Quentin Tarantino - Top 10 Soundtracks

1) Inglorious - Un Amico - 34:55
2) Inglorious - La Resa (The Surrender) - 32:07
3) Kill Bill Vol. 2 - Bill's Death - 28:05
4) Kill Bill Vol. 1 - The Lonely Shepherd - 24:24
5) Kill Bill Vol. 1 - Don't Let Me Be Misunderstood - 13:53
6) Kill Bill Vol. 2 - L'arena - 10:37
7) Django - Un Momento - 08:08
8) Django - La Corsa - 07:20
9) Inglorious - Rabbia E Tarantella - 03:27
10) Pulp Fiction - Surf Rider - 00:10

Η Θάσος δεν είναι μόνο για βουτιές

• 3η Ποιητική Συνάντηση στη Θάσο (10/8/14)

  Η Φιλοπνευματική Στέγη Θάσου "Αιθρία Νήσος", προσκαλεί όλους τους ενδιαφερόμενους (και όχι μόνον τα μέλη) που επιθυμούν να λάβουν μέρος στην 3η Ποιητική Συνάντηση, στα πλαίσια των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ του Δήμου Θάσου "Καλοκαίρι 2014", να δηλώσουν τη συμμετοχή τους. Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 10 Aυγούστου 2014 στον αύλειο χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου Θάσου, σε συνεργασία με το Αρχαιολογικό Μουσείο και την ΙΗ' Εφορία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.
  Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.
  
  Δηλώσεις συμμετοχής στα τηλέφωνα 6979350412 και 6945530064 και στην ηλεκτρονική διεύθυνση aithria_stegi@outlook.com.gr.
  
  
  

ΘΕΡΙΝΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ

So cold, so sweet, so fair

I went down to St.James Infirmary
Saw my baby there
She was stretched out on a long, white table
So cold, so sweet, so fair

Let her go, let her go, God bless her
Wherever she may be
She can look this wide world over
But she'll never find a sweet man like me

When I die bury me in shoes,
I want a Boxback coat and a Stetson hat
Put a twenty dollar gold piece on my watch chain
So the boys will know that I died standin' pat

Ελληνοκοτσαναρία

Δασκάλα: Παπαδάκη, γράψε στον πίνακα μια λέξη που να αρχίζει από "όμικρον".
Μαθητής (γράφει): "Ωμέγασαλέξαντρος"
Δασκάλα :Τι είναι αυτό που γράφεις , Παπαδάκη; Πρώτ΄απ΄όλα η, λέξη πρέπει να αρχίζει με "όμικρον" και όχι με "ωμέγα".
Μαθητής: Μα , κυρία, κοτζάμ Ωμεγαλέξαντρος είναι αυτός.Χρειάζεται "ω" θαυμαστικό!

ΥΓ. Το ανεκδοτάκι που αναρτούμε είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στους ανελλήνιστους Έλληνες δημοσιογράφους των ιδιωτικών και κυρίως των δημόσιων ΜΜΕ, που μας έχουν απελπίσει με τη γλωσσική τους φτώχεια. Οι λοβοτομήσεις, οι ανασκολοπίσεις, οι διαστρεβλώσεις, οι εν ψυχρώ δολοφονίες της ελληνικής γλώσσας έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. 
Ιδιαίτερα εξοργιστική είναι η εικόνα του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα (ΝΕΡΙΤ), όπου η διαβόητη "εξυγίανσή" του στηρίζεται στις επιλεκτικές προσλήψεις κομματικών εγκαθέτων , που οι περισσότεροι "διακρίνονται" για τη μορφωτική και γλωσσική τους ανεπάρκεια. Ποιος σοβαρός εργοδότης θα προσελάμβανε υπαλλήλους σαν αυτούς της ΝΕΡΙΤ, που πετάνε κοτσάνες του τύπου όπως:  α/ "αυτό το ακίνητο άνηκε (=ανήκε) στον Τάδε", β/ "το πετρέλαιο διαπραγματεύεται ( = είναι διαπραγματεύσιμο ή υφίσταται διαπραγμάτευση ή η διαπραγμάτευση του πετρελαίου γίνεται) στην τιμή, κλπ)", γ/  "Θεσσαλονίκη, η νύφη (= νύμφη) του Θερμαϊκού", δ/  "Ανακαλύφθηκε αρχαίος  τάφος που περιέχει  πλήθος από εδώλια (= ειδώλια)" , ε/ "Το Ποτάμι ανακοίνωσε ότι δεν θα παίρνει (=πάρει) μέρος στο διάλογο για την Κεντροαριστερά";  .

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ...

... ΤΟΤΕ...

