Θα φύγουμε απ΄τη ζωή γεμάτοι επιθυμίες

Salvador Dali

ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ

Θα φύγουμε απ΄τη ζωή γεμάτοι επιθυμίες
Θα κλείσουμε τα μάτια μας  μες στα χαλάσματα των οραμάτων
Στα πέρατα της ύπαρξης ανεμοστρόβιλοι ιδανικών
Θα περιφέρονται ολόγυρα στις άκληρες ψυχές μας
Κι οι τύψεις για τ΄αβίωτα και βιωμένα έργα μας
Θα αιωρούνται σαν γαλάζιες γάζες στο διάστημα.

Έτσι θα τερματίσουμε τη γήινη διαδρομή μας
Οι άδειοι κύκλοι μας  θα σβήσουν μες στο άπειρο κενό
Και τα λουλούδια ορφανά θα χύνουν μαραμένα αρώματα
Στην ερημιά των απροσμέτρητων θανάτων
Ενώ στην άπλα  τ΄ουρανού οι πόθοι μας θα ταξιδεύουν
Θα τρέχουν θα διαστέλλονται θα χάνονται
Σαν τα κοπάδια των αποδημητικών πουλιών που φεύγουν.

Χρήστος Σαμουηλίδης , "Σήματα λυγρά*", 1963 

Σήματα λυγρά:  προειδοποιήσεις  για επερχόμενο όλεθρο.

:BiblioNet : Σαμουηλίδης, Χρήστος Σ

Για τα ψευτοαντίφα φασισταριά

Ξυλοφόρτωσαν νεαρό που φορούσε μπλούζα με τη φράση «Μολών Λαβέ» στη Θεσσαλονίκη! – Τι αναφέρει ο ίδιος στο  Facebook

Επίθεση από ομάδα αναρχικών στην Καμάρα, στην αντισυγκέντρωση αντεξουσιαστών για τη συγκέντρωση μελών εθνικιστικών οργανώσεων κατά της παράστασης «Εκκλησιάζοντες» στο θέατρο Αυλαία,  δέχτηκε ποδηλάτης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, το βράδυ της Δευτέρας.

Φοιτητής και περαστικός δηλώνει ο νεαρός που φορούσε μπλουζάκι με τη φράση «Μολών Λαβέ» και δέχθηκε επίθεση χθες από αντιεξουσιαστές στην Καμάρα, στην αντισυγκέντρωση αντεξουσιαστών στην Καμάρα για τη συγκέντρωση μελών εθνικιστικών οργανώσεων κατά της παράστασης «Εκκλησιάζοντες» στο θέατρο Αυλαία.

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/ediran-fititi-epidi-forouse-blouza-pou-egrafe-molon-lave/

Συγκεκριμένα, κοντά στην αψίδα του Γαλέριου, (Καμάρα) ομάδα αντιεξουσιαστών όταν αντιλήφθηκε την μπλούζα που έγραφε «Μολών Λαβέ», του επιτέθηκε, τον ξεγύμνωσε και τον γρονθοκόπησε.
Ο ίδιος δηλώνει φοιτητής, απολιτικός  και περαστικός, το δε μπλουζάκι  με τη φράση «Μολών Λαβέ» ήταν  δώρο από την Αθηναία θεία του.

Ο ατυχής νέος ,  σε ανάρτησή του  στο facebook , αναφέρει χαρακτηριστικά με πικρία:

**********************************

ΜΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΒΙΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΓΝΗΣΙΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ

Ένας γνωστός αναρχικός γράφει για ποιο λόγο αυτή η βία δεν έχει άλλοθι

Εφημερίδα των Συντακτών/ 02.05.2015

Συντάκτης: 

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν)

 

 

 

 

Ούτε στα Εξάρχεια, ούτε στον Βαρουφάκη, ούτε στον Ορφανό, ούτε σε κανένα, ποτέ και πουθενά! Τσακίστε τον φασισμό στου μυαλού την σκοτεινή την γειτονιά...
(Βγάλτε τα μαύρα ρούχα και τις κουκούλες για να σκεφτείτε, προτού είναι οριστικά αργά για εσάς και εμάς μαζί...)
Η εκδίωξη του Γιάννη Βαρουφάκη και της συντροφιάς του από τον λούμπεν πολιτικό χουλιγκανισμό  που με εξουσιοφασιστικές  πρακτικές στα Εξάρχεια και στις συγκεντρώσεις εφαρμόζουν  την «πολιτική» του τραμπουκισμού σε όποιον δεν είναι με το «τοπικό Κρατίδιο» της φοβέρας και της σκλαβιάς, είναι μια στενάχωρη υπόθεση που μόνο οι πολιτικοί χώροι μπορούν να λύσουν με τα «όπλα» της αυτοοργάνωσης, της περιφρούρησης και του διαχωρισμού. Ο λούμπεν πολιτικός χουλιγκανισμός που έχει «ιερό και όσιο» την βία και τη «δημοκρατία» της εκδίκησης είναι η άλλη σκοτεινή πλευρά που συμπληρώνει τον φασισμό και όσο «γυρνάμε την πλάτη» τόσο πιο συχνά θα τον βρίσκουμε μπροστά μας!
Δεν γίνεται να δείχνουμε ενδιαφέρον επιλεκτικά μόνο για ρατσιστικές και ναζιστικές δράσεις χωρίς να αναφερόμαστε στον «κόκκινο» ψευτοαντίφα Φασισμό, αν θέλουμε πράγματι οι κοινωνίες να μην βρεθούν από την οικονομική κρίση και εξαθλίωση σήμερα, στον πόλεμο «όλοι εναντίον όλων» αύριο! Ο Φασισμός θα μπει από όλες τις πόρτες «δικαιολογημένος» και «νομιμοποιημένος» και κανείς τότε δεν θα μπορέσει να τον σταματήσει ως «ανεπιθύμητο»!
Ο πανέξυπνος και αθάνατος Φασισμός (για αυτό Φασισμέ ποτέ δεν εγκαταλείπεις τα εγκόσμια, γιατί δεν σε καταλαβαίνουν καθώς αργά γλιστράς ξεγελώντας τον εγκέφαλο και τον διαλύεις κάνοντάς τον Ανεγκέφαλο...),νίκησε άλλη μια φορά στα σημεία.
Την έχω «εισπράξει» αυτή την βία από όλης της εξουσίας τους «εκλεκτούς αντιπροσώπους»! Από φασίστες, «αντιφασίστες» και «αντιεξουσιαστές», από βασανιστές αστυνομικούς  σε κλούβες, περιπολικά και αστυνομικά τμήματα. Την έχουν «εισπράξει» σωματικά κι άλλοι όπως ο φαντάρος στις 8/2/2014 στο Μοναστηράκι που έμεινε 5 μέρες βαριά χτυπημένος στο 401, κάποιοι περαστικοί Κύπριοι φαντάροι επίσης στις 30/11/2013 στην ίδια περιοχή επειδή το ψευτοαντίφα φασισταριό τούς καταδίκασε για ασφαλίτες και ακροδεξιούς με αφορμή την συνολική «εμφάνιση» και «αμφίεση». Το’ χω ξαναπεί και το επαναλαμβάνω ακούραστα με συνέπεια.
Τα μέλη της «αγέλης των λύκων» (κι ο ναζισμός ακριβώς την ίδια «ομάδα καθαρού επαναστατικού αίματος και υπεροχής» έχει και προωθεί, εκεί είναι ο φυσικός χώρος του Μπαχαλισμού και του Μηδενισμού κι όχι στον Αναρχισμό) ακολουθούν πάντα την ίδια θρασύδειλη τακτική, την αριθμητική υπεροχή εκ τού ασφαλούς, μέσα και έξω από το  «γκέττο»  και το «άβατο» που τους παρέχει προστασία και «εξασφαλισμένη καριέρα και επιτυχία»!
Ακόμα και φασίστας να είναι κάποιος ή ασφαλίτης, η μέθοδος της βίας και του λυντσαρίσματος είναι από μόνη της  πράξη φασιστική και δεν ανήκει στην δική μας συμπεριφορά και πολιτική πράξη! Και ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ  είναι όποιος παραβιάζει αυτόν τον κανόνα, σε όποιο «στρατόπεδο» ή «τάξη» κι αν είναι αλλοτριωμένος και προσκυνημένος!
Το ψευτοαντιεξουσιαστικό και ψευτοαντιφασιστικό φασισταριό που με έπαρση, αλαζονεία και  μηδενισμό αλλοιώνει και προβοκάρει τα τελευταία χρόνια τους  κοινωνικούς αγώνες (και ταυτόχρονα τις αναρχικές ιδέες και εκδηλώσεις) δεν αφήνει τίποτα «ζωντανό» και «άθικτο» εκτός από τους μιλιταριστές του δικού τους τάγματος εφόδου. Γιατί ο στρατός της «αντιεξουσιαστικής τζιχάντ» που δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται άλλες απόψεις εκτός από τις δικές της (τις ανοησίες τού παραλογισμού και του αντικοινωνικού μικρόκοσμου δηλαδή) είναι αυτός που στις 20/4/2015 στον Κορυδαλλό (εν μέσω αντιφασιστικής συγκέντρωσης για την δίκη της Χρυσής Αυγής) έδιωξε με προπηλακισμούς, βρισιές και βία τον βουλευτή Νίκο Ορφανό από το «Ποτάμι» γιατί η παρουσία του «παραβίαζε» το ...καταστατικό    «καθαρότητας» και «μαχητικότητας» της ψευτοαντίφα. Είναι ο ίδιος μηδενοφασισμός που  επιδόθηκε άλλη μια φορά στο «επαναστατικό άθλημα» του κυνηγητού και ξυλοδαρμού   εργαζομένων των ΜΜΕ στις 18/4/2015 στα δικαστήρια της Ευελπίδων, κατά την διάρκεια της προσαγωγής των συλληφθέντων από την αστυνομική επέμβαση στην πρόσφατη κατάληψη της Πρυτανείας. Στους δημοσιογράφους Σοφία Παπαιωάννου, Πάσχο Μανδραβέλλη, Κώστα Μπογδάνο, στον σκιτσογράφο Soloup, στην Σώτη Τριανταφύλλου, σε φοιτητικές εκδηλώσεις, στον Γιάννη Πανούση (όταν ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο), οι επιδρομές  στα πρότυπα της μαφίας, του παρακρατισμού και της «ιδεολογίας» του τυφλού αφηνιασμένου όχλου έχει γράψει «λαμπρές σελίδες» και «ηρωισμούς» στα πρωτοσέλιδα τού θεάματος!
Αλλά και στο «Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά δικαιώματα» στις 16/12/2012, στον εμπρησμό του Εναλλακτικού βιβλιοπωλείου του συντρόφου Γ. Καραμπελιά στην οδό Θεμιστοκλέους και του περιοδικού «Ρεσάλτο» στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, το ψευτοαναρχικό κατάμαυρο φασισταριό απονέμει παντού «δικαιοσύνη». Αλλά και στο σπάσιμο τού  καφέ – βιβλιοπωλείου «Φλοράλ» στις 20/2/2013 στην πλατεία Εξαρχείων, στον εμπρησμό βιβλιοπωλείων και πολιτικών γραφείων, στον εμπρησμό της  εφημερίδας  «Athens Voice» στις 6/11/2014, στον ξυλοδαρμό συντρόφων στις 29/3/2015 επειδή διαφώνησαν  με την επίθεση σε περιπολικό στα Εξάρχεια, στην επίθεση  στο στέκι της Αναρχικής Συλλογικότητας ΕΠΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩ στην Πάτρα το βράδυ της Κυριακής 26/4/2015 επειδή οι σύντροφοι αναρχικοί διαχωρίστηκαν από την βιαιομανία τους που διαλύει πολιτικές συγκεντρώσεις. Το αντιεξουσιαστικό φασισταριό δεν κάνει «εκπτώσεις» και «χάρη» σε κανέναν γιατί.... «εδώ μόνο εμείς» , «νόμος είναι το δίκιο το δικό μας» και  «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας»!
Σε αυτόν τον κόσμο δεν ήρθαμε για να «εκτονωθούμε» και να κάνουμε την «πλάκα μας», αλλά για να συμβάλλουμε (ο καθένας από την αλήθεια του κι από όσο κι ότι μπορεί...) στην αλλαγή του και στην εκτροπή από την μακάβρια κανονικότητα και δουλεία που επιδιώκει να μας κάνει να συνηθίσουμε ο καπιταλισμός και η τερατογεννησή του ο φασισμός.
Διαφωνούμε και είμαστε αντίθετοι κι απέναντι με πολλούς και πολλά. Κι αυτοί μαζί μας. Αλλά αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς δεν είναι  αντιγραφές από τον Φασισμό που κλωτσά  στον αποκλεισμό, στην εξορία και στον αφανισμό ότι γι’ αυτόν είναι «ανάπηρο» και «άπλυτο», ότι δεν έχει το full face της κτηνωδίας του! Όποιος λοιπόν συμπεριφέρεται σαν  συμμορία  με σεξισμούς, βρισιές, προπηλακισμούς, βία και απειλές, όποιας λογής ή κοπής  φασιστότσουρμο κι αν είναι, «περαστικά του»  και να  πάει στα τσακίδια, δεν αξίζει εδώ να μοιράζεται το ψωμί και το νερό μας! Δεν είναι Αναρχισμός η «ετυμηγορία της λαϊκής αγανάκτησης» στην οδό Βαλτετσίου, δεν είναι «άνεμος ελευθερίας» παρά μόνο Φασισμός και ποινή Φυλακής τύπου Γ!
Στο ατέλειωτο σύμπαν που ανοίγει διαρκώς στο άκουσμα της πολιτικής θέσης και σκέψης για την διαχείριση της ζωής μας, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες επιλογές, τις ίδιες πολιτικές ή ιδεολογικές αναφορές, αφετηρίες και πορείες. Προφανώς καμία πρόταση (ακόμα κι η αναρχική) από μόνη της δεν φτάνει, τίποτα δεν είναι αλάνθαστο, αυτόφωτο και μοναδικό! Τίποτα δεν είναι «ιδανική αυθεντία» και «βεβαιότητα» όσο αγνός κι ανιδιοτελής είναι ο αγώνας κι η πρόθεση για το «ταξίδι στα αστέρια ή στον παράδεισο» της κοινωνικής-συλλογικής μας αξιοπρέπειας και αρμονίας. Όλες οι προσπάθειες, οι συνεργασίες και οι ουτοπίες μαζί θα «απαιτηθεί» εκ των πραγμάτων να ενωθούν στο τέλος για να αποδεσμευθούν  οι ανθρώπινες σχέσεις από τις εξαρτήσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης που διαιωνίζουν τον Φασισμό!
Δεν βρίσκω άλλη διέξοδο παρά μόνο μέσα από τον κοινό διάλογο (με τις απαραίτητες ωφέλιμες και ενδογενείς συγκρούσεις που τον διευρύνουν) και εκπαίδευση στο  πολύμορφο σχολειό  της  διαφορετικότητας, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή (μετά από γενιές και χρόνια) να προκύψει η ανασύνθεση και η κατάκτηση της απάτητης κορυφής στο βουνό της Ανθρωπιάς. Για να προκύψει η κοινωνία της συν-ευθύνης που «δεν θα πετάξει στον δρόμο το τσιγάρο για να πιαστεί η μέση τού οδοκαθαριστή» πού γράφει τονίζοντας το «φταίμε κι εμείς», ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος!
Αυτοί που πριν λίγες μέρες βανδάλισαν μέσα και έξω από τη Νομική με πρόσχημα την αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας πολιτικούς κρατούμενους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ συντροφοί μας, δεν ενδιαφέρονται για τις κοινωνικές αλλαγές. Κάτω από κουκούλες και μαύρα ρούχα δεν βρίσκεται  η αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης για τα προβλήματα τού ανθρώπινου είδους, δεν βρίσκεται ένας καλύτερος κόσμος, δεν βρίσκεται το αναρχικό ήθος κι η ευγένεια των συντρόφων Νίκου Μπαλή, Γιάννη Πασχαλίδη, Χρήστου Κωσταντινίδη, Βασίλη Καραπλή, Μιχάλη Πρωτοψάλτη, Σύλβιας Παπαδοπούλου και άλλων που «φύγανε» νωρίς, αλλά κι άλλοι φασίστες κουφάλες μέσα στους τόσους άλλους που το «όραμά» τους είναι κρεμάλες και εμφύλιος (πάνω στο αίμα όλων των άλλων εκτός από το δικό τους)!
Έχω γράψει πολλές φορές, πως Τρομοκράτης δεν είναι μόνο η Εξουσία, αλλά κι όποιος «από τα κάτω» την συνοδεύει στην γιορτή του μίσους και του θανάτου, όποιος αδιαφορεί για την αξία της ανθρώπινης υπόστασης. Πώς οι κουκουλονόμοι, οι τρομονόμοι και η συκοφάντηση του αναρχικού ρεύματος στην Ελλάδα δεν «έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό εν αιθρία»! Ναι μεν συντάχθηκαν από εξουσίες-ξυράφια, αλλά με την συναυτουργία της χρήσιμης ηλιθιότητας της ψευτοαντίφα και της «νέας αναρχίας» που καταστρέφει ότι «δεν της γουστάρει»!
Και για να σταματήσει να χρεώνεται (άδικα) ο αναρχικός χώρος την  καταστολή και την ανομία από τις πολιτικές συμμορίες και τους μηδενιστές «σερίφηδες» που υποδύονται τους αναρχικούς, δεν υπάρχει άλλη επιλογή και λύση από ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ που θα  κλείσει τον κύκλο της Ανοχής και Σιωπής, γιατί ο Φασισμός δεν αργεί να περάσει από «φαινόμενο» της εποχής, στην πλήρη κυριαρχία!
Κανένας δεν είναι ικανός να καθορίζει και να αποφασίζει ποιός θα μείνει και ποιός θα φύγει από εστιατόρια, ταβέρνες, καφενεία ή πλατείες, κανένας δεν είναι «ιδιοκτήτης» ή «τσιφλικάς» της γης και του δημόσιου χώρου που ανήκει σε όλους μας. Και στον Ορφανό και στον Βαρουφάκη και στους αναρχικούς και σε όλους χωρίς εξαιρέσεις! Δεν θα γίνουμε εμείς «καθεστώς εξαίρεσης και απαγόρευσης», ποιοί είμαστε εμείς που θα επιβάλλουμε στους άλλους (θεσμικούς ή εξωθεσμικούς, ανώνυμους ή επώνυμους, «περσόνες» ή «αντισυμβατικούς») πού θα διασκεδάσουν, πού θα εκφρασθούν, πού θα διαδηλώσουν; Ο  Κόσμος μας χωρά όλους τούς Κόσμους ακόμα και εκείνους που στον δικό τους (ίσως) ποτέ δεν θα είμαστε επιθυμητοί ή  καλοδεχούμενοι! Κι αυτή είναι η νίκη μας στην Εξουσία τού Φασισμού!
Η απάντηση στον φασισμό δεν μπορεί να είναι η μπατσαρία  της σκέψης, οι κομάντο περιπολίες (σαν αυτές πού κάνουν οι εθνικιστές «πατριδοφύλακες» στον Άγιο Παντελεήμονα και στο κέντρο της Αθήνας) και οι εξώσεις-επιθέσεις για όποιον δεν ανήκει στη «φυλή μας»! Η  απάντηση στον φασισμό δεν είναι η ανακύκλωση του ίδιου του φασισμού!
 «Κυνηγοί κεφαλών» και «πορτιέρηδες-μπράβοι» του ψευτοαναρχισμού δεν έχει καμία διαφορά ο φασισμός σας στον Κορυδαλλό και στην οδό Βαλτετσίου, με τους φασίστες και θρησκόληπτους  που  πολιόρκησαν στις 11/10/2012 το θέατρο «Χυτήριο» και ματαίωσαν  την παράσταση Corpus Christi  για του «Χριστού την πίστη την αγία», δεν έχει καμία διαφορά το δικό σας «καθαρτήριο» με εκείνο της  ένστολης αλητείας και τού ναζισμού μέρους της ΕΛ.ΑΣ. που όταν τους δοθεί η ευκαιρία (όπως τους την δώσατε  με την επίθεση στο περιπολικό στα Εξάρχεια και στις «φάσεις» σας μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο) έχουν «ψωμοτύρι» τις εισβολές, τις προσαγωγές και τους τραμπουκισμούς σε καταστήματα και χώρους πολιτικών ομάδων σε μια συνοικία που την ιστορία της και την αγνοείτε και την έχετε τσακίσει με τον φασισμό σας!
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν γίνονται για να προστεθεί κοντά στον φασισμό των Κέλτικων και Πύρινων σταυρών ο δικός σας «αντιφασιστικός» ολοκληρωτισμός, ως νέος φασισμός με άλλα «χρώματα, σύμβολα και σημαίες», οι κοινωνικοί αγώνες δεν συμπορεύονται με τα άτυπα «υπουργεία» σας  (πολύ πιο σκληρά κι αυταρχικά από εκείνα της εξουσίας που δήθεν «πολεμάτε»... νομίζετε...), τις κλίκες, τις εμμονές, τις ιδεοληψίες και τα «συνοπτικά λαϊκά δικαστήρια του δρόμου» που αναπαράγουν με την «ιερή βίβλο»  της οργής την  βαρβαρότητα, τον ατομικισμό  και την  πολιτιστική και πολιτική ισοπέδωση που προκάλεσαν οι κάθε λογής φασισμοί και χρηματοαξίες της ψευτοδημοκρατίας και των εξουσιαστικών συστημάτων.
Γιατί, την ζωή μας πάνω απ΄ όλα έχει πάντα σημαδέψει πως για να μην περάσει ο Φασισμός έχουμε ως θεμέλιο να υπερασπίζουμε το δικαίωμα του καθενός να λέει την γνώμη του χωρίς  να βλάψει τον άλλο, να ξεπερνάμε την εξουσία και να σέρνουμε μπροστά τον τροχό για ζωή με τον πολιτικό λόγο και την πειθώ των προτάσεων, να στέκεται όρθιος ο διπλανός μας  χωρίς φόβο ανάμεσα σε χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους και απόψεις χωρίς να κινδυνεύει από τον φονταμελισμό και τον σεκταρισμό που καταστρέφει μαζί με όλα τα άλλα όλες τις δημοκρατικές αξίες και ιδέες των κοινωνικών κινημάτων!
Η διάβαση από  το «Εγώ της Εξουσίας» για να φθάσουμε στο «Εμείς της Αυτοδιεύθυνσης και της Συμμετοχής» θα μπορέσει να πραγματωθεί μόνο όταν σκοτώσουμε τον φασίστα και δήμιο πού έχουμε μέσα μας! Μετά... θα μπορέσουμε πιο εύκολα να μιλήσουμε με τους «άλλους» για Κομμουνισμό και Αναρχία που το ένα χωρίς το άλλο δεν μπορούν να ζήσουν χώρια και αυτά πάλι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς Κοινωνία! Ας κοινωνήσουμε παντού τις  σταγόνες τού ήθους τού Αγώνα χωρίς διακρίσεις, προτού ο Φασισμός ...μάς προλάβει, «ντύνοντας» τον Κόσμο στις ατέλειωτες κρύες Νύχτες των Κρυστάλλων και των Ολοκαυτωμάτων!
Η αναρχία (και όχι αφηρημένα η «αντιεξουσία»…) δεν εκδικείται αλλά κάνει παντού μόνο φίλους και εραστές.

Μια μεταφορά ο βίος Κυριολεκτικά

ΣΥΝΟΨΗ

Μια μεταφορά ο βίος
Κυριολεκτικά

Ακάθεκτα περνούν τα χρόνια μας τα στάσιμα
ένας αέρας πες ένας αέρας. Ούτε.
Εκείνος, μια θ’ αναστήσει τη φωτιά
μόλις που σβήνει
μια τα καράβια θα τα κινδυνέψει
μια πιο αψύ θα κάνει το κρασί.
Αέρας το λοιπόν
Αφού το λες.
Φυσάει και φεύγει.
Απ’ την πηγή δεν απομένει παρά η μνήμη της,
λειψή κι εκείνη,
μακρινή.
Τότε. Θυμάσαι. Δεν θυμάσαι;
Τότε που έφυγε ο …
Ο;
Όλα τα συνοψίζει ο θάνατος

Παντελής Μπουκάλας (1957), "Ρήματα" , 2009.

___________________________

The greatest movements of George Frederic Handel's choruses. (oratorios, anthems, etc)

01. Coronation anthem: Zadok the priest 00:00 02. Samson: Then round about the starry throne 05:24 03. Jephtha: Cherub and Seraphin 07:43 04. Jephtha: How dark oh Lord 11:04 05. Hercules: Jealosuy! Infernal pest 17:55 06. Israel in Egypt: He smote all the first-born 23:44 07. Israel in Egypt: He is my God - And I will exhalt him 26:12 08. Israel in Egypt: Sing ye to the Lord 29:59 09. Semele: Avert these omens, all ye pow'rs! (german) 33:40 10. Belshazzar: All empires upon God depend (german) 36:23 11. Belshazzar: Oh glorious prince (german) 39:29 12. Belshazzar: I will magnify Thee - Amen (german) 44:57 13. Judas Maccabeus: See the conqu'ring hero comes 50:14 14. Judas Maccabeus: Sing unto God 53:04 15. Funeral anthem: The ways of Zion do mourn 56:08 16. Dixit Dominus: Opening chorus (latin) 01:02:41 17. Solomon: May no rash intruder (Nightingale-chorus) 01:08:42 18. Messiah: For unto us a child is born 01:12:17 19. Messiah: Hallelujah! 01:16:27 Various artists

Η μνήμη: ταυτότητα ή ιδεολογία;

 

 

efsyn.gr/ 30.10.201

Αντώνης Λιάκος*

«Η μνήμη ως ταυτότητα. Φόρος τιμής σε όλες τις γενιές της "αρχαίας σκουριάς" (ανάρτηση του ΣΥΡΙΖΑ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με την επίσκεψη στη Μακρόνησο).
Η μνήμη ως ταυτότητα, είναι εμβληματική φράση, ωστόσο γίνεται προβληματική όταν γίνεται επίκληση της μνήμης για να καλύψει την κρίση ταυτότητας, όταν η μνήμη λειτουργεί ως ιδεολογία. Υπάρχει σήμερα στην πλειοψηφική Αριστερά, κρίση ταυτότητας; Δύσκολα κρύβεται, δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Οι εμπειρίες της διακυβέρνησης, έχουν μεγάλη απόκλιση από τις προσδοκίες πριν το 2015. Δεν ανταποκρίνονται σε κείνη την ταυτότητα, δεν έχει δημιουργηθεί νέα ταυτότητα.
Η διακυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα έχει ένα πολύ ευρύτερο, πειραματικό και παραδειγματικό ενδιαφέρον. Μπορεί να επιβιώσει η Αριστερά στη σύγχρονη φάση του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης, των μεγάλων διεθνών μεταδημοκρατικών θεσμών; Και αν υποθέσουμε ότι μπορεί, τι μπορεί να κάνει; Ποια μπορεί να είναι η ταυτότητά της; Και σ’ αυτή την νέα ταυτότητα, πώς μπορεί να συνδυαστεί αυτό που υπήρξε, δηλαδή η ιστορία της, με αυτό που είναι σήμερα;
Μπορούν να πιστωθεί στην κυβέρνηση η έντιμη προσπάθεια να βγάλει τη χώρα από τον πυρήνα της κρίσης, αποφεύγοντας μια επικείμενη ανθρωπιστική κρίση που ήδη έπληττε τους φτωχότερους. Παρά τα προβλήματα και τις αστοχίες του μεταναστευτικού, η χώρα δεν κατολίσθησε σε ακροδεξιό καθεστώς τύπου Ουγγαρίας ή Πολωνίας, όπως επί Σαμαρά. Ωστόσο, αυτό που ήταν εξαρχής στόχος της μνημονιακής πολιτικής, δηλαδή η προσαρμογή της κοινωνίας στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και η εσωτερική υποτίμηση, στον μεγαλύτερο βαθμό επετεύχθη.
Η Αριστερά θα έχανε την αξιοπιστία της αν δεν αναλάμβανε ευθύνες διακυβέρνησης. Μπορεί όμως να διατηρήσει την αξιοπιστία της ως κυβερνητική αριστερά; Νέες καταστάσεις, νέα προβλήματα. Πώς θα αντιμετωπίσει λ.χ. το συνταξιοδοτικό ζήτημα σε ένα γηράσκοντα πληθυσμό; Πώς θα εξασφαλίσει ανάπτυξη μόνο με αναμενόμενες ξένες επενδύσεις, χωρίς την εσωτερική συσσώρευση, όταν αυτή διοχετεύεται, μέσω φορολογίας, στην αποπληρωμή των δανείων;
Με ποιά εργαλεία μπορεί να ασκήσει αναπτυξιακή ή κοινωνική πολιτική; Πώς θα υπερβεί τον ασφυκτικό έλεγχο των δανειστών, έως ότου λήξει το τρέχον μνημόνιο, αλλά και μετέπειτα όσο βρίσκεται σε εκκρεμότητα η αποπληρωμή του δανείου; Οι έλεγχοι στους προϋπολογισμούς και την οικονομική πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών έχουν αποκτήσει πλέον δομικό χαρακτήρα.
Μπορεί να συνταιριάσει η Αριστερά, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, το πρόγραμμά της με τα ζητήματα αυτά; Μήπως πρέπει να τροποποιήσει τους στόχους της; Προς το παρόν δικαιώνεται στην αναγνώριση των δικαιωμάτων, κάτι σημαντικό, γιατί τα κινήματα για τα δικαιώματα ανήκουν στην ιστορία της. Ωστόσο η διαμόρφωση της κοινής γνώμης ελέγχεται από 5-6 ολιγάρχες, οι εξοπλισμοί στα ύψη, η πολιτισμική πολιτική πορεύεται χωρίς πυξίδα, ή ασκείται εξολοκλήρου πλέον από τα ιδιωτικά ιδρύματα τα οποία συγκεντρώνουν την καλλιτεχνική πρωτοπορία και διαμορφώνουν ταυτότητες. Το παράδειγμα, όπου αντί να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις, γίνεται κλήρωση σημαιοφόρων, δείχνει μετέωρο βήμα σε διαρκή αναποφασιστικότητα.
Το ερώτημα είναι: Όλα όσα έγιναν, αλλά και όσα δεν έγιναν, συγκροτούν μια ταυτότητα της Αριστεράς; Και αυτή η ταυτότητα πώς σχετίζεται με τη μνήμη της; Αν η ουσία της Αριστεράς είναι η κριτική στάση, η κριτική στο υπαρκτό, από ποια αφετηρία μπορεί να γίνει πλέον; Το ερώτημα δεν σηκώνει υπεκφυγές, ούτε φιλοσοφικές νεφελοκοκκυγίες.
Δεν μπορεί να απαντηθεί με ακροβατισμούς ανάμεσα στις επικλήσεις του μαρτυρικού παρελθόντος και στην ικανοποίηση από την ολοκλήρωση της δεύτερης ή τρίτης αξιολόγησης. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση στους πολίτες, η οποία, συγκρατείται μόνο εξαιτίας της απέχθειας στον κοινωνικό δαρβινισμό των αντιπάλων. Δεν αντισταθμίζεται όμως από μια νέα θετική ταυτότητα. Οι πολίτες που συμπαθούν την Αριστερά είναι ιδεολογικά αφοπλισμένοι. Μπορούν να είναι βέβαιοι για το παρελθόν, παραμένοντας αβέβαιοι για το μέλλον;
Ο μετεωρισμός προκαλεί αμφίδρομη βλάβη: Πρώτο, η καθήλωση σε ένα ανεπεξέργαστο παρελθόν, εμποδίζει τη σύγχρονη ωρίμανση του Σύριζα, και την συγκρότηση ενός τολμηρού μεταρρυθμιστικού προγράμματος προς όφελος των πολλών. Δεν προχωράς αν κοιτάζεις συνεχώς πίσω με ενοχές, αν νοσταλγείς χαμένες αθωότητες. Δεύτερο, κινδυνεύει το ίδιο το παρελθόν να γίνει αδιάφορο και πληκτικό.
Όπως το αντιφασιστικό αφήγημα που χρησιμοποιούνταν στην ΕΣΣΔ και στις Λαϊκές Δημοκρατίες ως επίσημη ιδεολογία έως το 1989. Οι ιστορικοί μας έχουν κάνει το μέρος της δουλειάς που τους αναλογεί, δηλαδή την κριτική επεξεργασία του παρελθόντος, και έχουν πάρει τις αναγκαίες αποστάσεις από αυτό.
Η σύνθεση όμως ανάμεσα στο κριτικό παρελθόν και στο κριτικό παρόν, είναι κάτι που πρέπει να γίνει σε πολιτικό επίπεδο. Το ζητούμενο επομένως είναι αν ιστορικά βιώματα, παρελθούσες προσδοκίες και παρούσες εμπειρίες μπορούν να μπουν σε ένα πλαίσιο συνεξέτασης, ώστε να συγκροτηθεί μια καινούργια ταυτότητα.
Παράλληλα, η συγκρότηση, στην περίοδο της κρίσης, ενός νεοσυντηρητικού μετώπου αναζητά επίσης ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την ιστορία για να συγκροτήσει ταυτότητα. Η αναθεώρηση του παρελθόντος γίνεται κρίσιμο εργαλείο για πολιτικές αλλαγές.
Επομένως, οι διαμάχες για το παρελθόν δεν τέλειωσαν, και σε τελευταία ανάλυση είναι πολιτικές. Πολιτικές ως διαμόρφωση ενός βλέμματος με προοπτική, πέραν του παροντισμού, με ικανότητα να δει το περίγραμμα των τάσεων και των εξελίξεων. Γιατί αν η ιστορία χρησιμοποιείται ως εφεδρικά πυρομαχικά, αν γίνεται επίσημη ιδεολογία, τότε η ιστορική σκέψη χάνει το πιο δυναμικό της στοιχείο: τη δυνατότητά της να θέτει ερωτήματα που αναπλαισιώνουν το παρόν.
H συνειδητοποίηση ότι είμαστε αυτό που δεν μπορούμε πλέον να είμαστε, είναι αυτή που οριοθετεί και δημιουργεί το παρελθόν μέσα στη ροή του χρόνου, που τοποθετεί το παρελθόν στην ιστορία, που το βγάζει από τη διαρκή εκκρεμότητα ανάμεσα σε «αυτό που πέρασε» και σε «αυτό που διαρκεί ακόμη». Γιατί η ταύτιση είναι καθήλωση.
Η συνείδηση της διαφοράς είναι συνείδηση της μετάβασης. Συχνά η συνείδηση αυτή συνοδεύεται από την αίσθηση της απώλειας (η χαμένη αθωότητα, η χαμένη άνοιξη κλπ) και είναι τραυματική. Είναι αναγκαίο όμως να περάσει κανείς από το τραύμα της μετάβασης χωρίς να επιτρέψει την καθήλωση στην ταύτιση. Η εκκρεμότητα και ο μετεωρισμός δεν συνιστούν λύση. Επομένως (για να επιστρέψουμε στην φράση «η μνήμη ως ταυτότητα»), το περιεχόμενο της ταυτότητας δεν μπορεί να είναι η μνήμη, αλλά η συνείδηση της μετάβασης από το παρελθόν προς εκείνο που υπολογίζουμε ως μέλλον. Από τη μνήμη στον συνολικό αναστοχασμό της ιστορικής πορείας.
* συντομευμένη μορφή δημοσιεύτηκε στην Εφ.ΣΥΝ.
* ιστορικού, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Κατοχή στην Ελλάδα: Οι ελλείψεις των προϊόντων και οι επιτάξεις των Γερμανών

