Δραματική - Ρωσία, Γαλλία 1994
Σκηνοθεσία: Νικίτα Μιχάλκοφ
Σενάριο: Ράσταμ Ιμπραγκιμπέκοφ, Νικίτα Μιχάλκοφ
Πρωταγωνιστούν: Όλεγκ Μενσίκοφ, Νικίτα Μιχάκοφ, Ινγκεμπόργκα Νταμπκουναίτε, Ναντέζντα Μιχάλκοβα
Διάρκεια: 130΄
Διανομή: ΑΜΑ Films
1936 Σοβιετική Ένωση. Κοντά στη Μόσχα, ο συνταγματάρχης Σεργκέι Κοτόφ (Νικίτα Μιχάλκοφ) περνάει μια μέρα ξεκούρασης στο εξοχικό του. Όλα φαντάζουν ειδυλλιακά. Η όμορφη γυναίκα του Μαρούσα (Ινγκεμπόργκα Νταπκουνάιντε), η πανέξυπνη και γλυκύτατη κόρη του Νάντια (Νάντια Μιχάλκοβα, κόρη του σκηνοθέτη), η πανέμορφη εξοχή. Μαζί τους είναι συγγενείς της γυναίκας του, «εκπρόσωποι» της προηγούμενης τάξης πραγμάτων. Ο Κοτόφ απολαμβάνει την εκτίμηση, την αγάπη και τον θαυμασμό όλων (χαρακτηριστική η σεκάνς με την άσκηση του στρατού. Ξαφνικά εμφανίζεται ο Μίτια (Όλεκ Μεντζίκοφ). Πρώην μνηστήρας της Μαρούσα, προστατευόμενος του πατέρα της, έλειπε για πάνω από 10 χρόνια. Γοητευτικός, πνευματώδης, όλοι έλκονται από αυτόν εκτός από τον Κοτόφ. Μόνο που αυτή η επίσκεψη δεν είναι μια πράξη εθιμοτυπίας, ευγένειας, ή έστω ένα κλείσιμο συναισθηματικών λογαριασμών…
Σοβιετικός ρεαλισμός... μετά-σοβιετικής περιόδου, είναι η ταινία του Μιχάλκοφ, μια ελεγεία στη σχέση ιδεαλισμού και ανθρώπου, που στα 1994 παραδίδει απλά μαθήματα ύφους και ήθους στους συμπατριώτες του.
Υπέρ : Κερδίζει στις Κάννες, κερδίζει στα Όσκαρ. Ο Μιχάλκοφ είναι ένας καλλιτέχνης, όπου κατάγεται και συνυπάρχει σε οικογένεια αυθεντικών καλλιτεχνών της ρωσικής και σοβιετικής σχολής. Ερεθίσματα ταρκοφσκικά, στέλνει μηνύματα ανταλλαγής ιδεών στον Κοντσαλόφσκι και τον Σοκούροφ. Σκηνοθετεί, γράφει το σενάριο, πρωταγωνιστεί στον "Ψεύτη Ήλιο", στην ταινία που αποτύπωσε όσο καμία άλλη -ποτέ- την μοναδική και μεγάλη ήττα της μπολσεβίκικης επανάστασης, του υπαρκτού σοσιαλισμού, του ανύπαρκτου κομμουνισμού, του καταραμένου ηγέτη Στάλιν : την ανελευθερία και τη σαπίλα ενός ελευθεριακού -δήθεν- καθεστώτος, μιας ιδέας, ενός οράματος. Η μικρή του κόρη, η οποία επίσης πρωταγωνιστεί είναι όλα τα ρούβλια μαζί. Η μουσική επένδυση, παρμένη από το ομώνυμο ρωσικό βαλς του '30, εξαίσια. Η φωτογραφία του Καλιούτα μοναδική. Η επανέκδοση του 1994, από την ΑΜΑ Films, έρχεται να κάνει μαθήματα σινεμά, όπως πριν λίγες εβδομάδες η "Δίκη της Νυρεμβέργης", για το πως πρέπει -for the god- να γίνεται αυτός ο "καταραμένος σινεμάς"...
Κατά : Ουδέν κακό αμιγές καλού..
Στοιχεία ταινίας : Η μοναδική ρωσική ταινία που έχει κερδίσει Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Επίσης, κέρδισε δυο βραβεία στις Κάννες του 1994. Το 2009 ο Μιχάλκοφ ετοιμάζει τον "Ψεύτη Ήλιο 2". Μα καλά σίκουελ και ο κομμουνισμός;
Βιογραφικό Νικίτα Μιχάλκοφ : O ρώσος "Σπίλμπεργκ", όπως έχει ονομαστεί, ειδικώς μετά τον φαντασμαγορικό "Κουρέα της Σιβηρίας" το 1998, έχει κερδίσει 17 βραβεία σε όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά κινηματογραφικά φεστιβάλ και έχει δει ταινία του να κερδίζει Όσκαρ. Από το 1974 έχει σκηνοθετήσει 15 ταινίες, με τελευταία το "12", ρωσικό ριμέικ του "12 Angry Men" του Λιούμετ, που θα βγει στη χώρα μας στα τέλη του 2008. Επίσης, όντας δεινός ηθοποιός, έχει παίξει σε πάνω από 40 ταινίες. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το γενεαλογικό δέντρο του : αδελφός του είναι ο σημαντικός ρώσος σκηνοθέτης Αντρέι Κοντσαλόφσκι, που έχει κάνει καριέρα και στο Χόλυγουντ. Οι γονείς του, Σεργκει και Νατάλια, ήταν σημαντικοί ποιητές του σοβιετικού καθεστώτος, ενώ ο παππούς του Πιότρ Κοντσαλόφσκι, σπουδαίος ρώσος ζωγράφος της εποχής των τσάρων.
ΠΗΓΗ: http://www.cinemad.gr/
ΤΕΣΣΕΡΑ"ΔΥΝΑΤΑ" ΜΟΥΣΙΚΑ ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
1. The „Last Sunday" -- erroneously called „THAT Last Sunday" -- was composed by Jerzy Petersburski in 1936. It is a nostalgic tango with lyrics by Zenon Friedwald describing the final meeting of former lovers who are parting. The Polish title was "To Ostatnia Niedziela" ("The Last Sunday"). The song was extremely popular and was performed by numerous artists (best kown performance by Mieczysław Folg). Along the way, it first gained the nick-name of "Suicide Tango" due to its sad lyric (although, the real „suicie song" in the night restaurants of Eastern Europe -- where the shoot in the brow at 12 at night was not any unusual happening - was In 1930s another sad „Sunday": the „Gloomy Sunday" (in Polish: „Smutna niedziela") by a Hungarian composer Rezső Seress. (Soon, an international hit; in the US sung by Billie Holiday).
But this Polish „Last Sunday" song also had a terribly sad fate. During World War II In the concentrations camps it was often played while Jewish prisoners were led to the gas chambers and ovens, to be executed. During World War II its Russian version was prepared by Iosif Alveg and performed by Leonid Utyosov under the title of "Weary Sun" (Russian: "Utomlyennoye Solntse"). After World War II, the song remained largely successful and appeared in a number of films, including Yuriy Norshteyn's 1979 "Tale of Tales" (considered by many international critics to be the greatest animated film ever made), the award-winning Krzysztof Kieślowski's "White" (1994) and Nikita Mikhalkov's "Burnt by the Sun" of the same year. The Russian title of the song also became the name-sake for the latter film and -- as the result - even the more educated and worldly Russians nowadays consider the old tango from Warsaw their „Russian national song".
Blue Danube
(uncredited)
Written by Johann Strauß
Played on the piano by Mitya and Nadya
**********************
Can Can
(uncredited)
Written by Jacques Offenbach
Played by Mitya on the piano
*******************
Vesti la Giuba
(uncredited) from 'Pagliacci'
Written by Ruggero Leoncavallo
Played by Mitya on the piano *****************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου