Τα καλύτερα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (3)

The Great Stone Face By  Nathaniel Hawthorne* (1804-1864)   "Fear not, Ernest," said his heart, even as if the Great Face were whispering him,--fear not, Ernest; he will come." More years sped swiftly and tranquilly away. Ernest still dwelt in his native valley, and was now a man of middle age. By imperceptible degrees, he had become known among the people. Now, as heretofore, he labored for his bread, and was the same simple-hearted man that he had always been. But he had thought and felt so much, he had given so many of the best hours of his life to unworldly hopes for some great good to mankind, that it seemed as though he had been talking with the angels, and had imbibed a portion of their wisdom unawares. It was visible in the calm and well-considered beneficence of his daily life, the quiet stream of which had made a wide green margin all along its course. Not a day passed by, that the world was not the better because this man, humble as he was, had lived. He never stepped aside from his own path, yet would always reach a blessing to his neighbor. Almost involuntarily too, he had become a preacher. The pure and high simplicity of his thought, which, as one of its manifestations, took shape in the good deeds that dropped silently from his hand, flowed also forth in speech. He uttered truths that wrought upon and moulded the lives of those who heard him. His auditors, it may be, never suspected that Ernest, their own neighbor and familiar friend, was more than an ordinary man; least of all did Ernest himself suspect it; but, inevitably as the murmur of a rivulet, came thoughts out of his mouth that no other human lips had spoken. When the people's minds had had a little time to cool, they were ready enough to acknowledge their mistake in imagining a similarity between General Blood-and-Thunder's truculent physiognomy and the benign visage on the mountain-side. But now, again, there were reports and many paragraphs in the newspapers, affirming that the likeness of the Great Stone Face had appeared upon the broad shoulders of a certain eminent statesman. He, like Mr. Gathergold and Old Blood-and-Thunder, was a native of the valley, but had left it in his early days, and taken up the trades of law and politics. Instead of the rich man's wealth and the warrior's sword, he had but a tongue, and it was mightier than both together. So wonderfully eloquent was he, that whatever he might choose to say, his auditors had no choice but to believe him; wrong looked like right, and right like wrong; for when it pleased him, he could make a kind of illuminated fog with his mere breath, and obscure the natural daylight with it. His tongue, indeed, was a magic instrument: sometimes it rumbled like the thunder; sometimes it warbled like the sweetest music. It was the blast of war, the song of peace; and it seemed to have a heart in it, when there was no such matter. In good truth, he was a wondrous man; and when his tongue had acquired him all other imaginable success,--when it had been heard in halls of state, and in the courts of princes and potentates,--after it had made him known all over the world, even as a voice crying from shore to shore,--it finally persuaded his countrymen to select him for the Presidency. Before this time,--indeed, as soon as he began to grow celebrated,--his admirers had found out the resemblance between him and the Great Stone Face; and so much were they struck by it, that throughout the country this distinguished gentleman was known by the name of Old Stony Phiz. The phrase was considered as giving a highly favorable aspect to his political prospects; for, as is likewise the case with the Popedom, nobody ever becomes President without taking a name other than his own. While his friends were doing their best to make him President, Old Stony Phiz, as he was called, set out on a visit to the valley where he was born. Of course, he had no other object than to shake hands with his fellow-citizens and neither thought nor cared about any effect which his progress through the country might have upon the election. Magnificent preparations were made to receive the illustrious statesman; a cavalcade of horsemen set forth to meet him at the boundary line of the State, and all the people left their business and gathered along the wayside to see him pass. Among these was Ernest. Though more than once disappointed, as we have seen, he had such a hopeful and confiding nature, that he was always ready to believe in whatever seemed beautiful and good. He kept his heart continually open, and thus was sure to catch the blessing from on high when it should come. So now again, as buoyantly as ever, he went forth to behold the likeness of the Great Stone Face. The cavalcade came prancing along the road, with a great clattering of hoofs and a mighty cloud of dust, which rose up so dense and high that the visage of the mountain-side was completely hidden from Ernest's eyes. All the great men of the neighborhood were there on horseback; militia officers, in uniform; the member of Congress; the sheriff of the county; the editors of newspapers; and many a farmer, too, had mounted his patient steed, with his Sunday coat upon his back. It really was a very brilliant spectacle, especially as there were numerous banners flaunting over the cavalcade, on some of which were gorgeous portraits of the illustrious statesman and the Great Stone Face, smiling familiarly at one another, like two brothers. If the pictures were to be trusted, the mutual resemblance, it must be confessed, was marvelous. We must not forget to mention that there was a band of music, which made the echoes of the mountains ring and reverberate with the loud triumph of its strains; so that airy and soul-thrilling melodies broke out among all the heights and hollows, as if every nook of his native valley had found a voice, to welcome the distinguished guest. But the grandest effect was when the far-off mountain precipice flung back the music; for then the Great Stone Face itself seemed to be swelling the triumphant chorus, in acknowledgment that, at length, the man of prophecy was come. All this while the people were throwing up their hats and shouting with enthusiasm so contagious that the heart of Ernest kindled up, and he likewise threw up his hat, and shouted, as loudly as the loudest, "Huzza for the great man! Huzza