ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ
(1901-1984) : Ο ΡΩΣΟΣ
Διέτρεξε όλο σχεδόν τον εικοστό αιώνα.Έζησε τα συγκλονιστικά γεγονότα του πρώτου ξεριζωμού των Ποντίων από την πατρίδα τους αλλά και της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1924 και άνοιξε καλαποδάδικο και τσαγκαράδικο στην Καλλιθέα.
Με την κρίση του επαγγέλματος που ξέσπασε μεταπολεμικά, δεν το έβαλε κάτω και μετέτρεψε το μαγαζί του στο μοναδικό εργαστήριο παπουτσιών "πουέντ", όπως λέγονται τα παπούτσια που φορούν οι χορευτές του κλασικού κυρίως χορού.
Άψογος στη δουλειά του, έφτιαχνε πουέντες που ήταν φθηνότερες από τις ξένες, αλλά, το κυριότερο, ικανοποιούσαν τις ανάγκες και των πιο απαιτητικών καλλιτεχνών ,ενώ τροφοδοτούσε τις σοβαρές σχολές χορού.
Ο πράος και καλόκαρδος μαστρο-Χαρίλαος ήταν αξιαγάπητος και δούλευε έως τα βαθιά γεράματα , λόγω της πιστής σ΄αυτόν πελατείας του, που αρνούνταν να τον "αφήσουν σε ησυχία".
Η συνέντευξή του στο περιοδικό Χορός , μοναδικό μέχρι σήμερα για την ορχηστική τέχνη , δόθηκε το 1974 . Την αναρτούμε στο διαδίκτυο ως φόρο τιμής στον ανώνυμο Έλληνα βιοπαλαιστή του εικοστού αιώνα, που η ζωή του πέρασε διά πυρός και σιδήρου , αλλά κατάφερε να αντέξει , να φτιάξει τη δική του δουλειά και να διακριθεί, αξιοποιώντας το πολυμήχανο πνεύμα του.
Διέτρεξε όλο σχεδόν τον εικοστό αιώνα.Έζησε τα συγκλονιστικά γεγονότα του πρώτου ξεριζωμού των Ποντίων από την πατρίδα τους αλλά και της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα το 1924 και άνοιξε καλαποδάδικο και τσαγκαράδικο στην Καλλιθέα.
Με την κρίση του επαγγέλματος που ξέσπασε μεταπολεμικά, δεν το έβαλε κάτω και μετέτρεψε το μαγαζί του στο μοναδικό εργαστήριο παπουτσιών "πουέντ", όπως λέγονται τα παπούτσια που φορούν οι χορευτές του κλασικού κυρίως χορού.
Άψογος στη δουλειά του, έφτιαχνε πουέντες που ήταν φθηνότερες από τις ξένες, αλλά, το κυριότερο, ικανοποιούσαν τις ανάγκες και των πιο απαιτητικών καλλιτεχνών ,ενώ τροφοδοτούσε τις σοβαρές σχολές χορού.
Ο πράος και καλόκαρδος μαστρο-Χαρίλαος ήταν αξιαγάπητος και δούλευε έως τα βαθιά γεράματα , λόγω της πιστής σ΄αυτόν πελατείας του, που αρνούνταν να τον "αφήσουν σε ησυχία".
Η συνέντευξή του στο περιοδικό Χορός , μοναδικό μέχρι σήμερα για την ορχηστική τέχνη , δόθηκε το 1974 . Την αναρτούμε στο διαδίκτυο ως φόρο τιμής στον ανώνυμο Έλληνα βιοπαλαιστή του εικοστού αιώνα, που η ζωή του πέρασε διά πυρός και σιδήρου , αλλά κατάφερε να αντέξει , να φτιάξει τη δική του δουλειά και να διακριθεί, αξιοποιώντας το πολυμήχανο πνεύμα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου