1. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΩΜΑ
«Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι». Το συγκλονιστικό έργο του Μ. Λουντέμη για τα βασανιστήρια στην εξορία της Μακρονήσου
Ο Μενέλαος Λουντέμης σε μεγάλη ηλικία
Όσα καταγγέλλει προκαλούν –όπως είναι φυσικό- εκνευρισμό στην έδρα.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σιωπή! Χρησιμοποιείς την ιεράν ταύτην αίθουσαν δια την βρομεράν σου προπαγάνδα; Αρκεί!
ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΗΣ: Αφήστε τον, κ. Πρόεδρε… πολύ γρήγορα –μόλις ο θάνατός του γίνει βεβαιότης-, θα σκύψει τον αυχένα.
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Κάνετε λάθος. Θα πάω όρθιος παντού. Όρθιος όπως περπάτησα ως τώρα, ακόμα κι όταν τα πόδια μου έσταζαν αίματα. Πρέπει, για την Ιστορία, να σας πω ότι χτες βράδυ, μετά το τέλος της δίκης, τρεις άνθρωποι μπήκαν στο κελί μου κι όλη τη νύχτα πάλεψαν να σπιλώσουν την τελευταία μέρα της ζωής μου, αποσπώντας μου την ταπεινωτική «μετάνοια». Θα μπορούσα να σας δείξω τις πληγές και τα εγκαύματα που έκαναν σ’ ολόκληρο το κορμί μου. Δεν το κάνω όμως για να μη νομισθεί ότι εκλιπαρώ την επιείκεια ή τον οίκτο σας. Δεν με πιστεύετε;
ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΗΣ: Εγώ το πιστεύω. Όχι, κ. Πρόεδρε. Εγώ το πιστεύω. Γι’ αυτό, κατηγορούμενε, σε συμβουλεύω εγώ, πατρικώς –όχι με βασανισμούς και απειλάς- σε προτρέπω πατρικώς να εγκαταλείψεις, επιτέλους, αυτό το στείρον ανώφελον πείσμα –χάριν μιας αβεβαίας υστεροφημίας- και να επανέλθεις εις τους κόλπους της Πατρίδος, ήτις θα σε δεχθεί και θα περιθάλψει τας πληγάς σου.
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Παιδιά που τα δέρνουν στο σπίτι με το ξύλο φεύγουν μακρύτερα. Όχι, κ. Στρατοδίκα, δεν θα επιστρέψω στο ετοιμόρροπο σπίτι σας που τόσο άσκημα κάνετε αν το λέτε ‘Πατρίδα’. Δεν θα επιστρέψω ούτε με το γλυκό σας ύφος, που τόσο αδέξια ηχεί στα χείλη σας. Δεν θα επιστρέψω σ’ ένα σπίτι που τας θεμέλια και το κατώι του πλημμύρισαν από αίματα. Πατρίδα είναι εκείνο που για χάρη του θυσιάζονται οι άνθρωποι και όχι εκείνο που για χάρη του σκοτώνουν.
Ο ΙΔΙΟΣ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΗΣ: Ε, τότε πήγαινε στο διάολο! Πήγαινε στον θάνατο που σου αξίζει!»
Πηγή : Μενέλαος Λουντέμης, «Οδός Αβύσσου αριθμός Ο», μυθιστόρημα, Το Βήμα βιβλιοθήκη, πιστή αναπαραγωγή της έκδοσης Ελλ. Γράμματα (5η έκδοση), Αθήνα 2000, σελ. 341-343
Το κολαστήριο της Μακρονήσου. Φωτογραφία του 2006
Οι βασανιζόμενοι είχαν ως άμυνα τις ιδέες τους, τη συνείδηση τους, την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό και τις αναμνήσεις τους σε καταστάσεις και πρόσωπα που θα μπορούσαν να στηριχτούν, αλλά και τη συλλογικότητα.
Οι βασανιστές, προσωπικότητες που δεν εξελίχθηκαν, με ένστικτα που βγήκαν στην επιφάνεια μέσα στην πραγματικότητα της Μακρονήσου.
Τα βασανιστήρια, τα οποία από την άνοιξη του 1948 γενικεύτηκαν, περιλάμβαναν πολύωρο κουβάλημα πέτρας στον ήλιο, ατομικούς ή ομαδικούς ξυλοδαρμούς, ομαδικό και μέχρι λιποθυμίας λιντσάρισμα στις διαβόητες χαράδρες του νησιού, το μαρτύριο της δίψας (ενίοτε με παστό μπακαλιάρο ή ρέγκα για συσσίτιο), κατάβρεγμα με παγωμένο νερό, «καταδύσεις» στη θάλασσα (ενίοτε μέσα σε τσουβάλι), φάλαγγα, «αεροπλανάκι» (ορθοστασία με τα χέρια στην έκταση, κρατώντας ενδεχομένως και πέτρες), απομόνωση στα «σύρματα» (περιορισμένους χώρους περίκλειστους από αγκαθωτό συρματόπλεγμα), πρόσδεση στα «σύρματα» ή στο «σιδηρωτήριον» (μια μεγάλη λεία πέτρα που πύρωνε από τον ήλιο), στραμπούληγμα χεριών, ποδιών ή γεννητικών οργάνων, εικονικές εκτελέσεις –και οτιδήποτε άλλο δίδασκε η προϋπηρεσία των βασανιστών ή γεννούσε η έμπνευση της στιγμής. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τα βασανιστήρια και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στη Μακρόνησο, απέκτησαν μόνιμη αναπηρία ή έχασαν τα λογικά τους.
Αρχική φωτογραφία του Maynard Owen Williams, 1949 : 1osΛόχος του ΒΕΤΟ
*********************
2. ΣΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
-ΜΕΝΕΛΑΟΣ-ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ-ΟΔΟΣ-ΑΒΥΣΣΟΥ-ΑΡΙΘΜΟΣ 0-pdf .
************************
3. ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟ ΣΑΝΙΔΙ
Χάρης Μαυρουδής: Πατρίδα πρέπει να είναι οι ιδέες, οι αξίες, οι άνθρωποι, η οικογένεια σου
Γιάννης Καφάτος
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά σε αθηναϊκή σκηνή σε θεατρική διασκευή από την Σοφία Αδαμίδου, και σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη.
Ο Μενέλαος Λουντέμης στο μυθιστόρημα «Οδός Αβύσσου, Αριθμός 0» περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τις συνθήκες κράτησης κάτω από το εγκληματικό καθεστώς «πειθαρχημένης διαβίωσης» και βασανιστηρίων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου, όπου κυριαρχούσε η ωμή βία, ο τρόμος και η απελπισία, αλλά και η λεβεντιά και η αξιοπρέπεια των εξορισθέντων.