28.10.2017

efsyn.gr

Συντάκτης: 

Ελένη Νικολαΐδου*

ΕΡΕΥΝΑ
Την Κυριακή 27 Απριλίου 1941, τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα. Αυτή η ημερομηνία σηματοδοτεί την έναρξη της Κατοχής για την αθηναϊκή κοινωνία και όλα τα δεινά που τη συνοδεύουν. Οι Γερμανοί προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να λεηλατήσουν τους πόρους της χώρας όχι μόνο για τις ανάγκες των εδώ κατοχικών στρατευμάτων αλλά γενικότερα για την πολεμική τους προσπάθεια.
Η ελληνική οικονομία, και πριν την περίοδο της Κατοχής, είναι εξαρτημένη, η παραγωγή περιορισμένη και η χώρα είναι αναγκασμένη να εισάγει σημαντικό ποσοστό των απαραίτητων για αυτήν ειδών διατροφής καθώς η εγχώρια παραγωγή καλύπτει το 80% των αναγκών του πληθυσμού. Το 1938 η Ελλάδα εισάγει το 38% των αναγκών της σε στάρι, το 26% σε όσπρια και το 21% σε κρέας [1].
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι εισαγωγές προϊόντων έχουν μειωθεί αισθητά (πίνακας 1).

Η είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα και η Κατοχή της χώρας χειροτερεύουν σημαντικά τα δεδομένα σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Αποκλειστικός κυρίαρχος ρυθμιστής της οικονομικής ζωής της χώρας είναι ο κατακτητής και οι συνεργάτες τους.Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οι ελλείψεις των ειδών διαβίωσης, η απογείωση των τιμών στην αγορά είναι σε ημερήσια διάταξη και το οικονομικό χάος δεν αργεί να επικρατήσει στην Ελλάδα[2].
Στην «Έκθεση Σμπαρούνη» φαίνονται οι χιλιάδες τόνοι εμπορευμάτων και προϊόντων που πήραν οι Γερμανοί μόλις μπήκαν στη χώρα (πίνακας 2).

Τα στρατεύματα κατοχής από την πρώτη στιγμή εφαρμόζουν την πολιτική της κατάσχεσης και της λεηλασίας των προϊόντων για τις δικές τους ανάγκες. Οι Γερμανοί αρπάζουν όλα τα τρόφιμα[3].
Παράλληλα με τις επιτάξεις η παραγωγή προϊόντων έχει μειωθεί σημαντικά και η ζημιά που υπόκειται ο ιστός του εμπορίου μετριέται σε δισεκατομμύρια δραχμές (πίνακας 3).

Το βρετανικό Υπουργείο Οικονομικού Πολέμου κοινοποιεί στο F.O. τις πληροφορίες που έχει στη διάθεσή του για την κατάσταση στην Ελλάδα. Στη χώρα επικρατούν συνθήκες λιμού και υπάρχει σοβαρός κίνδυνος επιδημιών. Παιδιά πεθαίνουν από πείνα και εφαρμόζεται με αυστηρότητα σύστημα διανομής των βασικών ειδών διατροφής. Οι Γερμανοί έχουν εξάγει αλεύρι, πατάτες και άλλα τρόφιμα. Οι οδικές και σιδηροδρομικές επικοινωνίες δεν έχουν ακόμη αποκατασταθεί και υπάρχει μεγάλη έλλειψη βενζίνης και υποζυγίων[4].
Ο πρώην επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα δηλώνει σε μέλη των βρετανικών υπηρεσιών στη Λισσαβόνα ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι φοβερή και ο πληθυσμός λιμοκτονεί, διότι όλα τα διαθέσιμα είδη διατροφής έχουν σταλεί από τους Γερμανούς έξω από τη χώρα[5].
«Οι Γερμανοί απογυμνώνουν συστηματικά την Ελλάδα με λεηλασίες και εκβιασμούς. ... Η πληρωμή των προϊόντων που αγοράζονται σε τιμή κόστους, γίνεται με χαρτονόμισμα των Αρχών Κατοχής, το οποίο τυπώνεται από κινητά πιεστήρια του γερμανικού στρατού. Στην περιοχή της Αθήνας: 1) τα περισσότερα είδη διατροφής μπορούν να αγορασθούν μόνο σε υπέρογκες τιμές στη μαύρη αγορά 2) παρέχονται με δελτίο 50 δράμια άρτου (160 γραμμάρια) την ημέρα σε όλους, καθώς επίσης 50 δράμια γάλα την ημέρα μόνο στα παιδιά 3)η επίσημη τιμή της πατάτας είναι 15 δραχμές η οκά (τα 1.282 γραμμάρια) αλλά η έλλειψή της είναι μεγάλη και στη μαύρη αγορά η τιμή έχει δεκαπλασιαστεί 4)τρόφιμα από την Τουρκία δεν έχουν ακόμη αποσταλεί»[6].
Οι Γερμανοί έχοντας ως προτεραιότητα τις δικές τους προμήθειες συνεχίζουν να επιτάσσουν τρόφιμα ακόμη και κατά τη διάρκεια του μεγάλου λιμού.

Τα έξοδα των Γερμανών, τα δανεικά κι αγύριστα

Στην περίοδο της Κατοχής η αύξηση των τιμών των προϊόντων οφειλόταν τόσο στις ελλείψεις των βασικών ειδών όσο και στην αύξηση κυκλοφορίας του χρήματος που οδήγησε σε υποτίμηση[7]. Ένας βασικός λόγος που ωθεί τις τιμές των προϊόντων προς τα πάνω είναι η εντατική κυκλοφορία του χαρτονομίσματος λόγω της ανάγκης κάλυψης των δαπανών των αρχών Κατοχής σε συνδυασμό με τη μεγάλη έλλειψη προϊόντων. Σύμφωνα με το Mark Mazower «τον Ιούνιο του 1941 κυκλοφορούσαν 24 εκατομμύρια δραχμές, ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούσαν 109,8 εκατομμύρια»[8].
Η νομισματική κυκλοφορία μετά τους πρώτους μήνες της Κατοχής φτάνει τα 41 δισεκατομμύρια έναντι 23 δισεκατομμυρίων στην έναρξη της Κατοχής. Η οικονομική και επισιτιστική κατάσταση της Ελλάδας χειροτερεύει. Οι διάφορες ανακοινώσεις του Τσολάκογλου δεν έχουν άλλο σκοπό από το να σκεπάσουν το γεγονός της ληστείας[9]. Το Σεπτέμβριο του 1942 το σύνολο του χαρτονομίσματος φτάνει στα 200 δισεκατομμύρια[10].  Βασικότερος λόγος του πληθωρισμού και της ακρίβειας είναι τα χρήματα που είναι υποχρεωμένες οι κατοχικές κυβερνήσεις να πληρώνουν στους κατακτητές. «Ίσαμε τις 28 Αυγούστου (1942) είχαν πάρει οι γερμανοϊταλοί 20 δισεκατομμύρια. Εκείνη την ημέρα ο Αλτεμπουργκ και ο Γκίτζι απαίτησαν άλλα 10 δισεκατομμύρια. Το υπουργικό συμβούλιο συνήλθε και τους τα έδωσε. Το ίδιο υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε να μη δώσει καμία αύξηση στους δημόσιους υπαλλήλους που τους έχει υποσχεθεί τόσες φορές»[11].
Το Δεκέμβριο του 1942 η κυκλοφορία του χαρτονομίσματος στην Ελλάδα ανέρχεται σε 306 δισεκατομμύρια και είναι δεκαπενταπλάσια της προκατοχικής περιόδου[12].
«Η Υπηρεσία ΑΠΟΛΛΩΝ τηλεγραφεί ότι στις 31 Ιανουαρίου 1944 κυκλοφορούσαν χαρτονομίσματα συνολικής αξίας 3.942.000.000.000 δρχ στα τέλη Φεβρουαρίου 5.220.000.000.000 δρχ και στις 10 Μαρτίου 1944 5.700.000.000.000 δρχ. Οι Γερμανοί έχουν πωλήσει από το Νοέμβριο του 1943 200.050.000 ναπολεόνια και 400.050.000 χρυσές αγγλικές λίρες. Στις 10 Μαρτίου η ισοτιμία της λίρας ήταν 10.000.000 δρχ και στις 15 Μαρτίου 14.000.000, ενώ το ναπολεόνι είχε τιμή κατά 22% μικρότερη»[13].
Η Υπηρεσία ΑΠΟΛΛΩΝ τηλεγραφεί, από την Αθήνα, ότι κυκλοφορούν 4.100.000.000 δραχμές. Οι Γερμανοί πουλούν 300.000 χρυσές λίρες προς 895 εκατομμύρια δραχμές και σκοπεύουν να πωλούν 100.000 χρυσές λίρες το μήνα[14].
Η κατοχική κυβέρνηση εκδίδει χαρτονόμισμα χωρίς αντίκρισμα με αποτέλεσμα τον πληθωρισμό, «έως τον Οκτώβριο του 1942 η κυκλοφορία των ελληνικών χαρτονομισμάτων είχε δεκαπλασιαστεί και ο τιμάριθμος είχε λάβει 88 φορές μεγαλύτερη αξία. Η δραχμή είχε το 1/200 της προπολεμικής της αξίας σε σχέση με τη βρετανική λίρα ενώ η ψαλίδα ανάμεσα στους μισθούς και στην αξία των προϊόντων ολοένα και μεγάλωνε. Ο προϋπολογισμός του 1941/42 ήταν ελλειμματικός κατά 14 εκατομμύρια δραχμές ενώ η διαφορά των τιμών από περιοχή σε περιοχή έφθανε το 100-500%»[15].
Η Βέρμαχτ στην Ελλάδα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα κατασκευής οχυρωματικών έργων. Τα έσοδα γι αυτά τα έργα η Βέρμαχτ τα εξασφαλίζει από τα χρήματα που παίρνει από την κατοχική κυβέρνηση για τα λεγόμενα έξοδα Κατοχής[16].
Στο τέλος της Κατοχής, τον Οκτώβριο του 1944 η νομισματική κυκλοφορία φτάνει τα 102 πεντάκις εκατομμύρια δρχ. (Πίνακας 4)
Οι Αθηναίοι διαπιστώνουν μία συνεχή κυκλοφορία νέων χαρτονομισμάτων, με υψnλότερες ονομαστικές αξίες. Ετσι, το 1943 τίθενται για πρώτη φορά σε κυκλοφορία χαρτονομίσματα των 5, 10 και 25 χιλιάδων δραχμών. Το 1944 η κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη. Στις αρχές του 1944 τίθενται σε κυκλοφορία χαρτονομίσματα των 50 και 100 χιλιάδων δραχμών, τον Απρίλιο χαρτονομίσματα των 500 χιλιάδων δραχμών, τον Ιούλιο χαρτονομίσματα του 1 και 5 εκατομμυρίων, τον Αύγουστο χαρτονομίσματα των 10 και 25 εκατομμυρίων, το Σεπτέμβριο χαρτονόμισμα των 200 εκατομμυρίων και τον Οκτώβριο χαρτονομίσματα των 500 εκατομμυρίων και των 2 δισεκατομμυρίων.
Η κορύφωση ήρθε με τα δύο τελευταία "κατοχικά" χαρτονομίσματα των 10 και 100 δισεκατομμυρίων δραxμών που τυπώθηκαν τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 1944, λίγες μόνο μέρες μετά τnν απελευθέρωση. Μέσα σε όλα τα παραπάνω προστίθεται και η κυκλοφορία γερμανικών μάρκων και ιταλικών λιρετών.

Οι καταθέσεις στις τράπεζες δεσμεύονται δια νόμου και το εθνικό εισόδημα από 62,8 δισεκατομμύρια δραχμές το 1939 πέφτει σε 23 δισεκατομμύρια δραχμές το 1941. «Η ισοτιμία της χρυσής βρετανικής λίρας φθάνει τις 7.200.000 δραχμές στην Αθήνα, στο ανώτατο επίπεδο μέχρι σήμερα. Στις περιοχές που ελέγχουν οι αντάρτες στη νότια Πελοπόννησο βρίσκεται στις 5.000.000 δραχμές».[17]

Εξοδα Κατοχής (Besatzungskosten)

Αυτό που τροφοδοτεί τον πληθωρισμό είναι τα λεγόμενα «έξοδα Κατοχής» (Besatzungskosten) που εισπράττουν οι Γερμανοί. Η κάλυψη των εξόδων συντήρησης των Γερμανών ανέρχεται σε 3 δισεκατομμύρια δραχμές το μήνα ενώ μόνο το Νοέμβριο του 1941 η κάλυψη των δαπανών των Γερμανών ανέρχεται σε 25 δισεκατομμύρια δραχμές, δηλαδή 2 δισεκατομμύρια δραχμές παραπάνω από το συνολικό εθνικό εισόδημα του 1941[18]. «Ο Τσιρονίκος στη Ρώμη που πήγε ανάλαβε να αυξήσει το χαράτσι που πληρώνουμε. Εξόν από άλλες υποχρεώσεις ανάλαβε, σε βάρος του ελληνικού λαού φυσικά όλα τα έξοδα και του καινούριου στρατού που φτάνει τις 150 χιλιάδες. Οι αρχές  ζητούν 100 δισεκατομμύρια για οχυρωματικά έργα»[19].
Οι δυνάμεις του Άξονα που σταθμεύουν στην Ελλάδα, εφαρμόζουν μία συγκεκριμένη μέθοδο για να συγκεντρώσουν τους πόρους της Ελλάδας, η οποία δε διαφέρει από την τακτική που ακολουθούν και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Ετσι και στην Ελλάδα εισπράττουν τεράστια «έξοδα Κατοχής» για να καλύψουν τα έξοδά τους. Στην Ελλάδα όμως δείχνουν υπερβάλοντα ζήλο, με αυξανόμενες απαιτήσεις με τη μορφή του δανεισμού από την Τράπεζα της Ελλάδας που οδηγούν στην πρώση της αγοραστικής αξίας της δραχμής και την άνοδο των τιμών των προϊόντων.
Σε περίοδο βαθιάς κρίσης όπως είναι η Κατοχή, η φορολογία δεν αποδεικνύεται μία αποδοτική μέθοδος εσόδων. Έτσι η κατοχική κυβέρνηση για να ανταπεξέλθει στις οικονομικές ανάγκες της στρέφεται «προς την Τράπεζα της Ελλάδος και τύπωσε χαρτονόμισμα. Κάθε νέα έκδοση χαρτονομίσματος προσέθετε μια νέα στροφή στη ανοδική σπείρα του πληθωρισμού, κάνοντας τα έξοδα  του επόμενου μήνα να ορίζονται σε υψηλότερο επίπεδο»[20].
Η τακτική της Βέρμαχτ είναι κάθε μήνα να ζητάει από την κατοχική κυβέρνηση όλο και περισσότερα χρήματα για να καλύψει τις ανάγκες της. Αυτή η μέθοδος οδηγεί και τον προϋπολογισμό του 1941/42 να κλείσει με έλλειμμα 14 δισεκατομμύρια δραχμές ενώ τα έσοδα ήταν 16 δισεκατομμύρια δραχμές[21].
Σύμφωνα με τον Στ. Θωμαδάκη, η καταβολή των κατοχικών δαπανών το Νοέμβριο 1941 ανήλθε συνολικά σε 25 δισεκατομμύρια δραχμές ενώ το Δεκέμβριο του 1942 είχε αυξηθεί σε 260 δισεκατομμύρια και τον Αύγουστο του 1943 σε 850 δισεκατομμύρια[22].

Αρχές του Ιουνίου του 1941, το πρόβλημα των ανατιμήσεων, έχει αρχίσει να προβάλει με επιθετικό τρόπο και στις εφημερίδες. Γράφονται φλογερά άρθρα στα οποία κριτικάρουν την ακρίβεια και προσπαθούν να  βρουν τους υπαίτιους. Η αιτία, σύμφωνα με τους αρθρογράφους των εφημερίδων, είναι η ασύδοτη και ανεμπόδιστη αισχροκέρδεια η οποία όμως δεν είχε να κάνει με τίποτα με τους Γερμανούς.
Σημειώσεις
[1] Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως, Στοιχεία Ελληνικής Οικονομίας κατά προπολεμικήν, πολεμικήν και μεταπολεμικήν περίοδο.
[2] «Πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα διαθέσιμα στοιχεία για το οικονομικό χάος που επικρατεί στην Ελλάδα, με τρόπο ώστε να προκληθεί η μέγιστη δυνατή δυσπιστία προς την «κυβέρνηση ανδρεικέλων» και τις δυνάμεις Κατοχής. Η αρπακτικότητα των τελευταίων είναι άλλωστε η αιτία της γενικότερης κατάστασης που επικρατεί», R5882, F.O.371/33158, P.W.E. Weekly Directive 18-25 Σεπτ. 1942, απόρρητο, 17 Σεπτεμβρίου 1942.
[3] R7349, F.O.371/29840, Lampson προς F.O., αριθμός 658, 17 Ιουλίου 1941. Βλέπε και M. Mazower, Στην Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της Κατοχής, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1994, σ.49.
[4] R7070, F.O. 371/29840, Υπουργείο Οικονομικού Πολέμου Βρετανίας προς F.O., 17 Ιουλίου 1941.
[5] R7401, F.O.371/29840, Sir R. I. Campbell (Πρεσβεία Βρετανίας στην Ουάσιγκτον) προς Eden, αριθμός 223, απόρρητο, 26 Ιουλίου 1941. «Οι συνέταιροι του Άξονα χώρισαν μεταξύ τους τα αποθέματα της χώρας σε δέρματα, ενώ το βαμβάκι, η ρητίνη και άλλα αγαθά χρήσιμα στην πολεμική προσπάθεια των Ιταλών στάλθηκαν στην αντίπερα όχθη της Αδριατικής» M. Mazower, Στην Ελλάδα του Χίτλερ..., ό.π., σ.51-52.
[6] R7595, F.O.371/29840, Knatchbull – Hugessen προς F.O., τηλεγράφημα 1924, 9 Αυγούστου 1941.
[7] Στ.Θωμαδάκης, Πληθωρισμός στην οικονομία της κατεχόμενης Ελλάδας..., ό.π., σ. 117-144.
[8] Μ.Mazower, Στην Ελλάδα του Χίτλερ..., ό.π., σ.91.
[9] Ο πρόεδρος της κυβέρνησης στρ. Τσολάκογλου μεταξύ άλλων έκανε και την παρακάτω δήλωση «αι μεταξύ των δυνάμεων του Άξονος διεξαχθείσαι εν Ρώμη διαπραγματεύσεις απέληξαν εις σφυμωνίας, σκοπό των οποίων υπήρξεν η ευρυτέρα ανακούφισις της εν Ελλάδι οικονομικής κατατάσεως. Ομοίως ένας νέος διακανονισμός των εξόδων κατοχής σκοπόν έχει να υποβοηθήση τας προσπαθείας της ελληνικης κυβερνήσεως προς αντιμετώπισιν των οικονομικών αυτής προβλημάτων», Αθηναϊκά Νέα, 24/3/1942, σ.1.
[10] Ριζοσπάστης 5/9/1942, σ. 4.
[11] Ριζοσπάστης 5/9/1942, σ. 4.
[12] R7216, F.O. 371/37204, FO προς Ουάσιγκτων, τηλεγράφημα 289 Camer, 14 Αυγούστου 1943.
[13] R6178, F.O. 371/43685, Boxshall προς Howard, αριθ. DTR/GR/7104, 27 Μαρτίου 1944.
[14] R2846, F.O.371/43678, Talbot-Rice προς Howard, αριθ. DTR/GR/6946, 17 Φεβρουαρίου 1944.
[15] Β.Λάζου, Η κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα..., ό.π., σ. 38.
[16] Β. Λάζου, Η κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα..., ό.π., σ. 38.
[17] R4061, F.O. 371/43682, Periodical Summary αριθμός 3, 3 Μαρτίου 1944.
[18] Εκθεση Σμπαρούνης.
[19] Ριζοσπάστης, 25/6/1943, σ. 2.
[20] M.Mazower, Στην Ελλάδα του Χίτλερ..., ό.π., σ.92-93.
[21] M.Mazower, Στην Ελλάδα του Χίτλερ..., ό.π., σ. 94.
[22] Στ. Θωμαδάκης, Πληθωρισμός στην οικονομία της κατεχόμενης Ελλάδας..., ό.π., σ. 124.
*Η Ελένη Νικολαΐδου είναι καθηγήτρια, υποψήφια διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας
__________________________
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Μεγάλος Λιμός στην Ελλάδα - Βικιπαίδεια

Η πρώτη περίοδος της Κατοχής - Ο λιμός -

Ζωντανά... αγάλματα. Μια ρετρό αναβίωση ανθρώπινων τύπων του παρελθόντος

Όταν η τουρλίδα εμπνέει τον ποιητή και το μουσικό

Τουρλίδα (πτηνό) - Βικιπαίδεια

The Curlew (1920-22)

A song cycle by British composer Peter Warlock, a.k.a. Philip Arnold
Heseltine (1894-1930), based on four poems by William Butler Yeats. "The
 Curlew" is scored for the unusual combination of voice, flute, cor
anglais and string quartet.
Text:


I. He reproves of the Curlew (from "The Wind among the Reeds"; 1899)

O Curlew, cry no more in the air,
Or only to the waters in the West;
Because your crying brings to my mind
Passion-dimm'd eyes and long heavy hair
That was shaken out over my breast:
There is enough evil in the crying of wind.

II. The lover mourns for the loss of love (from "The Wind among the
Reeds")

Pale brows, still hands and dim hair,
I had a beautiful friend
And dreamed that the old despair
Would end in love in the end:
She looked in my heart one day
And saw your image was there;
She has gone weeping away.

III. The withering of the boughs (from "In the Seven Woods"; 1904)

I cried when the moon was murmuring to the birds:
'Let peewit call and curlew cry where they will,
I long for your merry and tender and pitiful words,
For the roads are unending, and there is no place to my mind.'
The honey-pale moon lay low on the sleepy hill,
And I fell asleep upon lonely Echtge or streams.

[Refrain]
No boughs have withered because of the wintry wind;
The boughs have withered because I have told them my dreams.

I know of the leafy paths the witches take
Who come with their crowns of pearl and their spindles of wool,
And their secret smile, out of the depths of the lake;
I know where a dim moon drifts,
   where the Danaan kind
Wind and unwind their dances when the light grows cool
On the island lawns, their feet where the pale foam gleams.

[Refrain]

I know of the sleepy country, where swans fly round
Coupled with golden chains, and sing as they fly.
A king and a queen are wandering there,
   and the sound
Has made them so happy and hopeless, so deaf and so blind
With wisdom, they wander till all the years have gone by;
I know, and the curlew and peewit on Echtge of streams.

[Refrain]

V. He hears the cry of the sedge (from "The Wind among the Reeds")

I wander by the edge
Of this desolate lake
Where wind cries in the sedge:
Until the axle break
That keeps the stars in their round,
And hands hurl in the deep
The banners of East and West,
And the girdle of light is unbound,
Your breast will not lie by the breast
Of your beloved in sleep.


Tenor: James Gilchrist
Flute: Michael Cox
Cor anglais: Gareth Hulse
Fitzwilliam String Quartet

Οι DΟΝ της τάξης

Του Κώστα Βαξεβάνη
documentonews.gr, τεύχος 50

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο γραμματέας της ΝΔ, ο καρδιακός φίλος του Κυριάκου και ταγμένος σε βαθμό παρεξηγήσεως με τους Μητσοτάκηδες, είναι του νόμου και της τάξης. Όπως και ο αρχηγός του, αισθάνεται τον νόμο σκληρό και ανυποχώρητο και την τάξη ατσαλένια να επιβάλλει και να επιτάσσει, να δέρνει και να τσεκουρώνει όπως θα ’λεγε και ο Μάκης Βορίδης. Να μην υπάρχουν Εξάρχεια και εξαρχείωνες, να επικρατούν οι νοικοκύρηδες και η επιχειρηματικότητα να αστράφτει όπως τα γυαλισμένα γαλόνια στις στολές αυτών που υπερασπίζονται την ασφάλεια.

Ετσι μάλλον τα σκέφτεται και τα λέει ο Λευτέρης Αυγενάκης. Και για να είναι σίγουρος ο κύριος Αυγενάκης πως δεν θα μπει κανένας πολιτικός εχθρός ανάμεσα σε αυτόν και την τακτοποιημένη πραγματικότητα που αναπαράγει λεκτικά, όταν χρειάζεται γίνεται και άκομψος με τους συναδέλφους του. Κάνει ερωτήσεις στη Βουλή για «όσα ακούγονται» για τον Νίκο Παππά και τον Χρήστο Σπίρτζη, ξανακάνει ερωτήσεις στη Βουλή για τη μητέρα της Νάντιας Βαλαβάνη που δήθεν έβγαλε χρήματα από την τράπεζα κατά την επιβολή των capital controls και αναγκάζεται να κάνει πέτρα την καρδιά και τα fake news πολιτική για να σώσει και την τάξη και την ασφάλεια οι οποίες προφανώς κινδυνεύουν απ’ όσους ο Αυγενάκης θεωρεί επικίνδυνους.
Μέχρι που ανοίγεις μια δικογραφία όπου αναφέρεται το όνομα του Αυγενάκη αλλά και άλλων αρίστων οι οποίοι είναι κάπως πιο Don από τον Δον Αυγενάκη και ανακαλύπτεις πως ο νόμος και η τάξη του Δον είναι σαν τις τσίχλες που τις μασάς, τους δίνεις ό,τι σχήμα θες και μετά τις πετάς για να πάρεις γεύση από την επομένη. Γιατί ο Αυγενάκης τελικώς έχει εκτίμηση και συναναστροφές και άμα χρειαστεί κάνει και ρουσφέτια σε ποινικούς, κατάδικους, πείτε τους όπως θέλετε, το ίδιο πράγμα καταλαβαίνουμε. Η χάρη του έφτασε μέχρι και στη σωτηρία πρωταγωνιστών σε απαγωγές επιμένουν οι φίλοι του. Πρόκειται για τύπους που καταδικάστηκαν για εκβιασμούς, που ερευνώνται για μαύρο χρήμα και περίεργη εμπορία χρυσού, που νταραβερίζονται με όπλα και επιχειρήσεις στις οποίες είναι αφεντικά αλλά δεν φαίνονται. Με αυτούς, που αναμφίβολα ούτε μένουν στα Εξάρχεια ούτε απειλούν την τάξη όπως την εννοεί ο κύριος Αυγενάκης, ο γραμματέας της ΝΔ μπαίνει σε κότερα, γευματίζει, σηκώνει το τηλέφωνο για να τους εξυπηρετήσει και λαμβάνει (σύμφωνα με τη δικογραφία πάντα) και μικρά δωράκια.