... και ΟΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΤΟΥ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΤΩΡΑ
 
Ακροδεξιοί ισραηλινοί εμφανίζονται σε video να τραγουδούν "Δεν έχουμε ΑΥΡΙΟ σχολείο, δεν υπάρχουν πλέον άλλα παιδιά στη Γάζα" στην κεντρική πλατεία Ράμπιν του Τελ Αβίβ. Το σοκαριστικό σύνθημα ακούστηκε κατά τη διάρκεια αντιδιαδήλωσης που πραγματοποίησαν οι φανατικοί ισραηλινοί ως απάντηση σε διαδήλωση ειρηνιστών πολιτών στον ίδιο χώρο, που ζητούσαν να σταματήσει ο πόλεμος. Το βίντεο αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική ειδησεογραφική σελίδα της timesofisrael.com. Οι συγκεντρωμένοι φώναξαν επίσης συνθήματα όπως : «Μισώ όλους τους Αραβες» και «η Γάζα είναι ένα νεκροταφείο». ....................

Δημιουργική λογιστική

Με τραγούδια για την εργατιά...ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά!

Ευαισθησίες α λα καρτ

Κώστας Ρεσβάνης, 31/07/2014

http://www.metarithmisi.gr

---

Η εμπλοκή των ανθρώπων των Τεχνών και του Θεάματος με τα καθεστώτα, τα κόμματα και τους κοινωνικούς αγώνες είναι μια πονεμένη ιστορία πολλών χρόνων, που βεβαίως δεν χωράει σε ένα μικρό σημείωμα. Χονδρικώς θα λέγαμε ότι αυτοί οι καλλιτέχνες χωρίζονται στους καιρούς μας σε δύο κατηγορίες:

-Σε αυτούς που ευθαρσώς δηλώνουν ότι ανήκουν σε κάποιο κόμμα, υπερασπίζονται τις επιλογές του και δρουν αναλόγως, ακόμα και αν δεν συμφωνούν… Με την κομματική τους ταυτότητα στο χέρι παρουσιάζουν το όποιο έργο τους και δεν τους στενοχωρεί ο όρος «στρατευμένοι». Είναι με άλλα λόγια μακριά από διλήμματα, αγωνίες και ευαισθησίες που δεν εξυπηρετούν τη «γραμμή».

- Σε αυτούς που δεν ανήκουν, τυπικά τουλάχιστον, σε κομματικό σχηματισμό αλλά κατά καιρούς μετέχουν σε ποικίλες εκδηλώσεις κοινωνικού, πολιτικού και συνδικαλιστικού ενδιαφέροντος, παρέχοντας στήριξη σε αυτούς (ομάδες ή άτομα) που κατά την κρίση τους αδικούνται, για διάφορους λόγους.

Η πρώτη κατηγορία, έχει λύσει όλα τα προβλήματα. Η παλαιοαριστερή και ισοπεδωτική φράση «συμφωνώ, αλλά δεν πείθομαι», που μη γελιόσαστε ισχύει και σήμερα, καταπραΰνει όλους τους συνειδησιακούς πόνους – αν υπάρχουν. Στη δεύτερη κατηγορία πέφτουμε πάνω στην τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου και στις καθαρίστριες. Τι γίνεται εδώ; Οι καθαρίστριες αγωνίζονται να μη χάσουν τις θέσεις τους στο υπ. Οικονομικών. Αντιστέκονται στη βία των ΜΑΤ και του «συστήματος». Για την οικονομία του σημειώματος, ας πούμε πως καλά κάνουν! Και τι γυρεύει η αλεπού Αλεξίου στο παζάρι; Μα να ενισχύσει με το ειδικό βάρος της τις αδικημένες. Κι αυτή καλά κάνει; Δεν θα έλεγα όχι με μια προϋπόθεση, που νομίζω πως πρέπει να ισχύει για όλους όσους θεωρούν αυτονόητη τη διαμαρτυρία σε κάθε είδους διεκδίκηση, αλλά είναι αντίθετοι σε κάθε είδους βία και σε κάθε είδους αυταρχισμό – και υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί σ΄αυτό το χώρο και το πλήρωσαν. Εννοώ, με δυο λόγια, ότι για να πείσεις για την αλήθεια σου είναι απαραίτητη προϋπόθεση μια στάση με συνέχεια και συνέπεια.