for Old Stony Phiz!" But as yet he had not seen him. "Here he is, now!" cried those who stood near Ernest. "There! There! Look at Old Stony Phiz and then at the Old Man of the Mountain, and see if they are not as like as two twin-brothers!" In the midst of all this gallant array came an open barouche, drawn by four white horses; and in the barouche, with his massive head uncovered, sat the illustrious statesman, Old Stony Phiz himself. "Confess it," said one of Ernest's neighbors to him, "the Great Stone Face has met its match at last!" Now, it must be owned that, at his first glimpse of the countenance which was bowing and smiling from the barouche, Ernest did fancy that there was a resemblance between it and the old familiar face upon the mountain-side. The brow, with its massive depth and loftiness, and all the other features, indeed, were boldly and strongly hewn, as if in emulation of a more than heroic, of a Titanic model. But the sublimity and stateliness, the grand expression of a divine sympathy, that illuminated the mountain visage and etherealized its ponderous granite substance into spirit, might here be sought in vain. Something had been originally left out, or had departed. And therefore the marvellously gifted statesman had always a weary gloom in the deep caverns of his eyes, as of a child that has outgrown its playthings or a man of mighty faculties and little aims, whose life, with all its high performances, was vague and empty, because no high purpose had endowed it with reality. Still, Ernest's neighbor was thrusting his elbow into his side, and pressing him for an answer. "Confess! confess! Is not he the very picture of your Old Man of the Mountain?" "No!" said Ernest bluntly, "I see little or no likeness." "Then so much the worse for the Great Stone Face!" answered his neighbor; and again he set up a shout for Old Stony Phiz. But Ernest turned away, melancholy, and almost despondent: for this was the saddest of his disappointments, to behold a man who might have fulfilled the prophecy, and had not willed to do so. Meantime, the cavalcade, the banners, the music, and the barouches swept past him, with the vociferous crowd in the rear, leaving the dust to settle down, and the Great Stone Face to be revealed again, with the grandeur that it had worn for untold centuries. "Lo, here I am, Ernest!" the benign lips seemed to say. "I have waited longer than thou, and am not yet weary. Fear not; the man will come." The years hurried onward, treading in their haste on one another's heels. And now they began to bring white hairs, and scatter them over the head of Ernest; they made reverend wrinkles across his forehead, and furrows in his cheeks. He was an aged man. But not in vain had he grown old: more than the white hairs on his head were the sage thoughts in his mind; his wrinkles and furrows were inscriptions that Time had graved, and in which he had written legends of wisdom that had been tested by the tenor of a life. And Ernest had ceased to be obscure. Unsought for, undesired, had come the fame which so many seek, and made him known in the great world, beyond the limits of the valley in which he had dwelt so quietly. College professors, and even the active men of cities, came from far to see and converse with Ernest; for the report had gone abroad that this simple husbandman had ideas unlike those of other men, not gained from books, but of a higher tone,--a tranquil and familiar majesty, as if he had been talking with the angels as his daily friends. Whether it were sage, statesman, or philanthropist, Ernest received these visitors with the gentle sincerity that had characterized him from boyhood, and spoke freely with them of whatever came uppermost, or lay deepest in his heart or their own. While they talked together, his face would kindle, unawares, and shine upon them, as with a mild evening light. Pensive with the fulness of such discourse, his guests took leave and went their way; and passing up the valley, paused to look at the Great Stone Face, imagining that they had seen its likeness in a human countenance, but could not remember where.[........................] *Nathaniel Hawthorne - Wikipedia, the free encyclopedia

Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο Του Ναθαναήλ Χόθορν (1804-1864) Μετάφραση:  Βασίλης Μηλίτσης «Θάρρος, Έρνεστ», του έλεγε η καρδιά του, λες και το ίδιο Μεγάλο Πρόσωπο του ψιθύριζε: - μη φοβάσαι, Έρνεστ, θα έρθει». Κι άλλος καιρός πέρασε γρήγορα και ήσυχα. Ο Έρνεστ εξακολουθούσε να ζει στην κοιλάδα των προγόνων του, και τώρα πια ήταν ένας μεσόκοπος άντρας. Σιγά – σιγά και χωρίς να γίνει αντιληπτό είχε γίνει γνωστός στους ανθρώπους. Και τώρα, όπως και πριν, μοχθούσε να βγάλει το ψωμί του, και ήταν ο ίδιος καλόκαρδος άνθρωπος όπως πάντα. Όμως είχε στοχαστεί και αισθανθεί τόσα πολλά, είχε αφιερώσει τις περισσότερες και καλύτερες στιγμές της ζωής του σε ιδεώδεις ελπίδες για κάποιο μεγάλο καλό για την ανθρωπότητα, που νόμιζε κανείς πως μιλούσε με τους αγγέλους, και είχε αποκομίσει κάτι από τη σοφία τους χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Και τούτο φαινόταν στην ήρεμη και αλληλέγγυη καλοσύνη της καθημερινής του ζωής, το ήσυχο ποτάμι της οποίας δημιουργούσε μια πλατιά και πράσινη όχθη κατά τη ροή του. Δεν περνούσε μέρα χωρίς ο κόσμος να γίνεται καλύτερος χάρη σ’ αυτόν τον άντρα, όσο ταπεινός κι αν ήταν. Ποτέ δεν ξεστράτισε από το δρόμο του καλού και πάντα ήταν πρόθυμος να ευλογήσει τον πλησίον του. Σχεδόν χωρίς να το θέλει είχε γίνει ένας κήρυκας του καλού. Η αγνή και μεγάλη απλότητα των σκέψεών του, που, όταν εκδηλώνονταν, γίνονταν αγαθοεργές πράξεις και πραγματοποιούνταν σιωπηρά τόσο από το χέρι του όσο και από το λόγο του, που έβγαινε μελίρρυτος από το στόμα του. Εξέφραζε αλήθειες που επηρέαζαν και άλλαζαν τη ζωή αυτών που τον άκουγαν. Οι ακροατές του ίσως ποτέ δεν υποπτεύονταν πως ο Έρνεστ, ο γείτονάς τους και ο γνώριμος φίλος τους, δεν ήταν παραπάνω από ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Και τελευταίος όλων ούτε και ό ίδιος ο Έρνεστ το υποπτευόταν. Αναπόφευκτα όμως όπως το κελάρυσμα ενός ρυακιού, έβγαιναν λόγια από το στόμα του, αντικατοπτρίζοντας στοχασμούς που άλλα ανθρώπινα χείλη ποτέ δεν είχαν αρθρώσει. Όταν τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει μετά από λίγο καιρό, ήταν έτοιμοι ν’ αναγνωρίσουν το λάθος τους που φαντάστηκαν μια ομοιότητα μεταξύ της αγριωπής φυσιογνωμίας του στρατηγού Αιματηρού Αστροπελέκη και της καλοσυνάτης μορφής της βουνοπλαγιάς. Αλλά τώρα πάλι, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες και να γράφονται μακροσκελείς παράγραφοι στις εφημερίδες επιβεβαιώνοντας πως η εικόνα του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου εμφανίστηκε στους πλατιούς ώμους κάποιου εξόχου πολιτικού. Αυτός, όπως ο κύριος Χρυσομαζώχτης και ο Γερο-Αιματηρός Αστροπελέκης, ήταν γέννημα θρέμμα της κοιλάδας, αλλά είχε φύγει πολύ νέος για ν’ ασχοληθεί με τη νομική επιστήμη και την πολιτική. Αυτός δεν είχε τα πλούτη του εύπορου ανθρώπου ούτε το σπαθί του δεύτερου πολεμιστή, αλλά είχε ευγλωττία, που είναι ισχυρότερη από τα δύο πρώτα. Ήταν τόσο εύγλωττος που ό, τι και να επέλεγε να πει, οι ακροατές του δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να τον πιστέψουν. Έκανε το μαύρο άσπρο και αντίστροφα, διότι όταν του έκανε κέφι, μπορούσε να δημιουργήσει μια λαμπερή νεφέλη με μόνο την ανάσα του και να κρύβει το φυσικό φως της ημέρας μ’ αυτήν. Η γλώσσα του πράγματι ήταν ένα μαγικό εργαλείο. Μερικές φορές βροντούσε σαν κεραυνός, και άλλοτε πάλι κελαηδούσε με μια γλυκύτατη μουσική. Ήταν το ξέσπασμα του πολέμου και το τραγούδι της ειρήνης, και φαινόταν να έχει καρδιά μέσα της, όταν δεν επρόκειτο για κάτι τέτοιο. Στ’ αλήθεια, ήταν ένας θαυμαστός άνθρωπος. Και όταν η γλώσσα του τού έφερε αφάνταστη επιτυχία – όταν τον είχαν ακούσει στις αίθουσες του κράτους και στις αυλές των πριγκίπων και ηγεμόνων – αφού η φήμη του ξαπλώθηκε σ’ όλον τον κόσμο, σαν φωνή που βοούσε από ακτή σε ακτή – τελικά έπεισε τους συμπατριώτες του να τον εκλέξουν στην Προεδρία. Πριν απ’ αυτόν τον καιρό – και μάλιστα μόλις άρχισε να γίνεται πασίγνωστος – οι θαυμαστές του είχαν βρει την ομοιότητα ανάμεσα σ’ αυτόν και στο Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο. Και τόσο πολύ εντυπωσιάστηκαν απ’ αυτήν ώστε σ’ όλη τη χώρα ο διακεκριμένος τούτος κύριος έγινε γνωστός με το παρατσούκλι Γερο-Μαρμαροπρόσωπος. Η ονομασία αυτή θεωρήθηκε πως του προσέδιδε μια εξαιρετικά ευνοϊκή θέση στις πολιτικές του επιδιώξεις. Διότι, όπως και στην περίπτωση του Πάπα, κανείς ποτέ δε γίνεται Πρόεδρος χωρίς να υιοθετήσει κάποιο άλλο όνομα εκτός από το δικό του. Ενώ οι φίλοι έκαναν τα πάντα να τον βγάλουν Πρόεδρο, ο Γερο-Μαρμαροπρόσωπος, όπως τον αποκαλούσαν, ξεκίνησε να επισκεφθεί την κοιλάδα όπου γεννήθηκε. Φυσικά, δεν είχε άλλον σκοπό παρά να ανταλλάξει χειραψίες με τους συμπολίτες του κι ούτε σκεφτόταν ή τον ένοιαζε το τι επιδράσεις θα είχε η πορεία του μέσα από τη χώρα σχετικά με την εκλογή του. Έγιναν μεγαλοπρεπείς προετοιμασίες για την υποδοχή αυτού του επιφανούς πολιτικού. Μια πομπή από ιππείς ξεκίνησε προς συνάντησή του στα σύνορα της Πολιτείας, και όλος ο κόσμος παράτησε τις δουλειές του και συγκεντρώθηκε κατά μήκος του δρόμου για να τον δει να περνά. Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και ο Έρνεστ. Αν και δυο φορές απογοητευμένος, όπως έχουμε δει, ο Έρνεστ είχε μια τέτοια αισιόδοξη και εύπιστη φύση που ήταν πάντα πρόθυμος να πιστέψει οτιδήποτε έδειχνε ωραίο και καλό. Η καρδιά του ήταν συνεχώς ανοιχτή κι έτσι ήταν σίγουρος πως θα λάμβανε την εξ ουρανού ευλογία όταν έμελε να έρθει. Πάλι λοιπόν, εύθυμος όπως πάντα, ξεκίνησε να αντικρίσει την ομοιότητα του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου. Η πομπή των καβαλάρηδων περνούσε καμαρωτά στο δρόμο, με το δυνατό κροτάλισμα από τα πέταλα των αλόγων και το πυκνό σύννεφο κουρνιαχτού που ξεσήκωναν τόσο ψηλά ώστε να καλύπτουν τελείως τη μορφή της βουνοπλαγιά από τα μάτια του Έρνεστ. Όλα τα σημαίνοντα πρόσωπα της περιοχής ήταν καβάλα στα άλογα: πολιτοφύλακες με τη στολή τους, το μέλος του Κογκρέσου, ο σερίφης της περιοχής, οι εκδότες των εφημερίδων, αλλά και πολλοί γεωργοί είχαν ανεβεί στα υπομονετικά τους άτια, ντυμένοι στα γιορτινά τους. Ήταν πράγματι ένα λαμπρό θέαμα, ιδίως επειδή ο κόσμος κρατούσε και ανέμιζε περήφανα πάνω από τους καβαλάρηδες λάβαρα που πάνω τους έφεραν την εικόνα του επιφανούς πολιτικού και του Μεγάλου Πέτρινου Προσώπου, που χαμεγελούσαν μεταξύ τους με οικειότητα σαν δυο αδέρφια. Εάν πρέπει να εμπιστευτούμε τις εικόνες, η αμοιβαία ομοιότητα ήταν πράγματι καταπληκτική. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε πως υπήρχε και μια μουσική μπάντα, που οι νότες της ηχούσαν και οι θριαμβευτικοί τους αντίλαλοι δονούσαν τα βουνά. Αέρινες μελωδίες που προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης στην ψυχή των ανθρώπων ξεχύνονταν στις βουνοκορφές και στα φαράγγια, λες και κάθε γωνιά της πατρικής κοιλάδας είχε αρθρώσει φωνή για να καλωσορίσει τον διακεκριμένο μουσαφίρη. Αλλά το μεγαλοπρεπέστερο συμβάν έγινε όταν η απομακρυσμένη βουνοπλαγιά έστελνε πίσω τον αντίλαλο της μουσικής. Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο έδειχνε να πάλλεται από τη θριαμβευτική χορωδία και ν’ αναγνωρίζει επιτέλους τη έλευση του άντρα της προφητείας. Σ’ αυτό το μεταξύ, ο κόσμος πετούσε τα καπέλα του στον αέρα και ξεφώνιζε μ’ έναν ενθουσιασμό τόσο μεταδοτικό που φλόγισε την καρδιά του Έρνεστ που κι ο ίδιος ρίχνοντας ψηλά το καπέλο του άρχισε να ξεφωνίζει όσο πιο δυνατά μπορούσε. «Ζήτω ο μεγάλος άντρας. Ζήτω ο Γερο-Μαρμαροπρόσωπος!», παρόλο που δεν τον είχε δει ακόμη. «Νάτος, Νάτος!» φώναξαν όσοι στέκονταν κοντά στον Έρνεστ. «Εκεί! Εκεί! Για κοίτα το Γέρο-Μαρμαροπρόσωπο και μετά τη Γέρικη Μορφή του Βουνού, και κρίνε αν δε μοιάζουν σαν δίδυμοι αδερφοί!» Εν μέσω όλης αυτής της ενθουσιώδους παρατάξεως έφθασε μια ταχυδρομική άμαξα που την έσερναν τέσσερα άλογα. Μέσα στην άμαξα, με το μεγαλοπρεπές του κεφάλι, καθόταν ο επιφανής πολιτικός: Ο ίδιος ο Γερο-Μαρμαροπρόσωπος. «Παραδέξου το», είπε ένας από τους γείτονες στον Έρνεστ, «το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο βρήκε το όμοιό του επιτέλους!» Τώρα, για να πούμε και το σωστό, με την πρώτη ματιά πάνω στην όψη του ανθρώπου που υποκλινόταν και χαμογελούσε από την άμαξα, ο Έρνεστ πράγματι φαντάστηκε πως υπήρχε μια ομοιότητα μεταξύ του ανθρώπου αυτού και του οικείου προσώπου στη βουνοπλαγιά. Το μέτωπο, ψηλό και υπερήφανο, και όλα του τα άλλα χαρακτηριστικά ήταν  τολμηρά και δυνατά σμιλεμένα, σαν να ήταν παρμένα από ένα περισσότερο από ηρωικό – θα έλεγε κανείς από κάποιο τιτάνιο – πρότυπο. Αλλά τη μεγαλοπρέπεια και την επιβλητικότητα, την εντυπωσιακή έκφραση μιας θεϊκής συμπάθειας που φώτιζε τη μορφή στη βουνοπλαγιά και εξαΰλωνε την ανοικονόμητη γρανιτένια ουσία σε πνεύμα, του κάκου έψαχνε να τη βρει εδώ. Κάτι είχε αρχικά παραλειφθεί ή δεν είχε καθόλου συμπεριληφθεί. Γι’ αυτό ο θαυμαστός και προικισμένος πολιτικός είχε πάντα μια