«Το νησί αυτό, που διαδραματίζεται σήμερα η ιστορία μας» γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης- «είναι το τοπίο όπου το έγκλημα δοξάστηκε σαν ύψιστη αρετή. Όπου μέσα απ’ το λαρύγγι του ανθρώπου πέρασαν -για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας- φθόγγοι άγνωστοι…
Πάμε λοιπόν στην κουβέντα μας με τον Χάρη Μαυρουδή:
Γιατί Λουντέμης, σήμερα, το 2018. Δεν φαντάζει «ντεμοντέ» σε μια Αθήνα που οι θεατρικές της σκηνές διαγκωνίζονται για νεωτερισμούς;
Τι σημαίνει ντεμοντέ στην τέχνη; Κάθε χρόνο ανεβαίνουν παραστάσεις με έργα κλασικά τα οποία έχουν μια διαχρονική αξία και τα οποία μαγεύουν το κοινό. Τώρα ως προς τον Λουντέμη και την παράστασή μας, να σου πω πως πρόκειται για ένα εμβληματικό βιβλίο, το οποίο για πρώτη φορά ανεβαίνει στο σανίδι. Η σκηνοθετική ματιά της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, είναι μια φρέσκια ματιά, το σκηνικό του Ντέιβιντ Νεγρίν, τα κουστούμια της Μαρίας Παπαδοπούλου και η όλη προσέγγιση της παράστασης είναι με μια σύγχρονη ματιά, γιατί είναι ένα έργο που μπορεί να μιλάει για το χθες και την μετεμφυλιακή Ελλάδα, τις σχέσεις των ανθρώπων σε χρόνια και στιγμές δύσκολες και διχαστικές αλλά με μια ευρύτερη προσέγγιση θα συμφωνήσεις ίσως μαζί μου πως και σήμερα ζούμε αν όχι στην Ελλάδα, σίγουρα σε άλλα μέρη, τέτοιες στιγμές και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν εκτοπισμένοι συνάνθρωποί μας, σήμερα στην Ελλάδα ο φασισμός και η μισαλλοδοξία σηκώνουν κεφάλι και ο διχαστικός λόγος με κάνει να νιώθω πως ο εμφύλιος φωλιάζει ακόμα στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων.
Πώς φαντάστηκες αυτή την παράσταση και πώς τελικά θα την δούμε από τις 9 Φεβρουαρίου επί σκηνής;
Η παράσταση αυτή με αφορά ως πολιτικό ον και ως καλλιτέχνη εξίσου. Ήθελα μέσα από αυτήν την παράσταση, να διηγηθώ την ιστορία των ανθρώπων που έζησαν την φρίκη της Μακρονήσου, να μιλήσω μέσα από αυτό το έργο και τον ρόλο μου, για ένα κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας το οποίο αφορά κυρίως ανθρώπινες ψυχές και το οποίο επίτηδες έχει αποσιωποιηθεί. Ήθελα να αναβιώσω τον πόνο, την φρίκη, τον φόβο, την ψυχική δύναμη, αυτών των ανθρώπων, να αναζητήσω τα κίνητρα των ανθρώπων που είτε ως θύματα είτε ως θύτες επιβίωσαν μέσα σε αυτή την πραγματικότητα. Ο Θεατής θα τα δει όλα αυτά και θα δει το πως μπορεί ο άνθρωπος να μεταβληθεί σε κτήνος. Σε μια εποχή κατά την οποία το τέρας του φασισμού διαρκώς ενδυναμώνεται, καλό είναι να προβληματιστούμε όλοι.
Περίγραψέ μου τον ρόλο σου, και πώς οπλίστηκες όχι τόσο για να τον ενσαρκώσεις, αλλά να «βγαίνεις» κάθε βράδυ από αυτόν και να γυρνάς σπίτι στην οικογένειά σου;
Ο ρόλος μου ο Παναγής, είναι το ένα από τα δύο κεντρικά πρόσωπα του έργου. Πρόκειται για έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος με μοναδικό έγκλημα την κομμουνιστική του ιδεολογία, εξορίζεται στην Μακρόνησο. Εκεί βασανίζεται ψυχολογικά και σωματικά. Η αλήθεια είναι πως ενσαρκώνω νομίζω, τον δυσκολότερο ρόλο που είχα ως σήμερα. Τον θεωρώ δύσκολο τόσο από σωματική άποψη όσο και από ιστορική. Φεύγω βαρύς από τις πρόβες. Φεύγω με σκέψεις οι οποίες με βασανίζουν. Είναι δύσκολο να βρεις τις ισορροπίες σου μετά! Και η αλήθεια είναι πως έχω αναγκαστεί το τελευταίο διάστημα να μην είμαι τόσο δίπλα στην οικογένεια μου όσο φροντίζω να είμαι και όσο θέλω να είμαι…
Τις βρίσκω όμως αργά αργά τις ισορροπίες μου και έχω σύμμαχο τα παιδιά και τη γυναικα μου οι οποίοι εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους και την κοινή μας ανάγκη για επικοινωνία, με αποτέλεσμα να χάνομαι μαζί τους…
Εκτός όμως από ηθοποιός, σε αυτή την παράσταση δοκιμάζεσαι και ως παραγωγός της. Και καλά το «ηθοποιός» το σπουδάζεις. Το «παραγωγός» πώς το μαθαίνεις, πώς λειτουργεί στην Αθήνα σήμερα. Ποιο είναι το μεγάλο στοίχημα;
Μετά από 25 χρόνια που ασχολούμαι με το θέατρο και την υποκριτική, έχω γνωρίσει φίλους συνεργάτες, συνοδοιπόρους, τους οποίους εμπιστεύομαι τόσο για την τέχνη όσο και το ταλέντο τους. Η εμπειρία αυτή που έχω αποκτήσει και οι συνεργάτες στους οποίους εμπιστεύτηκα το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, σε συνδυασμό πάντα με την σκηνοθεσία και επίβλεψη της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, με κάνουν να νιώθω απόλυτη σιγουριά. Θέλω επίσης να τονίσω την συμβολή της Σοφίας Αδαμίδου η οποία υπογράφει την θεατρική μεταφορά του βιβλίου και της οποίας η βοήθεια είναι πολύεπίπεδη. Τέλος άφησα το σημαντικότερο, την παρουσία του φίλου – αδερφού Χριστόδουλου Στυλιανού με τον οποίο μοιραζόμαστε το κομμάτι της παραγωγής. Η δική του εμπειρία συμπληρώνει και διορθώνει την δική μου. Χωρίς αυτόν δεν θα τολμούσα να αναλάβω αυτόν τον ρόλο. Σε μια πολύ δύσκολη για το θέατρο εμπορική χρονιά, ο στόχος είναι να μην μπούμε μέσα! Έχω όμως την υποψία πως αυτή η παράσταση θα σημειώσει απόλυτη επιτυχία και πως θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά! Ο χρόνος θα δείξει αν είναι απλά μια προσδοκία, η αν η υποψία μου θα γίνει πραγματικότητα.
Ψάχνοντας για τον Λουντέμη, με αφορμή την κουβέντα μας, έπεσα πάνω σε δύο φράσεις που θέλω να μου τις σχολιάσεις: την πρώτη ως πατέρας
«Παιδιά που τα δέρνουν στο σπίτι με το ξύλο φεύγουν μακρύτερα»
Ακόμα και σήμερα, κάποιοι θεωρούν πως η σωματική ή η οποιαδήποτε τιμωρία, μπορεί να συνετίσει ένα παιδί- έναν άνθρωπο! Πιστεύω και εγώ (όπως πίστευε και ο Λουντέμης), πως η τιμωρία από μόνη της δεν λύνει το πρόβλημα. Ίσα ίσα μπορεί και φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Για εμένα ένα ζήτημα επιλύνεται μέσα από την συζήτηση του προβλήματος και μέσα από την κατανόηση. Μόνο τότε θα διορθωθεί η όποια αντίδραση. Είμαι υπέρ των ορίων, αλλά πάντα είμαι υπέρ του να επιμένεις και να μην χάνεις την εμπιστοσύνη σου απέναντι σε ένα παιδί, απέναντι σε έναν άνθρωπο.
Και τη δεύτερη φράση θέλω να μου τη σχολιάσεις ως πολίτης: «Πατρίδα είναι εκείνο που για χάρη του θυσιάζονται άνθρωποι, όχι εκείνο που για χάρη του σκοτώνουν».
Αν ρωτούσες κάποιον πριν από 300 χρόνια αν θα θυσίαζε την ζωή του για την πατρίδα του θα σε κοίταζε με απορία. Τότε ο κόσμος ορκιζόταν σε έναν ηγεμόνα και όχι σε μια πατρίδα. Σήμερα για εμένα πατρίδα δεν πρέπει να είναι ένας γεωγραφικός χώρος. Πατρίδα πρέπει να είναι οι ιδέες, οι αξίες (με πρώτη την ελευθερία) , πατρίδα είναι οι άνθρωποι, η οικογένεια σου. Πατρίδα ήταν η Ελλάδα του 1940 αλλά πατρίδα για τους Γερμανούς ήταν και η Γερμανία του Χίτλερ. Η πατρίδα πρέπει να σε στηρίζει, να σε εμπνέει και να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Να σε κάνει δικαιότερο, να σε κάνει να έχεις αγάπη για αυτήν και να θες να την κάνεις καλύτερη και όχι μεγαλύτερη. Η πατρίδα πρέπει να τους αγκαλιάζει όλους. Πατρίδα να είναι αυτό που δεν θέλουμε να χάσουμε. Αυτό που μας κάνει να νιώθουμε μέρος ενός ευρύτερου συνόλου.
Ο Λουντέμης που επιλέξατε με τους συνεργάτες σου είναι στρατευμένος λογοτέχνης μιας άλλης εποχής. Σήμερα, εσύ πιστεύεις στην στρατευμένη τέχνη; Υπάρχει πεδίο για να ευδοκιμήσει; Χρειάζεται;
Με έχει απασχολήσει αρκετές φορές η σκέψη αυτή! Στρατευμένη τέχνη ήταν ο Λουντέμης, ο Μπρέχτ, ο Μαγιακόφσκι. Στρατευμένη τέχνη όμως ήταν και τα εθνοσωτήρια «καρναβάλια» της Χούντας, οι μουσικές του Κατσαρού και ο Ελληνικός κινηματογράφος την ίδια περίοδο. Στρατευμένη τέχνη είναι και κάποια τηλεοπτικά υποπροϊόντα του σήμερα. Νομίζω τελικά πως το περιεχόμενο της στρατευμένης τέχνης και το κίνητρο το οποίο υπάρχει από πίσω, είναι αυτό το οποίο καθορίζει το αν πιστεύω ή όχι σε αυτό. Όταν μέσω της στρατευμένης τέχνης, εκφράζεις έναν αντίλογο, φτάνεις να μιλήσεις στις ψυχές των ανθρώπων και να τους μπολιάσεις με ερωτήματα, με ελπίδα, με αγάπη, τότε πιστεύω σε αυτήν. Αν τους μιλήσεις για να εξυψώσεις τα πιο ποταπά τους συναισθήματα, να τους μπολιάσεις με φόβο για να τους ελέγξεις, τότε είμαι ενάντια σε αυτήν. Βέβαια σήμερα κυρίως τα ΜΜΕ επηρεάζουν τις αντιλήψεις των ανθρώπων και η τέχνη έχει περιοριστεί σε σχέση με το παρελθόν.
Στο συλλαλητήριο για τη «Μακεδονία» δεν πήγες. Σε ποιο συλλαλητήριο θα πήγαινες και θα έπαιρνες και τα παιδιά σου μαζί;
Σε ένα συλλαλητήριο το οποίο θα γινόταν για να διεκδικήσουμε μια ομορφότερη ζωή, σε συλλαλητήριο το οποίο να διεκδικεί καλύτερη παιδεία, ελευθερίες, δικαιοσύνη, κοινωνικές παροχές, ισότητα. Σε ένα αντιπολεμικό συλλαλητήριο. Κάπου που δεν θα ακουγόντουσαν εθνικιστικά συνθήματα, που δεν θα συμμετείχαν ακροδεξιά σωματεία και ναζιστικές οργανώσεις.
Τηλεόραση ή θέατρο – όσο κι αν ακούγεται «κλισέ» η ερώτηση – θέλω την γνώμη σου.
Ποια τηλεόραση και ποιο θέατρο! Αν μιλάμε για μια τηλεόραση όπως η «Λούφα και παραλλαγή» που είχα κάνει στο παρελθόν, φυσικά και θα ήθελα να συμμετέχω! Αν μιλάμε για μια παράσταση θεατρική η οποία να μην στηρίζεται σε μια σημαντική σκηνοθεσία και ανάλογης αξίας έργο, τότε σαφώς και θα ήθελα να την αποφύγω. Από μόνο του το είδος δεν συνιστά μια καθαρή επιλογή. Αν με ρωτάς όμως σε μια ιδανική συνθήκη, η απάντηση είναι εξίσου θέατρο και κινηματογράφος. Λατρεύω και την αμεσότητα του θεάτρου, αλλά και την διαχρονικότητα και τον τρόπο που διεισδύει η εικόνα, στο συνειδητό και το υποσυνείδητο του ανθρώπου. Η τηλεόραση μπορεί να αγγίξει αυτήν την αισθητική του κινηματογράφου, αλλά απαιτεί πολλά χρήματα! Και αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Τουλάχιστον από ελληνικό κανάλι.
Πότε αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Υπήρξε κάποιο ορόσημο (κάτι που διάβασες , μια παράσταση που είδες κλπ) που αμέσως μετά είπες: Εγώ αυτό θα γίνω;
Μια παράσταση στην έκτη δημοτικού. Ο Οδυσσεβάχ της Καλογεροπούλου. Έπαιζα εγώ στο πλαίσιο του σχολείου. Πάντα το έλεγα, επηρεασμένος από το παιχνίδι που έκανα με τη μητέρα μου στο σπίτι αλλά και από τις παραστάσεις και τις κινηματογραφικές ταινίες που με πηγαίναν οι γονείς μου. Όμως όταν έζησα την εμπειρία της παράστασης, τότε ήμουν σίγουρος και δεν άλλαξα ποτέ. Ήταν Ιούνιος του 87, λίγες μέρες πριν κερδίσουμε το Ευρωμπάσκετ…
Δεν διαφέρεις από τους ηθοποιούς της γενιάς σου που αναγκάζεστε να κάνετε κι άλλες δουλειές για να βιοποριστείτε. Εσύ όμως αντί για μπαρ, ή καφέ ξεκίνησες και διατηρείς το «Κέντρο Διακοπής Καπνίσματος». Πώς ξεκίνησε αυτό;
Σε μια περίοδο που τα πράγματα πηγαίναν πολύ καλά καλλιτεχνικά και οικονομικά για εμένα, έμαθα πως θα αποκτήσω το πρώτο μου παιδί! Τότε σκέφτηκα πως αν θέλω να παρέχω στην οικογένεια μου περισσότερες δυνατότητες, έπρεπε να κάνω παράλληλα και κάτι άλλο! Σε συνδυασμό με την ανάγκη μου να βοηθάω τους ανθρώπους και έχοντας χάσει την γιαγιά μου από το κάπνισμα, αποφάσισα να ασχοληθώ με την διακοπή του καπνίσματος και μέχρι σήμερα διατηρώ παράλληλα αυτή την ιδιότητα και αισθάνομαι περήφανος για αυτή την επιλογή μου! Αισθάνομαι και δικαίωση γιατί αυτή η πρωτοβουλία μου, ήρθε λίγο καιρό πριν την κατάρρευση του κλάδου μου.
Πέραν όμως των επαγγελματικών σου δραστηριοτήτων είσαι και εθελοντής: δασοπυροσβέστης. Μετά από 21 χρόνια δώσε μας έναν ορισμό του «Εθελοντισμού».
Εθελοντισμός, είναι να νοιάζεσαι και στέκεσαι αλληλέγγυος. Να αφιερώνεις προσωπικό χρόνο σε κάποια ιδανικά τα οποία δεν σου επιστρέφουν χρήματα ή προβολή. Να πράττεις ανυστερόβουλα και να μην το διατυμπανίζεις ώστε να παραμένει ανυστερόβουλο. Αυτός είναι για εμένα ο ορισμός και προσπαθώ από την πλευρά μου να το πράττω. Η αλήθεια όμως είναι πως κάθε φορά που σου δίνεται η δυνατότητα να προσφέρεις, νιώθεις μια πληρότητα η οποία σε ανταμείβει και ας μην το επιζητούσες.
Η κρίση έχει δημιουργήσει μια νέα κατηγορία πολιτών: τους «φιλάνθρωπους». Φιλανθρωπία ή αλληλεγγύη είναι αυτό που χρειάζεται σήμερα;
Η φιλανθρωπία δεν μου αρέσει ως λέξη! Μου προκαλεί μια αποστροφή! Ίσως να φταίνε οι φορελαφρύνσεις και η προβολή που «συνοδεύουν» αυτή την λέξη. Για εμένα η αλληλεγγύη είναι αυτή που αρμόζει στην κοινωνία μας. Πιστεύω μάλιστα πως η αλληλεγγύη είναι μονόδρομος αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση νωρίτερα και πιο δυνατοί. Η αλληλεγγύη δεν απαιτεί χρήματα, απαιτεί έγνοια, δωτικότητα και συμπόνια. Γίνεται επί ίσης όρους, χωρίς αίσθημα ανωτερότητας. Αλληλέγγυος μπορεί να γίνει ένας φτωχός προς έναν πλουσιότερο. Ένας αδύναμος προς έναν ισχυρότερο. Δεν περιμένεις κάτι αναλογικό για να πάρεις πίσω.
Και θα κλείσω με την ερώτηση που κάνω σε κάθε πρόσωπο που με εμπιστεύεται για μια συνέντευξη: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου Χάρη, και πώς τον ξορκίζεις;
Ειλικρινά δεν φοβάμαι κάτι για να ξορκίσω. Δεν ανησυχώ μήπως πάθουν κάτι τα παιδιά μου, δεν σκέφτομαι τον θάνατο ή την μοναξιά. Δεν ανησυχώ μήπως πάθω αλτσχάιμερ ή καρκίνο. Δεν ζω με τον φόβο! Ξέρω πως τα πάντα είναι πιθανά, ξέρω πως ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι, αλλά δεν ζω στην ανασφάλεια και στον φόβο. Ίσως να θέλω να ζω ελεύθερος και για αυτό να συμβαίνει αυτό.
Προσπαθώ να αγωνίζομαι καθημερινά για να επιβιώσω με τον τρόπο που θέλω και επειδή ο φόβος σε παραλύει, δεν ζω συντροφιά με αυτόν. Τουλάχιστον μέχρι να τον συναντήσω! Τότε θα σου πώ!
Γιάννης ΚαφάτοςΟδός Αβύσσου Αριθμός 0 – Πληροφορίες για την παράσταση:
Συντελεστές
Θεατρική διασκευή: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Σκηνικά: Ντέιβιντ Νεγρίν
Σχεδιασμός φωτισμού: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Sound Design: Μανώλης Μανουσάκης
Κίνηση: Στέφανι Τσάκωνα
Βοηθός σκηνοθέτης: Καλλιόπη Καραμάνη
Σκηνοθεσία Video: Γιώργος Κορδέλλας.
Video art cinematography: Δημήτρης Ζόγκας, Παναγιώτης Ανδρεαδάκης
Φωτογραφία: Γιάννης Πρίφτης
Παραγωγή: Artφως
Τους ρόλους ερμηνεύουν με σειρά εμφάνισης: Χάρης Μαυρουδής, Δημήτρης Μαύρος, Χριστόδουλος Στυλιανού, Νότης Παρασκευόπουλος, Στέλιος Γεράνης
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Μέρες & ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή 21:00, Σάββατο: 19:15, Κυριακή 18:00
Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό10€ μειωμένο και 5€ ανέργων-ατέλειες
Ημερομηνία έναρξης: 9/2/2018 & λήξης παραστάσεων: 1/4/2018
Olvio Theater |Φαλαισίoυ 7 |Γκάζι |2103414118
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου