Ουδέν ο μάγειρος του ποιητού διαφέρει...

Αρχαίων γεύσεις - Ουδέν ο μάγειρος του ποιητού διαφέρει...

Μια εκπομπή της  Μαρίας Θερμού στο Τρίτο πρόγραμμα 

Την άνοιξη είναι ο χρώμιος καλός, ο ανθείας το χειμώνα και το καλύτερο φαϊ γαρίδα σε συκόφυλλα, γλυκό να τρώς κατσίκι το φθινόπωρο, να τρώς το γουρουνάκι όταν μαζεύουν και πατούνε τα σταφύλια, μα για το αρνάκι όταν καλοκαιριάζει και φωνάζουν τα τζιτζίκια και ύστερα έρχεται ο τόνος της θάλασσας, καλούτσικο φαϊ που από όλα ξεχωρίζει όταν του βάλεις μιτωτό, και το παχύ μοσχάρι θαρρώ είναι καλό και νύχτα και ημέρα. Οι οδηγίες είναι απλές και όποιος θέλει μπορεί να τις ακολουθήσει, ακόμη και σήμερα είκοσι πέντε αιώνες μετά.. Γιατί το φαγητό πάντα ήταν ένα, έτσι λοιπόν η εκπομπή αυτή θέλει να γεφυρώσει τις αποστάσεις και να μιλήσει για τη διατροφή των αρχαίων για τα είδη των τροφών και τις πρώτες ύλες, για την προέλευση τους, δηλαδή τα ενδόδημα και τα αποικιακά όπως λέγαμε έως και πρίν από μερικά χρόνια και βέβαια για τις αρχαίες συνταγές τους μαγείρους τα σκεύη παρασκευής του φαγητού αλλά και σερβιρίσματος, για τα συμπόσια και φυσικά για τον οίνο, για τους διάσημους καλοφαγάδες, τα φαγητά, τις συνήθειες που έφτασαν έως σήμερα και για πολλά ακόμη, κυρίως όμως αυτή η εκπομπή φιλοδοξεί να είναι εύγεστη και μυρωδάτη, όπως κάθε καλή κουζίνα κάθε εποχή.

Οι αρχαίοι συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τη διατροφή ως μέσο εκλέπτυνσης της ζωής άλλοτε όμως και για την θεραπεία ή την ενίσχυση της φυσικής κατάστασης του ανθρώπου αποτελούν την πολύτιμη πηγή πληροφοριών που φθάνουν έως σήμερα αν και πολύ αποσπαματικά, ο Όμηρος ο Ησίοδος, ο Θεόκριτος, ο Αρχέστρατος φυσικά, που θεωρείται ο πατέρας της γαστρονομίας, ο Ιπποκράτης, ο Αριστοφάνης σε όλες τις κωμωδίες του, ο Αριστοτέλης και ο Πλάτων, ο Ευρυπίδης, ο Σοφοκλής, ο Μαίνανδρος, ο Πλούταρχος, ο Φιλόστρατος, ακόμη και ο Πτωχοπρόδρομος του βυζαντίου και ο Ψελλός είναι μερικοί μόνο από αυτούς.

To κεφάλαιο της ελληνικής γαστρονομίας και διαιτολογίας είναι τεράστιο, αρχίζει από την Κρήτη της Μινωικής εποχής και το προϊστορικό Αιγαίο και αφού διασχίσει αιώνες και χιλιετίες φθάνει εως το βυζάντιο. Είναι μιά παράδοση που κάπου χάθηκε, κάπου ξαναβρέθηκε μέσα στο χρόνο και τελικά όσο κι αν αυτό φαίνεται απίστευτο, ένα μέρος της έφτασε έως σήμερα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η αρχαία ελληνική διατροφή και γαστρονομία είναι η πηγή απο την οποία άντλησε πολλά στοιχεία μέσω και των Ρωμαίων φυσικά που ακολούθησαν, η σύγχρονη ευρωπαϊκή διατροφή και κουζίνα. Και ένας από τους λόγους που συνέβη αυτό είναι, όπως γράφει ο Αθήναιος στους δειπνοσοφιστές του, ότι οι Έλληνες αντιμετώπισαν την γαστρονομία ως τέχνη, Ουδέν ο μάγειρος του ποιητού διαφέρει, ο νούς γαρ έστιν εκατέρω τούτων τέχνη, λέει χαρακτηριστικά.