Ένα μνημείο για τα «άγνωστα» θύματα των Ναζί
Επιχείρηση Τ4
Πηγή: TVXS | 03 Σεπ. 2014
Οι πρώτοι που υπέστησαν τις συστηματικές δολοφονίες των Ναζί στη
Γερμανία ήταν οι ψυχικά ασθενείς και οι άνθρωποι με νοητικά προβλήματα.
Μέχρι το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου εκτιμάται ότι περίπου 300.000
άνθρωποι με ψυχικά και νοητικά προβλήματα είχαν δολοφονηθεί, στο πλαίσιο
του «προγράμματος ευθανασίας» του Τρίτου Ράιχ καθώς και σε θαλάμους
αερίου. Οι ιστορίες τους, κρυμμένες πίσω από ψεύτικα πιστοποιητικά
θανάτου, αγνοήθηκαν, ανάμεσα στις θηριωδίες που διαπράχθηκαν στη
ναζιστική Γερμανία τα χρόνια που ακολούθησαν.
Τώρα είναι από τις τελευταίες ομάδες θυμάτων των Nαζί, που τα δεινά τους αναγνωρίστηκαν δημοσίως. Την Τρίτη, παρουσιάστηκε στο Βερολίνο το μνημείο για τα θύματα των ιατρικών εκτελέσεων των Ναζί .
Πρόκειται για έναν τοίχο 24 μέτρων πλάτους από μπλε γυαλί στην Tiergatenstrasse 4, στο σημείο όπου δεκάδες ναζί γιατροί σχεδίαζαν και πραγματοποιούσαν τις δολοφονίες ασθενών, στο πλαίσιο του προγράμματος ευθανασίας, της λεγόμενης «επιχείρησης Τ4» (Τ4= Tiergartenstrasse 4). Στην Tiergatensrasse 4, στεγάζονταν τα «Κεντρικά Γραφεία Συντονισμού και Υλοποίησης της Ευθανασίας» στο Τρίτο Ράιχ.
Προτού να ανασταλεί προσωρινά η «Επιχείρηση Τ4» το 1941, περίπου 70.000 άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί στους πρώτους θαλάμους αερίων σε έξι τοποθεσίες στη Γερμανία. Η εγκληματική «επιτυχία» των Ναζί, άνοιξε το δρόμο για τη μαζική σφαγή που αργότερα θα πραγματοποιούταν σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα σε βάρος των Εβραίων, των Ρομά και άλλων ομάδων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Για τις οικογένειες των ανθρώπων που καταδικάστηκαν σε θάνατο από τους ναζί γιατρούς επειδή δεν μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής, το μνημείο στην Tiergartenstrasse 4 αποτελεί αναγνώριση, λόγω της μακράς μεταπολεμικής σιωπής για όσα υπέστησαν. Πολύ λίγοι από τους γιατρούς που ενεπλάκησαν στην «επιχείρηση Τ4» καταδικάστηκαν ενώ οι οικογένειες των θυμάτων δεν έλαβαν ποτέ καμία αποζημίωση.
Για χρόνια, στο σημείο των κεντρικών γραφείων της «επιχείρησης T4» στην Tiergartenstrasse 4 βρισκόταν μια στάση λεωφορείου, ενώ υπήρχε μόνο μια πλακέτα που πιστοποιούσε τα αποκρουστικά εγκλήματα που σχεδιάστηκαν εκεί.
«Θέλαμε αυτό το σημείο να γίνει ορατό στον κόσμο», είπε η Sigrid Falkenstein, μία από τους πρωτεργάτριες της εκστρατείας υπέρ της ανέγερσης του μνημείου. Όταν έμαθε για πρώτη φορά, το 2003, ότι μία θεία της, για την οποία της είχαν πει απλώς ότι πέθανε νέα, ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα πρώτα θύματα των Ναζί, η Falkenstein άρχισε να ενημερώνει το κοινό για τα δεινά που υπέστησαν οι ψυχικά ασθενείς και άτομα με νοητικά προβλήματα στη ναζιστική Γερμανία.
Δεκάδες χιλιάδες άλλοι ασθενείς ψυχιατρείων -ανάμεσά τους και παιδιά καθώς και άνθρωποι με αναπηρίες οι οποίες θεωρήθηκε από τους ναζί ότι τους απέτρεπε από το να εργαστούν- δολοφονήθηκαν μέσα στο 1945 από υπερβολική δόση φαρμάκων ή αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα. Στις οικογένειές τους δόθηκαν πιστοποιητικά με ψεύτικη αιτία θανάτου.
Η μεγάλη πέτρινη πλάκα του μνημείου στην Tiergartenstrasse 4 περιλαμβάνει φωτογραφίες δέκα θυμάτων, ανάμεσά τους και η θεία της Falkenstein, της Anna Lehnkering.
