Μα έχουμε τρελαθεί εντελώς;

 

Είναι έγκλημα! Μένει η τιμωρία

Παπαδάκου Γιάννα
 ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  vima.gr, 16.3.15

 

Μα έχουμε τρελαθεί εντελώς; Ακόμα και σήμερα που οι αρχές εντόπισαν με καθυστέρηση και ύστερα από τηλεφώνημα ιδιώτη το πτώμα του 20χρονου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη μιλάμε για νομικά κενά στη διαδικασία της αποκάλυψης των ενόχων και της απόδοσης των ευθυνών τους;

Ακόμα και σήμερα που, όλοι συγκλονισμένοι, έχουμε καταλάβει ότι ορισμένοι στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων αντί να σπουδάζουν και να συμβιώνουν ειρηνικά και ισότιμα σε μια σχολική κοινότητα, εκείνοι ασκούσαν λεκτική και σωματική βία σε βάρος συμφοιτητή τους επί ενάμιση χρόνο· είμαστε άραγε ανίκανοι ως πολιτεία να δούμε το αυτονόητο ποιος φταίει;

Όλοι γνώριζαν τελικά: Ο διευθυντής της Σχολής ζητούσε υποστήριξη από συμβουλευτικό φορέα ενώ ήξερε ότι φοιτητής του ήταν θύμα bullying! Γιατί άραγε δεν απευθύνθηκε στον εισαγγελέα, στην Αστυνομία;

Οι καθηγητές δεν γνώριζαν το καθημερινό μαρτύριο του Βαγγέλη; Γιατί δεν κάλεσαν το ίδιο το παιδί να το βοηθήσουν ή τους γονείς του να συνδράμουν τον 20χρονο στη δύσκολη καθημερινότητα;

Το παιδί δεν είχε κάποιον κολλητό να εκμυστηρευτεί τα δεινά του; Δεν μπορεί, κάπου θα είχε πει κάτι!

Είναι φανερό ότι κάποιοι μάγκες και τσαμπουκάδες έχουν κλείσει τα στόματα και έχουν φοβίσει τα παιδιά.

Οι δειλοί που κρύβονταν πίσω από μια ομάδα που ασκούσε βία σαν... άντρες κρύβονται και σήμερα χωρίς να αναλαμβάνουν τις ευθύνες όσο και όπου τους αναλογούν.

Η Αστυνομία μπορεί να ανοίξει τα στόματα και η εισαγγελία να επιτελέσει τον ρόλο της.

Αδίκημα υπάρχει: Η πρόκληση σε αυτοκτονία, που τιμωρείται. Τα άλλα είναι νομικές σοφιστείες και δίνουν την ευκαιρία σε κάποιους να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί.

Το έγκλημα έχει τελεστεί. Είναι πολλοί οι υπεύθυνοι, ακόμα και αυτοί που υπέθαλψαν τους ενόχους είτε με την κάλυψή τους είτε με τη σιωπή τους.

Αν το έγκλημα μείνει χωρίς τιμωρία, το κράτος μας θα είναι για άλλη μία φορά εκτεθειμένο επειδή δεν μπόρεσε να προστατεύσει, έστω εκ των υστέρων, τη μνήμη του αδικοχαμένου παιδιού που τώρα «δεν πονάει πια», όπως εύστοχα έγραφαν τα πανό στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αλλά θα πονάνε άλλα παιδιά στο μέλλον.

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν κινδυνεύει πια από κανέναν· μόνο από την τάση κάποιων να ξεχάσουν ή να προσπεράσουν το γεγονός. Και από τα κροκοδείλια δάκρυα!