ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Η Καθημερινή,
Από δεκαετία σε δεκαετία
Η Καθημερινή,
Όσον αφορά το εξωτερικό τα πράγματα
είναι καθαρά: Η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με το κουαρτέτο: Με το ΔΝΤ,
που όσο περισσότερα λάθη του στους σχεδιασμούς του για την Ελλάδα
αναγνωρίζει, τόσο ασφυκτικότερα μέτρα απαιτεί εις βάρος της· παράξενος
τρόπος για να ζητήσει κάποιος συγγνώμη ή για να δείξει ότι
αναπροσανατολίζεται, συνεκτιμώντας επιτέλους τα ομολογημένα λάθη του και
επιχειρώντας να μειώσει το κοινωνικό τους κόστος. Και με την Ευρωπαϊκή
Ενωση, στις ποικίλες εκφάνσεις της, δηλαδή στη μία και μόνη που όντως
βαραίνει: στη γερμανική, που και αυτή με τη σειρά της είναι
μονοδιάστατη, μονοπρόσωπη μάλλον. Εχει το όνομα και την ισχύ του κ.
Σόιμπλε, άτυπου «οικονομικού πρωθυπουργού» της Ε.Ε. Τώρα, με την
απροσχημάτιστη εκμετάλλευση του προσφυγικού εις βάρος της Ελλάδας, που
οι εμπνευστές της δεν διστάζουν να παραποιούν επίσημες εκθέσεις, ο
Γερμανός υπουργός έσπευσε να προτείνει σαν τάχα σωστική για τη χώρα μας
την έξοδο από την Ευρωζώνη, με ταυτόχρονη έξοδο από τη Σένγκεν. Εμμονή
και προκατάληψη – κατά το «Περηφάνια και προκατάληψη».
Στο εσωτερικό τώρα, η κυβέρνηση δεν είναι αντιμέτωπη με τους αγρότες, τους γιατρούς, τους μηχανικούς, τους δικηγόρους, τους μικροβιοτέχνες, τους ναυτικούς· αυτοί έχουν τις αγωνίες τους και τα αιτήματά τους. Είναι αντιμέτωπη με το Αγροτικό, το Ασφαλιστικό, το Φορολογικό. Με προβλήματα δηλαδή που χρονίζουν, που αφέθηκαν να χρονίσουν από τους έως τώρα επί δεκαετίες κυβερνήσαντες, «γαλάζιους» και «πράσινους». Γιατί κάθε φορά μετρούσε πολύ περισσότερο το τρέχον και το συγκυριακό από το μακρόπνοο και το μακροπρόθεσμο.
Ετσι, για να μειώσουν το κομματικό τους κόστος (πρωτίστως όσοι ορκίζονταν ότι καθόλου, μα καθόλου δεν το υπολογίζουν, «εκσυγχρονιστές» και «μεταρρυθμιστές»), ικανοποιούσαν πρόχειρα και εμβαλωματικά τα αιτήματα της μιας ή της άλλης μερίδας. Αναβάλλοντας πάλι και πάλι, από ατολμία και ιδιοτέλεια, τη ριζική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Δηλαδή διογκώνοντάς τα. Και βυθίζοντας τη χώρα στα χρέη, για τα οποία τώρα νίπτουν τα χείρας αλλά και το πρόσωπό τους, ώστε να ξαναποκτήσει δημαγωγική φωτογένεια.
Τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Όλα τα ψέματα όμως και όλων. Όχι μόνο όσων για να φτάσουν στην εξουσία θεωρούν αναγκαίο να υπόσχονται μαγικές λύσεις, ικανοποιητικές για τους πάντες· λύσεις που απλώς δεν υπάρχουν, συν τοις άλλοις επειδή αυτοί οι «πάντες» είναι βαθιά χωρισμένοι από αντιτιθέμενα συμφέροντα. Αλλά και όσων έχουμε πιστέψει, επίσης δεκαετίες τώρα, ότι τα προβλήματα είναι δυνατόν (αν όχι «πρέπον και δίκαιο») να λυθούν χωρίς τη δική μας συμβολή, το δικό μας κόστος. Είναι όμως εφικτό να λυθεί το Φορολογικό, όταν μισθωτοί και συνταξιούχοι καλύπτουν το 78% της φορολογικής βάσης, παρότι αποτελούν το 63% των φορολογουμένων; Ή όταν οι 2 στους 3 ελεύθερους επαγγελματίες και οι 85 στους 100 αγρότες δηλώνουν ετήσιο εισόδημα έως 5.000 ευρώ;
Στο εσωτερικό τώρα, η κυβέρνηση δεν είναι αντιμέτωπη με τους αγρότες, τους γιατρούς, τους μηχανικούς, τους δικηγόρους, τους μικροβιοτέχνες, τους ναυτικούς· αυτοί έχουν τις αγωνίες τους και τα αιτήματά τους. Είναι αντιμέτωπη με το Αγροτικό, το Ασφαλιστικό, το Φορολογικό. Με προβλήματα δηλαδή που χρονίζουν, που αφέθηκαν να χρονίσουν από τους έως τώρα επί δεκαετίες κυβερνήσαντες, «γαλάζιους» και «πράσινους». Γιατί κάθε φορά μετρούσε πολύ περισσότερο το τρέχον και το συγκυριακό από το μακρόπνοο και το μακροπρόθεσμο.
Ετσι, για να μειώσουν το κομματικό τους κόστος (πρωτίστως όσοι ορκίζονταν ότι καθόλου, μα καθόλου δεν το υπολογίζουν, «εκσυγχρονιστές» και «μεταρρυθμιστές»), ικανοποιούσαν πρόχειρα και εμβαλωματικά τα αιτήματα της μιας ή της άλλης μερίδας. Αναβάλλοντας πάλι και πάλι, από ατολμία και ιδιοτέλεια, τη ριζική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Δηλαδή διογκώνοντάς τα. Και βυθίζοντας τη χώρα στα χρέη, για τα οποία τώρα νίπτουν τα χείρας αλλά και το πρόσωπό τους, ώστε να ξαναποκτήσει δημαγωγική φωτογένεια.
Τώρα τα ψέματα τελείωσαν. Όλα τα ψέματα όμως και όλων. Όχι μόνο όσων για να φτάσουν στην εξουσία θεωρούν αναγκαίο να υπόσχονται μαγικές λύσεις, ικανοποιητικές για τους πάντες· λύσεις που απλώς δεν υπάρχουν, συν τοις άλλοις επειδή αυτοί οι «πάντες» είναι βαθιά χωρισμένοι από αντιτιθέμενα συμφέροντα. Αλλά και όσων έχουμε πιστέψει, επίσης δεκαετίες τώρα, ότι τα προβλήματα είναι δυνατόν (αν όχι «πρέπον και δίκαιο») να λυθούν χωρίς τη δική μας συμβολή, το δικό μας κόστος. Είναι όμως εφικτό να λυθεί το Φορολογικό, όταν μισθωτοί και συνταξιούχοι καλύπτουν το 78% της φορολογικής βάσης, παρότι αποτελούν το 63% των φορολογουμένων; Ή όταν οι 2 στους 3 ελεύθερους επαγγελματίες και οι 85 στους 100 αγρότες δηλώνουν ετήσιο εισόδημα έως 5.000 ευρώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου