Τα Χριστούγεννα των ποιητών

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ (1919-2005)

«ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ»

στην Ελένη Θ. Κωνσταντινίδη

                                                                                                  

Είναι τα λυπημένα Χριστούγεννα 1987

είναι τα χαρούμενα Χριστούγεννα 1987

ναι, τα χαρούμενα Χριστούγεννα 1987!

σκέπτομαι τόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα…

Α! ναι είναι πάρα πολλά.

Πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε

ο Διονύσιος Σολωμός

πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε

ο Νίκος Εγγονόπουλος

πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα πέρασε

ο Μπουζιάνης

πόσα ο Σκλάβος

πόσα ο Καρυωτάκης

πόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα

πέρασε ο Σκαλκώτας

πόσα

πόσα

Δυστυχισμένα Χριστούγεννα Ποιητών.

 

ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ (1895-1976)

«ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΑΓΡΥΠΝΙΑ» (1914)

Εξωτικός στην άκρια των κοιλάδων

περίμενα τη σημερινή γιορτή στο σκότος των λαμπάδων

απόκληρος της φωταψίας των ημερήσιων ήλιων

γονατιστής, και νηστευτής, και αποβλητής των χίλιων

δαιμονικών ταξιαρχιών… Μ’ άδικα εταλαιπώρουν

τη θύελλα των νοημάτων μου, τη ρώμη των γονάτων,

γιατί – το ξέρω αλίμονον! – τις πανοπλίες εφόρουν

τα εκατομμύρια των λαών, που ερείπια στρατευμάτων

κατάντησαν τα ελεεινά… Και θλίβω των ματιών σου

το φέγγος με το πίκραμα των λυπηρών δακρύων

που ο αμαρτωλός εσώριασα στων άλλων των δεινών μου

τα πλήθη και το πιο φριχτόν: το ίδιο άβουλο θηρίον

αντίς πανήγυρη ευλαβή να στήσω και ιερουργίαν

αρμονικήν, υμνητική της θείας καλωσύνης

να διαλαλώ, εγώ δέχομαι με ανόητη απαραξία

τον Άρχοντα, το Άλφα και Ωμέγα της Χριστιανοσύνης!..

Αλίμονο· των άγριων λαών η ορμητική αντάρα

και την ειρήνη τάραξε της μέσα μου ευλογίας,

κ’ αιστάνομαι απειλητικά του θεού μου την κατάρα

και μακρυνάμενο από με το Τέκνο της Μαρίας…

Και ο ανελέητος ασκητής τρέμω μην τάχα σφάλλω·

μην ενωθώ με τους θνητούς πολεμιστές και γίνω

υου Σατανά η συνέργεια – που τότε πια θα ψάλω

όχι ύμνο των Χριστουγέννων, μα θρήνο!…