Δύο πανέμορφα μουσικά ρόδα

1. Desert Rose

I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand
I dream of fire
These dreams are tied to a horse that will never tire
And in the flames
Her shadows play in the shape of a man's desire
This desert rose
Each of her veils, a secret promise
This desert flower
No sweet perfume ever tortured me more than this
And as she turns
This way she moves in the logic of all my dreams
This fire burns
I realise that nothing's as it seems
I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand
I dream of rain
I lift my gaze to empty skies above
I close my eyes, this rare perfume
Is the sweet intoxication of her love
I dream of rain
I dream of gardens in the desert sand
I wake in pain
I dream of love as time runs through my hand
Sweet desert rose
Each of her veils, a secret promise
This desert flower
No sweet perfume ever tortured me more than this
Sweet desert rose
This memory of Eden haunts us all
This desert flower, this rare perfume
Is the sweet intoxication of the fall

 

 

2. Το ρόδο της ερήμου

Στίχοι & μουσική : Άλκης Κανίδης


Σαν ρόδο της ερήμου εγώ, χωρίς νερό πάντα ανθίζω
Βρέχομαι μόνο όταν δακρύζω, στο Gran Desierto στο Μεξικό
Ψάλλουν οι άγγελοι "Ωσαννά",  κι είπε ο θεός βροχή θα φέρει
Πάντα με κόβει κάποιο χέρι, κι εγώ φυτρώνω αλλού ξανά

Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
Όπως την άμμο καίει ο ήλιος, Καίει ο ήλιος τη ψυχή μου
Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
Έρχεται ο πόνο και φυτρώνει και μεγαλώνει εδώ μαζί μου

Από μικρό, μικρό παιδί ταύροι πετούσαν στ' όνειρο μου
Μέσα στον ξάστερο ουρανό μου έπεφτε ξάφνου η αστραπή
Τρόμαζαν οι άντρες στα χωριά, μάζευαν μέσα γιους και κόρες
Είδα μπροστά μου τόσες χώρες, μα δεν αγάπησα καμιά

Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
Όπως την άμμο καίει ο ήλιος, Καίει ο ήλιος τη ψυχή μου
Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
Έρχεται ο πόνος και φυτρώνει και μεγαλώνει εδώ μαζί μου

Δεν είναι δα τόσο συχνά που οι άνθρωποι από εδώ περνάνε
Μα όταν περίεργα με κοιτάνε κι εγώ ποιος είμαι με ρωτάν
Γίνομαι ψεύτης κι απαντώ, γιατί ούτε όνομα δεν έχω
Έμαθα να γελάω ν' αντέχω, σ' αυτόν τον άγριο τον καιρό

Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
Όπως την άμμο καίει ο ήλιος, Καίει ο ήλιος τη ψυχή μου
Γιατί είμαι εγώ το ρόδο της ερήμου
Έρχεται ο πόνος και φυτρώνει και μεγαλώνει εδώ μαζί μου