Η Άννα πήγε σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες και άρχισε να μαθαίνει εργασιακές δεξιότητες. Όμως, το 1935, γιατροί «διέγνωσαν» ότι έχει μια κληρονομική ασθένεια και θα έπρεπε να της κάνουν αναγκαστική στείρωση. Ένα χρόνο αργότερα, την έστειλαν σε μια ψυχιατρική κλινική, από την οποία δεν επέστρεψε ποτέ.
Τώρα είναι από τις τελευταίες ομάδες θυμάτων των Nαζί, που τα δεινά τους αναγνωρίστηκαν δημοσίως. Την Τρίτη, παρουσιάστηκε στο Βερολίνο το μνημείο για τα θύματα των ιατρικών εκτελέσεων των Ναζί .
Πρόκειται για έναν τοίχο 24 μέτρων πλάτους από μπλε γυαλί στην Tiergatenstrasse 4, στο σημείο όπου δεκάδες ναζί γιατροί σχεδίαζαν και πραγματοποιούσαν τις δολοφονίες ασθενών, στο πλαίσιο του προγράμματος ευθανασίας, της λεγόμενης «επιχείρησης Τ4» (Τ4= Tiergartenstrasse 4). Στην Tiergatensrasse 4, στεγάζονταν τα «Κεντρικά Γραφεία Συντονισμού και Υλοποίησης της Ευθανασίας» στο Τρίτο Ράιχ.
Προτού να ανασταλεί προσωρινά η «Επιχείρηση Τ4» το 1941, περίπου 70.000 άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί στους πρώτους θαλάμους αερίων σε έξι τοποθεσίες στη Γερμανία. Η εγκληματική «επιτυχία» των Ναζί, άνοιξε το δρόμο για τη μαζική σφαγή που αργότερα θα πραγματοποιούταν σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα σε βάρος των Εβραίων, των Ρομά και άλλων ομάδων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Για τις οικογένειες των ανθρώπων που καταδικάστηκαν σε θάνατο από τους ναζί γιατρούς επειδή δεν μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής, το μνημείο στην Tiergartenstrasse 4 αποτελεί αναγνώριση, λόγω της μακράς μεταπολεμικής σιωπής για όσα υπέστησαν. Πολύ λίγοι από τους γιατρούς που ενεπλάκησαν στην «επιχείρηση Τ4» καταδικάστηκαν ενώ οι οικογένειες των θυμάτων δεν έλαβαν ποτέ καμία αποζημίωση.
Για χρόνια, στο σημείο των κεντρικών γραφείων της «επιχείρησης T4» στην Tiergartenstrasse 4 βρισκόταν μια στάση λεωφορείου, ενώ υπήρχε μόνο μια πλακέτα που πιστοποιούσε τα αποκρουστικά εγκλήματα που σχεδιάστηκαν εκεί.
«Θέλαμε αυτό το σημείο να γίνει ορατό στον κόσμο», είπε η Sigrid Falkenstein, μία από τους πρωτεργάτριες της εκστρατείας υπέρ της ανέγερσης του μνημείου. Όταν έμαθε για πρώτη φορά, το 2003, ότι μία θεία της, για την οποία της είχαν πει απλώς ότι πέθανε νέα, ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα πρώτα θύματα των Ναζί, η Falkenstein άρχισε να ενημερώνει το κοινό για τα δεινά που υπέστησαν οι ψυχικά ασθενείς και άτομα με νοητικά προβλήματα στη ναζιστική Γερμανία.
Δεκάδες χιλιάδες άλλοι ασθενείς ψυχιατρείων -ανάμεσά τους και παιδιά καθώς και άνθρωποι με αναπηρίες οι οποίες θεωρήθηκε από τους ναζί ότι τους απέτρεπε από το να εργαστούν- δολοφονήθηκαν μέσα στο 1945 από υπερβολική δόση φαρμάκων ή αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα. Στις οικογένειές τους δόθηκαν πιστοποιητικά με ψεύτικη αιτία θανάτου.
Η μεγάλη πέτρινη πλάκα του μνημείου στην Tiergartenstrasse 4 περιλαμβάνει φωτογραφίες δέκα θυμάτων, ανάμεσά τους και η θεία της Falkenstein, της Anna Lehnkering.
Η Άννα πήγε σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες και άρχισε να μαθαίνει εργασιακές δεξιότητες. Όμως, το 1935, γιατροί «διέγνωσαν» ότι έχει μια κληρονομική ασθένεια και θα έπρεπε να της κάνουν αναγκαστική στείρωση. Ένα χρόνο αργότερα, την έστειλαν σε μια ψυχιατρική κλινική, από την οποία δεν επέστρεψε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου