The Mountain Trail A Short story by Anil Chandra"This is the inspiring story of a blind boy who feels he is no good. He lived in a small world of herding his father's goats. Then one day in 1857, his father and elder brother leave to join the troops of Tantia Tope (one of the Indian leader who is fighting the British rulers). As the boy feels sad, forlorn and helpless, a quirk of fate brings him face to face with Tantia Tope , the leader of the Indian army (see:Tantia Tope). As a herdsman, he leads the troops of the latter up a hill. This changes the course of the battle.
In reality this battle took place in 1857 near Jhansi, a small town of Uttar Pradesh. I spent my childhood in Jhansi and there was a hill opposite our house. A poor blind boy lived in our outhouse and was my great friend. He played the flute beautifully. This story was inspired by this childhood friendship."
Sukhram Lodhi sat leaning against a rock, his turban over his eyes, the warmth of the sun on his bare feet. His feet told him where he was. They knew the feel of the sand and the stones, and the different kinds of grass.
To his right a bird twittered. It seemed to Sukhram that he knew what it was saying. Because he was blind, the birds and beasts let him into their world, made him a party in it. He never spoke of this except to his brother Rajbir and his grandfather Shivpriya Chauhan. They never laughed at him for his fancies.
Sukhram was fourteen and he knew that people were sorry for him. But he thought, if only they could guess how beautiful his world was, they would envy him. Most people did not know about the little rustlings in the grass. They did not know the feel of things, round things like eggs, and water-worm stones, rough things like rocks, or of leather, or of skins. They did not know anything about smells. They went through life with blind noses.
Sukhram spent his time herding his father’s hundred goats. He knew them by the sound of their cloven hoofs on the stones by their smell. It was easy to herd goats. When Sukhram called, they came. When he played the flute, they followed him over his father’s fields and hills’ beyond.
There was less heat in the sun now. It was time to go. Sukhram got out his flute, raised it to his lips, and blew a note softly. He could feel a movement about him. The goats had raised their heads and were looking towards him. He blew again. The goats were all about him. Now he would play them down the mountain and into the shelter, and tomorrow he would lead them out again. It was a happy life.
But while he had been on the mountain that day, Rani Lakshmi Bai, the queen of Jhansi, declared war on the English and was joined by the indomitable Tantia Tope. He found his father and Rajbir saddling their horses. They kissed him goodbye, their rifles pressing into his chest as they held him.
As the sound of hoofs faded into the distance, he felt his mother beside him. She put her arm about him. “What will we do now, amma?” he asked.
“We are going son. We are going to your grandfather.”
“But it will be dark there. I do not know those fields and how shall I graze my father’s goats in a strange place where it’s dark?” For the first time he knew what it was to be blind.
In the morning the horses were hitched to the wagon, and the loose, cattle and goats were collected for the fifteen kilometer trek. “Come, Sukhram,” his mother said. “We are ready.”
He had a long parcel wrapped in sacking. “I am bringing my brother’s other rifle,” he said. “They say my eyes are clear and black. If anything happened to us, you could stand me right with the gun in my hand, and no one would know.”
Sukhram got up beside his mother. Suddenly he said,” I am nothing amma. I am going to a strange place that my feet do not know, and I am nothing.” As the wheels turned, he knew this more than ever.
Later he asked: “Tell me what you see amma? Can you still see the mountain where I used to graze my goats?”
When they reached there, his grandfather had gone—everyone, all the old men and the boys as well. Sukhram alone was left. There was nothing to do but wait.
Day after day it was the same, never any news. Sukhram was finding his way about his grandfather’s farm better now, but it was not home. He did not belong here.
One day some soldiers passed, tired men on tired horses. Sukhram listened. The shuffling of the horses, the sweaty smell of men, told him all that he needed to know.
“Have you seen my father or my brother?” he asked.
“Who are you?”
“I am Sukhram Lodhi,” he said. “I am blind. My father is with Tantia Tope’s army.”
“We are joining Tantia Tope. We will tell him we have seen you.”
Shortly he heard more horses coming. But these were not the horses of his people. They were heavier and were not being ridden loose reined.
He could hear the jingling of chains, the strike of metal on metal. These were English. They must be in pursuit of the tired men who had passed him earlier.
“Have you seen some soldiers pass, boy?” It was the man on the nearest horse, no doubt the officer in command.
“I have been out all day,” Sukhram replied. “I have seen nothing.”
“You’ll get nothing out of that boy,” another man said, “but they came this way all right and have gone towards the hills. They can’t be far away. Their horses are tired.”
Yes, their horses were tired Sukhram thought, but it was strange that these men could not see where the soldiers had gone, when he could feel their spoor with his feet, when the dung of the horses was still warm and dustless.
“Come on then,” the officer said,” “They can’t be far.”
The soldiers swirled past Sukhram. There were, as far as he could make out, some thirty of them. But if there was one troop of English cavalry, there would be more, He strained his ears, waiting. It would come soon.
It came, a single shot. Three more, singly---those were his people. The English did not shoot like that. They did not fight like his folk, in small bodies. Their shots were faster now. They were fighting a running action towards the mountain. He began to be afraid for Rajbir and his father.
He made his way back slowly.
“Did you see the English?” his mother asked.
“Yes, I saw them, amma, he said. “They spoke to me. They were following some soldiers that were going to join Tantia Tope. Father and Rajbir are there.”
“I wish we had news,” his mother said.
“Yes amma, it is hard to live without news. It is hard also to be a man and to be here. Today I was ashamed. First to face our folk and then to face the English. I told our people but I did not tell the English. They did not know that I could not see. Oh amma, is there nothing I can do?”
That night Sukhram could not sleep. It seemed as if by not sleeping, by suffering, by thinking, he could help the others. So he built up a battle in his head-----by the feel of the sweating necks, imagining of horses, by the smell of men like those who had passed that day, by the sound of rifle bolts, the reek of exploding cordite, the crackle of shots, the sound of hoofs, and the rattle of chains. Suddenly he sprang up. “Amma, amma” he shouted. “I have had a dream. It is my brother on horse back. He is riding hard.” He ran to his mother. He felt her sitting up in bed. “The gun”, he said, “Get me the gun!”
She pushed the rifle into his hand. He opened the bolt and closed it. The cartridge slid into the breech. He found the door and opened it. The approaching horse had not slowed down.
“Light the lamp, Sukhram said. “Then come and stand beside me.”
He stood in the middle of the doorway. His bare feet gripped the stone floor. His gun was held across him, ready to raise.
“Stop or I shoot”, he shouted. ‘It is Rajbir’s horse, but it might not be Rajbir’, he thought.
“Sukhram---Sukhram , what are you doing with the gun?” It was Rajbir.
“What is it, Rajbir?” his mother asked.
“Amma, I have no time to explain. I have come to fetch Sukhram. Tantia Tope needs him.”
“Tantia Tope? You are taking Sukhram to the war? What can Sukhram do?”
“Yes. What can I do?” Sukhram asked.
“I’ll tell you on way. Come here.”
Sukhram went towards the horse and felt for his brother’s leg. He held the stirrup with one hand and put his foot into it. His brother had his left hand. He was up.
“Hold fast, Sukhram. We are going to ride.”
He had hardly got hold of his brother’s waist when the horse was off. They were galloping. It began to rain. Where were they going? What was he to do? What use could he be to Tantia Tope.
The ground grew rougher. There were loose stones. Suddenly he sat up straighter. He could smell the mountain, his mountain………
“We are nearly there,” Rajbir said. He pulled up. “I am back,” Rajbir shouted. Sukhram felt his brother’s arms around him. He lifted him down.
“Is Sukhram there?” It was his father’s voice.
“I am here father. Brother has brought me.”
“Where’s the boy?” It was Tantia Tope.
“We are here,” Rajbir said. “Explain what you want of him. I have said nothing.”
“Listen, Sukhram,” Tantia Tope said. “We are a hundred men. The English are to the north and a big commando is driving them back. The English do not know we are here and are retreating towards the river crossing that we are holding.”
“I understand,” Sukhram said. “They will be caught between two fires.”
“Yes,” said Tantia Tope. “But something has gone wrong. A force of English has got to the top of the mountain by another way. We command the crossing but they command us. We are going to attack them tonight but there is only one path from this side. It is very small, a goat track, and the night is so dark that we can do nothing. Your brother said you could lead us up the mountain.”
“Me. Lead Tantia Tope’s army?”
“Yes, you, Sukhram,” his brother said. “You know the path.”
“Yes, I know the path.” Of course. Had he not been up it almost every day of his life?
They set his feet on the path where it began. His father was behind him; then came Rajbir, and then the others, a long life of men on his goat trail, all following him up his mountain. He was leading the soldiers.
His feet knew each stone and root, each bend, each rock. He recognized the scents of the mountain, the trees, the little breezes, the small eddies of air----here it was warmer, there it was colder.
“This is a trail for goats,” his father whispered. “I never knew you came up here. I would never have let you come. If you slipped…"
“I’ll not slip. It is my mountain trail.”
He laughed to himself. Perhaps it was as well it was dark. Had there been more light, perhaps the men would not have climbed. But they could not see. Among them all, because he was blind, only Sukhram Lodhi could see.
“We are nearly there, father,” he said as he came to the face of a cliff. He felt for a finger hold in the wet rock and command to climb. Soon he and his father were on the top. Man after man passed, breathing heavily. There had been no challenge. Tantai Tope whispered instructions. The men spread out.
Sukhram’s father pushed him behind a big stone. “Stay there, Sukhram. We’ll come back for you.”
He must wait now. He could feel them leaving him------feel them creeping towards a camp of sleeping men.
There was a shout and then another. Then everyone was shouting and shooting. There were cries from the wounded. Shots and more shots, a hoarse cheer from Tantia Tope’s men and the shout: “They are running!”
There was a terrific burst of fire. Sukhram could smell burning cordite. A single shot and then nothing till he heard his father call him. “Sukhram, are you there?”
“I am here.”
Someone took his hand. It was Τantia Tope. “I want to thank you,” he said. “Without you this could not have been done, and had it been a fair night, I do not think it could have been done. I do not think we would have faced that climb had we been able to see.”
They were all around him now, pressing against him and taking his hand. They had tears in their eyes. “If it had not been for you…”
“They will make songs of this,” an old man said. “Ballads of Sukhram Lodhi in our local ‘bundeli’ dialect. It was the will of God that you should lead us up the mountain trail.”
Yes, it must have been the will of God that had guided his feet in unaccustomed places, for he had never been up to the top of the mountain before. His goats had been----he knew that, for he could feel their foothold in the rocks. But Sukhram had never been. He had never dared. Not to the top.
Anil Chandra (IAS Retd) is a short story writer whose first book of short stories “Hakim’s Commitment and Other Stories’ was an instant success. His works have been extensively translated into Hindi and are very popular. He has written over 200 short stories. Most of these have been published in his 7 book of stories
Chandra was a student of Chemistry but history always interested him. His has authored three books on history, 'Glimpses of Ancient India. Letters From Grandfather ', 'Glimpses of Ancient China. Letters From Grandfather,' and' Glimpses of China. History and Culture (1200 to 1949) Letters From Grandfather.
Chandra supports various not-for-profit charities and lives in New Delhi, India.
It’s fun writing stories. The desire to tell stories and listen to them is perhaps the oldest art of the world, and the best loved, "he says." Egyptian tombs of 6,000 years ago have imaginative accounts of domestic and social life inscribed in papyri; Greek and Roman bards sang the glories of their gods and heroes in narrative form; ancient India had its fables; the Persians excelled in legends and folk tales; the Middle East gave us the lavish Arabian Night's entertainment; the Bible, the Ramayana and the Mahabharata are repositories of every conceivable kind of story. I am continuing this tradition."
******************************
To φρούριο του Jhansi το 1857
Το Ορεινό Μονοπάτι
Ένα διήγημα του Ανίλ Τσάντρα
Μετάφραση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης"Η ιστορία που ακολουθεί είναι εμπνευσμένη από ένα τυφλό αγόρι που νιώθει πως είναι άχρηστο. Ζει σε μια μικρή κοινωνία όπου βόσκει τις κατσίκες του πατέρα του. Και ξαφνικά μια μέρα το 1857 ο πατέρας κι ο μεγαλύτερος αδερφός του φεύγουν για να καταταχθούν στις ομάδες του Τάντια Τόπε (ενός Ινδού ηγέτη που εξεγέρθηκε εναντίον της Βρετανικής κυριαρχίας). Καθώς το αγόρι νιώθει θλίψη, εγκατάλειψη και ανημποριά, ένα καπρίτσιο της μοίρας τον φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Τάντια Τόπε, τον αρχηγό του Ινδικού στρατού. Σαν βοσκός που είναι, το αγόρι οδηγεί το στράτευμα του Τόπε σ’ έναν λόφο, γεγονός που δίνει ευνοϊκή τροπή στην πορεία της μάχης.
Η μάχη πράγματι έγινε το 1857 κοντά στο Τζανσί, μια μικρή πόλη της επαρχίας Ουτάρ Πραντές. Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στο Τζανσί και όντως υπήρχε ένας λόφος απέναντι από το σπίτι μας. Ένα φτωχό, τυφλό αγόρι, που ήταν επιστήθιος φίλος μου, ζούσε σ’ ένα εξωτερικό κτίσμα του σπιτιού μας. Εμπνεύστηκα το διήγημα αυτό από την παιδική μας φιλία. "
Aνίλ Τσάντρα
Ο Σούκραμ Λόντχι καθόταν ακουμπισμένος πάνω σ’ ένα βράχο, με το τουρμπάνι του να πέφτει πάνω στα μάτια του και με τον ήλιο να του ζεσταίνει τα πόδια. Τα πόδια του τού έλεγαν πού βρισκόταν. Ένιωθαν το άγγιγμα από την άμμο και τις πέτρες, καθώς και τα διαφορετικά είδη χορταριών.