Δείτε: "ΝΔ Gate": Τί αποκαλύπτει το Documento για Αυγενάκη- Συνομιλίες και ρουσφέτια σε ποινικούς κρατούμενους, με μακρύ βίο και πολιτεία

Φυσικά δεν είναι μόνο ο κύριος Αυγενάκης. Γιατί οι πετυχημένοι της εγκληματικής επιχειρηματικότητας έχουν σχέση και με άλλους αρίστους της ΝΔ, με τον επικεφαλής της φρουράς της Ντόρας, με μεγαλοδικηγόρους, αλλά κυρίως με την Εκκλησία και μητροπολίτες με τους οποίους συζητούν όχι για λιβάνι και σμύρνα, αλλά για χρυσάφι και ασήμι.
Βλέπεις όλη αυτήν τη διαπλοκή με το κοινό έγκλημα και τους ανθρώπους του που συμπεριφέρονται σαν εταίροι και πολιτικοί ταγοί και αναρωτιέσαι αν αυτό εννοούν ως νόμο και τάξη. Την ώσμωση με τη εγκληματικότητα που τους εξυπηρετεί και τη βρομιά που τους επιτρέπει να επιβάλλονται.
Η υπόθεση ΝΔ – Gate με πρωταγωνιστή τον Αυγενάκη αποκαλύπτει και μια άλλη πλευρά της υποκρισίας. Για τους ίδιους τους ανθρώπους του νόμου και της τάξης. Την Πέμπτη ήταν η δεύτερη φορά στην καριέρα μου που διαβάζοντας δικογραφία για έρευνα που πραγματοποιούσαμε ανακάλυψα πως υπάρχουν συνακροάσεις στις οποίες αναφέρεται το όνομά μου. Κάποιοι άνθρωποι του υποκόσμου, συνομιλίες των οποίων υπέκλεπτε η αστυνομία, υπόσχονται πως θα με εξοντώσουν, θα με εξαφανίσουν , θα μου δώσουν εν πάση περιπτώσει να καταλάβω. Την πρώτη φορά ήταν τον Νοέμβριο του 2014, που διαβάζοντας δικογραφία που είχε σχηματιστεί, για μια υπόθεση που είχαμε αποκαλύψει με τον συνάδελφο Μάκη Νοδάρο (αφορούσε τον εργολάβο Θόδωρο Καράμπελα που εκμεταλλευόταν τα σκουπίδια στον νομό Ηλείας), βρήκαμε τα ονόματά μας φαρδιά πλατιά στις απομαγνητοφωνήσεις των συνακροάσεων. Αυτοί που είχαν αποκαλυφθεί και συλληφθεί εξαιτίας των ρεπορτάζ, μιλώντας μέσα από τις φυλακές, περιέγραφαν πώς θα μας «τακτοποιήσουν». Για τον Μάκη Νοδάρο είχαν επιλέξει μάλιστα πνιγμό. Και σε αυτή την υπόθεση οι συνομιλητές ομολογούσαν ότι έχουν διασυνδέσεις με το γραφείο του προέδρου της ΝΔ και (οποία δεύτερη σύμπτωση) με ανθρώπους στη Δικαιοσύνη.
Δύο φορές, αστυνομικοί που απομαγνητοφώνησαν τις συνομιλίες, άλλοι που έκαναν την προανάκριση και οι εισαγγελείς που άσκησαν τις διώξεις διαπίστωσαν σχεδιασμό για κάποιο έγκλημα, αλλά δεν αισθάνθηκαν την παραμικρή ανάγκη να ενημερώσουν τους δημοσιογράφους πως κάποιοι τους είχαν στο στόχαστρο. Πως ίσως να κινδυνεύουν ή έτσι τουλάχιστον ήθελαν να λένε κάποιοι. Ο νόμος και η τάξη σε όλο τους το μεγαλείο.
Εχει σημασία επίσης πως αυτήν τη φορά, με βάση όσα αναφέρονται στις καταγεγραμμένες συνομιλίες, ένας άγιος πατέρας, ο μητροπολίτης Σύρου, εμφανίζεται από τους συνομιλητές του να είναι ο πρώτος που θέλει το κακό μας γιατί με τα ρεπορτάζ χαλάσαμε δουλειά με χρυσάφι από τα τάματα στην Παναγιά της Τήνου.
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να κλάψω πλέον ή να γελάσω για όλα αυτά. Γιατί να φοβηθώ δεν μπορώ, όχι από γενναιότητα αλλά από ρουτίνα πλέον. Δεν ξέρω από ποιον να πρωτοφοβηθώ. Μου αρκεί που αυτοί που θέλουν να με σκοτώσουν με περιγράφουν με ακρίβεια. Ως κάποιον που δεν τους υπολογίζει, δεν τους φοβάται και δεν μπορούν να τον ελέγξουν. Κανονικά θα έπρεπε να το ξέρει και ο κύριος Αυγενάκης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ  ΕΡΓΑ ΤΩΝ "ΚΑΛΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ"-ΦΙΛΩΝ ΤΟΥ ΑΥΓΕΝΑΚΗ... ΓΙΑ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ

 

«Αυτός ο Βαξεβάνης θέλει γαμ..., θέλει ξύλο»!

ΟΙ ΠΑΠΑΤΖΗΔΕΣ ΤΟΥ ΓΥΑΛΙΟΥ

Ο Βελόπουλος και τα «fake news» για τις «πυρηνικές» οδοντόκρεμες (video)

Το φθόριο στις οδοντόκρεμες προέρχεται από ραδιενεργά απόβλητα;

«Fake news» ή αλλιώς «hoax» αποδεικνύεται πως είναι ο ισχυρισμός του πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ και νυν προέδρου του κόμματος «Ελληνική Λύση», Κυριάκου Βελόπουλου, σχετικά το περιεχόμενο οδοντόκρεμων του εμπορίου, οι οποίες, σύμφωνα με τον ίδιο, περιέχουν «δηλητήρια» και φθόριο που προέρχεται από… ραδιενεργά απόβλητα.
Τον ισχυρισμό αυτό κατέρριψε η ιστοσελίδα «ellinikahoaxes.gr», γνωστή για τις έρευνές της σχετικά τις ψευδείς ειδήσεις, στις οποίες πολύς κόσμος εκτίθεται χωρίς πολλές φορές να έχει τη δυνατότητα να τις διασταυρώσει.
Τι ισχυρίστηκε ο Βελόπουλος

Αναλυτικότερα, ο κ. Βελόπουλος, σε μια από τις εκπομπές του, ανέφερε πως τα χρώματα στο κάτω μέρος του σωληναρίου της οδοντόκρεμας, απεικονίζουν:
-Πράσινο: Φυτική
-Μπλε: Φυτική με προσθήκη φαρμακευτικής ουσίας
-Κόκκινο: Φυτική με προσθήκη χημικής σύνθεσης
-Μαύρο: Μόνο χημική σύνθεση
Τι πραγματικά είναι τα σημάδια στα πλαστικά σωληνάρια
Σύμφωνα με τα ellinikahoaxes.gr, τα σημάδια στα πλαστικά σωληνάρια και γενικότερα σε διάφορες συσκευασίες ονομάζονται «eye marks» και χρησιμοποιούνται από τα σύγχρονα μηχανήματα συσκευασίας. Ηλεκτρονικά μάτια μπορούν να ανιχνεύσουν αυτά τα σημάδια και έτσι γνωρίζουν που θα κάνουν διάφορες εργασίες, όπως που θα τυπώσουν ή που θα κόψουν την συσκευασία.
Στη συνέχεια της έρευνας των ellinikahoaxes.gr, αναφέρεται πως οι περισσότερες εμπορικές οδοντόκρεμες χρησιμοποιούν NaF (φθοριούχο νάτριο) ως φορέα φθοριούχου ιόντος και η ουσία παράγεται σε βιομηχανική κλίμακα από εξουδετέρωση HF (υδροφθορικού οξέως), ή άλλων οξέων, με ισχυρή βάση όπως NaOH (καυστικό νάτριο). Το NaF είναι πολύ διαλυτό στο νερό και διίσταται αμέσως στα δυο ιόντα που το απαρτίζουν δηλαδή το νάτριο και το φθόριο. Το φθόριο στην οδοντόκρεμα βοηθάει στο να αυξηθεί η συγκέντρωση του στο σάλιο μας. Ο οργανισμός μας έχει την ικανότητα να αναπληρώνει το χαμένο σμάλτο συνθέτοντας μια αντίστοιχη χημική ένωση που βασίζεται στο φθόριο. Εν ολίγοις, το φθόριο παίζει υποστηρικτικό ρόλο στη διατήρηση της ακεραιότητας του σμάλτου των δοντιών.
O Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, συνιστά, μεταξύ άλλων, τη χρήση φθορίου στο νερό και τις οδοντόκρεμες, για αποτελεσματική στοματική υγιεινή.

Σε κάθε περίπτωση, οι πρώτες ύλες για τη παραγωγή του NaF είναι πετρώματα και όχι ραδιενεργά απόβλητα.
Πηγή: ellinikahoaxes.gr

Η αφεντικογράφοι δημοσιογράφοι και τα fake news που διασπείρουν

 

Ο δεκάλογος της τηλεοπτικής αναξιοπιστίας

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Η Καθημερινή/ 29.10.2017 

Κάθε φορά που η δημοσιογραφία γίνεται η ίδια είδηση, είμαστε σίγουροι ότι κάτι κακό έχει πράξει ή της έχει συμβεί, ίσως επειδή και αυτή προτιμά να διακινεί κακές ειδήσεις, αρνητικές, δυσάρεστες. Κι όταν η ζωή δεν παρέχει σε επάρκεια νέα αυτού του περιεχομένου, ένα τμήμα της δημοσιογραφίας, γυάλινο και χάρτινο, δεν διστάζει να τα κατασκευάσει μόνη της, και να τα πλασάρει σαν αυθεντικά και διαπιστωμένα. Οταν λοιπόν η δημοσιογραφία γίνεται είδηση επειδή κάποιος τρίτος –ένας θεσμός ή μια ομάδα ανθρώπων– την επιτιμά για την ποικίλη κακότητά της (ηθική, αισθητική, πολιτική) και εύχεται ή απαιτεί τον αναπροσανατολισμό της, ο νους πάει σε έναν όρο στον οποίο επέμενε ο Αριστόβουλος Μάνεσης: «αυτορρύθμιση». Αυτή ήταν η συμβουλή του σε όσους τον ρωτούσαν, εμπιστευόμενοι τη βαθιά πείρα του, πώς θα μπορούσε το δημοσιογραφικό σώμα να λειτουργεί τηρώντας ορισμένες αρχές.
Ήμασταν ακόμα στον 20ό αιώνα, προς τα τέλη του, και τα δημοσιογραφικά σωματεία αναζητούσαν τρόπους να τακτοποιήσουν αυτήν τουλάχιστον τη μορφή χάους, μια από τις πολλές που ταλανίζουν τον χώρο. Τελικά, τον Μάιο του 1998 η γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ ενέκρινε τον Κώδικα επαγγελματικής ηθικής και κοινωνικής ευθύνης των μελών της με ποσοστό 80,4%. Όπως κάθε Κώδικας, κάθε κανόνας, έχει κι αυτός όσους τον σέβονται και όσους τον χλευάζουν και τον καταφρονούν, μεθυσμένοι από τη μικροϊσχύ τους ή βέβαιοι ότι τα «μέσα» που απέκτησαν ενόσω δουλεύουν στα Μέσα θα τους συντρέξουν αν βρεθούν αντιμέτωποι με οποιαδήποτε κατηγορία. Αυτοϋπνωμένοι, αδυνατούν να κατανοήσουν πως η εξουσία τους είναι δοτή, μια εργοδοτική προσφορά που γίνεται υπό αυστηρούς όρους· αδυνατούν να κατανοήσουν ότι την περιβόητη τέταρτη εξουσία δεν τη νέμονται οι δημοσιογράφοι, ή μάλλον λίγοι ανάμεσά τους, οι πλέον πρόθυμοι, αλλά αποτελεί αντιθεσμικό προνόμιο όσων κατέχουν τα Μέσα· αδυνατούν, τέλος, να δουν πως η αφεντικογραφία συνιστά μορφή υποταγής, όσο κι αν τους βαυκαλίζουν οι ψευδαισθήσεις τους πως η δύναμη και η ελευθερία είναι καταδικές τους.
Απλουστεύοντας βάναυσα τον στοχαστικό προσδιορισμό της «αυτορρύθμισης» από τον Μάνεση, ας πω απλώς ότι με τον όρο αυτό περιγράφεται μια στάση αποφασισμένη χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση: Για παράδειγμα, δεν λοιδορώ με τα γραφτά μου ή από την εκπομπή μου στον τηλεοπτικό ή τον ραδιοφωνικό σταθμό τους αλλόπιστους και τους αλλόχρωμους, όχι επειδή φοβάμαι τις κυρώσεις που προβλέπει κάποιος Κώδικας, αλλά επειδή αυτό μού φαίνεται το πιο τίμιο, το πιο ανθρώπινο· και επειδή αυτό θα ήθελα να γίνεται και απέναντί μου, αν εγώ ήμουν ο διαφορετικός. Ή, δεν αναμεταδίδω σε τηλεοπτική ή διαδικτυακή μεγακλίμακα ρατσιστικά ή σεξιστικά ανέκδοτα, «για την πλάκα», επειδή αυτό μού παραγγέλνει το εσωτερικό μου δαιμόνιο, και όχι επειδή τρέμω τα πρόστιμα.
Τίποτε πιο επιθυμητό από τη λειτουργία της αυτορρύθμισης, η οποία θα απέβαινε δεσμευτικότερη από οποιονδήποτε εξωτερικό, πειθαναγκαστικό κανόνα, αλλά και τίποτε πιο δύσκολο, όπως πρώτος ο Μάνεσης ήξερε και τόνιζε. Η εκούσια και ελεύθερη συμμόρφωση σε ένα άγραφο πλαίσιο ευθύνης προϋποθέτει μια κοινωνία εναρέτων. Ή μια κοινωνία όπου όσοι δηλώνουν χριστιανοί, είναι όντως αγαθοί χριστιανοί σε κάθε τους πράξη, και όσοι δηλώνουν ουμανιστές, φέρονται πάντοτε ουμανιστικά. Τέτοιες ουτοπικές, παραδεισένιες κοινωνίες δεν έχουν συγκροτηθεί ακόμα επί γης. Αν όμως δεν θέλουμε να παραδοθούμε στην απαισιοδοξία, προβάλλει ως υποχρεωτική η φοίτηση στη σχολή της βελτιοδοξίας, της θεωρίας που κρίνει ότι ο κόσμος δεν είναι ούτε ο άριστος ούτε ο χείριστος των δυνατών κόσμων, μπορεί όμως να βελτιωθεί, και μάλιστα διατελεί βελτιούμενος.
Μεγάλο τμήμα της ελληνικής δημοσιογραφίας πάντως φαίνεται να ασκείται σαν κάποιας μορφής μελανογραφία: όλα, μα όλα, σε κάθε τομέα, είναι μαύρα κι άραχλα, όλα πάνε κατά διαβόλου, και μόνο το χειρότερο υπάρχει μπροστά μας. Οτι η χώρα είναι αγρίως στριμωγμένη, υπό μειωτική επιτροπεία· ότι κάποιοι οικονομικοί δείκτες εμφανίζονται «βελτιωμένοι» όχι επειδή βελτιώθηκαν όντως τα πράγματα, αλλά μόνο και μόνο επειδή χειροτέρεψε η ζωή της μεγάλης πλειονότητας λόγω της εξουθενωτικής φορολόγησης· ότι το κράτος παραμένει κακοπληρωτής, ώστε να βολεύει τη δημιουργική λογιστική του· όλα αυτά και πολλά άλλα δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει ούτε ο φανατικότερος υποστηρικτής της κυβέρνησης, ας πούμε ένας που θα υποστήριζε ότι ο λόγος του Ελληνα πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο δεν ήταν ο κατάφορτος κολακεία λόγος ενός περιφερειακού τοπάρχη προς τον αυτοκράτορα. Μολαταύτα, δεν θερίζει η χολέρα στα νοσοκομεία μας ούτε βρέθηκε νεκρή από τη ρύπανση στον Σαρωνικό, όπως γράφτηκε και ξαναγράφτηκε, για ν’ ακουστεί στο τέλος ακόμα και στη Βουλή, από βουλευτές που υιοθετούν τα fake news ευλαβικότερα απ’ ό,τι ενστερνίζονται τις εντολές του Ευαγγελίου.
Τι είναι άραγε το χειρότερο: πολιτικοί που λειτουργούν σαν κάκιστης ποιότητας δημοσιογράφοι, έχοντας πια μονιμοποιηθεί σε σταθμούς και κανάλια, ή δημοσιογράφοι που δρουν σαν κάκιστης ποιότητας προπαγανδιστές-πολιτικάντες; Σε όποιον κι αν ανήκουν τα «αριστεία», το βέβαιο είναι ότι, έτσι από κοινού όπως δρουν στη διακίνηση κατάφωρα αναληθών «ειδήσεων», έχουν συμβάλει στον καταποντισμό της αξιοπιστίας τόσο της δημοσιογραφίας όσο και του πολιτικού συστήματος. Το εμπόριο της αναλήθειας, ή μάλλον η θυσία της αλήθειας στον βωμό της προπαγάνδας, είναι ο ένας από τους δέκα λόγους για τους οποίους το ΕΣΡ, διά του προέδρου του, εγκαλεί τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Και επειδή προφανώς δεν διαβλέπει καμία πρόθεση αυτορρύθμισης, απειλεί ότι «θα κινηθεί κατά των παραβατών η νόμιμη διαδικασία» και θα επιβληθούν οι δέουσες κυρώσεις. Δηλαδή, πρόστιμο, που μπορεί να φτάσει και το μισό εκατομμύριο ευρώ, ή και ανάκληση της άδειας λειτουργίας – αλλά πώς ανακαλείται κάτι που δεν υπάρχει;
Ο δεκάλογος των κατηγοριών εν συντομία: Αναληθείς ειδήσεις ή ρεπορτάζ αποδιδόμενα σε μη κατονομαζόμενους κύκλους. Χυδαία προσβολή προσώπων. Σκόπιμη σύγχυση της είδησης με τον σχολιασμό.
Παραβιάσεις της νομοθεσίας για την προστασία ανηλίκων. Παραβίαση της υποχρέωσης για αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών. Ρητορική μίσους, ρατσιστικού λόγου και ξενοφοβίας. Εσφαλμένη χρήση της ελληνικής και κατάχρηση ξενόγλωσσων τίτλων. Προώθηση σκευασμάτων. Παραπλανητική διαφήμιση, υπέρβαση διαφημιστικού χρόνου, σύγχυση μεταξύ διαφήμισης και ενημέρωσης. Ωροσκόπιο, αριθμολογίες και λοιπές δεισιδαιμονίες.
Υπάρχει γιατρειά ή ο δεκάλογος θα αποβεί εξίσου αποτελεσματικός με τον μωσαϊκό; Φοβάμαι πως εδώ δεν μπορεί να μας βοηθήσει ούτε η σχολή της βελτιοδοξίας.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΥΓΜΑΛΙΩΝΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

1.  Πυγμαλίων (Κύπρου)


Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυλοπαίδεια

Λουί Ζαν Φρανσουά  Λαγκρενέ, "Πυγμαλίων και Γαλάτεια"
Ζαν-Λεόν Ζερόμ, "Πυγμαλίων και Γαλάτεια"
Pygmalion and the Image series by the Pre-Raphaelite artist Edward Burne-Jones - Wikipedia

Η ιστορία αναφέρεται στον μυθικό βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα και αναφέρει ότι κάποτε ερωτεύθηκε ένα γυναικείο άγαλμα της Αφροδίτης από ελεφαντόδοντο. Ζήτησε λοιπόν, τελικά, από τη θεά Αφροδίτη να του χαρίσει μια αληθινή γυναίκα όμοια με το άγαλμα. Μετά από λίγο, ο Πυγμαλίων είδε με έκπληξή του ότι το άγαλμα ήταν πια μια ζωντανή γυναίκα, η Γαλάτεια. Την παντρεύτηκε και από τον γάμο αυτό γεννήθηκε ο Πάφος, πατέρας του Κινύρα. Αυτά αναφέρει η Βιβλιοθήκη Απολλοδώρου. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο κόρη του ήταν και η Μεθάρμη που παντρεύτηκε τον Κινύρα^[1]. Γιος του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας αναφέρεται ο Πάφος επώνυμος και ιδρυτής της Πάφου^[2].
Ο Οβίδιος στις Μεταμορφώσεις του (βιβλίο Χ) διηγείται την ιστορία με κάποια παραλλαγή: εδώ ο Πυγμαλίων είναι γλύπτης, όχι βασιλιάς, και το άγαλμα δικό του δημιούργημα.


Μεταγενέστερες χρήσεις του μύθου

Κατά τον Μεσαίωνα ο Πυγμαλίων αναφερόταν ως παράδειγμα των υπερβολών της ειδωλολατρίας, ίσως με κίνητρο την εκδοχή του Κλήμη του Αλεξανδρέως ότι ο Πυγμαλίων είχε φιλοτεχνήσει ένα άγαλμα της ίδιας της Αφροδίτης. Ο 18ος αιώνας ωστόσο βρίσκει τον μύθο ως διαδεδομένη αισθηματική ιστορία και ο Ρουσσώ δημιουργεί μία μουσική της παράσταση. Τον 19ο αιώνα κυριαρχούν εκδοχές στις οποίες το άγαλμα που ζωντάνεψε απορρίπτει τον Πυγμαλίωνα. Πρβλ. και το παραμύθι «Πινόκιο».


Πηγές

• Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σ. 656
• Το αντίστοιχο άρθρο της αγγλόγλωσσης Wikipedia

Παραπομπές

1. 
   

*[...]ἐγέννησε Κινύραν. οὗτος ἐν Κύπρῳ, παραγενόμενος σὺν λαῷ, ἔκτισε Πάφον, γήμας δὲ ἐκεῖ Μεθάρμην, κόρην Πυγμαλίωνος Κυπρίων βασιλέως [...], Απολλόδωρου Βιβλιοθήκη Γ΄

John Lemprière, Lempriere's Classical Dictionary for Schools and Academies: Containing Every Name and All that is Either Important Or Useful in the Original Work, έκδοση Towar & Hogan, 1832, σελίδα 275.
2. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ 
 

1. Το σύνδρομο του Πυγμαλίωνα

2. Το φαινόμενο του Πυγμαλίωνα ή νόμος της αυτοεκπληρούμενης προφητείας (Παιδαγωγική)...

3. Ο ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΗ ΟΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΑΝ ΦΙΛΙΠ ΡΑΜΩ 

Pigmalion (opera) - Wikipedia

ΤΟ "ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΜΑ" ΤΟΥ ΠΥΓΜΑΛΙΩΝΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΩΡΑΙΑ ΤΣΕΧΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

 Σκηνοθετικό εύρημα η χρησιμοποίηση των χορευτών ως  ζωντανές γλυπτικές φιγούρες .

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Jean-Phillippe Rameau (1683 – 1764): Pygmalion Česká premiéra jednoaktové opery-ballet z roku 1748 / Czech premiere of a one-act opera-balett from 1748 
   Pěvecké role / Singing roles: Pygmalion: Jaroslav Březina Venuše / Venus: Marie Fajtová Céphise: Karolína Bubleová Berková Socha / The animated statue: Petra Havránková Taneční role / Dancing roles: Amor: Jonáš Janků Psyché: Klára Hajdinová Alegorie Tance / Allegory of Dance: Andrea Miltnerová Alegorie Hry / Allegory of Play: Anna Kukuczková Alegorie Smíchu / Allegory of Laugher: Anton Eliáš Pěvecký sbor KOS Pedagogické školy Litomyšl / KOS - Singing choir of the Litomyšl Pedagogical School Sbormistr / choirmaster: Milan Motl Komorní orchestr / chamber orchestra: Ensemble 18+ Výtvarník kostýmů a scény / costume and stage designer: Petra Lebdušková Choreografie / choreographer: Andrea Miltnerová Masky / mask: Kristina Záveská Režie / director: Magdalena Švecová Dirigent a hudební nastudování / music producer and conductor: Jakub Kydlíček Mezinárodní operní festival SMETANOVA LITOMYŠL / SMETANA´S LITOMYŠL International Opera Festival VEČER NA ZÁMKU V NOVÝCH HRADECH A NIGHT AT THE NOVÉ HRADY CHATEAU Provedení / performance: Zámek Nové Hrady u Litomyšle / Nové Hrady Chateau near Litomyšl (17., 18., 19., 20., 21. 6. 2015) Nahrávka / recording: 20. 6. 2015 zámecká sýpka (špýchar) / castel granary
4.Ο  ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ , ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΕΡΝΑΡΝΤ ΣΩ . ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΩΣ ΤΩΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ (με αγγλικούς υπότιτλους)

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΦΑΝΑΤΙΚΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ

ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ

Η ώρα του διαβόλου

Θωμάς Τσαλαπάτης 

Εφημερίδα των Συντακτών

efsyn.gr /28.10.2017

«Αλλά εγώ δεν είμαι αυτό που νομίζουν. Οι Εκκλησίες με μισούν. Οι πιστοί τρέμουν στο όνομά μου. Αλλά, είτε το θέλουν είτε όχι, έχω έναν ρόλο στον κόσμο.
Δεν είμαι ούτε επαναστατημένος εναντίον του θεού ούτε το πνεύμα που αρνείται. Είμαι ο Θεός της Φαντασίας, απολωλώς γιατί δεν δημιουργώ. […]
Είμαι το πνεύμα που δημιουργεί χωρίς να δημιουργεί, που η φωνή του είναι καπνός και η ψυχή του ένα λάθος.
Ο θεός με δημιούργησε για να τον μιμούμαι τη νύχτα. Αυτός είναι ο Ηλιος, εγώ είμαι η Σελήνη.
Το φως μου αιωρείται πάνω από το καθετί που είναι μάταιο ή ψεύτικο, φωσφορισμούς, όχθες ποταμών, έλη και σκιές».

Το διήγημα «Η ώρα του διαβόλου» (απόσπασμα του οποίου μόλις διαβάσατε) αποτελεί ένα από τα πιο πρώιμα έργα του Φερνάντο Πεσόα.
Κρυμμένο στο μυθικό μπαούλο με τα χειρόγραφα, το έργο εκδόθηκε πενήντα χρόνια μετά τον θάνατο του ποιητή.
Ο διάβολος συναντά μια συνηθισμένη Μαρία. Σε ελάχιστο χρόνο τής αποκαλύπτει μυστικά του κόσμου και της ύπαρξης και της αναγγέλλει τη γέννηση του ποιητή, του γιου της.
Ο διάβολος-ποιητής, μορφή βαθιά, ευγενική και οικεία, οντολογεί περιγράφοντας τη δική του ιστορία, το πλέγμα των σχέσεων ανάμεσα στον ίδιο, τον θεό και τους ανθρώπους.
Ποίηση και πραγματικότητα ταυτίζονται σε ένα σύντομο διαμάντι που δεν ηθικολογεί, δεν θεολογεί, αλλά παραχωρεί στη φαντασία μια κοσμογονική δύναμη.
Πόσο περίεργο, πόσο άβολο και παράδοξο είναι να μιλάς για τον Φερνάντο Πεσόα με αφορμή επεισόδια σαν αυτά έξω από το θέατρο «Αριστοτέλειον» της Θεσσαλονίκης!
Εδώ που οι χριστιανοί Ταλιμπάν των τριών συμφώνων συναντούν τους χουλιγκάνους ιερολοχίτες τον δύο φωνηέντων.
Είμαστε μπροστά στην επιστροφή σε μια προγλωσσική εποχή, όταν ο ήχος ήταν το ίδιο το νόημα του ήχου, το μούγκρισμα το νόημα του μουγκρίσματος.
Σε μια εποχή που δεν μπορεί να υπάρξει αντίληψη ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αναπαράστασή της, στο γεγονός και το είδωλό του.
Σε μια εποχή που δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα σε αυτό που μου ανήκει και σε αυτό που μπορεί να ανήκει ή να αναφέρεται σε άλλους.
Σε μια εποχή που η επιβολή είναι απλώς προέκταση του σώματός μου.
Ολη αυτή η σκοτεινή μάζα, η μαύρη ύλη που έρχεται συμπαγής μέσα από την ιστορία και φέρνει τα στοιχεία της περιόδου πριν από την ίδια την ιστορία, είναι παρούσα στις σύγχρονες κοινωνίες.
Ενα κομμάτι που όσο ψηλά κτίρια κι αν χτιστούν, όσες ανακαλύψεις κι αν καταγραφούν, όση παιδεία κι αν μοιραστεί ισόποσα, το αυτό θα παραμείνει.
Το σκοτάδι αυτό ίσως να μη μετακινείται, υπάρχει εκεί για να μας θυμίζει μια άλλη εκδοχή της ανθρώπινης εμπειρίας που πεισματικά προσπαθούμε να παρακάμψουμε, χρησιμοποιώντας το πιο αναίμακτο και υποκριτικό μας ξόρκι: αν κάτι το αγνοήσεις ηθελημένα, παύει να υπάρχει.
Υπάρχουν όμως κάποιοι που φυσικά και δεν θα τους αγνοήσουν. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι πως η μάζα αυτή είναι πιο εύκολα χειραγωγήσιμη από οποιαδήποτε άλλη κατηγορία ανθρώπων.
Η Χρυσή Αυγή έστησε την εκλογική της άνοδο αντλώντας ακριβώς από αυτή τη δεξαμενή. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο πως εμφανίστηκε για ακόμα μία φορά, τώρα έξω από το «Αριστοτέλειον».
Οπως έγινε γνωστό, βουλευτές της Χρυσής Αυγής κατέθεσαν μηνυτήρια αναφορά κατά των συντελεστών της παράστασης. Η δικογραφία θα αποσταλεί στο εισαγγελέα.
Οι διαμαρτυρίες των σκοταδιστών δεν έχουν να κάνουν ούτε με κάποια θρησκευτική αντίθεση ούτε με κάποια πίστη ούτε με τίποτα.
Είναι η επιθυμία του σκοταδιού να επαληθεύσει τον εαυτό του. Να τον επιβάλει ως μόνη επιλογή σε έναν κόσμο χωρίς επιλογές. Οπως το απόσπασμα του έργου που παραθέτουμε αποδεικνύει, είναι αντίθεση απέναντι στην ίδια τη φαντασία των κοινωνιών.
Την ελευθερία, την έκφραση, οτιδήποτε διαχωρίζει τον άνθρωπο από την τετράποδη εκδοχή του που διαδηλώνει έξω από το θέατρο.
Για τον λόγο αυτό, όσο γραφικά και αν μας φαίνονται τέτοια περιστατικά, στην πραγματικότητα μας αφορούν όλους άμεσα.
Και ο εναγκαλισμός των χρυσαυγιτών έξω από το θέατρο μας υποδεικνύει ξεκάθαρα όλους τους λόγους που κάτι τέτοιο ισχύει.
tsalapatis.blogspot.gr

ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΗΜΙΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ , ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΟΒΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΓΙΝΕ Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ

«Το Κρυφό Ημερολόγιο του Χίτλερ». Ο συγγραφέας Χάρης Βλαβιανός ψυχογραφεί τον παράφρονα του 20ου αιώνα

HuffPost Greece  |  Αλέξης Γαγλίας

Δημοσιεύθηκε: 28/10/2017

Στο εξώφυλλο των (σχεδόν) 550 σελίδων, με κεφαλαία μαύρα γράμματα σε κόκκινο φόντο: «Το Κρυφό Ημερολόγιο του Χίτλερ» και με μικρότερα ο τόπος και η περίοδος που αφορά: Φυλακές Λάντσμπεργκ, Νοέμβριος 1923- Δεκέμβριος 1924. Στην πάνω αριστερή γωνία της καλαίσθητης έκδοσης του «Πατάκη» γράφει: Χάρης Βλαβιανός. Από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες ποιητές, δεινός μεταφραστής, με σπουδές Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, καθηγητής Ιστορίας στο Αμερικανικό Κολέγιο. Για λίγο ήμουν σίγουρος ότι βρέθηκε το ημερολόγιο που ο ίδιος ο Χίτλερ έχει παραδεχτεί ότι κρατούσε στους 13 μήνες της φυλάκισής του μετά το αποτυχημένο «Πραξικόπημα της Μπιραρίας» ότι, κάποιος κυνηγός «χαμένων θησαυρών» το βρήκε και ο Βλαβιανός το μετάφρασε. Η αλήθεια δεν είναι ακριβώς αυτή. Ήμουν πολύ κοντά της όμως...
Ο Βλαβιανός, αναμιγνύοντας μυθοπλασία με εξαντλητική ιστορική έρευνα, μεταχειριζόμενος αμφότερες την ποιητική του τέχνη και την επιστήμη της ιστορίας, ανασύνθεσε το ημερολόγιο που πιο «κακού χαρακτήρα» του 20ου αι. που έγραφε, κάθε μέρα, στην (άνετη) φυλακή του.
Χρησιμοποιεί επιδέξια το εύρημα του ημερολογίου και κατορθώνει να παρουσιάσει στον αναγνώστη του βιβλίου του έναν ολοζώντανο Χίτλερ - ακόμη και στις πιο ιδιωτικές του στιγμές, όταν αυτός συνομιλεί εχέμυθα με τον μυστικοπαθή, μανιακό εαυτό του.

«Ανέκαθεν με προβλημάτιζε το ''φαινόμενο Χίτλερ'' αλλά ειδικά στην παρούσα συγκυρία της ανόδου των εθνικιστικών κινημάτων, διαπίστωνα με λύπη και έκπληξη ότι υπάρχει ακόμα θαυμασμός, από κάποιους, νέους ανθρώπους κυρίως, στο πρόσωπό του. Για μένα ο Χίτλερ είναι η προσωποποίηση του Κακού. Πώς μπορεί κάποιος να θαυμάζει τον υπαίτιο του Ολοκαυτώματος και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Γιατί ελκύει ακόμη οπαδούς; Και πώς ο αποτυχημένος Χίτλερ μεταμορφώθηκε σε απόλυτο Φύρερ;»
Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο στη συγγραφή του βιβλίου;
Ο Χίτλερ δεν ήξερε πολύ καλά Γερμανικά, έγραφε απλοϊκά. Έπρεπε κι εγώ να υιοθετήσω στο ημερολόγιο ένα ανάλογο ύφος που να μην είναι γλωσσικά πολυσύνθετο ή επιτηδευμένο. Θα έπρεπε να είναι άμεσο, θερμό, πολλές φορές υστερικό. Και στα χρόνια που δούλεψα το βιβλίο συμβουλεύτηκα φίλους μου, ιστορικούς και ψυχαναλυτές. Ήθελα να βεβαιωθώ ότι ο τρόπος που έχω φανταστεί τον Χίτλερ και την ψυχοδομή του είναι συνεπής σε όλο το βιβλίο.

Πώς μπόρεσε αυτός ο εμφανώς διαταραγμένος άνθρωπος να γοητεύσει έναν ολόκληρο λαό;

Νομίζω ότι αν κάποιος χαρακτηρίσει τον Χίτλερ απλά παρανοϊκό, έχει απλουστεύσει την αλήθεια. Ο Χίτλερ κατάφερε να πείσει εκατομμύρια Γερμανούς, πολίτες μιας χώρας που έχει αναδείξει εμβληματικές προσωπικότητες στη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη, ότι αυτός είναι το πεπρωμένο της Γερμανίας. Κατάφερε να τους εκμαγεύσει. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν μόνο ένας τρελός, οπορτουνιστής και μείζων δημαγωγός. Ήταν σαφώς και χαρισματικός ηγέτης. Η λέξη «χαρισματικός» δεν έχει πάντοτε θετικό πρόσημο, «χαρισματικό» μπορεί να είναι και ένα τέρας. Ο Πεσσόα στον «Ηρόστρατο» μελετά το ζήτημα της αθανασίας, ποιος μένει στην Ιστορία τελικά. Επιλέγει τον τίτλο «Ηρόστρατος», γιατί ενώ όλοι ξέρουμε ποιος έκαψε τον ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο, δεν ξέρουμε ποιος τον έκτισε, παρόλο που αποτελεί ένα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας.
Ο Χίτλερ ήθελε ένα οργισμένο, απελπισμένο κοινό, γιατί ήξερε ότι εκεί η δημαγωγία του θα έχει αποτέλεσμα. Και οι σημερινοί λαοπλάνοι και δημαγωγοί τέτοιο ακροατήριο αναζητούν γιατί ξέρουν ότι όσο πιο οργισμένοι είναι οι άνθρωποι, τόσο ευκολότερα απευθύνεσαι στο θυμικό τους, όσο περισσότερο απογοητευμένοι είναι τόσο πιο γρήγορες, εύκολες λύσεις αναζητούν. Και η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που λειτουργεί με πολύ αργούς ρυθμούς ενώ, ο απολυταρχικός ηγέτης υπόσχεται άμεσες λύσεις. Τηρουμένων των αναλογιών, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3% πήγε στο 35% υποσχόμενος ότι με έναν μόνο νόμο θα ξηλώσει το μνημόνιο και θα λύσει τα προβλήματα των Ελλήνων. Είναι βέβαια σύνηθες οι πολιτικοί να υπόσχονται τα πιο απίθανα πράγματα για να καταλάβουν την εξουσία, για να μην αδικούμε τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα που η ''kolotumba'' έγινε διεθνής όρος, πόσες κωλοτούμπες έχουν κάνει τόσα χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Η δημαγωγία είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής. Και όταν έγραφα το βιβλίο δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο Τραμπ θα κέρδιζε τις εκλογές στις ΗΠΑ... Τις κέρδισε, όμως. Πώς μπόρεσε ένας εκατομμυριούχος σαν τον Τραμπ να πείσει τον μέσο Αμερικανό του Midwest ότι είναι αντισυστημικός; Ακούγεται εξωφρενικό, τον έπεισε όμως. Γιατί ο μέσος Αμερικανός είναι οικονομικά εξαθλιωμένος και πίστεψε ότι ο Τραμπ, που δεν ανήκει στην «μαφία» της Ουάσιγκτον, θα φέρει χρήμα και δουλειές.
Ταυτόχρονα, ο Χίτλερ στο θυμωμένο κοινό της εποχής του εξαπέλυσε ρητορική μίσους γιατί ήξερε πως όταν είσαι απελπισμένος, αναζητάς μανιωδώς κάποιους υπαίτιους. Η ρητορική μίσους συνοδεύεται πάντα από ομάδες που στοχοποιούνται. Ο Χίτλερ στοχοποίησε τους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους ομοφυλόφιλους, την κυβέρνηση της Βαϊμάρης που υπέγραψε την κατ’ αυτόν προδοτική Συνθήκη των Βερσαλλιών... Ο εχθρός, ακόμη και φανταστικός, συσπειρώνει τους ανθρώπους.
Είχε ο Χίτλερ κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τον ανέδειξε;
Ο Χίτλερ ήταν ένας ημιαγράμματος άνθρωπος, αποτυχημένος καλλιτέχνης, δεκανέας στον πόλεμο, ο οποίος φτάνοντας στο Μόναχο το 1919 είναι το απόλυτο τίποτα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ως αρχηγός ενός μικρού εθνικιστικού κόμματος, έχει πια τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό του, που δοκιμάζει με ένα πραξικόπημα να κατακτήσει την εξουσία. Πώς αυτός ο άνθρωπος κατάφερε, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, να γίνει αυτός που έγινε; Αν μπορούμε να καταλήξουμε σ’ ένα συμπέρασμα, είναι ότι φυσικά εκμεταλλεύτηκε πολύ έξυπνα την ιστορική συγκυρία, αλλά ότι είχε αυτό που ο Νίτσε ονομάζει «βούληση για εξουσία», στην περίπτωση του θα λέγαμε τρομερή.
Η ιστορική γνώση εμποδίζει πλέον την επανάληψη τέτοιων φαινομένων, την ανάρρηση τέτοιων ανθρώπων και κομμάτων στην εξουσία;
Δεν μπορώ να ξέρω. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι έχουμε μια επέλαση δημαγωγών σε όλο τον κόσμο. Αν αυξηθεί η δυστυχία των ανθρώπων θα βλέπουμε ολοένα περισσότερους να στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων (ανθρώπων) και να είναι έρμαια του προπαγανδιστικού λόγου αυτών των δημαγωγών. Δεν λέω ότι θα έχουμε ξανά ένα Ολοκαύτωμα, αλλά πολέμους, βία, κάποια χαρακτηριστικά του ναζισμού και του φασισμού μπορεί να αναβιώσουν.
Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι δημοκρατίες για να αποτρέψουν τέτοια σενάρια;

Κατ' αρχάς θα πρέπει να είναι πολύ αυστηρή η νομοθεσία απέναντι σε φαινόμενα βίας, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Δεν μπορεί (στην ελληνική περίπτωση) να κυκλοφορεί ελεύθερος ο Ρουπακιάς επειδή πέρασε το 18μηνο της κράτησης. Αυτό δείχνει ανικανότητα της δικαιοσύνης να επιληφθεί ενός πολύ σοβαρού ζητήματος. Το κράτος θα πρέπει να είναι επίσης πολύ αυστηρό έναντι της ρητορικής του μίσους και της μισαλλοδοξίας, γιατί αυτή επεκτείνεται σαν καρκίνος και προσβάλλει και τα υγιή κομμάτια του οργανισμού. Κόμματα με παραστρατιωτικές οργανώσεις, που διοργανώνουν βραδιές με πυρσούς και όπλα αποτελούν παραδείγματα όπου πρέπει ο νόμος να παρέμβει. Δεν μπορεί η δικαιοσύνη να είναι αυστηρή με τους Πυρήνες της Φωτιάς και επιεικής σε φαινόμενα τύπου Ρουπακιά, όπως δεν μπορεί να επιτρέπεται σε έναν τρομοκράτη όπως ο Κουφοντίνας να δίνει διάλεξη στη Νομική μέσω skype, γιατί έτσι νομιμοποιείται το έγκλημα. Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι αδέκαστη και να μην κλείνει το μάτι προς καμία πλευρά.
Και οι ελίτ θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, στις υποθέσεις των σκανδάλων, γιατί στην Ελλάδα υπάρχει πάντα μια υποψία γενικής ατιμωρησίας όσων βρίσκονται ψηλά στα κόμματα, ή στην κοινωνία. Η Χ.Α. και τα ακροδεξιά κόμματα αυτό προτάσσουν στη ρητορική τους: ότι υπάρχει ένα σάπιο σύστημα που προστατεύεται από σάπιους ανθρώπους. Μια σαρθρή δημοκρατία είναι ευάλωτη στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Ο Χίτλερ έλεγε ότι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης έχει χρεοκοπήσει, δεν μπορεί να προστατεύσει τον απλό Γερμανό. “Εγώ θα το κάνω αυτό”... Και ο Γερμανός επείσθη. Το ίδιο πράγμα λέει σήμερα και η Χ.Α. στην Ελλάδα.
Δεν τρόμαξαν οι Έλληνες από τον ξεκάθαρα νεοναζιστικό χαρακτήρα της Χ.Α.; Ούτε ακροδεξιοί, όπως η Λεπέν, δεν τους αποδέχονται.
Όντως, πολλοί άνθρωποι της Χ.Α. δεν έκρυβαν, μέχρι πρόσφατα, τον θαυμασμό τους για τον Χίτλερ. Έχουν πορτρέτα του στα δωμάτιά τους, φωτογραφίζονται έξω από το Άουσβιτς. Όμως αρκετοί Έλληνες, όχι, δεν τρόμαξαν όπως λες. Είμαστε ένας λαός που η πολιτική του διαδρομή χαρακτηρίζεται από μεγάλη βία. Εμφύλιοι πόλεμοι, εθνικοί διχασμοί, πραξικοπήματα, στρατοδικεία και εκτελέσεις (όπως αυτή των «Έξι», του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη). Δεν είμαστε φιλειρηνικός λαός, ούτε συναινετικός. Δέστε τις συνεδριάσεις της Βουλής: ο πολιτικός λόγος είναι βίαιος, απαξιωτικός, απόλυτος. Το κλίμα είναι διχαστικό και πολωμένο. Βουλευτές ξυλοκοπούνται και υβρίζονται χυδαία. Στην περίπτωση της Χ.Α., πίστευα ότι η δολοφονία του Φύσσα θα τρομάξει τον Έλληνα ψηφοφόρο, ότι θα πει ως εδώ. Γιατί όταν η Χ.Α. φτάνει να δολοφονεί, σε καιρό ειρήνης μάλιστα, δείχνει να ενστερνίζεται μεθόδους σαν αυτές που μεταχειριζόταν ο Χίτλερ με τα Τάγματα Εφόδου.
Το ερώτημα είναι γιατί η Δημοκρατία ανέχεται αυτές τις τακτικές, από κόμματα που ζητούν την κατάλυσή της. Χρησιμοποιούνε τον κοινοβουλευτισμό σαν εφαλτήριο προς την εξουσία, αλλά αν την καταλάβουν, όπως έκανε ο Χίτλερ, την επόμενη μέρα αυτή παύει να υφίσταται. Ο Άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ στην περίφημη «Επιστολή περί ανοχής» έγραφε ότι θα πρέπει να ανεχόμαστε τους πάντες, εκτός από αυτούς που αν έρθουν στην εξουσία δεν θα ανεχτούν εμάς (στη δική του περίπτωση εννοούσε τους Παπιστές). Πολλές φορές η Δημοκρατία έχει αποδειχτεί αδύναμη απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα και τότε έχει ηττηθεί.