κουρασμένη κατήφεια στις βαθιές κόγχες των ματιών του, όπως ένα παιδί που βαρέθηκε από τα παιχνίδια του ή ένας άντρας υψηλών προσόντων αλλά χαμηλών επιδιώξεων, που η ζωή του, παρ’ όλες τις υψηλές επιδόσεις, ήταν μουντή και άδεια, επειδή κανείς υψηλός σκοπός της δεν εδέησε να πραγματοποιηθεί. Όμως ο γείτονας έδωσε μια ελαφριά αγκωνιά στα πλευρά του Έρνεστ απαιτώντας μια απάντηση. «Έλα! Παραδέξου το! Δεν είναι φτυστός ο Γέρος σου μ’ εκείνον πάνω στο βουνό;» «Όχι!» απάντησε ο Έρνεστ ωμά. «Βλέπω πολύ λίγη, για να μην πω καθόλου ομοιότητα». «Τότε, τόσο το χειρότερο για το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο!» απάντησε ο γείτονάς του, που ξανά άρχισε να ζητωκραυγάζει τον Γερο-Μαρμαροπρόσωπο. Αλλά ο Έρνεστ απομακρύνθηκε, μελαγχολικός και σχεδόν απελπισμένος, γιατί τούτη ήταν η πιο θλιβερή από όλες του τις απογοητεύσεις: το να αντικρίσει κάποιον που θα μπορούσε να εκπληρώσει την προφητεία, αλλά να μην ήθελε. Εντωμεταξύ, η πομπή, τα λάβαρα, η μουσική, και η άμαξα πέρασαν σαν αστραπή από μπροστά του αφήνοντας πίσω το θορυβώδες πλήθος, τη σκόνη να κατακάθεται και το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο να αποκαλύπτεται ξανά, με το μεγαλείο που το περιέβαλλε αμέτρητους τώρα αιώνες. «Να, εδώ είμαι Έρνεστ!» φαίνονταν να λένε τα καλοσυνάτα χείλη. «Εγώ περιμένω περισσότερο από σένα και δεν έχω βαρεθεί. Μη φοβάσαι, ο αναμενόμενος άντρας θα έρθει». Τα χρόνια διάβαιναν γρήγορα, πατώντας στη βιασύνη τους το ένα στις φτέρνες του άλλου. Και τώρα άρχισαν να φέρνουν άσπρες τρίχες και να τις σκορπούν στα μαλλιά του Έρνεστ. Έσκαψαν επίσης σεβάσμιες ρυτίδες στο μέτωπό του και αυλακώσεις στα μάγουλά του. Ήταν πια ένας ηλικιωμένος άντρας. Αλλά δεν γέρασε μάταια: πιο πολλές από τα πολιά του μαλλιά της κεφαλής του ήταν οι σοφοί στοχασμοί του νου του. Οι ρυτίδες και οι αυλακώσεις ήταν τα σημάδια που χάραξε ο χρόνος και μέσα σ’ αυτά έγραψε θρύλους σοφίας που άντεξαν στην πορεία μιας ολόκληρης ζωής. Ο Έρνεστ έπαψε να είναι ασήμαντος. Χωρίς να τη ζητήσει, χωρίς να την ποθήσει, όπως τόσοι άλλοι κάνουν, η φήμη είχε έρθει και τον κατέστησε γνωστό στο πλατύ κοινό και στον κόσμο εκτός των ορίων της κοιλάδας όπου είχε τόσο ήσυχα ζήσει. Καθηγητές πανεπιστημίων, και δραστήριοι αστοί ακόμη, έρχονταν από μακριά να δουν και να συνδιαλεχθούν με τον Έρνεστ. Η φήμη είχε απλωθεί πως ένας απλοϊκός γεωργός είχε γνώσεις διαφορετικές από εκείνες άλλων ανθρώπων, που δεν αποκτήθηκαν από βιβλία, αλλά από μια ανώτερη πηγή – μια ήρεμη και οικεία μεγαλειότητα, σαν να συνομιλούσε με τους αγγέλους σε καθημερινή, φιλική βάση. Είτε οι επισκέπτες ήταν σοφοί ή πολιτικοί ή ανθρωπιστές, ο Έρνεστ τους υποδεχόταν με ευγενική ειλικρίνεια που τον χαρακτήριζε από παιδί, και συζητούσε μαζί τους μ’ ό, τι θεωρούσε υπέρτατης σημασίας ή μ’ ό, τι βρισκόταν στα μύχια της καρδιάς του. Ενώ μιλούσαν, το πρόσωπό του φλογιζόταν χωρίς να το καταλαβαίνει και φεγγοβολούσε πάνω τους σαν μια ήπια αμφιλύκη. Στοχαστικοί με την πληρότητα τέτοιων συζητήσεων, οι επισκέπτες του τον αποχαιρετούσαν και τραβούσαν το δρόμο τους. Και καθώς διέσχιζαν την κοιλάδα κοντοστέκονταν να κοιτάξουν το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο, συλλογιζόμενοι ότι είχαν δει την εικόνα του, αλλά δεν μπορούσαν να θυμηθούν πού. [Συνεχίζεται]