Ένα πουλί κελαηδούσε από κάπου δεξιά. Ο Σούκραμ έδειχνε να γνωρίζει τι έλεγε το πουλί. Επειδή ήταν τυφλός, τα πουλιά και τα ζωντανά τον δέχονταν στον κόσμο τους και τον έκαναν μέλος τους. Ποτέ δε μιλούσε γι’ αυτό σε κανέναν εκτός από τον αδερφό του, Ρατζμπίρ, και τον παππού του, Σιβρίπγια Τσαουχάν. Ποτέ δεν τον κορόιδεψαν για τις φαντασιώσεις του. Ο Σούκραμ ήταν δεκατεσσάρων ετών και ήξερε πως οι άνθρωποι τον λυπόνταν. Αλλά αυτός πίστευε πως, εάν μόνο μπορούσαν να μαντέψουν πόσο όμορφος ήταν ο κόσμος του, θα τον ζήλευαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ήξεραν πόσο απαλά θρόιζε το χορτάρι. Δεν μπορούσαν να νιώσουν το άγγιγμα των πραγμάτων, των στρογγυλών αντικειμένων, όπως τα αβγά, των λιθαριών, φαγωμένων από νεροσκώληκες , των τραχιών βράχων, ή των δερμάτινων ρούχων, ακόμη και του ίδιου του δέρματος. Ιδέα δεν είχαν από μυρουδιές. Περνούσαν μια ολάκερη ζωή με τυφλές μύτες.
Ο Σούκραμ περνούσε το χρόνο του βόσκοντας τις κατσίκες του πατέρα του. Τις αναγνώριζε από τον ήχο των διχαλωτών τους οπλών πάνω στις πέτρες και από τη μυρωδιά τους. Δεν ήταν δύσκολο να βόσκει κατσίκες. Όταν ο Σούκραμ τις καλούσε, αυτές έρχονταν. Όταν έπαιζε τη φλογέρα του, τον ακολουθούσαν παντού, τόσο στα λιβάδια του πατέρα του όσο και στους πέρα λόφους.
Ο ήλιος άρχιζε να ζεσταίνει λιγότερο τώρα. Ήταν ώρα να πηγαίνει. Ο Σούκραμ έβγαλε τη φλογέρα του, την έβαλε στα χείλη του και φύσηξε απαλά μια νότα. Άρχισε να νιώθει μια κίνηση γύρω του. Οι κατσίκες είχαν σηκώσει τα κεφάλια τους και τα έστρεψαν προς το μέρος του. Φύσηξε ξανά. Οι κατσίκες μαζεύτηκαν όλες γύρω του. Κατόπιν συνέχιζε να παίζει τη φλογέρα του καταβαίνοντας από το βουνό μέχρι να φτάσει στο μαντρί, και το επόμενο πρωί θα έβγαζε το κοπάδι πάλι. Ζούσε μια ευτυχισμένη ζωή.
Όμως, ενώ βρισκόταν στο βουνό εκείνη τη μέρα, η Ράνι Λαξμί Μπάι, η βασίλισσα του Τζανσί, κήρυξε τον πόλεμο στους Άγγλους με υποστηρικτή τον αδούλωτο Τάντια Τόπε, που δεν έσκυψε ποτέ κεφάλι στους Άγγλους. Ο Σούκραμ βρήκε τον πατέρα του και τον αδερφό του Ρατζμπίρ να σελώνουν τα άλογά τους. Τον φίλησαν αποχαιρετώντας τον με τα ντουφέκια τους να πιέζουν πάνω στο στήθος του καθώς τον αγκάλιαζαν.
Καθώς ο θόρυβος από τις οπλές των αλόγων έσβηνε σιγά – σιγά καθώς ξεμάκραιναν, ένιωσε την παρουσία της μάνας του κοντά του. Αυτή πέρασε το χέρι της γύρω από τον ώμο του. «Τι θα κάνουμε τώρα, άμα (μητέρα);» ρώτησε.
«Θα φύγουμε, γιε μου. Θα πάμε στον παππού σου».
«Αλλά εκεί θα είναι σκοτεινά. Δεν ξέρω εκείνα τα λιβάδια και πώς θα βόσκω τις κατσίκες του πατέρα σ’ έναν τόπο όπου επικρατεί σκοτάδι;» για πρώτη φορά διαπίστωσε τι σημαίνει να είσαι τυφλός.
Το πρωί έζεψαν τα άλογα στο κάρο και συγκέντρωσαν τα λυμένα ζωντανά, βοοειδή και κατσίκες, για μια επίπονη πορεία δεκαπέντε χιλιομέτρων. «Έλα, Σούκραμ», είπε η μητέρα του. «Είμαστε έτοιμοι».
Πήρε μαζί του ένα μακρόστενο δέμα τυλιγμένο σ’ έναν σάκο. «Παίρνω μαζί μου το άλλο όπλο του αδερφού μου», είπε. «Λένε πως τα μάτια μου είναι καθαρά και μαύρα. Αν μας συμβεί κάτι, εσύ θα μπορούσες να σταθείς ακριβώς δίπλα μου ενώ εγώ θα κρατώ το όπλο στο χέρι, και κανείς δε θα μάντευε την κατάστασή μου».
Ο Σούκραμ στάθηκε ξαφνικά όρθιος κοντά στη μητέρα του και της είπε: «Εγώ , άμα , δεν είμαι τίποτε. Πηγαίνω σ’ έναν ξένο τόπο που είναι άγνωστος στα πόδια μου. Είμαι ένα τίποτα». Καθώς γύριζαν οι τροχοί του κάρου, το συνειδητοποίησε περισσότερο από ποτέ.
Μετά από λίγο ρώτησε τη μητέρα του: «Πες μου τι βλέπεις, άμα; Μπορείς ακόμη να δεις το βουνό όπου έβοσκα τις κατσίκες μου;»
Όταν έφτασαν στον προορισμό τους, ο παππούς του είχε φύγει – όλοι τους ήταν φευγάτοι, γέροι μαζί κι αγόρια. Ο Σούκραμ μόνο είχε μείνει. Δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει από το να περιμένει.
Οι μέρες περνούσαν μονότονες χωρίς καμιά είδηση. Ο Σούκραμ άρχισε να εξοικειώνεται με το περιβάλλον του κτήματος του παππού του, αλλά δεν αισθανόταν άνετα. Δεν ανήκε εκεί.
Μια μέρα πέρασαν κάτι στρατιώτες, άντρες κουρασμένοι πάνω σε κουρασμένα άλογα. Ο Σούκραμ έστησε αυτί για ν’ ακούσει. Το σύρσιμο των αλόγων, η ιδρωτίλα των αντρών, του έλεγαν ό, τι ήθελε να μάθει.
«Μήπως είδατε τον πατέρα μου και τον αδερφό μου;» ρώτησε.
«Ποιος είσαι εσύ;»
«Είμαι ο Σούκραμ Λόντχι», απάντησε. «Είμαι τυφλός. Ο πατέρας μου είναι με το στρατό του Τάντια Τόπε».
«Κι εμείς πάμε να καταταγούμε στο στρατό του Τάντια Τόπε. Θα πούμε στους δικούς σου ότι σε είδαμε».
Κι αμέσως μετά άκουσε κι άλλα άλογα να έρχονται. Αυτά όμως δεν ήταν άλογα των δικών του. Ήταν πιο βαριά και οι καβαλάρηδες τα κρατούσαν με σφιχτά τα γκέμια. Άκουγε τις αλυσίδες τους να κουδουνίζουν και τον θόρυβο από μέταλλο πάνω σε μέταλλο. Ετούτοι τώρα ήταν Άγγλοι. Πρέπει να κυνηγούσαν τους κουρασμένους άντρες που είχαν περάσει πριν από λίγο. «Δε μου λες, αγόρι, μήπως είδες στρατιώτες να περνούν από δω;» ρώτησε ο άντρας από το άλογο που ήταν πιο κοντά του – αναμφίβολα ο επικεφαλής αξιωματικός.
«Είμαι εδώ έξω όλη μέρα», απάντησε ο Σούκραμ. «Δεν είδα τίποτε».
«Δε θα βγάλεις τίποτα απ’ αυτό το αγόρι», είπε κάποιος άλλος, «αλλά σίγουρα πέρασαν από δω και τράβηξαν για τους λόφους. Δεν μπορεί να είναι πολύ μακριά. Τα άλογά τους είναι κουρασμένα».
Ναι, τα άλογά τους ήταν κουρασμένα, σκέφτηκε ο Σούκραμ, αλλά του φάνηκε παράξενο που αυτοί οι άντρες δεν μπορούσαν να δουν προς τα πού είχαν πάει οι στρατιώτες, τη στιγμή που ο ίδιος μπορούσε να νιώσει τα ίχνη τους με τα πόδια του, τη στιγμή που η κοπριά των αλόγων ήταν ακόμη ζεστή και χωρίς σκόνη.
«Ας προχωρήσουμε, λοιπόν», είπε ο αξιωματικός. «Δεν μπορεί να βρίσκονται μακριά». Έστριψαν φεύγοντας δίπλα από τον Σούκραμ. Απ’ όσο μπορούσε να υπολογίσει, οι Άγγλοι ήταν καμιά τριανταριά. Αλλά εάν αυτοί αποτελούσαν μια ομάδα του Αγγλικού ιππικού, θα ήταν κι άλλες. Τέντωσε τα αυτιά του και περίμενε. Σύντομα θα έρχονταν.
Μετά άκουσε έναν πυροβολισμό. Ύστερα άλλους τρεις απανωτούς. Οι Άγγλοι δεν πυροβολούσαν έτσι. Δεν μάχονταν σαν τους δικούς του, σε μικρές ομάδες. Οι πυροβολισμοί τους πύκνωσαν τώρα. Πολεμούσαν και ταυτόχρονα έτρεχαν προς τα βουνά. Ο Σούκραμ άρχισε τώρα να φοβάται για τον Ρατζμπίρ και τον πατέρα του. Αργά – αργά πήρε το δρόμο πίσω προς το σπίτι.
«Είδες τους Άγγλους;» ρώτησε η μητέρα του.
«Ναι, άμα, τους είδα», είπε. «Μου μίλησαν. Κυνηγούσαν κάποιους στρατιώτες που πήγαιναν να καταταχθούν στις ομάδες του Τάντια Τόπε. Ο πατέρας κι ο Ρατμπίρ είναι μαζί του».
«Μακάρι να είχαμε νέα του», είπε η μητέρα του.
«Ναι, άμα, είναι δύσκολο να ζούμε χωρίς νέα τους. Σήμερα ένιωσα ντροπή. Πρώτα να συναντήσω τους δικούς μας και μετά ν’ αντιμετωπίσω τους Άγγλους. Μίλησα με τους δικούς μας και τους είπα για την κατάστασή μου αλλά στους Άγγλους δεν είπα τίποτε. Δεν κατάλαβαν πως δεν μπορώ να δω. Ω, άμα, δεν υπάρχει τίποτε που να μπορώ να φανώ χρήσιμος;»
Εκείνη τη νύχτα ο Σούκραμ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Λες και με το να μένει ξάγρυπνος, να υποφέρει, να σκέφτεται, θα μπορούσε να βοηθήσει τους άλλους. Έτσι έφτιαξε με το μυαλό του μια μάχη – ένιωσε τις ιδρωμένες χαίτες των αλόγων, τη μπόχα των αντρών, σαν κι εκείνους που πέρασαν την προηγούμενη μέρα, το σφύριγμα από σφαίρες, τη βαριά μυρωδιά του μπαρουτιού, τα κροταλίσματα των ντουφεκιών, τον θόρυβο από τις οπλές των αλόγων, και το κουδούνισμα από τα γκέμια. Ξαφνικά αναπήδησε. «Άμα, άμα», φώναξε. «Είδα ένα όνειρο. Τον αδερφό μου καβάλα σ’ ένα άλογο να καλπάζει γρήγορα». Έτρεξε προς τη μητέρα του. Την ένιωσε να ανακάθεται στο κρεβάτι. «Το όπλο», είπε. «Φέρε μου το όπλο!»
Του έβαλε το ντουφέκι στα χέρια του. Έβαλε το φυσίγγι μέσα στην κάνη. Βρήκε ψάχνοντας την πόρτα και την άνοιξε. Το άλογο που πλησίαζε δεν έκοψε τη φόρα του.
«Άναψε τη λάμπα», είπε ο Σούκραμ, «κι έλα και στάσου δίπλα μου».
Στάθηκε στο κατώφλι. Τα γυμνά του πόδια πατούσαν γερά το πλακόστρωτο. Κρατούσε το όπλο του οριζόντια, έτοιμος να το σηκώσει καλού κακού. «Σταμάτα γιατί θα πυροβολήσω!» φώναξε. Το άλογο ήταν του Ρατζμπίρ, αλλά μπορεί και να μην ήταν, σκέφτηκε.
«Σούκραμ! Σούκραμ!, τι κάνεις εκεί με το όπλο;» Ήταν ο Ρατζμπίρ.
«Τι τρέχει, Ρατζμπίρ;» ρώτησε η μητέρα του.
«Άμα, δεν έχω χρόνο για εξηγήσεις. Ήρθα να πάρω τον Σούκραμ. Ο Τάντια Τόπε τον χρειάζεται».
«Ο Τάντια Τόπε; Παίρνεις μαζί σου τον Σούκραμ στον πόλεμο; Τι μπορεί να κάνει ο Σούκραμ;» ρώτησε.
«Ναι, τι μπορώ να κάνω;» συμπλήρωσε ο Σούκραμ.
«Θα σου εξηγήσω στο δρόμο. Έλα».
Ο Σούκραμ κατευθύνθηκε προς το άλογο και έψαυσε να βρει το πόδι του αδερφού του. κράτησε τον αναβολέα με το ένα του χέρι και έβαλε το πόδι του μέσα. Ο αδερφός του τον βοήθησε κρατώντας από το αριστερό του χέρι. Ο Σούκραμ καβάλησε.
«Κρατήσου γερά, Σούκραμ. Θα φύγουμε οι δυο μας καβάλα».
Δεν πρόλαβε καλά – καλά να πιαστεί από τη μέση του αδερφού του και το άλογο ξεκίνησε σαν αστραπή. Άρχισε να βρέχει. Πού πήγαιναν, άραγε; Τι θα έκανε ο Σούκραμ; Σε τι θα ήταν χρήσιμος στον Τάντια Τόπε;
Το έδαφος γινόταν όλο και πιο ανώμαλο. Ο δρόμος ήταν γεμάτος από σκόρπιες πέτρες. Ξαφνικά ο Σούκραμ ανορθώθηκε. Μπορούσε τώρα να μυρίσει το βουνό, το δικό του βουνό.
«Σχεδόν φτάσαμε», είπε ο Ρατζμπίρ. Σταμάτησε το άλογο. «Γύρισα», φώναξε. Ο Σούκραμ ένιωσε τα χέρια του αδερφού του γύρω από τη μέση. Τον σήκωσε και τον κατέβασε.
«Είναι κι ο Σούκραμ μαζί σου;» ακούστηκε η φωνή του πατέρα τους.
«Εδώ είμαι, πατέρα. Μ’ έφερε ο αδερφός μου».
«Πού είναι το αγόρι;» Ακούστηκε ο Τάντια Τόπε.
«Εδώ είμαστε», είπε ο Ρατζμπίρ. «Εξηγήστε του εσείς τι τον θέλετε. Εγώ δεν του είπα τίποτε».
«Άκου, Σούκραμ», είπε ο Τάντια Τόπε. «Όλοι μας εδώ είμαστε εκατό άντρες. Οι Άγγλοι είναι προς τον βορά και μια μεγάλη ομάδα καταδρομέων τους απωθεί προς τα πίσω. Δεν ξέρουν πως είμαστε εδώ και οπισθοχωρούν προς το ποτάμι που κρατάμε εμείς τώρα».
«Κατάλαβα», είπε ο Σούκραμ. «Θα βρεθούν ανάμεσα σε δύο πυρά».
«Ακριβώς», είπε ο Τάντια Τόπε. «Άλλα κάτι πήγε στραβά. Μια δύναμη των Άγγλων έφτασε στην κορυφή του βουνού από κάποιον άλλο δρόμο. Εμείς κατέχουμε αυτή τη διασταύρωση αλλά αυτοί έχουν το πλεονέκτημα σε σχέση μ’ εμάς. Σκοπεύουμε να τους επιτεθούμε απόψε αλλά υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι από τη μεριά μας. Το μονοπάτι είναι στενό, ένας κατσικόδρομος, κι η νύχτα τόσο σκοτεινή που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Ο αδερφός σου λέει πως θα μπορούσες εσύ να μας οδηγήσεις προς το βουνό».
«Εγώ; Να οδηγήσω τον στρατό του Τάντια Τόπε;»
«Ναι, εσύ Σούκραμ», είπε ο αδερφός του. «Ξέρεις το μονοπάτι».
«Ναι, ξέρω το μονοπάτι». Φυσικά και το ήξερε. Δεν το ανέβαινε κάθε μέρα μέχρι τώρα στη ζωή του;
Τον οδήγησαν να πατήσει εκεί που άρχιζε το μονοπάτι. Από πίσω του ακολουθούσαν ο πατέρας του, ο Ρατζμπίρ και κατόπιν οι άλλοι, μια μακριά σειρά από άντρες πάνω στον κατσικόδρομό του που οδηγούσε στην κορυφή του βουνού. Ήταν ο Σούκραμ που οδηγούσε τους στρατιώτες.
Τα πόδια του γνώριζαν κάθε πέτρα και ρίζα, κάθε στροφή, κάθε βράχο. Αναγνώριζε τις μυρουδιές του βουνού, των δέντρων. Ένιωθε την απαλή αύρα, τους μικρούς στροβίλους του αέρα – να εδώ ο αέρας ήταν πιο ζεστός, εκεί πιο κρύος.
«Αυτός δεν είναι παρά μόνο ένας κατσικόδρομος», του ψιθύρισε ο πατέρας του. «Δεν ήξερα πως ανέβαινες εδώ πάνω, ειδεμή ποτέ δε θα σου το επέτρεπα. Αν γλιστρούσες…»
«Κι ούτε θα γλιστρήσω. Το μονοπάτι είναι δικό μου», και γέλασε μόνος του. Ίσως ήταν καλό που ήταν σκοτάδι. Αν ήταν περισσότερο φως, οι άντρες να μην ανέβαιναν. Αλλά δεν μπορούσαν να δουν. Από όλους τους, επειδή ήταν τυφλός, μόνο ο Σούκραμ Λόντχι έβλεπε.
«Κοντεύουμε, πατέρα», είπε ο Σούκραμ όταν έφτασε σ’ ένα βράχο. Έψαξε ψαύοντας να βρει μια προεξοχή στον υγρό βράχο για ν’ αναρριχηθεί. Σύντομα αυτός κι ο πατέρας του βρέθηκαν στην κορυφή. Μετά, ένας – ένας, ανέβηκαν όλοι λαχανιάζοντας. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση. Ο Τάντια Τόπε έδωσε οδηγίες ψιθυριστά και οι άντρες ακροβολίστηκαν.
Ο πατέρας του έσπρωξε τον Σούκραμ πίσω από μια μεγάλη κοτρώνα. «Εσύ, Σούκραμ, μείνε εδώ. Θα γυρίσουμε να σε πάρουμε».
Έπρεπε λοιπόν να περιμένει. Τους ένιωθε να φεύγουν μακριά του – τους ένιωθε να έρπουν προς το στρατόπεδο των αντρών που κοιμόνταν. Τότε ακούστηκε μια κραυγή και ακολούθησε μια άλλη. Αμέσως μετά όλοι ξεφώνιζαν και πυροβολούσαν. Ακούγονταν κραυγές τραυματισμένων. Οι ντουφεκιές όλο και πύκνωναν συνοδευόμενες από βραχνές ζητωκραυγές των αντρών του Τάντια Τόπε που φώναζαν:
«Τρέχουν όπου φύγει – φύγει!»
Ακολούθησε μια τρομακτική ανταλλαγή πυρών. Ο Σούκραμ μπορούσε να μυρίσει το μπαρούτι. Κατόπιν ακούστηκε μόνο ένας πυροβολισμός και μετά ησυχία μέχρι που άκουσε τον πατέρα του να του φωνάζει. «Σούκραμ, είσαι εκεί;»
«Εδώ είμαι».
Κάποιος τον έπιασε από το χέρι. Ήταν ο Ταντια Τόπε. «Θέλω να σ’ ευχαριστήσω», του είπε. «Χωρίς εσένα όλο τούτο δε θα είχε συμβεί, και αν ήταν μια συνηθισμένη νύχτα χωρίς πολύ σκοτάδι, δε νομίζω πως όλο τούτο θα είχε συμβεί. Δε νομίζω πως εμείς θα κατορθώναμε ν’ αναρριχηθούμε, αν βλέπαμε».
Όλοι τους τώρα ήταν τριγύρω του, τον αγκάλιαζαν δακρυσμένοι και του έπιαναν το χέρι. «Αν δεν ήσουν εσύ…»
«Θα γραφούν τραγούδια γι’ αυτό», είπε ένας γέρος. «Μπαλάντες για τον Σούκραμ Λόντχι στη μπουντέλι, τη ντοπιολαλιά μας. Ήταν θέλημα Θεού που μας οδήγησες μέσα από το ορεινό μονοπάτι».
Πράγματι, ήταν σίγουρα θέλημα Θεού που οδήγησε τα πόδια του Σούκραμ σε ασυνήθιστα μέρη, γιατί ο ίδιος δεν είχε ποτέ βρεθεί στην κορυφή του βουνού πριν. Οι κατσίκες του είχαν ανεβεί – το ήξερε, γιατί είχε ψαύσει τις πατημασιές τους πάνω στα βράχια. Αλλά ο Σούκραμ δεν είχε ανεβεί πότε – πότε του δεν είχε τολμήσει, όχι μέχρι την κορυφή.
O
*Ο Ανίλ Τσάντρα (συνταξιούχος διοικητικός υπάλληλος) είναι διηγηματογράφος, το πρώτο βιβλίο του οποίου – μια συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Η δέσμευση του Χακίμ και άλλες ιστορίες» – είχε άμεση επιτυχία. Τα έργα του, γραμμένα στ’ αγγλικά, είναι πολύ δημοφιλή, και εκτενώς μεταφρασμένα στη Χίντι. Έχει γράψει πάνω από 200 διηγήματα. Τα περισσότερα απ’ αυτά έχουν δημοσιευτεί σε εφτά συλλογές. Ο Τσάντρα σπούδασε χημεία αλλά τον έθελγε πάντοτε η ιστορία. Έχει γράψει τρία ιστορικά βιβλία: Ματιές στην Αρχαία Ινδία. Γράμματα από τον Παππού μου, Ματιές στην Αρχαία Κίνα. Γράμματα από τον Παππού μου και Ματιές στην Κίνα. Ιστορία και Πολιτισμός (1200 – 1949. Γράμματα από τον Παππού μου. Ο Τσάντρα στηρίζει διάφορα μη κερδοσκοπικά φιλανθρωπικά ιδρύματα και ζει στο Νέο Δελχί, στην Ινδία.
Ο ίδιος κάνει το παρακάτω σχόλιο:
«Είναι διασκεδαστικό να γράφεις διηγήματα. Η επιθυμία να αφηγείσαι ιστορίες και να τις ακούς είναι ίσως η αρχαιότερη, και πιο αγαπημένη, τέχνη στον κόσμο. Οι αιγυπτιακοί τάφοι ηλικίας 6000 ετών μας αποκαλύπτουν ευφάνταστες αναφορές της εγχώριας και κοινωνικής ζωής καταγεγραμμένες σε παπύρους. Οι Έλληνες και Ρωμαίοι αοιδοί εξύμνησαν τα ένδοξα κατορθώματα των θεών και των ηρώων με αφηγηματικό τρόπο. Οι Πέρσες διέπρεψαν σε μύθους και λαϊκά παραμύθια. Η Μέση Ανατολή μας έχει κληροδοτήσει τα πλούσια και άκρως διασκεδαστικά Παραμύθια της Χαλιμάς. Η Βίβλος, τα ινδικά έπη Ραμαγιάνα και Μαχαμπχαράτα αποτελούν θησαυρούς για κάθε λογής πιθανών αφηγημάτων. Θέλω να πιστεύω πως συνεχίζω αυτή την παράδοση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου