Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΑΦΕΝΤΗΣ ΤΗ ΖΩΗΣ

  Ένα σπαρταριστό κείμενο από τη γνωστή και καλή ιστοσελίδα του Αθεόφοβου (atheofobos2.blogspot.gr), διανθισμένο με εμπνευσμένα κείμενα του Αρκά, ο οποίος , όταν δεν είναι (εμετικά υπέρ των διεφθαρμένων κομμάτων) πολιτικός, είναι απολαυστικός.

gerontakos

 

 

ΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΜΑΣ

Όταν είμαστε νέοι ο θάνατος συνήθως αφορά γιαγιάδες, παπούδες, θειάδες κτλ και συγγενείς και φίλους της οικογένειας μεγάλης ηλικίας.

Όταν ήμουνα παιδάκι και πέθανε η γιαγιά μου και μητέρα του, ο πατέρας μου, μου  είπε μια αξέχαστη φράση: Έτσι ήρθαμε τώρα στην πρώτη σειρά εφεδρείας!

Αυτή την φράση θυμήθηκα όταν το ηρωικό Ναυτικό με επιστολή του με ευχαρίστησε για τις προσφερθείσες από εμέ υπηρεσίες προς την πατρίδα και με διέγραψε από τα κατάστιχα των εφέδρων του, ενώ  κάποιος άλλος  διατηρεί  αντίστροφη λίστα εφεδρείας.

 Έτσι καθώς από την νεότητα μεταβαίνουμε στην ωριμότητα η αναπόφευκτη κατάληξη της πολλής ωριμότητας νομοτελειακά είναι  αυτό που είχε πει ο Τσιφόρος: Όλοι σε 1,80 θα πάμε, άντε για τους ψηλούς  2 μέτρα!

Το πεπρωμένον λοιπόν φυγείν αδύνατον και σε όσους  από εμάς δεν έχει υποστεί ο εγκέφαλος μας διάβρωση από τις θρησκευτικές δοξασίες για παραδείσους και κολάσεις, το μόνο που μας μένει είναι να σκεφτόμαστε αν θα προλάβουμε να έχουν γίνει αποτεφρωτήρια για μας κάψουν ή αναγκαστικά, αν δεν θέλουμε να ταξιδέψουμε οριζόντιοι στην Βουλγαρία,  θα βρεθούμε αναγκαστικά να μελετούμε με την ησυχία μας για μια 3ετία μέχρι να μας ξεθάψουν, αν το σώμα μας προσφέρει επαρκές λίπασμα στα άνωθεν αναπτυσσόμενα φυτά και θρεπτική τροφή στους πειναλέους γαιοσκώληκες.

Τουλάχιστον με τις σαφείς εντολές που έχω δώσει να μην εμφανιστεί παπάς στην κηδεία μου, δεν θα υποστώ τα όσα με γλαφυρότητα περιγράφει ο μοναδικός Σκαρίμπας:

Σαν θάρθει η ώρα να -ανεπιστρεπτί- επιστρέψω στην Μάνα Γή, δυό πράγματα θα είναι της ταπεινότητας μου η κορυφαία ταπείνωση: που από την μια μεριά θε να με βάλουνε μ΄εκείνο το «συγχώρεσον τον ανάξιον δούλον σου»- εμ δούλος εμ και ανάξιος! κι΄ απ΄την άλλη οι στην κοινωνία του κατεστημένου τα πρώτα φέροντες, έχουνε να κάνουνε καραγκιοζομπερτελίκια αυτοί!

Κι εγώ τι να σου κάνω, πεθαμένος άνθρωπος;

Παρά το ότι είναι αδιανόητο για πολλούς να σκεφτούν ότι μετά την απώλεια για την ανθρωπότητα μιας τόσο σημαντικής και αναντικατάστατης προσωπικότητας όπως οι ίδιοι, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει και να δύει όπως τώρα. 

Οι μόνες λοιπόν εύθυμες σκέψεις για το αναπόφευκτο αυτό γεγονός είναι να σκεφτόμαστε τι θα κάνουν οι εναπομένοντες μετά την αποδημία μας.

Το πιθανότερο λοιπόν και από μέρους μου ευκταίο, είναι, αντί να αποκτήσω τον μάλλον σπάνιο τίτλο του  χήρου,  να αποκτήσει τον συνήθη τίτλο της χήρας η κ.Αθεόφοβου λόγω του ότι είναι γεγονός ότι αποδεδειγμένα οι γυναίκες ζουν περισσότερο από το αδύναμο ανδρικό φύλο, αλλά και εκ του γεγονότος ότι προέρχεται από κορακοζώητο σόι.

Ο παππούς της  πέθανε 106 ετών, η θεια της πρόσφατα στα 96, η πεθερούλα μου ευημερεί στα 93 της και μόνο ο πεθερός μου πέθανε στα 86, επιβεβαιώνοντας όμως την λαϊκή σοφία που από την αρχαιότητα έλεγε πως  το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού και πως οι γέροι πάνε είτε από χέσιμο είτε από πέσιμο!

Θεωρώντας ως άκρως υποτιμητικό για ένα νέο στα 80 να κρατάει μπαστούνι την σκαπουλάρισε την μία φορά που έπεσε σπάζοντας το πόδι του αλλά το δεύτερο πέσιμο  ήταν δυστυχώς μοιραίο γι΄αυτόν.

Όταν πέθανε ο πατέρας μου, η θεία μου , ήδη χήρα τότε, είπε στην μάνα μου, ίσως και με ολίγη χαιρεκακία,  μια απόλυτα σωστή και  από προσωπική της εμπειρία επιβεβαιωμένη φράση: Τώρα να δεις τι θα αναγκαστείς να κάνεις μόνη σου!

Αναπόφευκτα λοιπόν  μου προκαλεί θυμηδία η φανταστική εικόνα της κ.Αθεόφοβου μπροστά στην βρύση ή το καζανάκι που τρέχει το νερό, στο παράθυρο που δεν κλείνει, στο κουρτινόξυλο που κρέμασε, στην φρυγανιέρα που δεν πετάει τις φρυγανιές, στην τηλεόραση που πάτησε κάποιο κουμπί και δεν έχει εικόνα και σε ένα πλήθος από καθημερινά προβλήματα, που απλώς ανακοίνωνε στον οικιακό της συντηρητή το πρόβλημα και αυτός, γνωστός τελειομανής, έσπευδε να το φτιάξει.

Αλλά αν τα παραπάνω θα μου προκαλέσουν θυμηδία, αυτό που ήδη μου προκαλεί καγχασμό είναι η εικόνα της, όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ατελείωτο χαρτομάνι των λογαριασμών, της Εφορίας και των τραπεζών με τα οποία βέβαια δεν έχει ποτέ ασχοληθεί αλλά και δεν ξέρει καν που βρίσκονται!  

Εκεί δε που θα άξιζε να μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει αόρατος, είναι τα μετά την κηδεία στον καφέ της παρηγοριάς.

Συνήθως είναι μια ιδιαίτερα ζωντανή και εύθυμη σύναξη, στην οποία πολλές φορές ακούει κανείς εκτός από ατάκες και  στιγμές ευθυμίας με τον τεθνεώτα και τα καλύτερα ανέκδοτα, καθώς όλοι είναι ιδιαίτερα ευτυχείς που δεν βρίσκονται οι ίδιοι στην θέση του πεφιλημένου νεκρού.

Η δε σύζυγος ανάμεσα σε στενούς συγγενείς και φίλους εκθειάζει υπαρκτά και ανύπαρκτα προσόντα και χάρες του νεκρού, που, αν δεν τον είχαν παραχώσει και τα άκουγε ο ίδιος, θα πεταγόταν επάνω λέγοντας: Μωρή, μια ζωή δεν μ΄ έβριζες ανίκανο, ανεπρόκοπο και αχαΐρευτο;

Ίσως όμως  ορισμένοι που γνώριζαν καλά τον μακαρίτη να σκέπτονται ότι το καλύτερο  Επιτύμβιον για τον εκλιπόντα δεν είναι άλλο από το ομώνυμο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη:

Πέθανες- κι έγινες και συ: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Tριάντα έξη στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι
                                    αντιπροέδρων,
Eφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που
                                    προσέφερες.

A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν,
Tί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα
Kοιμού εν ειρήνη, δεν θα 'ρθώ την ησυχία σου να ταράξω.
(Eγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
Πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Kοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
O λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θά 'σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.