αυτό το μίσος; Το φαινόμενο χρήζει εξήγησης, δεν είναι αυτονόητο. Συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις υπάρχουν και σε άλλες χώρες, και κυβέρνησαν ή κυβερνούν και σήμερα. Και στις χώρες αυτές κυριαρχούσε/-εί ο καπιταλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός. Τουλάχιστον όμως τρένα έχουν, και σε αυτά δεν σκοτώνονται οι άνθρωποι σαν τις μύγες χωρίς κανείς να δίνει λογαριασμό. Φυσικά με διακυμάνσεις ανά χώρα και ανά εποχή. Ας πούμε, στην Αγγλία, την πατρίδα του κτητικού ατομικισμού, η κατάσταση επίσης επιδεινώθηκε θεαματικά με τις ιδιωτικοποιήσεις. Πάντως –απ’ όσο ξέρω- δεν έφτασε στην οικτρή κατάσταση που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα, όπου κανείς δεν ξέρει αν, πότε και πώς θα φτάσει στον προορισμό του σε περίπτωση που πάρει το τρένο (εάν το βρει).

Νομίζω ότι μία εξήγηση γι’ αυτό είναι ότι το τρένο είναι ένα μέσο με κάποια χαρακτηριστικά ξένα προς τη λογική της ατομικής ευθύνης/ ατομικού κέρδους, του υπολογιστικά οικονομούντος υποκειμένου. Τα στοιχεία αυτά του προσδίδουν έναν χαρακτήρα κομμουνιστικό. Το τρένο είναι ένα μέσο το οποίο, για να λειτουργήσει, έχει ανάγκη την κοινωνική συνεργασία· βασίζεται στο General Intellect, στη λογική της διασύνδεσης σωμάτων, διαθέσεων και διανοιών. Για να μην αναφέρουμε βεβαίως και ότι η συνθήκη αυτή της κοινωνικότητας διέπει τις σχέσεις όχι μόνο των άμεσων παραγωγών της υπηρεσίας, αλλά και των χρηστ(ρι)ών της. Φυσικά, οι συρμοί συχνά αναπαράγουν τις ταξικές διακρίσεις: έχουν πρώτη θέση, δεύτερη, διακεκριμένη κ.λπ. Πλην όμως, σε αντίθεση με το ΚΤΕΛ, το ΙΧ και το αεροπλάνο, το τρένο είναι το μόνο μεταφορικό μέσο όπου, έστω εντός ορίων, είναι δυνατή τεχνικά και επιτρεπτή νομικά η (δευτέρου βαθμού) μετακίνηση των επιβατ(ρι)ών στο εσωτερικό κάθε συρμού.[..............................]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Μετακίνηση | Nomadic universality:Ο κτητικός ατομικισμός μισεί το τρένο ·