Δεν θυμάμαι, ας πούμε, την Αλεξίου να διαμαρτύρεται για τις δολοφονίες στη Μαρφίν (και μία έγκυος ήταν εκεί, Χαρούλα!), για το κάψιμο της πρωτεύουσας, για τις βιαιοπραγίες στα ΑΕΙ και το χτίσιμο των καθηγητών, για χιλιάδες έκνομες πράξεις κατά πολιτών, για προσβολές θεσμών, για τις χειροδικίες και τους προπηλακισμούς σε ολόκληρη της Ελλάδα από τραμπούκους κατά αυτών που ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς αποκαλεί μνημονιακούς. Και επειδή ευαισθητοποιήθηκε για τις «απολύσεις τω ν καθαριστριών», πού βρισκόταν, αλήθεια, η ίδια και άλλοι της ίδιας φυλής, όταν λ.χ. απολύθηκαν και πρόσφατα ακόμα σωρηδόν δημοσιογράφοι «συστημικών» και «αντισυστημικών» ΜΜΕ, που πολλοί από αυτούς μάλιστα την υμνούσαν και την βοήθησαν στην καριέρα της; (Αν υπάρχει κάποια παρέμβαση της τραγουδίστριας σε όλα αυτά και μου έχει διαφύγει, θα επανορθώσω ευχαρίστως.)

Κάποιοι ήπιοι θα πουν «έλα τώρα κι αυτή ζυγώνει τον ΣΥΡΙΖΑ», κάποιοι «κακοί» θα πουν ότι στο θέμα των δημοσιογράφων δεν θέλησε να έχει απέναντί της εργοδότες εφημερίδων και τηλεοράσεων. Κάποιοι «πιο κακοί» θα μιλήσουν για πολιτική προώθησης του νέου δίσκου που ετοιμάζει με τον Μίνωα Μάτσα και βρήκε αφορμή την εκδήλωση για τις καθαρίστριες που έγινε γνωστή στο πανελλήνιο με τις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Ήταν οι σύμβουλοι επικοινωνίας που την παρέσυραν; Ήταν δική της ιδέα; Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που γνωρίζω είναι πως η ευαισθησία α λα καρτ είναι κάτι χειρότερο από υποκρισία. Είναι εμφανής και έμπρακτος καιροσκοπισμός.

(ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ για τους υπεύθυνους της Μεταρρύθμισης: Αν αυτό σημείωμα δεν είναι σύμφωνο με τις ιδρυτικές αρχές του περιοδικού, στον κουβά και γρήγορα!)

Ο Κώστας Ρεσβάνης είναι δημοσιογράφος

LET'S SWING!...

ΟΥΚ ΑΠΕΣΒΕΤΟ ΤΟ ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ

• Το σύνολο του έργου του Α. Παπαδιαμάντη στον ιστότοπο της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών

  Το σύνολο του έργου του Σκιαθίτη πεζογράφου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη προσβάσιμο στον νέο ιστότοπο της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών...

• Νέα έκδοση από το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών: Π. Πολίτης, Η γλώσσα της τηλεοπτικής ενημέρωσης: τα δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης (1980-2010)

  Νέα έκδοση από το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών / Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη Π. Πολίτης, Η γλώσσα της τηλεοπτικής ενημέρωσης: τα δελτία ειδήσεων της ελληνικής τηλεόρασης (1980-2010), σελ. 404, ISBN 978-960-231-160-8. Στο βιβλίο μελετάται η γλώσσα της τηλεοπτικής ενημέρωσης στη χώρα μας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Γίνεται σαφές ότι η τηλεοπτική γλώσσα των τελευταίων δεκαετιών καθορίστηκε από δύο συντεταγμένες: τη θεσμική λύση του γλωσσικού ζητήματος, που οδήγησε στην προοδευτική διαμόρφωση της κοινής νεοελληνικής, και το τέλος της «μονοφωνίας» της κρατικής τηλεόρασης, που συνοδεύτηκε από την ορμητική είσοδο των ιδιωτικών καναλιών και την εδραίωσή τους στη σφαίρα της δημόσιας επικοινωνίας.

• Πανελλήνιο Συνέδριο: Η εκπαίδευση στην εποχή των Τ.Π.Ε. - Προσεγγίσεις της σχολικής διαδικασίας μέσα από την ψηφιακή διάσταση (22-23/11/14)

Πικρές αλήθειες προς πάσαν κατεύθυνσιν

**********************************

η σκέψη του Μάνου

ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ [strikes back]
...40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Μια μαρτυρία για τα αριστερά λόγια και τις δεξιές πράξεις

Γιώργος Κοτανίδης*

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό της Μεταπολίτευσης. Η πτώση της χούντας μας έδωσε τόση αισιοδοξία ώστε όλοι οι αριστεροί πιστεύαμε ότι το επόμενο βήμα, αυτό της σοσιαλιστικής επανάστασης, είναι πολύ κοντά! Τόσο κοντά ώστε τσακωνόμασταν για τον ακριβή χαρακτήρα της και τις λεπτομέρειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Το πνεύμα του Νοέμβρη ήταν ζωντανό, ο γαλλικός Μάης πρόσφατος, η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα δεν είχε ακόμη διαψευστεί, η σκέψη του Μάο μας (με) δονούσε, ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν τουλάχιστον ένα αντίπαλο δέος και η αντίσταση του Βιετνάμ σε συνδυασμό με το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα στη Δύση είχαν οδηγήσει την υπερδύναμη των ΗΠΑ στην ήττα.
Τι έμεινε απ’ όλα αυτά σαράντα χρόνια μετά; Ο υπαρκτός σοσιαλισμός γκρεμίστηκε, οι μητροπόλεις του καπιταλισμού εφάρμοσαν το επιθετικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης, τα μεγάλα μονοπώλια μετέφεραν τις βιομηχανίες τους εκεί που τα μεροκάματα είναι φθηνά μεγιστοποιώντας το κέρδος τους αλλά αφήνοντας άνεργους τους δικούς τους εργάτες. Η Κίνα έχει πλέον εφαρμόσει έναν άγριο καπιταλισμό στο εσωτερικό της, όπου οι εργάτες δουλεύουν για ψίχουλα, ρίχνοντας και τα μεροκάματα των δυτικών χωρών στο βάραθρο. Ο κόσμος άλλαξε. Τώρα ξέρουμε ότι το κύριο μέρος μιας επανάστασης δεν είναι η κατάληψη της εξουσίας αλλά η σωστή οικοδόμηση μιας δίκαιης κοινωνίας με πολιτική ελευθερία.
Όσο για την Αριστερά, βολοδέρνει παγκοσμίως καταγγέλλοντας αλλά χωρίς θετική πρόταση. Έμεινε μόνο η ρητορική και τα συνθήματα του 19ου αιώνα, αφού δεν έχει τη θέληση και την ικανότητα να αναλύσει τον σημερινό κόσμο από την αρχή. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα της κρίσης η Αριστερά αρκείται στο να λέει «αριστερά λόγια».
Σαράντα χρόνια μετά, αρνούμαι να πω τα γνωστά τετριμμένα «αριστερά λόγια» του λαϊκισμού για να αποδείξω ότι είμαι αριστερός, ότι ανήκω στην Αριστερά. Είναι άλλωστε τόσο πολλοί αυτοί που λένε «αριστερά λόγια», ακόμη και η Δεξιά λέει αριστερά λόγια, ακόμη και η Άκρα Δεξιά.
Και οι «αριστερές πράξεις»;
Πριν από έναν χρόνο, στις 24 Ιουλίου, συμμετείχα σε ένα πάνελ στο πλαίσιο της καμπάνιας των απολυμένων για την ανατροπή του κλεισίματος της Ε.Ρ.Τ. Καταδίκασα την κυβερνητική αυθαιρεσία και είπα ότι συμπαρίσταμαι στους ικανούς εργαζόμενους που προσλήφθηκαν αξιοκρατικά αλλά όχι σε αυτούς που προσλήφθηκαν από την πίσω πόρτα, ούτε στους συνδικαλιστές που χρησιμοποίησαν την εξουσία τους για τα δικά τους συμφέροντα και έκαναν φέουδό τους την Ε.Ρ.Τ. Κατήγγειλα και αυτούς που είχαν στημένο ένα δίκτυο διαφθοράς. Ένας παλιός συγκρατούμενος στον Κορυδαλλό, συνδικαλιστής γιατρός, που βρισκόταν εκεί σαν συμπαραστάτης, κατήγγειλε ότι αυτά που λέω είναι «φασισμός» διότι κάνω καταγγελίες χωρίς να δώσω ονόματα. Του απάντησα ότι το θέμα είναι πολιτικό και καταγγέλλω το φαινόμενο. Σκέφτηκα ότι μου επιτέθηκε επειδή δεν είπα τα «αριστερά λόγια» που θα ήθελε.
Το ίδιο βράδυ στο «Φίλιον», σε μια συζήτηση, ένας νεαρός ακούγοντάς τις απόψεις μου μού επιτέθηκε λέγοντας ότι αυτά που λέω είναι «δεξιά λόγια» και με ρώτησε επίμονα και επιθετικά αν παραμένω αριστερός. Αισθάνθηκα ότι μου ζητάει να κάνω δήλωση «αριστερής νομιμοφροσύνης». Ήμουν έτοιμος να του απαντήσω με τρόπο αγοραίο αλλά συγκρατήθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι μοναδικό τεκμήριο αριστεροσύνης είναι πλέον τα «αριστερά λόγια».
Προσπαθώντας να φύγω από τη λογική που έχει επιβληθεί για το τι είναι δεξιό ή αριστερό, θυμήθηκα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι πριν πολλά χρόνια που καθόρισε με τον δικό του μοναδικό και διαυγή τρόπο, τη διαφορά ενός δεξιού και ενός αριστερού: 
«αριστερός είναι αυτός που δεν καρπούται την εξουσία ενώ δεξιός αυτός που καρπούται την εξουσία».
Τόσο απλά. Με βάση αυτή τη σκέψη του Μάνου, την οποία ασπάζομαι, βλέπω ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει κανένα αριστερό κόμμα, διότι όλα καρπώθηκαν την εξουσία, ανάλογα με τη δύναμή τους, ακόμη και τώρα μέσα στην κρίση όλα τα κόμματα προωθούν μόνο τα δικά τους παιδιά. Κυρίως βέβαια τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά και όλα τα άλλα. Μετά την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία, και η Αριστερά μετείχε στη νομή της για την προώθηση «επιτέλους και των δικών της παιδιών» και δεν πάλεψε για την αξιοκρατία όπως όφειλε. Η ασυλία των υπαλλήλων της Βουλής όπου υπάρχουν παιδιά όλων των αποχρώσεων, τα λέει όλα.
Σε όλους τους τομείς του δημοσίου, από τα νοσοκομεία ώς την πολεοδομία, άνθησε και ανθεί η διαφθορά, με αποτέλεσμα τα διευθυντικά στελέχη να αποκτούν τεράστιες περιουσίες.
Το ίδιο και στα πανεπιστήμια. Είδαμε καθηγητές να διορίζουν παιδιά, ανίψια και εγγόνια. Είδαμε καθηγητές να συναλλάσσονται με τους συνδικαλιστές για να πάρουν την ψήφο τους και να τους δώσουν τα θέματα των εξετάσεων.
Ο εκ του ασφαλούς ληστής του ελληνικού λαού που βρίσκεται στη φυλακή, έλεγε πάντα ηχηρά αριστερά λόγια. Το ίδιο και εκατοντάδες άλλοι πολιτικοί, όπως εκείνος που διόρισε πριν τις εκλογές δεκάδες χιλιάδες στο δημόσιο μέσα σε μια νύχτα. Και αυτός που έγινε πρόεδρος της Βουλής για μια μέρα και διόρισε την κόρη του και εν συνεχεία λέει «αριστερά λόγια», μάλιστα ίδρυσε και κόμμα.
Όλοι αυτοί με βάση τη σκέψη του Μάνου Χατζιδάκι είναι δεξιοί.
Κλείνοντας, θα κάνω τη δήλωση αριστερής νομιμοφροσύνης που μου ζήτησε πέρσι ο νεαρός. Όχι σε αυτόν αλλά στη συνείδησή μου. Ναι, παραμένω αριστερός, αλλά για μένα η αριστερή στάση είναι να δούμε την κρίση σαν ευκαιρία και να αλλάξουμε. Να σταματήσουμε να λέμε «αριστερά λόγια» και να κάνουμε «δεξιές πράξεις». Να σταματήσουμε να λέμε ψέματα στον λαό, να μιλήσουμε για τα δικά μας λάθη και να τα διορθώσουμε. Αριστερή στάση είναι να ξηλώσουμε το πελατειακό κράτος και να δώσουμε στη νέα γενιά ίσες ευκαιρίες στη δημιουργία και την ανάπτυξη, υλική και πνευματική που θα οδηγήσουν την Ελλάδα στη σωστή θέση της στον κόσμο. Αριστερή στάση είναι η ανάλυση και η κατανόηση της σημερινής μορφής του καπιταλισμού ώστε να αντιμετωπιστούν τα funds και τα golden boys που κερδίζουν δισεκατομμύρια μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Σαράντα χρόνια μετά, υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος για την αριστερά και για όλους μας: ΝΑ ΒΑΘΥΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ.
Για να γίνει αυτό, χρειάζονται άνθρωποι καινούριοι με νέες ιδέες και πίστη στη χώρα και τη δημοκρατία. Υπάρχουν άνθρωποι και δυνάμεις υγιείς σε κάθε τομέα, σε κάθε μέτωπο που είναι έτοιμοι να δώσουν τη μάχη. Πάνω απ’ όλα η μάχη αυτή αφορά τη νέα γενιά, δικό της καθήκον είναι να συγκρουστεί με το κατεστημένο και να το αλλάξει.

ΧΡΟΝΟΣ 15 (07.2014) online περιοδικό με αφετηρία την Ελλάδα

*Ο Γιώργος Κοτανίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Τελείωσε τη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου της Αθήναςτο 1970 και αμέσως συμμετείχε στη δημιουργία του Ελεύθερου Θεάτρου, που αμφισβήτησε την καταπίεση της χούντας από τη σκηνή. Πήρε μέρος στον αγώνα κατά της χούντας μέσα από τις γραμμές του Ε.Κ.Κ.Ε. και ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις, στην κατάληψη της Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Συνελήφθη, βασανίστηκε και φυλακίστηκε επανειλημμένα. Συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και σκηνοθέτες σε όλα σχεδόν τα θεατρικά είδη, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο. Το 2003 δημιούργησε τον θίασο «Σαλτιμπάγκοι» και ανέβασε μεταξύ άλλων το «QED» ή «Τι απέδειξε ο κύριος Φάϋνμαν» του Πήτερ Παρνέλ, τη Δέκατη έβδομη νύχτα του Απόστολου Δοξιάδη, και το Rock’n’ Roll του Τομ Στόππαρντ. Έγραψε σενάρια, νουβέλες και μυθιστορήματα με τελευταίο το αυτοβιογραφικό Όλοι μαζί τώρα! όπου μιλάει για την περίοδο της χούντας.

Καμαρώνουμε για τον νέο Επίτροπο της Ελλάδας στην Ε.Ε.

Blood greek Strawberries

News247.gr

«Αθώοι» ο επιχειρηματίας και ο επιστάτης στην υπόθεση της Μανωλάδας ...

Μυθικοί προορισμοί: ΘΙΒΕΤ

Θιβέτ - Βικιπαίδεια

H ελλόγιμος Καρλότα και τα χρόνια που φεύγουν

 
Αυτή είναι η  "απάντησή" μας στους θαυμαστές του (αλησμόνητου, κατά τα άλλα ) Ciribiribin του "μάγου" Ρενάτο Καροζόνε...
* Renato Carosone - Wikipedia, the free encyclopedia

ΔΙΟΠΤΡΕΥΩΝ ΕΠ΄ ΟΛΙΓΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΑΡΑ ΘΙΝ΄ ΑΛΟΣ

Μάταιος ο λέγων δεδιέναι τον θάνατον

 

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ*
"συνέθιζε δε εν τω νομίζειν μηδέν προς ημάς είναι τον θάνατον΄
επεί παν αγαθόν και κακόν εν αισθήσει΄στέρησις δέ εστιν αισθήσεως
ο θάνατος. όθεν γνώσις ορθή του μηθέν είναι προς ημάς τον θάνατον
απολαυστόν ποιεί το της ζωής θνητόν, ουκ άπειρον προστιθείσα χρόνον,
αλλά τον την αθανασίας αφελομένη πόθον. ουθέν γάρ έστιν εν τω ζην δεινόν,
ώστε μάταιος ο λέγων δεδιέναι τον θάνατον ουχ ότι λυπήσει παρών,
αλλ' ότι λυπεί μέλλων. ό γαρ παρόν ουκ ενοχλεί, προσδοκώμενον κενώς λυπεί.
το φρικωδέστατον ουν των κακών ο θάνατος ουθέν προς ημάς,
επειδήπερ όταν μεν ημείς ώμεν, ο θάνατος ου πάρεστιν,
όταν δε ο θάνατος παρή, τόθ' ημείς ουκ εσμέν."
***

Κάνε συνήθειά σου τη σκέψη ότι ο θάνατος είναι ένα τίποτα για μας.
Καθετί καλό ή κακό βρίσκεται στις αισθήσεις μας , αλλά ο θάνατος
είναι η στέρηση της αίσθησης. Έτσι, η ενσυνείδητη γνώση ότι
ο θάνατος είναι ένα τίποτα για μας, κάνει ευχάριστη τη θνητή ζωή μας,
όχι γιατί της προσθέτει άπειρο χρόνο, αλλά επειδή απομακρύνει
τον πόθο της αθανασίας. Κανένα πράγμα  στη ζωή δεν είναι φοβερό
για κείνον που έχει καταλάβει ότι τίποτα το φοβερό
δεν υπάρχει στο να μη ζούμε. Επομένως είναι ανόητος αυτός
που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι επειδή θα υποφέρει όταν
 κάνει την εμφάνισή του, αλλά επειδή λυπάται με τη σκέψη
ότι  (κάποτε) θα εμφανιστεί εκείνος. Γιατί αυτό που όταν παρουσιαστεί
δεν ενοχλεί, όταν το περιμένουμε αορίστως μας στενοχωρεί.
Το πιο φρικτό λοιπόν από τα κακά , δηλαδή ο θάνατος, στην ουσία είναι
ένα τίποτε για μας, επειδή όσο  εμείς υπάρχουμε, ο θάνατος
δεν είναι κοντά μας, όταν όμως ο θάνατος εμφανιστεί,
τότε δεν υπάρχουμε εμείς.

Επιστολή προς Μενοικέα, 124-125

Μετάφραση:  Gerontakos

*Επίκουρος - Βικιπαίδεια

Ιοκάστη τσατσά-Οιδίπους ματάκιας

 22 Ιουλίου 2014, Νίκος Δήμου

 Protagon.gr

Τραγωδίες τραβεστί

 Photo: Νίκος Δήμου

Προσπαθώντας να περιγράψω στον γιατρό τον πόνο που με τύλιγε, είπα: «Νιώθω σαν τον Προμηθέα, που κατέβαινε το όρνεο και του ξερίζωνε το ήπαρ».
Η περιγραφή του πόνου ήταν σωστή αλλά μετά θυμήθηκα ότι τελευταία σε δράματα και χοροδράματα ο Προμηθέας έχει αλλάξει φύλο – και άρα ήμουν λάθος εγώ. Τι έπαθε ο Τιτάνας και έγινε κόρη;
Έπαθε, ότι παθαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ήρωες αρχαίων μύθων, κλασικών τραγωδιών και δραμάτων. Υφίστανται τις λυσσαλέες επιθέσεις των απανταχού σκηνοθετών, ερμηνευτών και χορογράφων και αλλάζουν φύλο, μορφή, σύσταση, μέχρι που παραλλάσσονται σε ζώα, μέταλλα και φυτά.
  Ιδιαίτερα η αλλαγή φύλου είναι πολύ της μόδας. Τι να πω; μεγαλοφυής ιδέα! Απαιτεί βαθύτατο στοχασμό. Μέσα σε μια σεζόν, ο Προμηθέας, ο Διόνυσος και ο Ηρακλής έγιναν θηλυκά, ενώ η Άτοσσα στους «Πέρσες» και η τραγική Μάνα στον «Ματωμένο Γάμο», έγιναν άνδρες!
Είναι αδιανόητο το τι αηδίες έχουμε δει στη σκηνή. Και ανάθεμα αν όλες αυτές οι διασκευές, παραλλαγές και ερμηνείες είχαν θετική συνεισφορά στην εμβάθυνση του έργου. Τις περισσότερες φορές ήταν ευρήματα «για να εντυπωσιάσουν τους αστούς». Και να δικαιολογήσουν την ύπαρξη αυτού του νέου ανίερου τέρατος που ονομάζεται σκηνοθέτης.
Γράφανε ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής, ο Μολιέρος και ο Σαίξπηρ τα έργα τους και συνήθως τα ανέβαζαν οι ίδιοι (αν δεν τα έπαιζαν κιόλας). Πού να φανταστούνε πως τον 20ο αιώνα θα εμφανιζόταν ένα νέο είδος «δημιουργού», ο οποίος ούτε θα έγραφε, ούτε θα έπαιζε – και του οποίου αποστολή θα ήταν όχι να παρουσιάσει τα έργα τους, αλλά να τα παραμορφώσει κατά το δοκούν. Η πρώτη του αρχή είναι: «Δεν με ενδιαφέρει τι γράφει ο συγγραφέας!».
Διαβάζει μόνο και μόνο για να ανατρέψει. Άνδρας ο Προμηθέας; Γυναίκα! Παρθένα η Οφηλία; Πουτάνα! Σοφός ο Σαράστρο (στον «Μαγικό Αυλό»); Φασίστας!
Μα δεν έχουν αρκετό νόημα και μήνυμα τα μεγάλα κλασικά έργα της ανθρωπότητας από μόνα τους, ώστε να γεμίσουν την σκηνή και τις ψυχές των ανθρώπων; Τι χρειάζεται όλη αυτή η παρενδυσία – κοινώς τραβεστί;
Έχουμε φτάσει σε άτυπο διεθνή διαγωνισμό πρωτοτυπίας και ευρηματικότητας, όπου ο πιο τρελός σκηνοθέτης εισπράττει την μεγαλύτερη δημοσιότητα και τις υψηλότερες αμοιβές. Εμφανίσατε την Ιοκάστη τσατσά να εκδίδει την Αντιγόνη – ενώ ο Οιδίπους έπαιρνε μάτι; Μέγιστη η δόξα και το κασέ! Αλλά και το κοινό έχει μπουκώσει από την μοντερνιά και ντρέπεται να αντιδράσει.

Η μεγαλύτερη παρακμή του σύγχρονου θεάτρου, είναι η απουσία του «γιούχα».
Έφτασα πια να οραματίζομαι μία εποχή όπου (σαν τα βιολογικά προϊόντα) θα διαφημίζονται κλασικά έργα, «αυθεντικά, αγνά, χωρίς παρέμβαση σκηνοθέτη». Μπας και φανεί τι ήθελαν να πουν οι δημιουργοί τους...

Whorerart (=Χώρε Τέχνη & Πουτάνα Τέχνη)

Πουτάνα Τέχνη 

Ναι, για τον καλλιτέχνη γίνεται διαρκώς και πάντα κι αενάως της πουτάνας: είναι (θα πρέπει να είναι) το κατ' εξοχήν διαλεκτικό ον, ζει σε μιαν ακόπαστη σύγκρουση του έξω με το μέσα, και σε μιαν αδιάλειπτη, επίσης συγκρουσιακή αλλά και εναρμονιστική, πλέξη παρελθόντος/παρόντος/μέλλοντος. 

 

                                                          Alloglotta

Πώς μπορείς να κάνεις Τέχνη όταν γίνεται της πουτάνας; Όπως πάντα: με καρδιά από φλόγα και μυαλό από πάγο. Ή: με λογισμό και μ' όνειρο. Ίσως η μόνη Τέχνη που έχει ενδιαφέρον είναι αυτή που πραγματοποιείται ακριβώς όταν γίνεται της πουτάνας. Τουλάχιστον για μία γραμμή καλλιτεχνικής δημιουργίας – αυτή που τη συνδέει ένα κόκκινο νήμα ταραχής/οδύνης/ξεσπάσματος/ξεφαντώματος/συγκλονισμών (εξωτερικών και εσωτερικών, συνάμα). Δείτε το DADA, δείτε τον Ρωσικό Φουτουρισμό, δείτε τον Υπερρεαλισμό, δείτε τους Λετριστές, δείτε τους Καταστασιακούς. Δείτε τον Σελίν, τον Τζέιμς Τζόις, τον Χένρι Μίλερ. Να δημιουργούν μέσα στην κόλαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μέσα στην αθλιότητα του Μεσοπολέμου, μέσα στο φαιό τίποτα του Μεταπολέμου. Ή πάλι δείτε την Αναγέννηση, και θυμηθείτε τη φοβερή φράση του μεγίστου Όρσον Ουέλς (από τον Τρίτο Άνθρωπο): «Τετρακόσια χρόνια ειρήνης και γαλήνης στην Ελβετία, και παρήχθη μονάχα το ρολόι-κούκος. Βία, κόλαση, και συγκρούσεις στην Ιταλία των Βοργίων (και των οργίων, ας συμπληρώσω εγώ), και έχουμε την πιο λαμπρή τέχνη». Για τον καλλιτέχνη, άλλωστε, διαρκώς γίνεται της πουτάνας. Ακόμα κι αν αποσυρθεί σ' ένα ιδανικό ατελιέ, εντός του επικρατεί ορυμαγδός – καθώς διαρκώς έχει να παλέψει με τα φαντάσματά του, μ' αυτούς που ήρθαν πριν απ' αυτόν και τόλμησαν να τραντάξουν τον κόσμο με την τέχνη τους, κι επίσης μ' αυτούς που ψυχανεμίζεται ότι θα έρθουν ύστερα απ' αυτόν και θα τον υπερβούν, είτε αφού τον σεβαστούν είτε αφού τον πετάξουν στο χαντάκι του χαμού και στης λίμνης τη λήθη. Ναι, για τον καλλιτέχνη γίνεται διαρκώς και πάντα κι αενάως της πουτάνας: είναι (θα πρέπει να είναι) το κατ' εξοχήν διαλεκτικό ον, ζει σε μιαν ακόπαστη σύγκρουση του έξω με το μέσα, και σε μιαν αδιάλειπτη, επίσης συγκρουσιακή αλλά και εναρμονιστική, πλέξη παρελθόντος/παρόντος/μέλλοντος. Για τον αληθινό καλλιτέχνη, το καθήκον είναι τεράστιο, βαρύτατο, και συνάμα παιγνιώδες. Γιατί οφείλει, αν θέλει να αφήσει έστω έναν αστερίσκο υποσημειώσεως στο Βιβλίο της Ανησυχίας της Παγκόσμιας Τέχνης, να παλεύει, δίχως στιγμή να σταματάει, στο μεταίχμιο οδύνης & ηδονής, δακρύων & ομηρικών γελώτων, ψυχικής καύσης & εγκεφαλικής δρόσου, πάντα απ' τη μεριά της Ζωής, ακούγοντας την κλαγγή του Ανδρέα Εμπειρίκου που καλούσε να κάνουμε οίστρον της ζωής τον φόβο του θανάτου*.

Πηγή: www.lifo.gr

24.6.14 

*

Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως! Το φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνει, μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου.

            Ανδρέας Εμπειρίκος, «Εις την οδόν των Φιλελλήνων». Οκτάνα. Άγρα, 1980. .