Οι κατηγορούμενοι στη δίκη για το "Πραξικόπημα της Μπιραρίας" από αριστερά προς τα δεξιά: Βέμπερ, Φρικ, Κρήμπελ, Λούντεντορφ, Χίτλερ, Μπρύκνερ, Ραιμ και Βάγκνερ

Θα είχε συμβεί ο Β΄Π.Π. αν δεν υπήρχε ο Χίτλερ;
Όχι. Αργότερα μπορεί να γινόταν κάποιος πόλεμος, όμως ο Β΄ Παγκόσμιος που ξέρουμε, οφείλεται σε αυτόν. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι είχαν επιλέξει την πολιτική του κατευνασμού. Ήλπιζαν ότι αν «έδιναν» στον Χίτλερ την Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία, θα χόρταινε και θα σταματούσε. Αλλά ο Χίτλερ ήταν ένας άνθρωπος αποφασισμένος να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη. Για αυτό λέω ότι ο Χίτλερ είναι το κεντρικό πρόσωπο στην ιστορία του 20ου αιώνα. Και ο πόλεμος και το Ολοκαύτωμα, που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, συνδέονται με αυτόν. Και ειδικά η «Τελική Λύση» του Εβραϊκού Ζητήματος, τον διαφοροποιεί από κάθε άλλον ηγέτη που αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα του σε πόλεμο. Ποιος, εκτός από ιστορικούς, θυμάται σήμερα τον καγκελάριο της Γερμανίας στον Α΄Π.Π. που είχε συνέπεια ωστόσο τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.
Στη συγγραφή του βιβλίου με ενδιέφερε πολύ να καταλάβω πως διαβάζει ένας εμμονικός άνθρωπος. Γιατί στη φυλακή διάβασε πολύ ο Χίτλερ. Πρώτη δήλωση που έκανε μόλις έφτασε στο Λάντσμπεργκ είναι ότι το Κράτος τώρα του παρέχει δωρεάν παιδεία. Έχει όμως ενδιαφέρον να δει κανείς πώς διαβάζουν οι άνθρωποι. Ο Χίτλερ δεν διάβαζε ποτέ για απόλαυση, ούτε για να μάθει πραγματικά. Αυτό που έψαχνε στα βιβλία ήταν ιδέες που θα τεκμηρίωναν τις ήδη υπάρχουσες εμμονές του.
Ποιες είναι οι θεωρητικές καταβολές του Χίτλερ;
Οι ιδέες του Χίτλερ δεν είναι καινοτόμες. Στην σκέψη του δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο, παρά μόνο ένας φανατισμός που εξωθεί κάθε ιδέα στην πιο ακραία της εκδοχή. Το μίσος για τους Εβραίους στη Γερμανία φτάνει μέχρι τον Λούθηρο, που καλούσε τους χριστιανούς να κάψουν τις συναγωγές. Ο αντισημιτισμός είναι κάτι που ξεκινά από την Σταύρωση του Χριστού. Όμως ο Χίτλερ δε θεωρούσε τους Εβραίους απλώς έναν λαό που πιστεύει σε μια κακή θρησκεία (όπως η χριστιανική Εκκλησία), αλλά μια άλλη, κατώτερη φυλή- για αυτόν οι Εβραίοι ήταν υπάνθρωποι. Όπως ο Μάντισον Γκραντ έλεγε πως θα παρακμάσουν οι «νορδικές» φυλές των ΗΠΑ, αν οι Αγγλοσάξονες Αμερικανοί επιτρέψουν την επιμειξία με τους Ινδιάνους, τους μαύρους, τους Μεξικανούς, αντίστοιχα ο Χίτλερ θεωρούσε ότι η επιμειξία με τους Εβραίους θα μολύνει τον γερμανικό λαό. Αν πήγαινε κανείς σε μια μπυραρία του Μονάχου το 1923, τη χρονιά του πραξικοπήματος, θα άκουγε πολλούς να λένε τα ίδια με τον Χίτλερ. Οι ιδέες που ανακυκλώνονταν στους εθνικιστικούς κύκλους ήταν παρόμοιες, υπήρχαν πολλοί χιτλερίσκοι στη Γερμανία, αλλά μόνο ένας που είχε τη θέληση να κάνει τις ιδέες του πράξη.
Δεν ήταν φιλομαθής άνθρωπος. Ημιαγράμματος ήταν, όπως όλοι οι φανατικοί. Όσο πιο μορφωμένος και καλλιεργημένος είσαι, τόσο περισσότερο διακρίνεις τη σχετικότητα των πραγμάτων. Όσοι θέλουν να επιβάλλουν απολυτότητες, συνήθως είναι άνθρωποι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου με πολλά συμπλέγματα και φοβίες.
Στην περίπτωση του Χίτλερ πώς μπορεί να εξηγείται αυτό;
Υπάρχουν πολλές ερμηνείες. Θα μπορούσε κανείς, για παράδειγμα, να αναφερθεί στην προβληματική σχέση του Χίτλερ με τον πατέρα του, που διαρκώς τον υποτιμούσε και τον ξυλοκοπούσε. Από την άλλη, πόσοι Γερμανοί πατεράδες δεν έδερναν τα παιδιά τους την εποχή εκείνη. Δεν έγιναν κι αυτά Χίτλερ όταν μεγαλωσαν. Τι ήταν αυτό που φοβόταν ο Χίτλερ στον Εβραίο; Η μητέρα του Χίτλερ πέθανε στα χέρια ενός Εβραίου γιατρού. Αρχικά ο Χίτλερ όχι μόνο δε μισούσε αυτόν τον γιατρό, αλλά τον συμπαθούσε, γιατί είδε πόσο προσπάθησε να την σώσει. Αργότερα όμως, επηρεασμένος από τον αντισημιτισμό αυτών που συναναστρεφόταν, το γεγονός ότι η μάνα του πέθανε στα χέρια ενός Εβραίου, πήρε άλλες διαστάσεις.
Πυρηνικά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του Χίτλερ;
Μισούσε τον πατέρα του, κι ας γράφει άλλα στο “Mein Kampf” για ευνόητους λόγους, αγαπούσε παθολογικά τη μητέρα του, είχε μόνο ένα φίλο στην εφηβεία, τον Kubitzek, που τον έχασε αργότερα. Ήταν άφιλος, μοναχικός, συμπλεγματικός, είχε πρόβλημα με το σώμα του, αφού ο ίδιος δεν έμοιαζε καθόλου «Άριος». Είναι πολύ ενδιαφέρον δε ότι πολλά ηγετικά στελέχη των Ναζί, όπως ο Γκέμπελς, ο Ες, ο Χίμλερ, δεν έμοιαζαν με «Άριους». Ήτανε φιλόζωος, του άρεσε να φωτογραφίζεται με μικρά παιδιά, αλλά δεν απέκτησε ποτέ παιδιά ο ίδιος, μάλλον τα μισούσε. Κάποιες γυναίκες τις αγάπησε- παρότι ήταν γενικά ανέραστος, αποζητούσε τον θαυμασμό τους. Τους άντρες ήθελε να τους εξουσιάζει.
Κρίσιμα σημεία στη ζωή του;
Ο θάνατος της μητέρας του, η αποτυχία του να εισαχθεί δύο φορές στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Βιέννη και η ζωή του σαν «κλοσάρ» (clochard, σσ αλήτης) σε αυτή την πόλη. Να προσθέσω ότι η Βιέννη υπήρξε το πρώτο του σχολείο, αφού εκεί μυήθηκε στις ακραίες αντισημιτικές ιδέες του δημάρχου της πόλης. Ασφαλώς και η εμπειρία του Α΄Π.Π. και η ήττα της Γερμανίας ήταν τεράστιο σοκ για αυτόν, όπως και για όλη τη γενιά του. Τελικά, οι συνθήκες διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του Χίτλερ: είναι προϊόν της χώρας του και της εποχής του.
Μέσα στο ναζιστικό κόμμα, πως κατάφερε αυτός ο «μικρός τυμπανιστής», όπως ο Χίτλερ αυτοχαρακτηρίζεται στο “Mein Kampf”, να γίνει Φύρερ;
Με την τρομακτική πίστη που είχε στον εαυτό του κατάφερε, ως αρχηγός ενός μικρού κόμματος που βρισκόταν στις παρυφές του γερμανικού πολιτικού συστήματος, να γίνει σε μικρό χρονικό διάστημα καγκελάριος της Γερμανίας και κατόπιν απόλυτος δικτάτορας. Αν διαβάσει κανείς απομνημονεύματα ανθρώπων που τον γνώρισαν, είναι εντυπωσιακό ότι όταν τον πρωτοσυναντούν, τον θεωρούν και λίγο τσαρλατάνο, τους κάνει εντύπωση ο τρόπος που ντύνεται, που μιλάει, οι χειρονομίες του. Δεν ανήκε και στην υψηλή γερμανική κοινωνία, αλλά πολύ γρήγορα τους έπειθε. Ίσως λόγω της ψυχοδομής του δεν αμφισβητούσε ποτέ τον εαυτό του, δεν είχε αμφιβολίες, ήταν πεπεισμένος ότι ενσάρκωνε το πεπρωμένο της Γερμανίας.
Ποτέ;
Πριν τον συλλάβουν, σκέφτηκε προς στιγμή να αυτοκτονήσει. Του πήρε το πιστόλι από το χέρι η Χελένε (Χανφστάινγκλ). Το ξεπέρασε γρήγορα. Στην φυλακή έκανε για πολύ λίγο απεργία πείνας. Το μόνο που φοβότανε ήταν η απέλαση στην Αυστρία- μια τέτοια τιμωρία θα σήμαινε το τέλος της καριέρας του. Αλλά κι εκεί ήταν τυχερός γιατί στη δίκη που ακολούθησε τον Μάρτιο του ’24, ο δικαστής ήταν συμπαθών κι έτσι ακόμη και αυτό το γεγονός μετατράπηκε σε νίκη του Χίτλερ. Εμφανίστηκε στο δικαστήριο ως αγνός πατριώτης, κατηγόρησε τα μέλη της κυβέρνησης ως προδότες που μαχαίρωσαν τη Γερμανία πισώπλατα κι ανέλαβε όλη την ευθύνη του πραξικοπήματος. Εν μία νυκτί η φήμη του εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα της Βαυαρίας και έγινε ήρωας για τους εθνικιστές όλης της Γερμανίας.
Κατάλαβε ότι ακόμα και η φυλάκιση θα του αποφέρει πολιτικά οφέλη.
Ναι. Και έκανε και κάτι πολιτικά πολύ έξυπνο. Όταν συνέλαβε την ιδέα να γράψει το “Mein Kampf”, παραιτήθηκε από την αρχηγία του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος για να δείξει ότι χωρίς αυτόν το εθνικιστικό κίνημα θα κατέρρεε.
Προξενεί εντύπωση πόσο ειδυλλιακή ήταν η φυλάκισή του, πόσο φιλικοί ήταν οι δεσμοφύλακες, οι δικαστές...
Είναι η εποχή τέτοια, ο Γερμανός έχει «πατηθεί κάτω». Ο Χίτλερ ισχυρίστηκε στη δίκη ότι, πρώτον, εμπόδισε τα σχέδια των αρχών της Βαυαρίας να κηρύξουν την ανεξαρτητοποίησή της , και δεύτερον, ότι ήθελε να σώσει τη Γερμανία από τους προδότες που την κυβερνούσαν. Έπαιξε επιτυχημένα το χαρτί των εθνικιστών και ισχυρίστηκε ότι έδρασε ως αγνός πατριώτης και όχι για να αποκομίσει κάποιο προσωπικό όφελος. Έτσι για πολλούς Γερμανούς δεν ήταν ακόμη ο Χίτλερ που θα γνώριζαν αργότερα, αλλά μια ρομαντική φιγούρα με υψηλά ιδεώδη.
Ο θαυμασμός των ναζί για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό είναι γνωστός. Για τους Νεοέλληνες όμως, ποια ήταν η άποψη του Χίτλερ;
Δε νομίζω ότι είχε κάποια άποψη. Δεν τον ενδιέφεραν οι Νεοέλληνες, παρά μόνο ως κληρονόμοι του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Ο Χίτλερ θαύμαζε πολύ τον Κεμάλ, γιατί είχε καταφέρει να κάνει ότι προσπαθούσε κι αυτός. Ο Κεμάλ, με ορμητήριο την Άγκυρα, κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης, την αναγνωρισμένη από τους Συμμάχους, και μετά, ως γνωστόν, προέβη σε εθνοκάθαρση. Έτρεφε καμιά συμπάθεια ο Χίτλερ για τους Έλληνες που έπεσαν θύματα των εκκαθαρίσεων; Όχι βέβαια, το αντίθετο. Και ο ίδιος δεν ήθελε μια «καθαρή» Γερμανία; Εκτός των άλλων θαύμαζε τον Κεμάλ γιατί είχε και γαλανά μάτια και θεωρούσε ότι μπορεί να έχει μέσα του και κάτι το «Άριο»...
Συγκαταλέγει τους Έλληνες στις «κατώτερες φυλές του Νότου»;
Σαφώς. Άριοι δεν είμαστε. Δεν θα είχε ο Χίτλερ καμιά αντίρρηση να συμπεριληφθούμε στην μεσογειακή αυτοκρατορία του Μουσολίνι, να είμαστε υπόδουλοι του Μουσολίνι, όπως οι Σλάβοι δικοί του.
Είναι αλήθεια ότι απεχθανόταν το αίμα;
Ναι, είναι φοβερό αυτό. Μην ξεχνάς όμως ότι οι στρατηγοί και οι αυτοκράτορες, πολλές φορές στο παρελθόν, παρακολουθούσαν τις μάχες από μακριά, ενώ οι άνθρωποι σφαζόντουσαν σαν μύγες. Υπάρχει αυτή η αντίφαση στην ανθρώπινη αντίληψη. Ο Λένιν το έχει διατυπώσει ευφυώς: «Ο θάνατος ενός ανθρώπου αποτελεί δράμα, ο θάνατος χιλιάδων είναι μια στατιστική». Όσο μεγαλύτερος ο αριθμός των θυμάτων, τόσο δυσκολότερο να συνδεθείς μαζί τους. Όπως λέει και ο μεγάλος Πολωνός ποιητής Zbigniew Herbert*, που έζησε στο πετσί του και τον Ναζισμό και τον Σταλινισμό, στο ποίημά του «Ο κ. Cogito διαβάζει εφημερίδα», «το μηδενικό στο τέλος/ τους μετατρέπει σε μια αφαίρεση».
Τελικά ποιος μπορεί να είναι οπαδός των Ναζί; Να υποδουλώνεται αυτόβουλα σε έναν απόλυτο ηγέτη;
Η ερώτησή σου μου φέρνει στο νου τους «Αδελφούς Καραμάζωφ» του Ντοστογιέφσκι. Στο κεφάλαιο όπου ο Μέγας Ιεροεξεταστής μιλάει στον Χριστό (τον οποίο έχει φυλακίσει και πρόκειται να εκτελέσει), ο Ντοστογιέφσκι τον βάζει να λέει ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν το άγχος της συνείδησης. Οι άνθρωποι το μόνο που θέλουν είναι ασφάλεια και ψωμί και κάποιον να αποφασίζει για λογαριασμό τους, ώστε να αποφεύγουν την αγωνία της επιλογής. Αναζητούν έναν «πατερούλη», έναν ηγέτη που θα τους απαλλάξει από την υπαρξιακή αγωνία. Για πολλούς ανθρώπους είναι ανακουφιστικό να ορίζει άλλος τη μοίρα τους. Θέλουν να εξουσιάζονται.

• Η συλλογή ποιημάτων του Zbigniew Herbert, «Τιμές στον μικρό θεό της ειρωνείας», σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.